tag:blogger.com,1999:blog-17540626584684134612024-03-14T00:20:44.850-07:00για ένα ταξικό εργατικό κίνημαUnknownnoreply@blogger.comBlogger26125tag:blogger.com,1999:blog-1754062658468413461.post-368910930316973542014-01-23T03:04:00.002-08:002014-01-23T03:04:38.462-08:00Άντον Πάνεκουκ - Ο συνδικαλισμόs<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-lKOX8OlS4Fw/UuD2bbvCBvI/AAAAAAAAAxE/x_bwyCoxNdQ/s1600/panne.gif" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-lKOX8OlS4Fw/UuD2bbvCBvI/AAAAAAAAAxE/x_bwyCoxNdQ/s1600/panne.gif" /></a></div>
<div style="text-align: center;">
Τα σημερινά συνδικάτα είναι όργανα μάχηs των εργατών ή ακόμα ένα εμπόδιο στην πάλη τουs; Ένα κείμενο του Άντον Πάνεκουκ για τον συνδικαλισμό που
γράφτηκε το 1936 αλλά διατηρεί ακόμα και σήμερα την επικαιρότητα του. </div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-weight: bold;"><a href="http://www.box.net/shared/zi2lsvtmpj">Άντον Πάνεκουκ - Ο συνδικαλισμόs σε pdf </a></span></div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1754062658468413461.post-44708362417324620972013-08-27T03:46:00.001-07:002013-08-27T04:00:01.045-07:00Για τη συμβουλιακή δημοκρατία της Βαυαρίας<div style="text-align: center;">
<b>ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΤΗΣ ΒΑΥΑΡΙΑΣ,</b></div>
<div style="text-align: center;">
<b>«ΑΝΑΚΗΡΥΞΗ ΤΗΣ ΣΟΒΙΕΤΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΤΗΝ 6η ΑΠΡΙΛΗ 1919"</b></div>
<br />
<b>Προς το Λαό της Βαυαρίας:</b><br />
<br />
Η απόφαση έχει παρθεί. Η Βαυαρία είναι μια Σοβιετική Δημοκρατία. Ο εργαζόμενος λαός έγινε κύριος της μοίρας του. Δίχως νάνε πια διαιρεμένη από τα κόμματα, η επαναστατική εργατική τάξη και η αγροτιά της Βαυαρίας. μαζί με όλους τους αδερφούς μας φαντάρους Βρίσκονται τώρα ενωμένοι στην κοινή αντίληψη ότι κάθε εκμετάλλευση και καταπίεση πρέπει πια να τερματιστεί. Η δικτατορία τον προλεταριάτου, όντας τώρα μια πραγματικότητα, στοχεύει στην πραγμάτωση μιας γνήσιας σοσιαλιστικής δημοκρατίας, ζητώντας από κάθε εργαζόμενο τη συμμετοχή του στις δημόσιες υποθέσεις καθώς και μια σοσιαλιστική - κομμουνιστική οικονομία. <br />
<br />
Η Βουλή τον Βαυαρικού κράτους, αυτό το στείρο δημιούργημα της Ξοφλημένης αστικής-καπιταλιστικής εποχής, έχει διαλυθεί και το υπουργικό συμβούλιο που αυτή δημιούργησε παραιτήθηκε. Εργατικοί αντιπρόσωποι, εκλεγμένοι από τα συμβούλια του εργαζόμενου λαού και υπόλογοι στο λαό θα επιφορτισθούν σαν Λαϊκοί Επίτροποι με έκτακτες εξουσίες και με καθορισμένους τομείς δικαιοδοσίας. Θα βοηθηθούν από έμπιστους ανθρώπους όλων των τάσεων τον επαναστατικού σοσιαλισμού και κομμουνισμού πολυάριθμες ικανές δυνάμεις των δημόσιων υπηρεσιών ιδιαίτερα των κατώτερων και μεσαίων βαθμών α κληθούν σε μια ενεργητική συνεργασία στη νέα Βαυαρία. Το σύστημα της γραφειοκρατίας όμως, θα καταργηθεί αμέσως. Ο τύπος θα εθνικοποιηθεί.<br />
<br />
Για την προστασία της Βαυαρικής Σοβιετικής Δημοκρατίας από αντιδραστικές κινήσεις τόσο από τα έξω όσο και από τα μέσα, θα δημιουργηθεί αμέσως Κόκκινος Στρατός. Επαναστατικό Δικαστήριο θα τιμωρεί με ταχύτητα και δίχως έλεος κάθε επίθεση ενάντια στη Σοβιετική Δημοκρατία.<br />
<br />
Η Βαυαρική Σοβιετική Δημοκρατία ακολουθεί το παράδειγμα τον Ρωσικού και τον Ουγγρικού λαού. Εγκαθιστά αμέσως αδελφικές σχέσεις με αυτά τα έθνη. Αρνείται από την άλλη κάθε συνεργασία με την ποταπή κυβέρνηση των Έιμπερτ, Σάιντεμαν, Νόσκε και Ερζτμπέργκερ, γιατί εκείνη συνεχίζει, κάτω από το κάλυμμα της σοσιαλιστικής δημοκρατίας, τις ιμπεριαλιστικές- καπιταλιστικές δοσοληψίες της Γερμανικής Αυτοκρατορίας, που κατέρρευσε ατιμωτικά.<br />
<br />
Καλεί όλα τα γερμανικά αδελφικά έθνη να προχωρήσουν στον ίδιο δρόμο. Η Βαυαρική Σοβιετική Δημοκρατία απευθύνει χαιρετισμούς σε όλούς τους προλετάριους, όπού κι αν παλεύουν για λευτεριά και δικαιοσύνη και για τον επαναστατικό σοσιαλισμό, στη Βυτεμβέργη, το Ρουρ ή σ' ολόκληρο τον κόσμο. Σαν έκφραση της χαρμόσυνης ελπίδας για ένα ευτυχισμένο μέλλον για όλη την ανθρωπότητα, κηρύσσουμε την 7η Απρίλη σαν εθνική γιορτή. Σε αναγνώριση της οριστικής απομάκρυνσης από την απαίσια εποχή τον καπιταλισμού, η δουλειά Θα σταματήσει τη Δευτέρα σ' ολόκληρη τη Βαυαρία, στο βαθμό που δεν είναι αναγκαία για τη ζωή τον εργαζομένου λαού, ζήτημα για το οποίο περισσότερες οδηγίες δημοσιεύονται ταυτόχρονα.<br />
<b><br /></b>
<b>Ζήτω η ελεύθερη Βαυαρία! Ζήτω η Σοβιετική Δημοκρατία!</b><br />
<b>Ζήτω η παγκόσμια επανάσταση!</b><br />
<br />
<b>λίγα λόγια... </b><br />
<a name='more'></a><b>Νίκος Λούντος από «εργατική αλληλεγγγύη»</b><br />
<br />
Η επανάσταση που ξέσπασε το 1918 στη Γερμανία άνοιξε μια περίοδο όπου για χρόνια, μέχρι τον Οκτώβρη του 1923, η ταξική πάλη έφερνε το ζήτημα της εργατικής εξουσίας στο προσκήνιο. Η εξέγερση των ναυτών του γερμανικού στόλου, στο Κίελο, προκάλεσε μέσα σε λίγες μόνο μέρες την κατάρρευση του «Ράιχ», της Αυτοκρατορίας και την ανακήρυξη της Δημοκρατίας. Οι ναύτες και οι στρατιώτες γύρισαν στις πόλεις και μετέφεραν το μήνυμα της επανάστασης παντού, πρώτα και κύρια στους εργάτες. Ομως, δεν υπήρχε μια συγκροτημένη και ριζωμένη πολιτική δύναμη για να εκφράσει και να οργανώσει τα επαναστατικά αιτήματα των εργατών και των στρατιωτών.<br />
<br />
Στη Βαυαρία και την πρωτεύουσά της, το Μόναχο, τα γεγονότα του 1919 δίνουν από τα πιο σημαντικά διδάγματα για το τι μπορεί να σημάνει επανάσταση χωρίς ισχυρό επαναστατικό κόμμα.<br />
<br />
Το Μόναχο ήταν παραδοσιακά από τις πιο συντηρητικές πόλεις της Γερμανίας, χωρίς μεγάλη εργατική τάξη. Ομως η κατάσταση άλλαξε στα χρόνια του πολέμου. Ο Κρουπ ίδρυσε εκεί ένα εργοστάσιο όπλων και μετακινήθηκαν εργάτες από το Βορρά, ενώ η πόλη χρησίμευε παράλληλα και ως κέντρο μεταγωγής για χιλιάδες στρατιώτες. Μερικές εκατοντάδες ναύτες που επέστρεφαν στα χωριά τους, στα βουνά της Βαυαρίας μετά από τέσσερα χρόνια στη θάλασσα και τον πόλεμο, αρκούσαν για να φέρουν τα πάνω κάτω.<br />
<br />
Διαδήλωση<br />
<br />
Μια απεργία που κηρύσσεται τυπικά από τους σοσιαλδημοκράτες μετατρέπεται σε ένοπλη διαδήλωση από εργάτες που εισβάλλουν στο κοινοβούλιο και ιδρύουν την «Ελεύθερη Βαυαρία». Ο Βαυαρός βασιλιάς Λουδοβίκος Γ' (ανιψιός του πρώτου βασιλιά της Ελλάδας Οθωνα), ο οποίος διατηρούσε το θρόνο του κάτω από τον Κάιζερ, παραιτήθηκε και εγκατέλειψε αμέσως την περιοχή με την οικογένειά του.<br />
<br />
Επικεφαλής της επανάστασης βρίσκεται ένας ριζοσπάστης δημοσιογράφος, ο Κουρτ Αισνερ, που ανήκε στο Ανεξάρτητο Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα, USPD. Στην πραγματικότητα δεν εξέφραζε πολλά περισσότερα από τον εαυτό του και ένα κύκλο σοσιαλιστών και αναρχικών διανοούμενων. Ηταν όμως αρκετά γνωστός ώστε να γίνει αναμφισβήτητος ηγέτης, σε μια τόσο ραγδαία εξέλιξη των γεγονότων και να αναγορευτεί πρωθυπουργός της Βαυαρίας. Στις εκλογές των αρχών του 1919 πήρε λιγότερο από 3% των ψήφων, όμως οι σοσιαλδημοκράτες του SPD τον χρειάζονταν ως δύναμη ισορροπίας ανάμεσα στους εργάτες που ριζοσπαστικοποιούνταν και στη δική τους προσπάθεια να καταστείλουν την επανάσταση. Μέσα στους μήνες της «Ελεύθερης Βαυαρίας» απλώθηκαν παντού σοβιέτ (συμβούλια), με έμπνευση τη Ρωσία αλλά και την Αυστρία, όπου οι εργάτες προχωρούσαν και εκεί σε επανάσταση. Ομως τα σοβιέτ της Βαυαρίας δεν είχαν την εξουσία στα χέρια τους. Την πλειοψηφία είχαν συνήθως οι σοσιαλδημοκράτες, οι οποίοι έλεγχαν και την κυβέρνηση και οι οποίοι στο Βερολίνο είχαν ήδη καταστείλει την εξέγερση των Σπαρτακιστών το Γενάρη του 1919. Ο Αισνερ από τη μία συμφωνούσε με τους σοσιαλδημοκράτες για την ανάγκη αναδιοργάνωσης της αστυνομίας ώστε να «μπει τάξη», από την άλλη έβγαζε λόγους που τελείωναν «Ζήτω ο Λένιν και ο Τρότσκι». Στις 21 Φλεβάρη του 1919, καθώς πήγαινε να υποβάλει την παραίτησή του δολοφονήθηκε από έναν δεξιό αριστοκράτη. Η δολοφονία του Αϊσνερ έγινε αφορμή για ξέσπασμα της εργατικής τάξης ενάντια στη δεξιά. Στη γενική απεργία που οργανώθηκε με επιτυχία, ένας εργάτης κατάφερε να εισβάλει στον κοινοβούλιο και να σκοτώσει τον σοσιαλδημοκράτη ηγέτη Αουερ.<br />
<br />
Ακολούθησαν μήνες ακυβερνησίας, καθώς οι βουλευτές εγκατέλειψαν το Μόναχο. Στο μεταξύ, στην Αυστρία τα συμβούλια των εργατών συνέχιζαν να έχουν κατακτήσεις και το Μάρτη ξέσπασε η επανάσταση στην Ουγγαρία. Η μόνη λύση που έβλεπαν οι σοσιαλδημοκράτες για να ελέγξουν την κατάσταση ήταν να ανακηρύξουν μια -στα λόγια- σοβιετική δημοκρατία της Βαυαρίας. Στην πραγματικότητα, αυτό που μαγείρευαν, ήταν μια συγκυβέρνηση της αριστεράς, του κομμουνιστικού κόμματος KPD, του USPD με τους σοσιαλδημοκράτες που θα είχε τη σφραγίδα των σοβιέτ, στα οποία το SPD διατηρούσε την πλειοψηφία.<br />
<br />
Ο Ευγένιος Λεβινέ ήταν ένα στέλεχος του KPD, που στάλθηκε στο Μόναχο στη διάρκεια της επανάστασης για να αναδιοργανώσει το κόμμα, το οποίο μόλις είχε υποστεί άγρια καταστολή στο Βερολίνο και την δολοφονία των τριών σημαντικότερων ηγετών του, της Ρόζας Λούξεμπουργκ, του Καρλ Λήμπκνεχτ και του Λέο Γιόγκισες. Ανέλαβε αμέσως να μπλοκάρει τα σχέδια «αριστερής» συγκυβέρνησης με σοβιετικό προσωπείο, εξηγώντας:<br />
<br />
Ανώριμες δράσεις<br />
<br />
«Ξέρουμε από την εμπειρία μας στη βόρεια Γερμανία ότι οι Σοσιαλδημοκράτες συχνά προσπάθησαν να προκαλέσουν ανώριμες δράσεις οι οποίες είναι ευκολότερο να τσακιστούν. Μια σοβιετική δημοκρατία δεν ανακηρύσσεται σε συνεδριακό τραπέζι. Ιδρύεται μετά από αγώνα του νικηφόρου προλεταριάτου. Το προλεταριάτο του Μονάχου δεν έχει ακόμη μπει στον αγώνα για την εξουσία.»<br />
<br />
Ο Λεβινέ έκανε πρόβλεψη για τη συνέχεια: «Μετά την αρχική μέθη, οι Σοσιαλδημοκρατες θα βρουν το πρώτο πρόσχημα για να παραιτηθούν και να προδώσουν επίτηδες τους εργάτες. Οι Ανεξάρτητοι (USPD) θα συνεργαστούν, μετά θα διστάσουν, στη συνέχεια θα ταλαντευτούν για να συνδιαλλαγούν με τον εχθρό και να γίνουν άθελά τους προδότες. Και εμείς, οι κομμουνιστές, θα πρέπει να πληρώσουμε με το αίμα μας τα δικά σας σχέδια.» Δυστυχώς ο Ευγένιος Λεβινέ έπεσε μέσα στην πρόβλεψή του.<br />
<br />
Οι κομμουνιστές και οι πιο μαχητικοί εργάτες πλήρωσαν με το αίμα τους τις «ριζοσπαστικές» διακηρύξεις των ρεφορμιστών. Στις 6 Απρίλη ανακηρύχθηκε η «Σοβιετική Δημοκρατία της Βαυαρίας», την οποία το KPD δεν έπαψε ποτέ να αποκαλεί «ψευτο-σοβιετική», για να μην αφήσει τους εργάτες να παρασυρθούν από τα ψέματα. Μπορεί να λεγόταν «σοβιετική» η Βαυαρία, όμως οι εργάτες δεν είχαν στα χέρια τους τα εργοστάσια, οι αστοί δεν είχαν αφοπλιστεί, οι δεξιοί αξιωματικοί δεν διώχθηκαν, οι εφημερίδες των πλούσιων συνέχισαν να προπαγανδίζουν. Η φάρσα κράτησε μόνο μία βδομάδα.<br />
<br />
Ο Λένιν έστελνε τηλεγραφήματα, ρωτώντας να μάθει ανάμεσα σε άλλα: «Εχετε εργατικά συμβούλια; Αφοπλίσατε τους αστούς, εξοπλίσατε τους εργάτες; Απαλλοτριώσατε τα καταστήματα ρούχων και άλλων προμηθειών; Πήρατε στον έλεγχό σας τα εργοστάσια και τα μεγάλα κτήματα; Διπλασιάσατε ή τριπλασιάσατε τους μισθούς των αγρεργατών και των ανειδίκευτων; Κάνατε κατάσχεση σε όλο το χαρτί για να κυκλοφορήσετε φυλλάδια και μαζικές εφημερίδες;» Τίποτα από όλα αυτά δεν είχε συμβεί. Οι εργάτες όχι απλώς συνέχισαν να ζουν στον καπιταλισμό, αλλά υπέφεραν όλο και περισσότερο από την κρίση που απλωνόταν μετά την ήττα στον πόλεμο.<br />
<br />
Πίεση<br />
<br />
Ενώ όμως ο Λεβινέ και το KPD εξηγούσαν στους εργάτες γιατί το καθεστώς είναι ψεύτο-σοβιετικό, είχαν να αντιμετωπίσουν και την ανάποδη πίεση. Πολλοί μαχητικοί εργάτες που καταλάβαιναν τι συμβαίνει, απαιτούσαν πλέον από τους κομμουνιστές να αναλάβουν την κυβέρνηση και να κηρύξουν πραγματική σοβιετική δημοκρατιά.<br />
<br />
Στις 13 Απρίλη, οι σοσιαλδημοκράτες προσπάθησαν να κάνουν πραξικόπημα ενάντια στην «σοβιετική δημοκρατία» την οποία οι ίδιοι είχαν στήσει. Συνάντησαν όμως ένοπλη αντίσταση από τους εργάτες και τα σχέδια κατέρρευσαν. Πλέον ο Λεβινέ και το KPD βρέθηκαν μπροστά σε αφόρητη πίεση να αναλάβουν την κυβέρνηση και δέχτηκαν, ιδρύοντας τη «Δεύτερη Σοβιετική Δημοκρατία της Βαυαρίας», που έμεινε στην ιστορία γνωστή και ως «Κομμούνα του Μονάχου».<br />
<br />
Ολα αυτά που ως τότε ήταν υποσχέσεις έγιναν πράξη. Από τις 14 ως τις 22 Απρίλη οι εργάτες έκαναν γενική απεργία έτσι ώστε να αναλάβουν εξ ολοκλήρου τον έλεγχο της πόλης. Εγινε έρευνα σε όλα τα σπίτια των πλούσιων για να βρεθούν αποθήκες με κρυμένα τρόφιμα και να μοιραστούν σε αυτούς που είχαν ανάγκη. Κατασχέθηκαν όλα τα όπλα από τους αστούς και περίπου 15 χιλιάδες εργάτες εξοπλίστηκαν. Οι αστικές εφημερίδες έκλεισαν και ο Τύπος πέρασε στον έλεγχο των σοβιέτ. Οι τράπεζες πέρασαν στον έλεγχο των εργατών και πάγωσαν οι μεγάλες αναλήψεις ώστε να μην μπορούν να αποσύρουν τα λεφτά τους οι πλούσιοι. Οι εργάτες κατάφεραν να βάλουν τόσο γρήγορα τάξη στην, χτυπημένη από την κρίση, πόλη ώστε ακόμη και οι αστοί παρέδιδαν μόνοι τους όσα όπλα είχαν και οι μικροαστοί δήλωναν τη συμπαράστασή τους στη νέα κυβέρνηση.<br />
<br />
Αντικειμενικά, όμως, τα πράγματα ήταν εναντίον τους. Το Μόναχο ήταν μια απομονωμένη πόλη και πολύ γρήγορα αποκλείστηκε από το στρατό. Τα τρόφιμα σταμάτησαν να μπαίνουν στην πόλη και το ηθικό των επαναστατημένων εργατών καταρρακώθηκε. Τριάντα χιλιάδες Freikorps (οι πρόγονοι των χιτλερικών Ες-Ες) περικύκλωναν την πόλη και την Πρωτομαγιά του 1919 εισέβαλαν δολοφονώντας πάνω από 1000 εργάτες που έπεσαν ηρωικά. Η μόνη οδηγία που μπορούσε να δώσει το Κομμουνιστικό Κόμμα ήταν «Εργάτες: μην διευκολύνετε το έργο των δημίων. Πουλήστε ακριβά τη ζωή σας». Ο Ευγένιος Λεβινέ ήταν ένας από τους 200 περίπου εκτελεσμένους που ακολούθησαν τους επόμενους μήνες.<br />
<br />
Η αυθόρμητη επαναστατική δράση των εργατών του Μονάχου έδωσε μέσα στις 20 μέρες που άντεξε η «Κομμούνα» κάποια από τα πιο σημαντικά παραδείγματα για το πώς μια πόλη μπορεί να οργανωθεί με δημοκρατία και δικαιοσύνη. Ομως η αυθόρμητη δράση δεν αρκεί. Οι κομμουνιστές και ο Ευγένιος Λεβινέ είχαν βρεθεί μπροστά σε ένα τεράστιο δίλημμα, τον Απρίλη του 1919. Καλούνταν από τους εργάτες να πάρουν την εξουσία, ενώ οι ίδιοι γνώριζαν ότι αυτή η εξουσία δεν θα μπορούσε να αντέξει σε μία πόλη, όπως το Μόναχο. Εκαναν την επιλογή να δεχθούν για να μη χάσουν τη σχέση τους με τα πιο δυναμικά στοιχεία της εργατικής τάξης. Η εξέλιξη της «Κομμούνας του Μονάχου» δεν κρίθηκε όμως από αυτή τη στιγμιαία επιλογή. Κρίθηκε από την απουσία ενός οργανωμένου επαναστατικού κόμματος που θα είχε ρίζες και παράδοση, για να μπορεί όχι μόνο να οργανώνει τις εφόδους, αλλά και να πείθει για τις τακτικές και τις στροφές που είναι απαραίτητες για την τελική νίκη της επανάστασης. <br />
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1754062658468413461.post-58015818851090752272013-02-28T06:34:00.002-08:002013-02-28T06:34:20.229-08:00Για τον εργατικό έλεγχο <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-_wjaYKIsnqE/US9qbhIX5BI/AAAAAAAAAtE/0SoP62c2TiI/s1600/syndikatwn.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="400" src="http://2.bp.blogspot.com/-_wjaYKIsnqE/US9qbhIX5BI/AAAAAAAAAtE/0SoP62c2TiI/s400/syndikatwn.jpg" width="250" /></a></div>
<b><span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">Απόφαση του 1ου συνεδρίου της Διεθνούς των Κόκκινων Συνδικάτων</span></b><br />
<br />
«Ο εργατικός έλεγχος δε συμβιβάζεται με την αστική εθνικοποίηση, ούτε με το πέρασμα της παραγωγής στα χέρια του αστικού κράτους. Κάθε απόπειρα τέτοιας συμφιλίωσης έχει σα διέξοδο αναπόφευκτα το γεγονός ότι η αστική τάξη, διατηρώντας στην ουσία την πραγματική της αυτονομία στην διοίκηση της παραγωγής, ρίχνει όλη την υπευθυνότητα της κατάστασης στην εργατική τάξη. Από την άλλη μεριά, τέτοιες απόπειρες συμφιλίωσης του ασυμφιλίωτου μπορούν εύκολα να προκαλέσουν την αποσύνθεση των νέων επαναστατικών πυρήνων του συνδικαλιστικού κινήματος στις φάμπρικες και τα εργοστάσια, πράγμα πάρα πολύ επικίνδυνο δεδομένης της τάσης της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας να υποτάσσει στη φθοροποιό επιρροή της αυτούς τους πυρήνες»<br />
<br />
<br />
<div style="text-align: center;">
<b><span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">Η ΚΟΚΚΙΝΗ ΔΙΕΘΝΗΣ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΙΚΩΝ ΣΥΝΔΙΚΑΤΩΝ</span></b></div>
<br />
<br />
Σαν απάντηση, στη διασπαστική δραστηριότητα των δεξιών συνδικαλιστικών ηγετών, που διέγραψαν ομαδικά τους κομμουνιστές από τα οπορτουνιστικά συνδικάτα, ήταν η ίδρυση το Νοέμβρη του 1921 της Κόκκινης Διεθνούς των Εργατικών Συνδικάτων (ΚΔΕΣ).<br />
<br />
Η ΚΔΕΣ έθεσε σαν βασικούς της σκοπούς:<br />
1. Την οργάνωση των εργατικών μαζών όλου του κόσμου για την ανατροπή του κεφαλαιοκρατισμού, την απελευθέρωση των εργατών και την εγκατάσταση της προλεταριακής εξουσίας.<br />
2. Να καθοδηγήσει την επαναστατική ζύμωση με μια ευρεία προπαγάνδα, για τη διάδοση των ιδεών της επαναστατικής πάλης των τάξεων, της κοινωνικής επανάστασης, της δικτατορίας του Προλεταριάτου και να κατευθύνει τη δράση των μαζών προς την ανατροπή του κεφαλαιοκρατικού συστήματος των αστικών κυβερνήσεων.<br />
3. Να αγωνιστεί κατά της μεταρρυθμιστικής γάγγραινας που κατατρώει το παγκόσμιο επαγγελματικό κίνημα, να καταγγείλει το ψέμα της συμφιλίωσης με την αστική τάξη, τις ιδέες της συνεργασίας των τάξεων, της κοινωνικής ειρήνης, καθώς και την κούφια ελπίδα του ειρηνικού περάσματος από τον κεφαλαιοκρατισμό στο Σοσιαλισμό.<br />
4. Να συμμαζέψει τα επαναστατικά στοιχεία της τάξης του παγκόσμιου επαναστατικού κινήματος, να καταφέρει μια αποφασιστική πάλη κατά του Διεθνούς Γραφείου εργασίας του ψυχογιού της Κοινωνίας των Εθνών και κατά της Διεθνούς Ομοσπονδίας των Συνδικάτων του Άμστερνταμ που με το πρόγραμμά της και την τακτική της είναι το μεγαλύτερο στήριγμα της αστικής τάξης.<br />
5. Να συνδέσει και να ενοποιήσει την πάλη της εργατικής τάξης σε όλες τες πράξεις που θα γίνει ανάγκη.<br />
6. Να αναλάβει την πρωτοβουλία των Διεθνών αγώνων, για τα πιο σοβαρά ζητήματα της πάλης της τάξης, ν’ ανοίξει κατάλογο εγγραφής για τη βοήθεια των απεργών στις μεγάλες κοινωνικές συγκρούσεις, κλπ. .<br />
<br />
<div style="text-align: center;">
<b>Μέλος της Κόκκινης Επαγγελματικής Διεθνούς μπορούσε να γίνει κάθε επαναστατική οργάνωση που αποδεχόταν τους εξής όρους: </b></div>
<br />
1. Την αναγνώριση της αρχής της επαναστατικής πάλης των τάξεων.<br />
2. Την εφαρμογή αυτής της αρχής μέσα στην καθημερινή πάλη κατά του κεφαλαίου και του αστικού Κράτους.<br />
3. Την αναγνώριση της ανάγκης της ανατροπής του Κεφαλαιοκρατισμού δια του μέσου της Κοινωνικής Επαναστάσεως και την εγκατάσταση κατά τη μεταβατική περίοδο, της δικτατορίας του προλεταριάτου. <br />
4. Την ανάγκη της τήρησης της διεθνούς προλεταριακής πειθαρχίας. <br />
5. Την αναγνώριση και εφαρμογή των αποφάσεων του ιδρυτικού Συνεδρίου της Κόκκινης Επαγγελματικής Διεθνούς. <br />
6. Τη διάρρηξη των σχέσεων με τη Διεθνή του Άμστερνταμ.<br />
7. Όλες οι οργανώσεις που προσχωρούν στην Κ.Ε.Δ. πραγματοποιούν σύμφωνα με τους πάρα πάνω όρους μια συμφωνία προαιρετική και κατά τις περιστάσεις με όλες τες επαναστατικές οργανώσεις και το Κομμουνιστικό Κόμμα της χώρας σ’ όλες τες επιθετικές και αμυντικές πράξεις κατά της αστικής τάξης» .<br />
<br />
Η ΚΔΕΣ επεξεργάστηκε στο 3ο Συνέδριό της τον Ιούλιο του 1924 ένα πλατύ πρόγραμμα για την ενοποίηση του παγκόσμιου συνδικαλιστικού κινήματος. Η απόφαση έλεγε:<br />
<br />
«Το τρίτο συνέδριο, χωρίς ούτε μια στιγμή να σταματήσει την αποφασιστική πάλη του εναντίον όλων των εκδηλώσεων ρεφορμισμού μέσα στο διεθνές εργατικό κίνημα, αλλά αντίθετα ξεσκεπάζοντας χωρίς οίκτο το προδοτικό τους περιεχόμενο και διαφωτίζοντας ακούραστα όλους τους εργάτες που δεν καταλαβαίνουν ακόμα πόσο μεγάλο εμπόδιο στέκεται ο ρεφορμισμός στην πάλη του προλεταριάτου για την απελευθέρωσή του, θεωρεί ότι η ανάγκη για την πιο αποτελεσματική συγκέντρωση όλων των δυνάμεων του προλεταριάτου και η ανάγκη για την ύπαρξη ενιαίας ηγεσίας στον αγώνα του κατά των επιθέσεων του κεφαλαίου και του φασισμού, βάζει σαν πρώτο και πιο επιτακτικό καθήκον, να αναπτυχθεί μια πλατειά καμπάνια ανάμεσα στις εργατικές μάζες για τη σφυρηλάτηση της ενότητας στο διεθνές εργατικό κίνημα. Αυτή η καμπάνια για την ενότητα που πρέπει να γίνει απ’ τα κάτω και να αγκαλιάσει πλατειές μάζες εργαζομένων πρέπει να βάλει με τέλεια ξεκαθαρισμένο τρόπο, αναπτύσσοντάς το ολόπλευρα, το ζήτημα της ίδρυσης μιας Διεθνούς των Εργατικών Ενώσεων» .<br />
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1754062658468413461.post-87550034365344656032013-01-10T03:26:00.000-08:002013-01-10T03:26:02.694-08:00Αποσπάσματα από το άρθρο "Η Επανάσταση Δεν Είναι Κομματική Υπόθεση! του Όττο Ρύλε <!--[if gte mso 9]><xml>
<w:WordDocument>
<w:View>Normal</w:View>
<w:Zoom>0</w:Zoom>
<w:Compatibility>
<w:BreakWrappedTables/>
<w:SnapToGridInCell/>
<w:WrapTextWithPunct/>
<w:UseAsianBreakRules/>
</w:Compatibility>
<w:BrowserLevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel>
</w:WordDocument>
</xml><![endif]--><br />
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-p-w557FMLb4/UO6TCZgKuFI/AAAAAAAAAs0/-t-GCraAggs/s1600/240px-Germannovemberrevo%5B1%5D.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-p-w557FMLb4/UO6TCZgKuFI/AAAAAAAAAs0/-t-GCraAggs/s1600/240px-Germannovemberrevo%5B1%5D.jpg" /></a>τα παρακάτω αποσπάσματα είναι από το κείμενο <strong> </strong>του Όττο Ρύλε "η επανάσταση δεν είναι κομματική υπόθεση". Kαι ολόκληρο μπορείτε να το βρείτε <b><a href="https://coghnorti.wordpress.com/texts/revolution-parteisache-ruehle/" target="_blank">εδώ.</a></b><br />
Η επαναστατική περίοδος στη γερμανία το 1918-1923 εφερε διεργασίες στη γερμανική αριστερά. Από αυτές τις διεργασίες και τη διάσπαση του γερμανικού KPD πρόεκυψε το KAPD. Ανεξάρτητα αν η κριτική του απέναντι στο KPD είναι υπερβολική - αυτό τουλάχιστον μπορεί να καταλάβει κανείς από την πορεία των γεγονότων και τη διάλυση του KAPD - η συνεισφορά της συγκεκριμένης οργάνωσης ήταν σημαντική. Το κόμμα αυτό υποστήριζε ενεργά την AAUD για την οποία γίνεται λόγος μέσα στο κείμενο<br />
<br />
<strong>V</strong><br />
Υπάρχει μια ελπίδα για τις μάζες: η αντιπολίτευση!<a href="http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=1754062658468413461" name="_ftnref7"></a><a href="https://coghnorti.wordpress.com/texts/revolution-parteisache-ruehle/#_ftn7"><span style="mso-bookmark: _ftnref7;">[7]</span><span style="mso-bookmark: _ftnref7;"></span></a><span style="mso-bookmark: _ftnref7;"></span><br />
Αυτή η αντιπολίτευση δεν αναχωρεί για το στρατόπεδο της αντεπανάστασης!<br />
<em>Τι μπορεί να κάνει; Τι κάνει ήδη;</em><br />
Ανασυντάσσεται, συγκροτείται σε πολιτική οργάνωση. Έπρεπε να το κάνει αυτό;<br />
Τα πολιτικά ωριμότερα, τα πιο αποφασισμένα, τα πιο επαναστατικά, τα πιο
ενεργά στοιχεία έχουν το καθήκον να συγκροτούνται ως φάλαγγα της επανάστασης.
Δεν μπορούν να επιτελέσουν το καθήκον τους παρά ως φάλαγγα, δηλαδή ως κλειστός
σχηματισμός. Είναι η ελίτ του επαναστατικού προλεταριάτου. Η αποφασιστικότητά
της της δίνει δύναμη. Και βάθος στην αντίληψη. Μπροστά στα αναποφάσιστα και
αμφιταλαντευόμενα άτομα η πρωτοπορία του προλεταριάτου εμφανίζεται ως θέληση
για δράση. Την αποφασιστική στιγμή σχηματίζει το μαγνητικό κέντρο κάθε
δραστηριότητας.<br />
<em>Είναι μια πολιτική οργάνωση.</em><br />
<em>Αλλά όχι ένα πολιτικό κόμμα.</em><br />
<em>Δεν είναι κόμμα με την παραδοσιακή σημασία.</em><br />
Η ονομασία <em>Κομμουνιστικό Εργατικό Κόμμα</em> είναι το έσχατο — και
σύντομα περιττό — υπόλειμμα μιας παράδοσης, που δυστυχώς δε γίνεται να σβηστεί
μονομιάς, τώρα που αντίθετα με την εποχή που ήταν ζωντανή αποτελεί μια
απαρχαιωμένη ιδεολογία.<br />
Όμως αυτό το τελευταίο υπόλειμμα σύντομα θα χαθεί.<br />
<em>Η οργάνωση της κομμουνιστικής πρωτοπορίας δεν μπορεί να γίνει ένα κόμμα
σαν τα άλλα, αν δε θέλει να καταστραφεί. Αν δε θέλει να έχει τη μοίρα του KPD.</em><br />
Πέρασε η εποχή των ιδρύσεων κομμάτων, επειδή πέρασε η εποχή των κομμάτων
γενικά.<br />
Το KPD είναι <em>το τελευταίο κόμμα</em> — η χρεοκοπία του είναι η πιο
ατιμωτική, το τέλος του το πιο άδοξο, δίχως καμία αξιοπρέπεια.<br />
Όμως τι γίνεται με την αντιπολίτευση;<br />
Τι γίνεται με την επανάσταση;<br />
<strong>VI</strong><br />
<em>Η επανάσταση δεν είναι κομματική υπόθεση. </em><br />
Και τα τρία σοσιαλδημοκρατικά κόμματα τρέφουν την αυταπάτη ότι η επανάσταση
είναι κομματική τους υπόθεση: διακηρύσσουν ότι νίκη του κόμματος είναι νίκη της
επανάστασης.<br />
<em>Η επανάσταση είναι πολιτική και οικονομική υπόθεση ολόκληρου του
προλεταριάτου.</em><br />
Μόνο το προλεταριάτο ως τάξη μπορεί να πραγματώσει την επανάσταση μέχρι τη
νίκη.<br />
Όλα τα άλλα είναι αυταπάτες, δημαγωγία, πολιτικός τσαρλατανισμός.<br />
Είναι ζήτημα συγκρότησης του προλεταριάτου ως τάξη, ζήτημα εξαπόλυσης της
επαναστατικής δραστηριότητας. Στην ευρύτερη δυνατή βάση, στα ευρύτερα δυνατά
πλαίσια.<br />
Για αυτό πρέπει οι προλετάριοι που είναι έτοιμοι για επαναστατικό αγώνα,
ανεξάρτητα από πιο χώρο προέρχονται, να σχηματίσουν σε χώρους εργασίας και
επιχειρήσεις επαναστατικές εργοστασιακές επιτροπές, ενωμένες στο πλαίσιο της
Γενικής Ένωσης Εργατών<a href="http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=1754062658468413461" name="_ftnref8"></a><a href="https://coghnorti.wordpress.com/texts/revolution-parteisache-ruehle/#_ftn8"><span style="mso-bookmark: _ftnref8;">[8]</span><span style="mso-bookmark: _ftnref8;"></span></a><span style="mso-bookmark: _ftnref8;"></span>.<br />
<br />
<b>Γενική Ένωση Εργατών:</b> δεν υπάρχει για να συμπεριλάβει τον κάθε πικραμένο,
δεν είναι μια ανάκατη σαλάτα, ένα συνονθύλευμα. Είναι η σύμπραξη όλων των
στοιχείων που είναι έτοιμα για την επανάσταση, και δέχονται την αναγκαιότητα
των συμβουλίων και της δικτατορίας.<br />
<em>Είναι ο επαναστατικός στρατός του προλεταριάτου.</em><br />
Η Γενική Ένωση Εργατών ριζώνει στις επιχειρήσεις και αναπτύσσεται κατά
παραγωγικό τομέα, από τα κάτω προς τα πάνω, στη βάση της σύμφωνα με το
ομοσπονδιακό μοντέλο, στις ανώτερες βαθμίδες της κατά το σύστημα των
επαναστατικών αντιπροσώπων βάσης<a href="http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=1754062658468413461" name="_ftnref9"></a><a href="https://coghnorti.wordpress.com/texts/revolution-parteisache-ruehle/#_ftn9"><span style="mso-bookmark: _ftnref9;">[9]</span><span style="mso-bookmark: _ftnref9;"></span></a><span style="mso-bookmark: _ftnref9;"></span>. Μεγαλώνει από τις ίδιες τις εργαζόμενες
μάζες. Κατά συνέπεια η AAU, σαρξ εκ της σαρκός του προλεταριάτου,
ισχυροποιείται από τη δράση των μαζών· εμψυχώνεται από την καυτή ανάσα της
επανάστασης.<br />
Δεν ιδρύθηκε από ηγέτες.<br />
Δεν πρόκειται για ένα επινοημένο κατασκεύασμα.<br />
Δεν είναι πολιτικό κόμμα να φλυαρεί στη βουλή και να έχει έμμισθα
μεγαλοστελέχη.<br />
Δεν είναι συνδικάτο.<br />
<em>Είναι το ίδιο το επαναστατικό προλεταριάτο.</em><br />
<strong>VII</strong><br />
Τι θα κάνει τώρα το KAPD;<br />
<em>Θα δημιουργεί επαναστατικές εργοστασιακές επιτροπές.</em><br />
<em>Θα προπαγανδίζει την Γενική Ένωση Εργατών.</em><br />
Θα συγκροτήσει, από επιχείρηση σε επιχείρηση, από οικονομικό τομέα σε
οικονομικό τομέα, <em>τους πυρήνες των επαναστατικών μαζών, προετοιμάζοντάς τες
για την επίθεση, δίνοντάς τες δύναμη για τον αποφασιστικό αγώνα</em>, μέχρι
κάθε αντίσταση του καταρρέοντος καπιταλισμού να μπορεί να κατανικηθεί.<br />
Θέλει να κάνει τις αγωνιζόμενες μάζες, απελευθερώνοντάς τες από φιλόδοξες
και προδοτικές ηγεσίες, να αποκτήσουν εμπιστοσύνη στις δικές τους δυνάμεις,
κάτι που αποτελεί προϋπόθεση για κάθε νικηφόρο αγώνα.<br />
Και, με τη Γενική Ένωση Εργατών, ξεκινώντας από τις επιχειρήσεις,
προχωρώντας σε ολόκληρους τους οικονομικούς τομείς, και καλύπτοντας τέλος όλη
τη χώρα, <em>θέλει να δώσει μια στέρεη μορφή στο κομμουνιστικό κίνημα.</em><br />
Το<em> νέο κομμουνιστικό “κόμμα”</em> δεν είναι κόμμα.<br />
Όμως είναι — για πρώτη φορά — κομμουνιστικό.<br />
Η καρδιά και ο νους της επανάστασης!<br />
<strong>VIII</strong><br />
Ας μιλήσουμε πιο συγκεκριμένα για αυτή τη διαδικασία:<br />
Μια επιχείρηση απασχολεί 200 εργάτες. Ένα μέρος τους ανήκει στην AAU, και
την προπαγανδίζει, στην αρχή χωρίς επιτυχία. Όμως στον επόμενο αγώνα, που
φυσικά θα αποκηρυχθεί από τα σωματεία, η κατάσταση αλλάζει. Αμέσως 100 εργάτες
μπαίνουν στην AAU. Οι 20 είναι κομμουνιστές, οι υπόλοιποι του USP, επαναστάτες
συνδικαλιστές, ανένταχτοι. Στην αρχή οι εργάτες εμπιστεύονται περισσότερο το
USP. Η πολιτική του κυριαρχεί στον αγώνα που διεξάγεται στην επιχείρηση. Όμως
όσο περνά ο καιρός, τόσο η πολιτική του αποδεικνύεται λαθεμένη,
αντεπαναστατική. Στους εργάτες χάνεται το αίσθημα εμπιστοσύνης προς αυτό.
Επικρατεί η πολιτική των κομμουνιστών. Από 20 γίνονται 50, 100, και
περισσότεροι. Η <em>κομμουνιστική </em>ομάδα κυριαρχεί πολιτικά σε ολόκληρη την
επιχείρηση, κυριαρχεί στην τακτική της Ένωσης, δίνοντας στον αγώνα στόχους
επαναστατικούς. Αυτό που συμβαίνει στο επίπεδο της επιχείρησης συμβαίνει και σε
ευρύτερη κλίμακα. Η κομμουνιστική πολιτική εξαπλώνεται επιχείρηση την
επιχείρηση, τομέα τον τομέα. Επικρατεί, καταχτά την ηγεσία, γίνεται το σώμα, ο
νους, η ιδέα που καθοδηγεί.<br />
Το<em> νέο κομμουνιστικό κίνημα</em> — μέσω του συστήματος των συμβουλίων
–συγκροτείται από τους πυρήνες των κομμουνιστικών ομάδων στις επιχειρήσεις, από
τις νησίδες των κομμουνιστικών μαζών στους διάφορους τομείς της οικονομίας.<br />
Άρα… προτάσσουμε μια “επαναστατικοποίηση” των σωματείων, μια
“αναδιοργάνωση”; Και πόσο θα κρατήσει αυτή η διαδικασία; Ένα χρόνο; Μια
δεκαετία; Ίσως μέχρι το 1926;<br />
Σε καμία περίπτωση!<br />
Στόχος μας δεν είναι να διαλύσουμε τον πήλινο γίγαντα των κεντρικών
σωματειακών ενώσεων με τα 7 εκατομμύρια μέλη, να τον ρίξουμε κάτω, και να τον
ξαναστήσουμε με άλλη μορφή.<br />
Στόχος μας είναι, να πάρουμε στα χέρια μας τις επιχειρήσεις που είναι
αποφασιστικής σημασίας για την κοινωνική παραγωγική διαδικασία, και κατά
συνέπεια αποφασιστικής σημασίας για την έκβαση της επαναστατικής πάλης — και να
τις χρησιμοποιήσουμε σαν μοχλό. Με τον οποίο θα φέρουμε τα πάνω κάτω στον
καπιταλισμό, σε ολόκληρες επιχειρήσεις, σε ολόκληρους οικονομικούς τομείς.<br />
Εκεί που η ετοιμότητα για δράση μιας μόνο αποφασισμένης εργοστασιακής
οργάνωσης ξεπερνά σε αποτελεσματικότητα μια ολόκληρη γενική απεργία.<br />
Εκεί που ο Δαβίδ των επιτροπών βάσης ρίχνει κάτω νεκρό τον Γολιάθ της
συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας.<br />
<strong>ΙΧ</strong><br />
To KPD <em>έχει πάψει</em> να αποτελεί την ενσάρκωση του κομμουνιστικού
κινήματος στη Γερμανία.<br />
Μπορεί να επικαλείται όσο θέλει τον Μαρξ, τον Λένιν, τον Ράντεκ.<br />
Δεν είναι παρά το τελευταίο τμήμα του ενιαίου μετώπου της αντεπανάστασης.<br />
Σύντομα θα εμφανιστεί με χάρη, σε σύμπνοια με το SPD και το USPD, να
συμμετέχει στο μέτωπο ενότητας της <em>“καθαρά σοσιαλιστικής” κυβέρνησης</em>.<br />
Η εγγύηση που δίνει ότι θα αποτελέσει μια “νομοταγή αντιπολίτευση” στα
κόμματα που πρόδωσαν και έσφαξαν εργάτες δεν είναι παρά το πρώτο βήμα.<br />
Η αποκήρυξη του<em> επαναστατικού αγώνα μέχρις εσχάτων</em> ενάντια σε
Έμπερτ και Κάουτσκυ (Ρότε Φάνε, 21<sup>η </sup>Μαρτίου του 1920) σημαίνει
σιωπηρή συμμαχία μαζί τους.<br />
<em>Έμπερτ-Κάουτσκυ-Λέβι.</em><br />
Το έσχατο στάδιο του παρακμάζοντος καπιταλισμού.<br />
Η έσχατη “χείρα βοηθείας” προς την αστική τάξη της Γερμανίας.<br />
Το τέλος.<br />
<em>Το τέλος λοιπόν, των κομμάτων</em>. Της <em>κομματικής </em>πολιτικής .
Των <em>κομματικών</em> εξαπατήσεων. Των <em>κομματικών </em>προδοσιών.<br />
<em>Η νέα αρχή, το κομμουνιστικό κίνημα.</em><br />
<em>Το κομμουνιστικό εργατικό κόμμα.</em><br />
<em>Οι επαναστατικές εργοστασιακές επιτροπές, ενωμένες στη Γενική Ένωση
Εργατών.</em><br />
<em>Τα επαναστατικά συμβούλια.</em><br />
<em>Η επαναστατική συνδιάσκεψη των συμβουλίων.</em><br />
<em>Το επαναστατικό καθεστώς των συμβουλίων.</em><br />
<em>Η κομμουνιστική δικτατορία των συμβουλίων.</em><br />
____________<br />
[Οι σημειώσεις είναι της μετάφρασης. To γερμανικό κείμενο από το οποίο έγινε
η μετάφραση βρίσκεται <a href="http://marxists.org/deutsch/archiv/ruehle/1920/parteisache/parteisache.htm">εδώ</a>.
Η μορφοποίηση του κειμένου έγινε σύμφωνα με τη <a href="http://communise.net/rulpart.htm">νέα αγγλική μετάφραση</a> που κρατά τη
μορφοποίηση του πρωτότυπου γερμανικού κειμένου]<br />
<br />
<a href="http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=1754062658468413461" name="_ftn1"></a><a href="https://coghnorti.wordpress.com/texts/revolution-parteisache-ruehle/#_ftnref1"><span style="mso-bookmark: _ftn1;"></span></a><br />
<a href="http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=1754062658468413461" name="_ftn7"></a><a href="https://coghnorti.wordpress.com/texts/revolution-parteisache-ruehle/#_ftnref7"><span style="mso-bookmark: _ftn7;">[7]</span><span style="mso-bookmark: _ftn7;"></span></a><span style="mso-bookmark: _ftn7;"></span> Ο Ρύλε αναφέρεται στο KPD-O
(KPD-Opposition), το οποίο συγκροτήθηκε αρχικά ως εσωτερική αντιπολίτευση, λόγω
της στάσης του KPD κατά το πραξικόπημα του Καππ (13-17 Μαρτίου, 1920) και την
εξέγερση της Ρουρ που ακολούθησε. Από το KPD-O προέκυψε το KAPD.<br />
<a href="http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=1754062658468413461" name="_ftn8"></a><a href="https://coghnorti.wordpress.com/texts/revolution-parteisache-ruehle/#_ftnref8"><span style="mso-bookmark: _ftn8;"><span lang="DE" style="mso-ansi-language: DE;">[8]</span></span><span style="mso-bookmark: _ftn8;"></span></a><span style="mso-bookmark: _ftn8;"></span><span style="mso-ansi-language: DE;"> <em><span lang="DE">AUU</span></em><span lang="DE"> (<em>Allgemeine
Arbeiter Union</em>). </span></span>Ιδρύθηκε<span style="mso-ansi-language: DE;"> </span>το<span style="mso-ansi-language: DE;"> </span>Φεβρουάριο<span style="mso-ansi-language: DE;"> </span>του<span lang="DE" style="mso-ansi-language: DE;"> 1920. </span>Αποτελούταν από επιτροπές βάσης (εργοστασίων, χώρων εργασίας,
ανέργων κλπ). Ένας από τους όρους ένταξης στην AAU ήταν η αποδοχή της
“δικτατορίας του προλεταριάτου”. Η AAU συνεργάστηκε με το KPD όσο αυτό είχε
αντικοινοβουλευτικές και αντισυνδικαλιστικές θέσεις, και στη συνέχεια με το
KAPD. Έφτασε στην ακμή της το χειμώνα του 1921 με πάνω από 100.000 μέλη. Το
Οκτώβρη του 1921 διασπάστηκε σε AAU και AAU-E (Einheitsorganisation). Η AAU-E
(στην οποία θα συμμετάσχει και ο Ρύλε) απέρριπτε όχι μόνο τη μορφή-συνδικάτο
αλλά και τη μορφή-κόμμα, και προέτασσε το μοντέλο της ενωτικής (ή ενιαίας)
επαναστατικής οργάνωσης: <em>μία</em> οργάνωση τόσο για το “οικονομικό”
(συσπείρωση και πάλη στο χώρο εργασίας) όσο και το “πολιτικό” (ένοπλη πάλη,
επανάσταση, κομμουνισμός) πεδίο. Μετά το τέλος της επαναστατικής περιόδου
1917-1923 και οι δυο AAU, όπως και το KAPD, μεταβλήθηκαν σε ολιγομελείς σέκτες.<br />
<a href="http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=1754062658468413461" name="_ftn9"></a><a href="https://coghnorti.wordpress.com/texts/revolution-parteisache-ruehle/#_ftnref9"><span style="mso-bookmark: _ftn9;">[9]</span><span style="mso-bookmark: _ftn9;"></span></a><span style="mso-bookmark: _ftn9;"></span> <em>Obleute</em>. Πρόκειται για τους “shop
stewards”.<br />
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1754062658468413461.post-61323641300502741812013-01-02T11:30:00.001-08:002013-01-04T03:05:33.924-08:00Πρόγραμμα της AAUD ( Allgemeine Arbeiter Union Deutschlands)<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-2hgbmJBA_K0/UOSE5et42II/AAAAAAAAAsk/YLDB5duF5po/s1600/KAPD2.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="219" src="http://3.bp.blogspot.com/-2hgbmJBA_K0/UOSE5et42II/AAAAAAAAAsk/YLDB5duF5po/s320/KAPD2.jpg" width="320" /></a></div>
<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:WordDocument>
<w:View>Normal</w:View>
<w:Zoom>0</w:Zoom>
<w:Compatibility>
<w:BreakWrappedTables/>
<w:SnapToGridInCell/>
<w:WrapTextWithPunct/>
<w:UseAsianBreakRules/>
</w:Compatibility>
<w:BrowserLevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel>
</w:WordDocument>
</xml><![endif]-->σε ελεύθερη μετάφραση <a href="http://www.marxists.org/subject/germany-1918-23/dauve-authier/04.htm" target="_blank">από βιβλίο</a> (αν θέλετε να το διαβάσετε στα αγγλικά) για το γερμανικό κομμουνιστικό και εργατικό κίνημα<br />
<br />
Η AAUD ήταν μέρος μια τάσης που πυροδότησε στις αρχές του 20ου αιώνα μαζικές απεργίες που συνδύαζαν τα πολιτικά και τα οικονομικά ζητήματα, όπως και μεγάλες απεργίες ενάντια στα κυρίαρχα συνδικάτα το 1913 στη βόρεια Γερμανία. Αυτή ή τάση έδωσε τη βάση για τη συγκρότηση αυτόνομων επιτροπών.<br />
Σε συνδυασμό με αυτή τη τάση γεννήθηκε η ιδέα για μια ενωτική οργάνωση. <br />
Η πρώτη διατύπωση αυτής της ιδέας εμφανίστηκε στην εφημερίδα της Βρέμης Arbeiterpolitik (εργατική πολιτική). Οι αριστερές κομμουνιστικές εφημερίδες δεν έπαψαν ποτέ να διαδίδουν αυτή την αναγκαιότητα.<br />
Τον Απρίλη - Μάη του 1919 σχηματίστηκε η πρώτη σημαντική οργάνωση, η Γενική Ένωση Εργατών Ορυχείων, από ανοργάνωτους εργάτες μαζί με όλα σχεδόν τα οργανωμένα μέλη των συνδικάτων προτού αυτή διαλυθεί από την αστυνομία. <br />
Τα πρώην μέλη της ένωσης αυτής θα εντάσσονταν αργότερα στους επαναστάτες συνδικαλιστές, oι οποίοι τότε δεν είχαν το ίδιο "βάρος" σε σχέση με το υπόλοιπο κίνημα ή την AAUD. Άλλοι θα γύρναγαν στα παλιά παραδοσιακά συνδικάτα.<br />
Η ένωση λιμενεργατών και εργατών ναυπηγείων του Αμβούργου ιδρύθηκε τον Αύγουστο του 1919. Συνδύαζαν την υπεράσπιση των άμεσων συμφερόντων με την προώθηση συγκεκριμένων πολιτικών: την ενεργή αλληλεγγύη στη ρώσικη επανάσταση, τον ένοπλο εξοπλισμό των εργατών, την κριτική στη σπαρτακιστική ηγεσία του κομμουνιστικού κόμματος. Η AAU του Ρουρ ιδρύθηκε την ίδια εποχή σε παρόμοια βάση. Το ιδρυτικό συνέδριο του AAUD έλαβε χώρα τον Φεβρουάριο του 1920. Οι πρώτοι ομιλητές είχαν εμπλακεί στον λεγόμενο "εθνικό μπολσεβικισμό" ήταν όμως στο περιθώριο, αν και είχαν προσελκύσει μια μικρή μειοψηφία.<br />
Μια συζήτηση κυριάρχησε στο συνέδριο: πρέπει το κόμμα ως μορφή οργάνωσης να εγκαταλειφθεί το συντομότερο δυνατό (θέση που υπερασπίστηκε η Roche από το Αμβούργο), ή θα έπρεπε να είναι τουλάχιστον προσωρινά σε ισχύ (θέση την οποία υπερασπίστηκε ο Σρέντερ και ηγεσία του μελλοντικού KAPD).<br />
Το KAPD θα έμπαινε στον πειρασμό να θεωρήσει αυτές τις εργατικές ενώσεις ως την εργατική του βάση. Ο Πάννεκουκ κριτίκαρε την πρακτική που μεταμόρφωνε τις εργατικές ενώσεις σε «εργοστασιακές ομάδες» αντί για «ομάδες εργατών». Έλεγε ότι το μέλλον είναι τα συμβούλια των γειτονιών και των πόλεων που αγκαλιάζουν και υπερβαίνουν τον εργασιακό χώρο. Γι αυτό θεωρούσε ότι δεν είναι καλό για μια εργατική ένωση να είναι απλά μια εκτεταμένη εκδοχή του κόμματος.<br />
Στη βάση της, η κριτική του ήταν δικαιολογημένη αφού από τη στιγμή της γέννησης της η AAUD δεν ήταν παρακλάδι του KAPD.<br />
Το χειμώνα του 1920-1921, η ΑAUD ήταν η πιο ενεργή ένωση, καθώς μόνη της είχε περίπου 150.000 μέλη (ενώ το KAPD είχε περίπου 40.000). Εξέδιδε σε τακτική βάση εβδομαδιαίες εφημερίδες και πολλά φυλλάδια που έφταναν μέχρι και τα 120.000 αντίτυπα. Θα χάσει σχεδόν όλα τα μέλη της μετά το 1923.<b> (σημείωση του blog: αναφέρεται στο 1923, γιατί η χρονιά αυτή σηματοδοτεί την υποχώρηση του εργατικού επαναστατικού κίνηματος μετά από μια πενταετία άγριων απεργιών,εξεγέρσεων και επαναστατικών απόπειρων και ιδιαίτερα μετά την αποτυχία του "Γερμανικού Οκτώβρη" του 1923) </b><br />
<br />
<b>Πρόγραμμα της AAUD</b><br />
<br />
Η AAUD αγωνίζεται για την ταξική ενότητα του προλεταριάτου. <br />
Στόχος της είναι μια αταξική κοινωνία, η πρώτη φάση της οποίας είναι η δικτατορία του προλεταριάτου. Δηλαδή τη βούληση του προλεταριάτου στον καθορισμό της πολιτικής και οικονομικής οργάνωσης ολόκληρης της κοινωνίας, χάρη στην οργάνωση των συμβουλίων. <br />
Η σταδιακή υλοποίηση της συμβουλιακής ιδέας είναι ο δρόμος που παίρνει η ανάπτυξη της αυτοσυνείδησης της εργατικής τάξης Οι δικτάτορες, μιλώντας καθαυτό, είναι οι εκπρόσωποι των συμβουλίων. Οι αντιπρόσωποι οφείλουν να μεταφέρουν και να εκτελούν τις αποφάσεις των συμβουλίων. Τα συμβούλια μπορούν να ανακαλέσουν τον οποιονδήποτε που παράκουσε τις εντολές των συμβουλίων. Δεν υπάρχει χώρος για ηγέτες εκτός ως συμβούλους. <br />
Η AAUD απορρίπτει όλες τις ρεφορμιστικές και οπορτουνιστικές μεθόδους αγώνα. Αντιτίθεται σε κάθε συμμετοχή στον κοινοβουλευτισμό. Τέτοια συμμετοχή θα ισοδυναμούσε με το σαμποτάρισμα την συμβουλιακής ιδέας. Απορρίπτει τη συμμετοχή στα τοπικά συμβούλια των επιχειρήσεων ως μια επικίνδυνη ταξική συνεργασία με τους εργοδότες <br />
Η AAUD είναι σε αντίθεση με τον συνδικαλισμό, επειδή ο τελευταίος αντιτίθεται στην συμβουλιακή ιδέα. Είναι ιδιαίτερα αντίθετη, με τον πιο δυνατό βίαιο τρόπο, απέναντι στα συνδικάτα, επειδή είναι τα κύρια εμπόδια για τη συνέχιση της προλεταριακής επανάστασης στη Γερμανία. Είναι τα κύρια εμπόδια που στέκονται μπροστά στο δρόμο της ενοποίησης του προλεταριάτου ως τάξη. <br />
Ο στόχος της AAUD είναι μια ενιαία οργάνωση. Όλες οι προσπάθειες αυτές θα πρέπει να κατευθύνεται προς την επίτευξη αυτού του στόχου. Χωρίς να αποδέχεται την αιτιολόγηση για την ύπαρξη των πολιτικών κομμάτων (καθώς η ιστορική εξέλιξη ωθεί προς τη διάλυσή τους), η AAUD δεν πολεμά το KAPD, του οποίου οι στόχοι και οι μέθοδοι αγώνα είναι επίσης και του AAUD, και προσπαθεί να κινηθεί προς τα εμπρός μαζί με το KAPD στην επαναστατική πάλη. Η αποστολή της AAUD είναι να φέρει την επανάσταση στους εργασιακούς χώρους. Γι αυτό και παίρνει στα σοβαρά την πολιτική και οικονομική εκπαίδευση των εργατών.<br />
Κατά τη διάρκεια της κατάκτησης της πολικής εξουσίας η εργοστασιακή οργάνωση γίνεται κρίκος της προλεταριακής δικτατορίας , που ασκείται στο χώρο δουλειάς από τα εργατικά συμβούλια, τα οποία ιδρύθηκαν από την εργοστασιακή οργάνωση. Ο σκοπός της εργοστασιακής οργάνωσης είναι να εξασφαλίσει ότι η πολιτική εξουσία θα ασκείται αποκλειστικά και πάντα από το εκτελεστικό συμβούλιο.Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1754062658468413461.post-34496731228329325862012-12-16T13:44:00.001-08:002012-12-16T13:47:20.183-08:00A. Gramsi - ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΣΥΜΒΟΥΛΙΑ<u><b>αναδημοσίευση από http://paranagnostis.blogspot.gr/</b></u><br />
<br />
<span style="color: #333333; font-family: inherit; font-size: 12.0pt; font-weight: normal; mso-bidi-font-family: Arial;">Δημοσιεύουμε
αυτό το άρθρο του A. Gramsi ως προβληματισμό πάνω στα όρια του συνδικαλισμού σε
όλες τις εκδοχές του: κομματικού , «πολιτικοποιημένου», ταξικού , «ταξικού» ,
θεσμικού , Συντονισμού Πρωτοβάθμιων Σωματείων, Ανεξάρτητου Κέντρου Αγώνα</span><span style="color: #333333; font-family: inherit; font-size: 12.0pt; mso-bidi-font-family: Arial;"> </span><span class="apple-converted-space"><span style="color: #333333; font-family: inherit; font-size: 12.0pt; font-weight: normal; mso-bidi-font-family: Arial;"> </span></span><span style="color: #333333; font-family: inherit; font-size: 12.0pt; font-weight: normal; mso-bidi-font-family: Arial;">. . .</span><br />
<h1 align="right" style="background: white; line-height: 13.5pt; margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm; text-align: right;">
<span style="color: #333333; font-family: inherit; font-size: 12.0pt; font-weight: normal; mso-bidi-font-family: Arial;"></span></h1>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-qrxtG_-iRVQ/UM4_uqAuhoI/AAAAAAAAAsU/8ykPYId3aD0/s1600/gramsi.jpeg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-qrxtG_-iRVQ/UM4_uqAuhoI/AAAAAAAAAsU/8ykPYId3aD0/s1600/gramsi.jpeg" /></a></div>
<div style="background: white; margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm; mso-line-height-alt: 13.5pt;">
<span style="color: #333333; font-family: inherit; mso-bidi-font-family: Arial;"></span><span style="color: black;">Μήπως είμαστε
συνδικαλιστές; Μήπως το κίνημα των τομεακών επιτρόπων<a href="https://www.blogger.com/blogger.g?blogID=1754062658468413461" name="sdendnote2anc"></a><a href="http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=5666644034252590484#sdendnote2sym"><span style="mso-bookmark: sdendnote2anc;"><sup><span style="color: #7d181e;">ii</span></sup></span><span style="mso-bookmark: sdendnote2anc;"></span></a><span style="mso-bookmark: sdendnote2anc;"></span><span class="apple-converted-space"> </span>που ξεκίνησε από το Τορίνο δεν είναι
παρά η νι-οστή τοπική ενσάρκωση της συνδικαλιστικής θεωρίας; Μήπως αλήθεια αυτό
το κίνημα δεν είναι παρά ο μικρός πρόδρομος στρόβιλος των καταστροφών του
συνδικαλιστικού κυκλώνα εγχώριας παραγωγής· εκείνο το σύμφυρμα από δημαγωγία ,
από στομφώδη ψευτοεπαναστατική λογοκοπία, από πνεύμα απειθαρχίας και
ανευθυνότητας από μανιακή αγκιτάτσια κάποιων ατόμων, περιορισμένης ευφυίας, με
γλώσσα ροδάνι και λίγο μυαλό , που μέχρι τώρα δεν κατάφεραν παρά να λεηλατήσουν
περιστασιακά τη θέληση των μαζών· αυτό το σύμφυρμα που θα παραμείνει στα
χρονικά του ιταλικού εργατικού κινήματος με την ονομασία: ιταλικός
συνδικαλισμός;</span><span style="color: #333333; font-family: Arial; font-size: 10.0pt;"></span>
</div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; mso-line-height-alt: 9.75pt; text-indent: 14.2pt;">
<span style="color: black;">Η συνδικαλιστική θεωρία έχει
εντελώς αποτύχει στη συγκεκριμένη δοκιμασία των προλεταριακών επαναστάσεων. Τα
συνδικάτα έχουν δώσει απόδειξη της οργανικής τους ανικανότητας να ενσαρκώσουν
τη δικτατορία του προλεταριάτου. Η κανονική ανάπτυξη των συνδικάτων
χαρακτηρίστηκε από μια συνεχή παρακμή του επαναστατικού πνεύματος των μαζών:
όταν αυξάνει η υλική δύναμη, το καταχτητικό πνεύμα εξασθενίζει ή εξαφανίζεται
ολοσχερώς, η ζωτική ορμή στραγγίζει , η ηρωική αδιαλλαξία, δίνει τη θέση της
στον οπορτουνισμό, στην πρακτική «για το ψωμί και το βούτυρο». Η ποσοτική
αύξηση καθορίζει μια πτώχευση ποιοτική και ένα εύκολο βόλεμα στις
καπιταλιστικές κοινωνικές δομές· καθορίζει την εμφάνιση μιας εργατικής νοοτροπίας
μίζερης στενής αντάξιας της μικρής και μεσαίας αστικής τάξης. Και όμως είναι
στοιχειώδες καθήκον του συνδικάτου αυτό του να στρατολογήσει ολόκληρη τη μάζα,
του να εντάξει στα πλαίσια του, όλους τους εργαζόμενους της βιομηχανίας και της
γεωργίας. Το μέσο δεν αρμόζει λοιπόν στο σκοπό και αφού κάθε μέσο δεν είναι
παρά μια στιγμή του σκοπού καθώς αυτός πραγματοποιείται, εκπληρώνεται, πρέπει
να συμπεράνει κανείς ότι ο συνδικαλισμός δεν αποτελεί μέσο για να φθάσεις στην
επανάσταση, ότι δεν είναι μια στιγμή της προλεταριακής επανάστασης, ούτε είναι
η επανάσταση καθώς αυτή πραγματοποιείται, εκπληρώνεται: ο συνδικαλισμός δεν
είναι επαναστατικός παρά μονάχα στο μέτρο που υπάρχει η δυνατότητα της
γραμματικής σύζευξης των δύο λέξεων</span><span style="color: #333333; font-family: Arial; font-size: 10.0pt;"></span></div>
<br />
<span style="color: black;">Ο συνδικαλισμός αποκαλύφθηκε ως μια
απλή μορφή της καπιταλιστικής κοινωνίας και όχι ως ένα δυνάμει ξεπέρασμα της
καπιταλιστικής κοινωνίας. Ο συνδικαλισμός οργανώνει τους εργάτες, όχι ως
παραγωγούς, αλλά ως μισθωτούς, δηλαδή ως δημιουργήματα του καπιταλιστικού
καθεστώτος της ατομικής ιδιοκτησίας· ως πωλητές του εμπορεύματος-εργασία. Ο
συνδικαλισμός συνενώνει τους εργάτες κατά τα εργαλεία της δουλειάς τους ή κατά
το υλικό που μεταποιούν, που σημαίνει ότι ο συνδικαλισμός συνενώνει τους
εργάτες με βάση τις μορφές που επιβάλλει το καπιταλιστικό καθεστώς, το καθεστώς
του οικονομικού ατομικισμού. Το να χρησιμοποιείς ένα εργαλείο και όχι κάποιο
άλλο, το να μεταποιείς μια δεδομένη πρώτη ύλη και όχι κάποια άλλη, αποκαλύπτει
τις διαφορές δεξιοτήτων και ικανότητας, στον κόπο που καταβάλλεται και στο
κέρδος προκύπτει· ο εργάτης προσηλώνεται στην ίδια του την ικανότητα και στην
ίδια του την δεξιότητα και τα εννοεί όχι σαν μια στιγμή της παραγωγής, αλλά
σαν ένα απλό μέσο για να κερδίσει τη ζωή του.</span><br />
<a name='more'></a><br />
<span style="color: black;">Το επαγγελματικό ή βιομηχανικό
συνδικάτο ενώνοντας τον εργάτη με τους συντρόφους του, του ίδιου επαγγέλματος
ή της ίδιας βιομηχανίας, με εκείνους που, στη δουλειά τους, μεταχειρίζονται το
ίδιο εργαλείο ή που μεταποιούν το ίδιο υλικό με αυτόν, συμβάλλει στο να
δυναμώσει μια τέτοια νοοτροπία ,συμβάλλει στο να τον κάνει όλο και περισσότερο
ανίκανο να εννοήσει τον εαυτό του ως παραγωγό και τον οδηγεί να εννοήσει τον
εαυτό του σαν ένα «εμπόρευμα», διαθέσιμο σε μια εθνική και διεθνή αγορά, όπου,
μέσα από το παιχνίδι του ανταγωνισμού, προσδιορίζεται η τιμή και η αξία του.</span><br />
<br />
<span style="color: black;">Ο εργάτης δεν μπορεί μόνος του να
εννοήσει τον εαυτό του ως παραγωγό, παρά μονάχα αν εννοήσει τον εαυτό του ως
αναπόσπαστο μέρος ολόκληρου του συστήματος δουλειάς που συνοψίζεται στο
αντικείμενο- βιομηχανικό προϊόν, παρά μονάχα αν συναισθάνεται , ζωντανή στο
πετσί του, την ενότητα αυτής της βιομηχανικής διαδικασίας, που απαιτεί τη
συνεργασία του χειρώνακτα, του ειδικευμένου εργάτη, του διοικητικού υπάλληλου,
του μηχανικού, του τεχνικού διευθυντή. Ο εργάτης μπορεί να εννοήσει τον εαυτό
του ως παραγωγό εάν, αφού καταχωρίσει το εαυτό του ψυχολογικά μέσα στην
ιδιαίτερη διαδικασία παραγωγής ενός καθορισμένου εργοστασίου(όπως για
παράδειγμα, στο Τορίνο, μιας αυτοκινητοβιομηχανίας) και αφού σκεφτεί τον εαυτό
του σαν μια αναγκαία και απαραίτητη στιγμή της δραστηριότητας ενός κοινωνικού
συνόλου που παράγει αυτοκίνητα, περάσει σε ένα νέο στάδιο και αποκτήσει
συνείδηση του συνόλου της δραστηριότητας του Τορίνου, της
αυτοκινητοβιομηχανίας, και εννοεί πλέον το Τορίνο ως μια μονάδα παραγωγής,
χαρακτηριζόμενη από το αυτοκίνητο, και αντιληφθεί ότι ένα μεγάλο μέρος της
εργασιακής δραστηριότητας του Τορίνου, δεν υπάρχει παρά επειδή υπάρχει και
αναπτύσσεται η βιομηχανία του αυτοκινήτου και ότι, κατά συνέπεια, οι εργάτες
αυτών των πολλαπλών γενικών δραστηριοτήτων είναι και οι ίδιοι παραγωγοί της
βιομηχανίας του αυτοκινήτου, γιατί είναι οι δημιουργοί των αναγκαίων και ικανών
συνθηκών ύπαρξης αυτής της βιομηχανίας. Με αφετηρία αυτό το κύτταρο: το
εργοστάσιο ως μονάδα, ως πράξη δημιουργίας ενός καθορισμένου προϊόντος, ο
εργάτης αίρεται στην κατανόηση ευρύτερων μονάδων, έως το έθνος, που είναι στο
σύνολό του ένας γιγάντιος μηχανισμός παραγωγής χαρακτηριζόμενος από τις
εξαγωγές, από το άθροισμα του πλούτου που ανταλλάσσει έναντι ενός ισοδύναμου
αθροίσματος πλούτου που συρρέει από όλες τις γωνιές του του κόσμου, προερχόμενο
από όλους εκείνους τους άλλους γιγάντιους μηχανισμούς παραγωγής στους οποίους
διαιρείται ο κόσμος. Τότε ο εργάτης είναι πράγματι παραγωγός, διότι έχει πλέον
συνείδηση της λειτουργίας του μέσα στην παραγωγική διαδικασία, σε όλους της
τους αναβαθμούς, από το εργοστάσιο μέχρι το έθνος και μετά τον κόσμο· τότε
αισθάνεται τι είναι η τάξη και γίνεται κομμουνιστής διότι, γι αυτόν, η ιδιωτική
ιδιοκτησία δεν είναι λειτουργία του παράγειν· και γίνεται επαναστάτης διότι
εννοεί τον καπιταλισμό, την ιδιωτική ιδιοκτησία σαν βαρίδι, σαν εμπόδιο που
πρέπει να παραμερισθεί. Τότε, αληθινά, εννοεί το «κράτος», εννοεί πως είναι
ένας σύνθετος κοινωνικός θεσμός διότι τον ανάγει στη μορφή του γιγαντιαίου
μηχανισμού παραγωγής που, με όλες του τις σχέσεις με όλες του τις νέες και
ανώτερες λειτουργίες που απαιτεί το τρομερό του μέγεθος, αντανακλά τη ζωή του
εργοστασίου και αντιπροσωπεύει το εναρμονισμένο και ιεραρχημένο σύνολο, των
αναγκαίων συνθηκών ώστε να ζει και να αναπτύσσεται το εργοστάσιο του, η
βιομηχανία του και η προσωπικότητά του ως παραγωγού.</span><br />
<br />
<span style="color: black;">Η ιταλική πρακτική του
ψευτοεπαναστατικού συνδικαλισμού,απορρίφθηκε από το κίνημα των τομεακών
επιτρόπων του Τορίνου,<span class="apple-converted-space"> </span>όπως και η
πρακτική του ρεφορμιστικού συνδικαλισμού· απορρίφθηκε μάλιστα στο δεύτερο
βαθμό, μια και ο ρεφορμιστικός συνδικαλισμός ξεπερνά τον ψευτοεπαναστατικό
συνδικαλισμό. Πράγματι, εάν το συνδικάτο είναι ικανό ίσα για να δώσει στους
εργάτες «το ψωμί και το βούτυρο», εάν το συνδικάτο δεν μπορεί, μέσα σε ένα
αστικό καθεστώς, παρά μόνο να εξασφαλίσει μια σταθερή αγορά για τους μισθούς και
να εξαφανίζει μερικούς από τους πιο απειλητικούς κινδύνους για την φυσική και
ηθική ακεραιότητα του εργάτη, είναι προφανές ότι η ρεφορμιστική πρακτική έχει
μεγαλύτερη επιτυχία από την ψευτοεπαναστατική στο να φέρει τέτοια αποτελέσματα.
Αν απαιτούμε από ένα εργαλείο περισσότερα από όσα μπορεί να δώσει, εάν
δημιουργούμε την πίστη ότι ένα εργαλείο μπορεί να δώσει περισσότερα από όσα
επιτρέπει η φύση του, ξαστοχούμε ακατάπαυστα, ασκούμε καθαρά δημαγωγική δράση.
Οι ψευτοεπαναστάτες συνδικαλιστές της Ιταλίας φτάνουν συχνά μέχρι του σημείου
να συζητούν αν συμφέρει να γίνει το συνδικάτο (για παράδειγμα των
σιδηροδρομικών) ένας κλειστός κύκλος, που δεν υπολογίζει παρά μόνο στους
«επαναστάτες», παρά μόνο στην τολμηρή μειοψηφία που συμπαρασύρει τις ψυχρές και
αδιάφορες μάζες· δηλαδή φτάνουν να αρνούνται την στοιχειώδη αρχή του
συνδικαλισμού που είναι να οργανώσει το σύνολο των μαζών<a href="https://www.blogger.com/blogger.g?blogID=1754062658468413461" name="sdendnote3anc"></a><a href="http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=5666644034252590484#sdendnote3sym"><span style="mso-bookmark: sdendnote3anc;"><sup><span style="color: #7d181e;">iii</span></sup></span></a>.
Αν φτάνουν ως εκεί, είναι επειδή συναισθάνονται συγκεχυμένα, βαθειά μέσα τους,
τη μηδαμινότητα της προπαγάνδας «τους», την ανικανότητα του συνδικάτου να
δώσει μια συγκεκριμένα επαναστατική μορφή στη συνείδηση του εργάτη. Επειδή δεν
έχουν ποτέ αναρωτηθεί με καθαρότητα και ακρίβεια για το πρόβλημα της
προλεταριακής επανάστασης· αυτοί οι ένθερμοι οπαδοί της θεωρίας των «παραγωγών»
δεν είχαν ποτέ καμιά συνείδηση παραγωγών· είναι δημαγωγοί και όχι επαναστάτες,
είναι αγκιτάτορες που αρκούνται να συγκινούν με τα ψεύτικα πετράδια των λόγων
τους και όχι παιδαγωγοί που διαμορφώνουν συνειδήσεις.</span><br />
<div class="MsoNormal" style="background: white; mso-line-height-alt: 9.75pt; text-indent: 14.2pt;">
<span style="color: black;">Το κίνημα των επιτρόπων δεν
γεννήθηκε και δεν αναπτύχθηκε, για να αντικαταστήσει τον Μπουότσι ή τον Ντ'
Αραγκόνα με τον Μπόργκι<a href="https://www.blogger.com/blogger.g?blogID=1754062658468413461" name="sdendnote4anc"></a><a href="http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=5666644034252590484#sdendnote4sym"><span style="mso-bookmark: sdendnote4anc;"><b><sup><span style="color: #7d181e;">iv</span></sup></b></span><span style="mso-bookmark: sdendnote4anc;"></span></a><span style="mso-bookmark: sdendnote4anc;"></span>;
Το κίνημα των επιτρόπων είναι η άρνηση κάθε μορφής ατομισμού ή πρόταξης των
προσωπικοτήτων<a href="https://www.blogger.com/blogger.g?blogID=1754062658468413461" name="sdendnote5anc"></a><a href="http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=5666644034252590484#sdendnote5sym"><span style="mso-bookmark: sdendnote5anc;"><b><sup><span style="color: #7d181e;">v</span></sup></b></span><span style="mso-bookmark: sdendnote5anc;"></span></a><span style="mso-bookmark: sdendnote5anc;"></span>.
Είναι η αρχή μιας μεγάλης ιστορικής διαδικασίας μέσα στην οποία η εργαζόμενη
μάζα αποκτά τη συνείδηση της αδιαίρετης ενότητάς της, βασισμένης στην παραγωγή,
βασισμένης στην συγκεκριμένη πράξη της εργασίας και δίνει σε αυτή τη συνείδηση
μια οργανική μορφή υποκείμενη η ίδια στη δική της ιεραρχία, αποκομίζοντας από
αυτήν την ιεραρχία ό,τι βαθύτερο διαθέτει, για να ενσαρκώσει την συνειδητή της
θέληση, προς ένα συγκεκριμένο σκοπό, προς μια ευρεία ιστορική διαδικασία που
παρά τα λάθη όπου τα άτομα θα μπορούσαν να πέσουν, παρά τις κρίσεις που οι
εθνικές ή διεθνείς συνάφειες μπορούν να προκαλέσουν, θα κορυφωθεί ακαταμάχητα
στην εγκαθίδρυση της δικτατορίας του προλεταριάτου, στην κομμουνιστική Διεθνή .</span><span style="color: #333333; font-family: Arial; font-size: 10.0pt;"></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; mso-line-height-alt: 9.75pt; text-indent: 14.2pt;">
<span style="color: black;">Η συνδικαλιστική θεωρία δεν έχει
ποτέ διαμορφώσει μια τέτοια σύλληψη του παραγωγού και της διαδικασίας
ιστορικής ανάπτυξης της κοινωνίας των παραγωγών· δεν έχει ποτέ δείξει ότι θα
άρμοζε να δοθεί αυτή η κατεύθυνση και αυτή η σημασία στην οργάνωση των εργαζομένων.
Έβγαλε μια θεωρία για μια ιδιαίτερη μορφή οργάνωσης, του επαγγελματικού και
του βιομηχανικού συνδικάτου, και αν έχτισε πάνω σε μια πραγματικότητα, είναι η
πραγματικότητα του μοντέλου που υποδεικνύει το καπιταλιστικό καθεστώς του
ελεύθερου ανταγωνισμού, της ιδιωτικής ιδιοκτησίας της εργατικής δύναμης· δεν
έχτισε λοιπόν παρά μια ουτοπία, ένα μεγάλο παλάτι αφαιρέσεων.</span><span style="color: #333333; font-family: Arial; font-size: 10.0pt;"></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; mso-line-height-alt: 9.75pt; text-indent: 14.2pt;">
<span style="color: black;">Η έννοια του συστήματος των
Συμβουλίων , βασισμένο στη δύναμη της μάζας των εργαζομένων, οργανωμένης κατά
τόπο εργασίας και κατά ενότητα παραγωγής, έχει την πηγή της στις συγκεκριμένες
ιστορικές εμπειρίες του ρώσικου προλεταριάτου και είναι το αποτέλεσμα της
θεωρητικής προσπάθειας των συντρόφων κομμουνιστών της Ρωσίας, που δεν είναι
βέβαια συνδικαλιστές επαναστάτες, αλλά σοσιαλιστές επαναστάτες.</span><span style="color: #333333; font-family: Arial; font-size: 10.0pt;"></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; mso-line-height-alt: 9.75pt; text-indent: 14.2pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; mso-line-height-alt: 9.75pt;">
<i><span style="color: black;">(Ανυπόγραφο,« L' Ordine Nuovo», 8 Νοέμβρη 1919, 1, φ. 35).</span></i><span style="color: #333333; font-family: Arial; font-size: 10.0pt;"></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; mso-line-height-alt: 9.75pt;">
<br /></div>
<h3 style="background: white; line-height: 13.5pt; margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;">
<span style="color: #333333; font-family: Arial;">Σημειώσεις</span></h3>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: 13.5pt;">
<a href="https://www.blogger.com/blogger.g?blogID=1754062658468413461" name="sdendnote1sym"></a><a href="http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=5666644034252590484#sdendnote1anc"><span style="mso-bookmark: sdendnote1sym;"><span style="color: #7d181e; font-family: Arial; font-size: 10.0pt;">i</span></span><span style="mso-bookmark: sdendnote1sym;"></span></a><span style="mso-bookmark: sdendnote1sym;"></span><span style="color: #333333; font-family: Arial; font-size: 10.0pt;">Ο Gramsi αναφέρεται στο ρεύμα του εργατικού
κινήματος που, στις αρχές του 20ου αι. και κυρίως στις χώρες του Ευρωπαϊκού
νότου, ήταν γνωστό με το όνομα «<i>Συνδικαλισμός</i>» ή «<i>Αναρχοσυνδικαλισμός</i>».
Ο Gramsi κρατάει τον πρώτο όρο «<i>Συνδικαλισμός</i>»<span class="apple-converted-space"> </span><i>και τον<span class="apple-converted-space"> </span></i>χρησιμοποιεί τόσο για να δηλώσει
τους αναρχοσυνδικαλιστές όσο και με την κανονική του σημασία.<span class="apple-converted-space"><i> </i></span><i>Το</i><span class="apple-converted-space"> </span>άρθρο αυτό λοιπόν προφανώς απαντά στις
κατηγορίες του αναρχοσυνδικαλισμού και του επαναστατικού συνδικαλισμού που
συχνά απευθύνονταν – από τους ιθύνοντες της C.G.L.(Γενική Συνομοσπονδία
Εργασίας) –<span class="apple-converted-space"> </span>ενάντια στις θέσεις
της<span class="apple-converted-space"><i> </i></span><i>Ordine Nuovo</i></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: 13.5pt;">
<a href="https://www.blogger.com/blogger.g?blogID=1754062658468413461" name="sdendnote2sym"></a><a href="http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=5666644034252590484#sdendnote2anc"><span style="mso-bookmark: sdendnote2sym;"><span style="color: #7d181e; font-family: Arial; font-size: 10.0pt;">ii</span></span><span style="mso-bookmark: sdendnote2sym;"></span></a><span style="mso-bookmark: sdendnote2sym;"></span><span style="color: #333333; font-family: Arial; font-size: 10.0pt;">Οι «<i>τομεακοί επίτροποι</i>» εκλέγονταν με
σκοπό να εκπροσωπούν τους εργάτες του τομέα τους (εργοστάσιο ή εργοστάσια μιας
φίρμας) συνδικαλισμένους και μη, στις συνδιαλλαγές τους με την εργοδοσία, να
επιβλέπουν την τήρηση των ωραρίων και των συμβάσεων συνεργαζόμενοι τόσο με τα
συνδικάτα όσο και με τις «εσωτερικές επιτροπές», να επιλύουν συναινετικά
ζητήματα της δουλειάς ανάμεσα στους εργάτες. Ο Gramsi τους βλέπει ακόμα και σαν
παιδαγωγούς της εργατικής τάξης, που πρέπει να της μάθουν να αυτοδιευθύνεται
για να λειτουργήσει η παραγωγή χωρίς αφεντικά.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: 13.5pt;">
<a href="https://www.blogger.com/blogger.g?blogID=1754062658468413461" name="sdendnote3sym"></a><a href="http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=5666644034252590484#sdendnote3anc"><span style="mso-bookmark: sdendnote3sym;"><span style="color: #7d181e; font-family: Arial; font-size: 10.0pt;">iii</span></span><span style="mso-bookmark: sdendnote3sym;"></span></a><span style="mso-bookmark: sdendnote3sym;"></span><span style="color: #333333; font-family: Arial; font-size: 10.0pt;">Το συνδικάτο των σιδηροδρομικών δεν είχε
ενταχθεί στην C.G.L. (Γενική Συνομοσπονδία Εργασίας) και στους κόλπους του
περιελάμβανε έναν ισχυρό πυρήνα αναρχοσυνδικαλιστών και
επαναστατών-συνδικαλιστών</span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: 13.5pt;">
<a href="https://www.blogger.com/blogger.g?blogID=1754062658468413461" name="sdendnote4sym"></a><a href="http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=5666644034252590484#sdendnote4anc"><span style="mso-bookmark: sdendnote4sym;"><span style="color: #7d181e; font-family: Arial; font-size: 10.0pt;">iv</span></span><span style="mso-bookmark: sdendnote4sym;"></span></a><span style="mso-bookmark: sdendnote4sym;"></span><span style="color: #333333; font-family: Arial; font-size: 10.0pt;">Ο Ludovico D'Aragona, γραμματέας της C.G.L.
(Γενική Συνομοσπονδία Εργασίας) και ο Bruno Buozzi, γραμματέας της FIOM
(Ομοσπονδίας της μεταλλουργίας) ήταν οι ισχυροί άνδρες του ρεφορμισμού στο
συνδικαλιστικό κίνημα. Ο αναρχικός, Armando Borghi ήταν αντίθετα η ψυχή ενός
επαναστατικού συνδικάτου της Ιταλικής Συνδικαλιστικής Ένωσης (l'Unione
Sindacale Italiana) που ιδρύθηκε το 1914, και του οποίου το 3<sup>ο</sup>Συνέδριο
(προγραμματισμένο για τις 20-23 Δεκεμβρίου 1919 - ενάμιση μήνα μετά τη
δημοσίευση αυτού του άρθρου ) επρόκειτο να τοποθετηθεί υπέρ των Εργοστασιακών
Συμβουλίων.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; line-height: 13.5pt;">
<a href="https://www.blogger.com/blogger.g?blogID=1754062658468413461" name="sdendnote5sym"></a><a href="http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=5666644034252590484#sdendnote5anc"><span style="mso-bookmark: sdendnote5sym;"><span style="color: #7d181e; font-family: Arial; font-size: 10.0pt;">v</span></span><span style="mso-bookmark: sdendnote5sym;"></span></a><span style="mso-bookmark: sdendnote5sym;"></span><span style="color: #333333; font-family: Arial; font-size: 10.0pt;">Η θεώρηση της ιστορίας ως έργο προσωπικοτήτων,
θα συνοψιζόταν στη φράση: «<i>οι ηγέτες γράφουν την ιστορία</i>»</span></div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1754062658468413461.post-33938097491108199942012-12-13T11:52:00.001-08:002013-01-04T00:13:17.076-08:00Κατευθυντήριες γραμμές της AAUD-Ε<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-dfCNjzTbGAM/UMowAv9nHnI/AAAAAAAAAsE/uUHE1hW1cpY/s1600/rev-11-01-19-21.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="198" src="http://1.bp.blogspot.com/-dfCNjzTbGAM/UMowAv9nHnI/AAAAAAAAAsE/uUHE1hW1cpY/s1600/rev-11-01-19-21.jpg" width="320" /></a></div>
Γενική Ένωση Εργαζομένων της Γερμανίας (Γερμανικά: Allgemeine Arbeiter-Union Deutschlands - AAUD), ήταν το όνομα των εργοστασιακών οργανώσεων που σχηματίστηκαν μετά τη γερμανική επανάσταση του 1918-1919 σε αντίθεση με τα παραδοσιακά συνδικάτα. Η AAUD συγκροτήθηκε από τους συμβουλιακούς κομμουνιστές εργάτες, μέσα στην οποία συμμετείχαν και οι αγωνιστές του συμβουλιακού Κομμουνιστικού Εργατικού Κόμματος Γερμανίας (KAPD) και θεωρούσε τη οργάνωση των εργατών σε συνδικάτα ως μια ξεπερασμένη μορφή οργάνωσης. Αντ 'αυτού υποστήριζε την οργάνωση των εργαζομένων με βάση το εργοστάσιο δημιουργώντας την Allgemeine Arbeiter-Union Deutschlands (AAUD). Οι εργοστασιακές οργανώσεις θεωρούνταν ότι θα ήταν η βάση για τη συγκρότηση των εργατικών συμβουλίων. Ένα τμήμα του AAUD με επικεφαλής τον Otto Ruhle, που βασίστηκε στη πόλη του Έσσεν χωρίστηκε από την AAUD και αποτέλεσαν την τάση AAUD-Ε. Μεταξύ της AAUD όπου δρούσε το ΚΑPD και της AAUD-Ε υπήρξαν σοβαρές διαφωνίες σε ότι αφορά τη πολιτική οργάνωση της εργατικής τάξης. Η AAUD-Ε θεωρούσε ότι δεν υπάρχει λόγος ιδιαίτερης πολιτικής οργάνωσης έξω από την AAUD. Μια σωστή γενικά πολιτική θέση, σε μια κοινωνία που κάθε εξουσία θα έχει καταργηθεί, πρόωρη τελικά και αυτοκαταστροφική στο επίπεδο ανάπτυξης των εργατικών αγώνων τη περίοδο που διαμορφώθηκε η AAUD.<br />
<br />
<b>Κατευθυντήριες γραμμές της AAUD-Ε</b><br />
<br />
Η AAUD είναι η ενιαία πολιτική και οικονομική οργάνωση του επαναστατικού προλεταριάτου.<br />
Η AAUD παλεύει για τον κομμουνισμό, για την κοινωνικοποίηση της παραγωγής των πρώτων υλών, των μέσων παραγωγής και των δυνάμεων της παραγωγής, καθώς και των καταναλωτικών αγαθών τα οποία είναι τα προϊόντα αυτών των δυνάμεων. Η AAUD θέλει να καθιερώσει την παραγωγή και τη διανομή σύμφωνα με ένα σχέδιο, που δεν θα έχει να κάνει με το σημερινό καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής και διανομής.<br />
Ο τελικός στόχος του AAUD είναι μια κοινωνία όπου κάθε εξουσία θα έχει καταργηθεί. Ο δρόμος προς αυτήν την κοινωνία περνά μέσω της δικτατορίας του προλεταριάτου.Η πολιτική και οικονομική οργάνωση της κομμουνιστικής κοινωνίας προσδιορίζεται αποκλειστικά από την ίδια τη θέληση των εργατών χάρη στην συμβουλιακή οργάνωση.<br />
<br />
<b>Τα πιο επείγοντα καθήκοντα της AAUD είναι: </b><br />
<ul>
<li>η καταστροφή των συνδικάτων και των πολιτικών κομμάτων, σαν εμπόδια που στέκονται στο δρόμο της ενοποίησης της προλεταριακής τάξης και την περαιτέρω πορεία της κοινωνικής επανάστασης, η οποία δεν μπορεί να είναι υπόθεση ούτε του κόμματος ούτε των συνδικάτων</li>
<li> την επίτευξη της ενότητας του επαναστατικού προλεταριάτου στα εργοστάσια, τα κύτταρα της παραγωγής και τα θεμέλια της μελλοντικής κοινωνίας. Η ενότητα αυτή θα πραγματωθεί με τη μορφή της εργοστασιακής οργάνωσης</li>
<li>την ανάπτυξη της αυτοσυνείδησης και της αλληλεγγύης των εργατών</li>
<li>η προετοιμασία όλων των μέτρων που θα χρειαστούν για το έργο της πολιτικής και οικονομική οικοδόμησης</li>
</ul>
Η AAUD απορρίπτει όλες τις ρεφορμιστικές και οπορτουνιστικές μεθόδους αγώνα και αντιτίθεται σε κάθε συμμετοχή στον κοινοβουλευτισμό και τα τοπικά συμβούλια των επιχειρήσεων. Τέτοια συμμετοχή θα ισοδυναμούσε με το σαμποτάρισμα την συμβουλιακής ιδέας.<br />
Η AAUD απορρίπτει όλους τους επαγγελματίες ηγέτες. Η σχέση του με την επίσημη ηγεσία έχει μόνο συμβουλευτική μορφή. Όλες οι οργανωτικές θέσεις στην AAUD είναι άμισθες.<br />
Η AAUD δεν θεωρεί τον αγώνα του προλεταριάτου για την ελευθερία εθνική υπόθεση, αλλά διεθνής υπόθεση. Για το λόγο αυτό η AAUD αγωνίζεται για την ενότητα του προλεταριάτου όλου του κόσμου σε ένα διεθνές συμβούλιο. Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1754062658468413461.post-70198930167776406452012-12-11T03:37:00.000-08:002012-12-11T03:37:02.707-08:00Οι Εργατιστές και οι Εργατίστριες στο Καυτό Φθινόπωρο της Ιταλίας και οι σχέσεις τους με τις εργατικές ενώσειςΗ απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων και η κατάργηση της εργατικής νομοθεσίας έχουν φέρει το συνδικαλιστικό κίνημα και τις παραδοσιακές μορφές οργάνωσης του (σωματεία) σε κατάσταση πλήρους σύγχισης και τολμούμε να πούμε ακόμα και αχρηστίας αφού δεν μπορούν πια ούτε συλλογικές συμβάσεις να υπογράψουν. Φυσικά δεν είναι κάτι που ξεπερνιέται εύκολα καθώς υπάρχουν ακόμα αυταπάτες σε αρκετά κομμάτια των εργαζομένων σχετικά με το ρόλο των σωματείων. Αυταπάτες που έχουν τις ρίζες τους από τη μία σε ένα ένδοξο παρελθόν και από την άλλη στην λογική της ανάθεσης που είχε καλλιεργηθεί όλο το προηγούμενο διάστημα.<br />
Τα σωματεία πλέον δεν μπορούν να παίξουν το ρόλο των εργατικών ενώσεων.<br />
Εδώ και καιρό πλέον κάνενα σωματείο, δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι αποτελεί κάτι τέτοιο.<br />
Ο συνδυσμός των αντικειμενικών προβλημάτων που προκύπτουν από την κατάργηση του εργατικού δικαίου όσο και των υποκειμενικών προβλημάτων που χρονίζουν (η αντιμετώπιση των σωματείων ως μακρύ χέρι των πολιτικών χώρων) έχουν απομαζικοποιήσει τόσο πολύ τα σωματεία που πλέον πολλά από αυτά μπορούν να χαρακτηριστούν ως σωματεία-σφραγγίδες.<br />
Η επίθεση εκ μέρους των αφεντικών και του κράτους θέλει συνολική απάντηση.<br />
Απάντηση που δεν μπορεί να δωθεί με τα εργαλεία του παρελθόντος. Στην κατεύθυνση αυτή θα αναδημοσιεύσουμε ανάλογους προβληματισμούς από τις εμπειρίες άλλων κινημάτων και πέραν του αναρχοσυνδικαλισμού.Για μια ακόμη φορά υπενθυμίζουμε ότι αναδημοσίευση δεν σημαίνει απαραίτητα και πλήρη ταύτιση.<br />
<br />
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-eUQZIq-u2M4/UMcaqeqbrXI/AAAAAAAAArw/SFtAwhpCDwI/s1600/16_fiat.gif" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-eUQZIq-u2M4/UMcaqeqbrXI/AAAAAAAAArw/SFtAwhpCDwI/s1600/16_fiat.gif" height="320" width="241" /></a><b>Οι Εργατιστές και οι Εργατίστριες στο Καυτό Φθινόπωρο της Ιταλίας και οι σχέσεις τους με τις εργατικές ενώσεις</b> (Μετάφραση από δημοσίευση του Joseph Kay (2006) στο LibCom.org)<br /><br />Αυτό είναι μια σύντομη ιστορία των Ιταλών Εργατιστών και Εργατιστριών στο Καυτό Φθινόπωρο του 1969, όταν οι εργατικές ενώσεις πέτυχαν να επανατοποθετηθούν πάνω σε ριζοσπαστικές απαιτήσεις της εργατικής τάξης - αφήνωντας έτσι τους Εργατιστές και τις Εργατίστριες να ακολουθήσουν τον μοιραίο δρόμο του ένοπλου αγώνα "όλα ή τίποτε".<br /><br />Από το βιβλίο Storming Heaven του Steve Wright (Στηβ Ράιτ).<br /><br />'Είμαστε όλες και όλοι εξουσιοδοτημένοι!"<br /><br />Ακόμα και όταν η POv-e και άλλες εργατιστικές ομάδες ενώθηκαν για να δημιουργήσουν την Potere Operaio (Ποτέρε Οπεράιο = Εργατική Δύναμη), οι φασαρίες ξεκίνησαν και πάλι στα εργοστάσια όπου γινόταν αγώνας να ανανεωθούν οι συμβάσεις εργασίας. Στο Porto Marghera (Πόρτο Μαγκέρα) έγιναν απεργίες, στη FIAT είχε φτάσει ένα νέο κύμα εργατών από τον Ιταλικό νότο το καλοκαίρι για να εργαστεί στο Mirafiori (Μιραφιόρι) και στο νέο εργοστάσιο της αυτοκινητοβιομηχανίας στη Rivalta (Ριβάλτα) και εκεί έγιναν στάσεις εργασίας, κι έτσι η παραγωγική δραστηριότητα έπεσε σε ένα χάος. Σε τέτοιες καταστάσεις σταματούσαν οι πεσιμισμοί των εργατιστών και εργατιστριών για τις δυνατότητες της αυτόνομης οργάνωσης στους χώρους εργασίας: "Είναι δύσκολο να πιστέψουμε", έγραφε κάποιος στο έντυπο Potere Operaio, "οτι οι αγώνες της εργατικής τάξης που δίνονται τώρα θα μπορούσαν να ξαναενσωματωθούν στη κανονική καθημερινότητα" (Potere Operaio, χωρίς ημερομηνία δημοσίευσης: 18, 29). Η παραδοσιακή τους έμφαση στα μεγάλα εργοστάσια, έλεγαν οι εργατιστές και οι εργατίστριες, τώρα καρποφορούσε από αυτά τα "μεγάλα επίκεντρα εργατικής αυτονομίας" (σελ. 16). Επίσης, η άρνηση της εργασίας δεν ήταν πλέον απλά μια απαίτηση μιας μικρής αριστερής πρωτοβουλίας αλλά είχε γίνει η έκφραση ενός μαζικού κινήματος (σελ. 46). Η ομάδα έλεγε οτι θα ήταν αρκετό να συμφωνήσουν οι εργοδότες στα άμεσα αιτήματα για τις συμβάσεις εργασίας για να προχωρήσει ο αγώνας με πολιτική ενότητα και οργάνωση (Potere Operaio 1969β). Αυτό δεν ήταν μόνο ένα Ιταλικό φαινόμενο, καθώς οι εργατικοί αγώνες έκαναν την Κόκκινη Ευρώπη που θα νικούσε τον καπιταλισμό σε ανατολή και δύση μια πιθανότητα που θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί.<br />
<a name='more'></a>Όταν οι αγώνες του φθινοπόρου συνεχίστηκαν το 1970 και καθώς οι εργάτες και οι εργάτριες προσπάθησαν να βελτιώσουν τις συμβάσεις εργασίας τους με συμφωνίες που αφορούσαν ολόκληρο το εργοστάσιο σε μια ατμόσφαιρα εργατικής αλληλεγγύης, οι εργατιστές και οι εργατίστριες αναγκάστηκαν να αντιμετωπίσουν τον μεγαλύτερο κίνδυνο: την ανανέωση του κινήματος των εργατικών ενώσεων. Αυτή η προσωρινή αναζωπήρωση των εργατικών συνομοσπονδιών είχε προβλεφτεί από την Potere Operaio, που τον Οχτώβρη του 1969 είχε γράψει πως οι αγωνιζόμενοι εργάτες δεν θα ξεπεράσουν την εργατική ένωση ως εργαλείο ενοποίησης μέχρι η πολιτική ταξική ανασυγκρότηση ολοκληρωνόταν σε πλήρως αυτόνομη οργάνωση. (Potere Operaio, χωρίς ημερομηνία έκδοσης, σελ 17).<br /><br />Ωστόσο αντί να φύγουν από αυτές, πολλοί εργάτες πήγαν κοντύτερα στις πιο ριζοσπαστικές εργατικές ενώσεις το 1970, κυρίως στα εργοστάσια που δεν είχαν αφανείς επιτροπές. Πέρα από την υιοθέτηση των απαιτήσεών τους για ισότητα, ο κύριος λόγος που άλλαξε ο χαρακτήρας των εργατικών ενώσεων της χημικής βιομηχανίας και βιομηχανίας μετάλλων της Ιταλίας ήταν η υιοθέτηση του κινήματος των εργατών αντιπροσόπων. Ένα χαοτικό μείγμα πρωτοβουλιών που ξεκίναγαν και από χωρούς δουλειάς και από αλλού, το κίνημα αυτό είχε διαφορετικά χαρακτηριστικά σε κάθε τοπική του έκφραση. Σε μερικούς χώρους εργασίας οι αντιπρόσωποι θεωρούνταν απλά ως παρατηρητές του συμβολαίου εργασίας. Σε άλλους χώρους, εκεί όπου οι εργαζόμενοι και οι εργαζόμενες είχαν συντροφικές σχέσεις και δεν ασχολιόντουσαν με τις εργατικές ενώσεις, οι αντιπρόσωποι είχαν έναν πολύ πιο επιθετικό ρόλο εναντίων της ιεραρχίας του εργοστασίου. Σε κάποια εργοστάσια, οι αντιπρόσωποι εγκαθίστονταν στο ρόλο τους από την διοίκηση, ή έβγαιναν μετά από κλήρο από μια λίστα ονομάτων που πρότεινε ο διευθυντής. Σε άλλα εργοστάσια κάθε εργάτης ή εργάτρια, ανεξάρτητα αν ήταν μέλος της εργατικής ένωσης, μπορούσε να γίνει αντιπρόσωπος. Γενικά, ο θεσμός των συμβουλίων των αντιπροσώπων έγινε όλο και πιο αγαπητός στους εργάτες σε πολλά εργοστάσια μετά το 1970, μειώνοντας τη σημασία των Εσωτερικών Επιτροπών (Commissioni Interne) που έβγαιναν από εκλογές σε ολόκληρο το εργοστάσιο (D'Agostini 1974; Romagnoli 1975).<br /><br />Η στρατηγική αυτή, "ανεβαίνοντας στη τίγρη" όπως ονομαζόταν, ενοχλούσε πολλούς υψηλόβαθμους των εργατικών ενώσεων επειδή το έβλεπαν ως ένα απειλητικό κίνημα για την ήδη μειωμένη τους επιρροή. Ωστόσο, όταν δέχτηκαν τους αντιπροσώπους στα κατώτερα κλιμάκια της εργατικής ένωσης κατάφεραν να ξανακερδίσουν πολύ από το χαμένο τους έδαφος. Δεν άργησε και η γραφειοκρατία να συμφωνήσει με αυτό: το Δεκέμβρη του 1970 η CGIL έκανε επίσημα δεκτούς τους αντιπροσώπους και τα συμβούλιά τους. Τον επόμενο χρόνο η CISL (Conferazione Italiana dei Sindacati Uberi, Ιταλική Συνομοσπονδία Ελεύθερων Ενώσεων) έκανε το ίδιο, αν και τελικά μόνο στις ενώσεις της βιομηχανίας μετάλλων έγινε πλήρης οργανωτική συγχώνευση (Grisoni and portelli 1977: σελ. 189).<br /><br />Από τις αρχές του 1968 οι εργατιστές και οι εργατίστριες έπαψαν να έχουν ελπίδες από το κίνημα των αντιπροσώπων. Το κάλεσμα της PSIUP για εκλογή διαμεσολαβητών για τις αμοιβές όσων πληρωνόντουσαν με το κομμάτι δεν έγινε δεκτό. Πολλοί από την Potere Operaio (χωρίς ημερομηνία δημοσίευσης, σελ. 30) επίσης συμφώνησαν με τη Lotta Continua (Λότα Κοντίνουα = συνεχής αγώνας) που δεν έκανε δεκτούς ηγετικούς ρόλους μέσα στη μάζα των εργατών. Ο κύριος λόγος που η Potere Operaio αποστασιοποιήθηκε από το κίνημα των αντιπροσώπων ήταν επειδή το έβλεπε ως δούρειο ίππο με τον οποίο οι συνομοσπονδίες θα μπορούσαν να κατακτήσουν εκ νέου το εργοστάσιο (Grisoni and Portelli 1977: 187-8), και πίστευε πως οι εργατικές ενώσεις δεν μπορούν να πολεμήσουν το κεφάλαιο, κάτι με το οποίο συμφωνούσαν και διάφορες παρόμοιες ομάδες με τις οποίες είχε συνδεθεί η Potere Operaio, οι οποίες ήταν πολύ μαχητικές και ήταν κάθετα αντίθετες στις συνομοσπονδίες (Bobbio 1978: 59). Όπως και με την Lotta Continue, έτσι και η τραγωδία της Potere Operaio ήταν η ανικανότητά της να συνδυάσει την υποστήριξη προς τέτοιες μαχητικές ομάδες στην αυτοκινητοβιομηχανία FIAT ή την Petrolchimico (μια πετροχημική βιομηχανία) με μια μάχη εναντίων των σχεδίων των ηγετών των εργατικών ενώσεων για το κίνημα των αντιπροσώπων σε άλλους χώρους. Με άλλα λόγια, τα μέλη της ομάδας δεν μπορούσαν να δουν οτι οι διεργασίες της ταξικής ανασυγκρότησης μπορεί να ήταν πολύ διαφορετικές έξω από τους πιο "προχωρημένους" πόλους της καπιταλιστικής συσσώρευσης. Το οτι μερικοί εργατιστές και εργατίστριες αναγνώρισαν τι συνέβαινε φαίνεται καθαρά στο τεύχος της Potere Operaio του Νοέμβρη του 1969, όπου διαβάζουμε τί έγραφε ένας (ή μία) ανώνυμος συγγραφέας για τις επιλογές που είχε η ομάδα:<br /><br />"Αν δεν διατηρήσουμε μια συνεχή σχέση με νέες μορφές οργάνωσης και μαζικούς αγώνες, τότε θα καταντήσουμε να γίνουμε σαν τις εργατικές ενώσεις. Υπάρχει μια πολύ συγκεκριμένη μάχη που πρέπει να δωθεί μεσοπρόθεσμα για αυτό που ονομάζουμε μέσο επίπεδο αυτονομίας, δηλαδή η αύξηση των επιτροπών απλών μελών στους αγώνες που δίνονται έπειτα από τους αγώνες για τη σύμβαση εργασίας. Αν λόγω σεχταρισμού ή λαθών συνεχίσουμε να συνεργαζόμαστε με τους αντιπροσώπους, τότε οι επιτροπές απλών μελών θα καταλήξουν να ενσωματωθούν κι αυτές στους σχεδιασμούς των εργατικών ενώσεων (Potere Operaio 1969γ: 4)."<br /><br />Η πλειοψηφία των εργατιστών και εργατιστριών δεν έδωσε σημασία σε αυτά και εγκατέλειψε στις συνομοσπονδίες τους ριζοσπάστες εργάτες που ακόμα δεν είχαν πειστεί από την κριτική τους στις ενώσεις. Με αυτό τον τρόπο ενδυνάμωσαν τις εργατικές ενώσεις κι έτσι ο φόβος τους έγινε μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία (Bobbio 1978: 66). Έτσι η Potere Operaio είχε πλέον μεγάλη δυσκολία να έχει παρουσία στα εργοστάσια πέρα από μερικά κέντρα όπου είχε δύναμη, όπως η Petrolchimico (Πετρολκιμίκο). Αλλά κι εκεί ακόμα, μερικοί ακτιβιστές και ακτιβίστριες επέλεξαν να συμμετέχουν στα νέα συμβούλια των αντιπροσώπων (Scalzone 1988: 121).<br /><br />Η νέα νομοθεσία Statuto dei Lavoratori (Στατούτο ντέι Λαβατόρι = νόμοι για τους εργάτες) νομιμοποίησε και θεσμοθέτησε πολλές από τις καταχτήσεις που είχαν γίνει στα μεγάλα εργοστάσια, και έδωσε νόμιμα δικαιώματα στις ενώσεις. Με τον έλεγχο πάνω στους αντιπροσώπους και τη ρητορική ισότητας, οι εργατικές ενώσεις κατάφεραν να ενσωματώσουν τις περισσότερες ομάδες που είχαν σχηματιστεί στα εργοστάσια μετά τον Μάη (Pasetto and Pupillo 1970: 108-18; Bologna 1980a: 29; Perna 1980; Giugni 1987: 240). Ενώ η Lotta Continue συνέχισε να έχει επιρροή στη FIAT, και η Avanguardia Operaia (Αβανγκουάρντια Οπεράια) συνέχισε να έχει επιτυχίες στη Λομβαρδία, η επάνοδος των εργατικών ενώσεων είχε άμεσες επιπτώσεις στις πολιτικές ελπίδες του εργατισμού. Στις αρχές της δεκαετίας του 1970, η βασική οργανωτική έκφραση αυτής της τάσης σύντομα παράτησε την ασχολία με το πρόβλημα της ταξικής σύνθεσης και ποντάρησε σε μια στρατικοποίηση του νέου επαναστατικού κινήματος σε μια προσπάθεια "όλα ή τίποτα".<br />Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1754062658468413461.post-34157928287102347972012-08-12T11:37:00.001-07:002012-08-12T11:52:08.849-07:00Μαντούδι 1976<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='420' height='366' src='https://www.blogger.com/video.g?token=AD6v5dzhP7GGLEJN8yJnkULkfWBJjoYu2HnLaEYRt0WNBgMluHgDaDyQFVuGA-IXKMW3c-gbTaBTgDNhlMsROTFb9w' class='b-hbp-video b-uploaded' frameborder='0'></iframe></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<b>Μεγάλου Μήκους Ντοκιμαντέρ για τις κινητοποιήσεις των εργατών ΣΤΟ ΜΑΝΤΟΥΔΙ - 1976
μία ταινία των: ΓΙΩΡΓΟΥ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΥ, ΘΟΔΩΡΟΥ ΜΑΡΑΓΚΟΥ, ΓΙΑΝΝΗ ΚΑΣΠΙΡΗ
βραβείο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 1976.</b><br />
<br />
<i><span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"> Το απόσπασμα του πανσπάνιου αυτού ντοκιμαντέρ μας το έστειλε με email φίλος και συνάδελφος που το ανακάλυψε με τη σειρά του στο διαδίκτυο. Ευχαριστούμε</span>. </i><br />
<i><u><br /></u></i><b>
Και λίγα λόγια για την απεργία </b><br />
<br />
Στις 30 Μάρτη του 1976, 5.000 εργάτες στα μεταλλεία του Σκαλιστήρη στο σημερινό δήμο Κηρεως ξεκίνησαν απεργία με αφορμή τις μαζικές απολύσεις εργαζομένων (1.400 απολύσεις την περίοδο 1974-76). Η απεργία αποτέλεσε ένα γεγονός σταθμός για την μεταπολιτευτική Ελλάδα και έγινε κινηματογραφική ταινία με τίτλο «Μαντούδι 76».<br />
<br />
Η ταινία πήρε δεύτερο βραβείο καλύτερης ταινίας μεγάλου μήκους, φωτογραφίας και μοντάζ στο Φεστιβάλ κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης του 1977 (ή αντι-φεστιβάλ όπως ονομάστηκε). Eνδεικτικό του αυταρχισμού είναι η επιβολή στρατιωτικού νόμου και η αποστολή 2.500 δυνάμεων καταστολής με 40 θωρακισμένα αστυνομικά οχήματα (αύρες). Η απεργία κράτησε μέχρι τις 7 Απριλίου 1976 και σημαδεύτηκε από οδοφράγματα, άγριες συγκρούσεις, τραυματισμούς, συλλήψεις και φυλακίσεις εργατών και συμμετεχόντων πολιτών.<br />
<br />
Σύμφωνα με την εφημερίδα Έθνος (13/4/2008)<br />
"Την τρίτη ημέρα της απεργίας, το βράδυ, ξεσπούν άγριες συγκρούσεις. Απεργοί και κάτοικοι γειτονικών χωριών από τη μία και δυνάμεις της Χωροφυλακής από την άλλη. Ο δρόμος που οδηγεί από τη Χαλκίδα στη Λίμνη είναι σχεδόν κατειλημμένος από κλούβες, ματ και αύρες. Πολλοί εργάτες τραυματίζονται και συλλαμβάνονται ενώ στα γειτονικά χωριά συγκεντρώνονται κάτοικοι που κινούνται προς το Μαντούδι για να ενισχύσουν τους απεργούς. Οι συγκρούσεις διαρκούν μερόνυχτα, με τους απεργούς να στήνουν οδοφράγματα με αναμμένες φωτιές και τους κατοίκους του Μαντουδίου να ξενυχτούν στην πλατεία. Τις επόμενες ημέρες οι εργάτες δεν διστάζουν να ξαπλώσουν στο οδόστρωμα προκειμένου να εμποδίσουν ένα λεωφορείο που φέρνει απεργοσπάστες από μακριά. Όταν τα καταφέρνουν, οι χωροφύλακες χτυπούν με δακρυγόνα και συλλήψεις. Στα επεισόδια τραυματίζεται μεταξύ άλλων μια έγκυος. Έχει τρέξει μαζί με τις υπόλοιπες γυναίκες κοντά στους άνδρες και τα παιδιά τους που απεργούν. Όπως αποδεικνύεται στη συνέχεια, οι συγκεκριμένοι απεργοσπάστες ήταν χωροφύλακες ντυμένοι με πολιτικά, βαλτοί, προκειμένου να βρεθεί αφορμή για την επίθεση των ματ. "Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1754062658468413461.post-74846077559576399442011-07-09T10:21:00.000-07:002011-07-09T10:21:05.365-07:00O αναρχοσυνδικαλισμός στην Ισπανία σήμερα<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="390" src="http://www.youtube.com/embed/QJw6bxaD3fQ?rel=0" width="480"></iframe><br />
<br />
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="390" src="http://www.youtube.com/embed/s8Z8p38rKe8?rel=0" width="480"></iframe>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1754062658468413461.post-10600764575835704732009-09-12T10:57:00.000-07:002009-09-12T11:05:45.797-07:00H ιστορία των wobblies<embed id=VideoPlayback src=http://video.google.it/googleplayer.swf?docid=-582501436157763581&hl=it&fs=true style=width:400px;height:326px allowFullScreen=true allowScriptAccess=always type=application/x-shockwave-flash> </embed>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1754062658468413461.post-11766864930790051242009-04-14T08:35:00.000-07:002009-04-22T06:07:15.241-07:00Σύντομη ιστορία του αναρχοσυνδικαλισμού<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://3.bp.blogspot.com/_LIcyvvgFKQM/SeS3xS8HULI/AAAAAAAAAhc/LroCLA6EbMQ/s1600-h/300_378790.jpg"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 268px; height: 394px;" src="http://3.bp.blogspot.com/_LIcyvvgFKQM/SeS3xS8HULI/AAAAAAAAAhc/LroCLA6EbMQ/s400/300_378790.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5324582716984217778" border="0" /></a>(1) Μεταξύ του 1862 και 1864 αρχίζει να υλοποιείται η διεθνής ένωση των εργαζομένων στην Ευρώπη. Η Διεθνής Ένωση των Εργατών - Πρώτη Διεθνής (1864-1871) θα συσπειρώσει όλες τις τάσεις των σοσιαλιστών και θεωρούνταν οργάνωση εργατών. Ο Μπακούνιν (1814 –1876) και οι οπαδοί του θα προσχωρήσουν στη «Πρώτη Διεθνή» το καλοκαίρι του 1868. Η μπακουνική πτέρυγα αναγνώριζε στην πρώτη αυτή εργατική ένωση ένα συνδικαλιστικό ρόλο με σαφή επαγγελματικό χαρακτήρα.<br /><br />Στο τέταρτο συνέδριο της Διεθνούς, στη Βασιλεία (1869), οι διάφορες τάσεις του εξουσιαστικού σοσιαλισμού (μαρξιστές, μπλανκιστές, λασσαλιστές), προσέδιδαν στις εργατικές ενώσεις το χαρακτήρα της μεταρρυθμιστικής ένωσης και στην καλύτερη περίπτωση αναγνώριζαν την αναγκαιότητα της ύπαρξης τους μόνο μέσα στα πλαίσια της λειτουργίας του καπιταλισμού. Η σοσιαλιστική κοινωνία γι΄ αυτούς ήταν έργο μόνο της δικτατορίας του προλεταριάτου.<br /><br />Η πρόταση του Ευγένιου Χίνς, εκπροσώπου της Βελγικής αντιπροσωπείας θα τύχει της αποδοχής των Ισπανών, των Ελβετών (Γιούρα) και μεγάλων τμημάτων των Γάλλων. Επιγραμματικά η πρόταση αυτή βασίζονταν στην αρχή, ότι οι σημερινές οικονομικές εργατικές ενώσεις δεν αποτελούν μια αναγκαιότητα του καπιταλισμού, αλλά πρέπει να θεωρηθούν ο κοινωνικός πυρήνας μιας επερχόμενης σοσιαλιστικής κοινωνίας. Καθήκον της Διεθνούς ήταν να εκπαιδεύσει τους εργάτες ώστε να αναλάβουν αυτή την αποστολή.<br /><br />Η υιοθέτηση αυτής της πρότασης από το συνέδριο θα καταγραφεί σ΄ ένα ψήφισμα που θα διακηρύξει την αναγκαιότητα των εργατικών συνδικάτων στους χώρους παραγωγής και την σύνδεση τους σε εθνικό και διεθνές επίπεδο, με τελικό στόχο την κατάργηση του συστήματος της μισθωτής εργασίας και την αντικατάσταση του από την ομοσπονδία των ελεύθερων παραγωγών.<br /><br />Μετά το συνέδριο της Χάγης τον Σεπτέμβριο του 1872, όπου πλέον διαγράφεται ο Μπακούνιν και ένας Ελβετός σύντροφος του, από την πλειοψηφία των μαρξιστών, θα αντιδράσουν όλα σχεδόν τα εθνικά τμήματα και θα αμφισβητήσουν την νομιμότητα του συνεδρίου καταγγέλλοντας την πλασματική πλειοψηφία, η οποία αποτελούνταν από τα μαρξιστικά μέλη του Γενικού Συμβουλίου.<br /><br />Από τον Σεπτέμβριο του1872 η πλειοψηφία των τοπικών τμημάτων (συνέδριο Σαίντ- Ιμιέ) θα συνεχίσει τις δραστηριότητες της με ιδεολογική βάση τις ελευθεριακές αρχές και χαρακτήρα εργατικό και συνδικαλιστικό. Λόγω αυτού του προσανατολισμού η «Διεθνής» ονομάστηκε αργότερα και «Αντιεξουσιαστική Διεθνής» (1873-1877). Στο συνέδριο αυτό οι Γάλλοι, Ιταλοί, Ισπανοί και Ελβετοί αναρχικοί θα αποκηρύξουν τις αποφάσεις του συνεδρίου της Χάγης και θα ιδρύσουν μια ελεύθερη ένωση ομοσπονδιών. Η συμμετοχή αναρχικών, αρχικά Γάλλων και μετέπειτα Ιταλών και Ισπανών, στο συνδικαλιστικό κίνημα και η αντιεξουσιαστική κατεύθυνση που θα κινηθούν θα γεννήσουν τον αναρχοσυνδικαλισμό.<br /><br />Η θεωρητική υποδομή αντλήθηκε από τις διδασκαλίες του αντιεξουσιαστικού σοσιαλισμού και η οργανωτική δομή στηρίχτηκε στην εμπειρία του επαναστατικού συνδικαλισμού όπως αυτός αποκρυσταλλώθηκε στη περίοδο από το 1895 έως το1910 στις λατινόφωνες ευρωπαϊκές χώρες συνεχίζοντας τη φεντεραλιστική-μπακουνική παράδοση.<br /><br />Η παρακμή της πρώτης εργατικής ένωσης, η ήττα της Παρισινής Κομμούνας, αλλά και η μεγάλη περίοδος παρανομίας των λατινόφωνων ευρωπαϊκών τμημάτων θα περιθωριοποιήσουν αυτές τις ιδέες από το ευρωπαϊκό εργατικό κίνημα.<br /><br />Η ιστορική συνέχεια θα υπάρξει στην πρώτη δεκαετία του 20ου αιώνα στη Γαλλία, όπου αυτές οι ιδέες θα βρουν σάρκα και οστά στην ίδρυση της Γενικής Συνομοσπονδίας Εργασίας (C.G.T.), η οποία στο συνέδριο της Λιμόζ θα διακηρύξει την ανεξαρτησία της από κάθε πολιτικό κόμμα με τα επαναστατικά συνδικάτα να αποτελούν τη ραχοκοκαλιά της συνομοσπονδίας.<br /><br />Το τέλος του Α΄ παγκοσμίου πολέμου και η επικράτηση των μπολσεβίκων στη Ρωσία θα οδηγήσει πολλούς στην ψευδαίσθηση της «έναρξης της σοσιαλιστικής εποχής». Το καλοκαίρι του 1920 στη Μόσχα, μετά από πρόσκληση των μπολσεβίκων, θα συναντηθούν σοσιαλιστές και συνδικαλιστές, στο ιδρυτικό συνέδριο της Τρίτης Διεθνούς. Η πραγματικότητα που θα αντικρίσουν, οι χιλιάδες διώξεις των αναρχικών και κάθε είδους σοσιαλιστών θα προστεθεί καταλυτικά στην πολιτική αντίθεση τους στον επερχόμενο ασφυκτικό έλεγχο που επιθυμούν να καθιερώσουν οι λενινιστές στο παγκόσμιο εργατικό κίνημα. Ένα μεγάλο μέρος των συνδικαλιστών αντιπροσώπων θα διαμαρτυρηθεί και θα αρνηθεί τη χειραγώγηση που προβάλλεται ως επιστημονικός σοσιαλισμός.<br /><br />Το συνέδριο της Μόσχας θα καταλήξει στην ξεχωριστή διεθνή συμμαχία των εργατών. Η απαίτηση των μπολσεβίκων να υποταχτεί στη 3η Διεθνή θα αναγκάσει τους συνδικαλιστές σε αποχώρηση και θα οδηγήσει στη συνδιάσκεψη του Βερολίνου του 1920. Η πλήρης ανεξαρτησία των εργατικών συνδικάτων από όλα τα πολιτικά κόμματα και η αντίληψη ότι η σοσιαλιστική κοινωνία θα οικοδομηθεί από τα συνδικάτα των παραγωγικών τάξεων, θα αποτελέσουν τις αγεφύρωτες διαφορές ανάμεσα στους συνδικαλιστές και τους κομμουνιστές.<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://1.bp.blogspot.com/_LIcyvvgFKQM/SeS4AOdW6OI/AAAAAAAAAhk/3Rx7JGFdYKM/s1600-h/2349778765_71f3b48b0d.jpg"><img style="margin: 0pt 0pt 10px 10px; float: right; cursor: pointer; width: 327px; height: 311px;" src="http://1.bp.blogspot.com/_LIcyvvgFKQM/SeS4AOdW6OI/AAAAAAAAAhk/3Rx7JGFdYKM/s400/2349778765_71f3b48b0d.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5324582973479512290" border="0" /></a>Τον Οκτώβρη του 1921 η διεθνής συνδιάσκεψη του Ντύσσεντολφ θα συγκαλέσει διεθνές συνδικαλιστικό συνέδριο στο Βερολίνο για τον επόμενο χρόνο. Στο Βερολίνο, στο συνέδριο που διεξήχθη από τις 25 Δεκέμβρη 1922 έως 2 Γενάρη 1923, θα ιδρυθεί η Διεθνής Ένωση Εργαζομένων (Α.Ι.Τ.). Εκπροσωπήθηκαν περίπου τρία εκατομμύρια εργάτες μέσα από δεκατρείς εργατικές συνδικαλιστικές εθνικές ομοσπονδίες. Η διακήρυξη των αρχών της, αποτελούν τις βασικές ιδεολογικές προτάσεις του επαναστατικού συνδικαλισμού σε παγκόσμιο επίπεδο μέχρι σήμερα.<br /><br /><br />(2) Ο αναρχοσυνδικαλισμός έκανε την εμφάνισή του και έντονη την παρουσία του στην Γαλλία, όταν ο Φερνάντ Πελλουτιέ προσκάλεσε τους αναρχικούς να συμμετέχουν στα συνδικάτα. Από το 1895 και για πολλά χρόνια μετέπειτα, ο αναρχοσυνδικαλισμός ήταν η κυριότερη τάση μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα της Γαλλίας. Οι αναρχοσυνδικαλιστές υποστήριζαν ότι τα συνδικάτα με τη δράση τους μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν αποτελεσματικά την απεργία, το μποϋκοτάζ κατά των επιχειρήσεων και το σαμποτάζ. Όπως και όλοι οι αναρχικοί, ήσαν ενάντια στον κοινοβουλευτισμό και την πολιτική δράση και χρησιμοποιούσαν τις πλατειές εργατικές κινητοποιήσεις για να στηρίξουν τη δράση τους και γι’ αυτό ήσαν ενάντια στην ατομική τρομοκρατία άλλων αναρχικών.<br /><br />Το μεγάλο όπλο που, κατά την γνώμη τους, θα οδηγούσε στην ανατροπή του καπιταλισμού ήταν η γενική εξεγερτική απεργία.<br /><br />Στο συνέδριο της C.G.Τ., στην Αμιένη το 1906, ο αναρχοσυνδικαλισμός πέρασε στη φάση της ωριμότητάς του, μιας και ο χάρτης του συνεδρίου υιοθετούσε την αδιάλλακτη ταξική πάλη και διακηρύσσοντας ότι τα συνδικάτα θα είναι στην μελλοντική κοινωνία η βάση της οργάνωσης της παραγωγής και διανομής των προϊόντων. Μεγάλο ρόλο στην επεξεργασία αυτή έπαιξαν ο Λαγκαρντέλ, ο Σορέλ και άλλοι. Έτσι, κάτω απ’ αυτές τις επιδράσεις, οργανώθηκαν στην Γαλλία πολυάριθμες απεργίες και εκδηλώσεις, με αποκορύφωμα την Πρωτομαγιά του 1906 - όπου έγιναν άγριες συγκρούσεις μεταξύ εργατών και αστυνομίας - και τη μεγάλη απεργία των σιδηροδρομικών το 1910.<br /><br />Στην Ισπανία, οι αναρχικοί ίδρυσαν το 1908 τη Solidaridad Obrera (Εργατική Αλληλεγγύη) και το 1910 την Εθνική Συνομοσπονδία Εργασίας, τη C.Ν.Τ. Οργανώθηκαν πολλές απεργίες. Το κέντρο των δραστηριοτήτων ήταν η Βαρκελώνη, αλλά το κίνημα επεκτάθηκε και στην Πορτογαλία.<br /><br />Οι Κάτω Χώρες, Ολλανδία και Βέλγιο, είχαν και αυτές αξιόλογο κίνημα και στα συνέδρια της 2ης Διεθνούς έστελναν εξέχουσες φυσιογνωμίες όπως ο αναρχοσυνδικαλιστής Καίσαρ Πέπε κ.ά.<br /><br />Στις Σκανδιναβικές χώρες, όπως και σε μια σειρά άλλων χωρών (Ρωσία, Πολωνία, Τσεχοσλοβακία, Γιουγκοσλαβία κ.λπ.) υπήρχαν μαχητικές αναρχοσυνδικαλιστικές ομάδες.<br /><br />Στην Ιαπωνία, από το 1908 υπήρχε έντονη κίνηση. Το 1911 δολοφονείται στις φυλακές ο αναρχικός Κοτόκου μαζί με 11 ακόμα συντρόφους του. Το 1920 ο αναρχοσυνδικαλισμός ασκεί μεγάλη επίδραση στο εργατικό κίνημα ακόμα και μέσα στους κόλπους του Σοσιαλιστικού Κόμματος. Στην Γερμανία, ιδρύθηκε το 1890 η Ελεύθερη Ένωση Γερμανικών Συνδικάτων που το 1919 έφτασε να αριθμεί 100.000 μέλη.<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://3.bp.blogspot.com/_LIcyvvgFKQM/SeS4mLrQS3I/AAAAAAAAAh0/0j0TizLiFOI/s1600-h/nothanks.jpg"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 258px; height: 400px;" src="http://3.bp.blogspot.com/_LIcyvvgFKQM/SeS4mLrQS3I/AAAAAAAAAh0/0j0TizLiFOI/s400/nothanks.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5324583625567521650" border="0" /></a>Στην Ιταλία, το 1907 είχαν γίνει πολυάριθμες απεργίες διοργανωμένες από αναρχοσυνδικαλιστές. Το κέντρο του κινήματος ήταν η Πάρμα, όπου το 1908 μια γενική απεργία συσπείρωσε όλες τις εργατικές δυνάμεις της χώρας. Πολλοί σοσιαλιστές τότε πέρασαν με τον αναρχοσυνδικαλισμό. Το 1912 ιδρύθηκε η Ιταλική Συνδικαλιστική Ένωση (USI) που απέκτησε επαφές με τους Γάλλους Λαγκαρντέλ και Σορέλ.<br /><br />Στις Η.Π.Α, στις 27 Ιούνη του 1905 στο Σικάγο ιδρύθηκε η σημαντικότερη επαναστατική συνδικαλιστική οργάνωση των Η.Π.Α. η IWW (Βιομηχανικοί Εργάτες του Κόσμου). Για να ιδρυθεί αυτή η οργάνωση έγινε μια συγχώνευση 54 εργατικών οργανώσεων με σύνολο 90.000 μέλη περίπου και βασικό ρόλο σ’ αυτό έπαιξαν οι Ευγένιος Ντεμπς, Ουίλλιαμ Χέϊγουντ και Ντανιέλ ντε Λεόν. Λίγο μετά οι Ντεμπς και Λεόν αποχώρησαν και πέρασαν με τον ρεφορμισμό. Η IWW οργάνωσε πολλές απεργίες όπως τη γενική απεργία των υφαντουργών το 1912. Αυτή τη χρονιά, η αριστερή πτέρυγα του Σοσιαλιστικού Κόμματος υιοθετούσε αρκετές από τις αναρχοσυνδικαλιστικές απόψεις στο πρόγραμμά της που είχε τον τίτλο «Ο βιομηχανικός συνδικαλισμός» και αυτό γιατί το πρόγραμμα γράφτηκε από τους αγωνιστές Ουίλλιαμ Χέιγουντ και Γκούσταβ Λε Μπον. Η IWW φιλοδοξούσε να μετατραπεί σε μια παγκόσμια οργάνωση και η επιρροή της σε οργανώσεις άλλων χωρών, όπως της Μ. Βρετανίας, Νορβηγίας, Αυστραλίας, Καναδά, Ν.Αφρικής, Μεξικού και Χιλής, ήταν μεγάλη. Το 1917 η δύναμή της έπεσε κάπως και αριθμούσε περίπου 60.000 μέλη. Άλλες οργανώσεις στις Η.Π.Α, εκείνη την εποχή ήταν η Αναρχοσυνδικαλιστική Ένωση Βόρειας Αμερικής που ιδρύθηκε το 1912 και η Διεθνής Μορφωτική Ένωση Συνδικάτων που ιδρύθηκε το 1914.<br /><br />Στην Μ. Βρετανία στις 26 Νοέμβρη 1910, ιδρύθηκε η Βιομηχανική Αναρχοσυνδικαλιστική Μορφωτική Ένωση, η ISEL, στο Μάντσεστερ, με πρωτοβουλία του αγωνιστή Τομ Μανν. Η οργάνωση αυτή απέκτησε μεγάλη επιρροή στο εργατικό κίνημα και διοργάνωσε πολλές απεργίες με κορυφαίες τις απεργίες των σιδηροδρομικών, των εργατών μεταφορών, των ανθρακωρύχων και άλλων κλάδων. Στο διάστημα 1910-1914 έγιναν οι μεγαλύτερες και οι πιο άγριες απεργίες των εργατών, των οποίων ο μεγαλύτερος εμψυχωτής ήταν ο Τομ Μανν. Το κίνημα επεκτάθηκε και στην Ιρλανδία όπου ξεχώριζε ο α Τζιμ Λάρκιν.<br /><br />Στη Νορβηγία, το 1920 οι αναρχοσυνδικαλιστές αποτελούσαν την πλειοψηφία του Συνδικαλιστικού Κέντρου. Το 1909 συνήλθε μια διάσκεψη αναρχοσυνδικαλιστών και άλλων αγωνιστών από 6 Λατινοαμερικάνικες χώρες και μεγάλο ρόλο σ’ αυτό έπαιξαν οι διάφοροι αναρχικοί που είχαν μεταναστεύσει εκεί από την Ιταλία, την Ισπανία και την Πορτογαλία. Δημιουργήθηκαν νέα συνδικάτα και έγιναν πολλές απεργίες. Τα βασικά κέντρα ήσαν η Αργεντινή, η Χιλή, η Βολιβία και το Μεξικό. Στην Αυστραλία, το ισχυρό κίνημα που υπήρχε κηρύχτηκε παράνομο το 1916, επειδή διοργάνωνε αντιπολεμικές απεργίες και ενέργειες. (Την εποχή εκείνη οι αναρχικοί και οι αναρχοσυνδικαλιστές διοργάνωναν σε όλο τον κόσμο αντιπολεμικές απεργίες ενάντια στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η IWW είχε οργανώσει πολλές τέτοιες.) Τον Αύγουστο και τον Οκτώβρη 1917, οι Αυστραλοί αναρχοσυνδικαλιστές οργάνωσαν γενική απεργία 100.0000 εργατών. Ισχυρή επιρροή είχε ο αναρχοσυνδικαλισμός και σε μια σειρά άλλες χώρες όπως στον Καναδά, στη Νότια Αφρική, στη Νέα Ζηλανδία κ.ά.<br /><br />Τον Ιούλη του 1921, οι αναρχοσυνδικαλιστές από όλες σχεδόν τις χώρες εκπροσωπούνται στο ιδρυτικό συνέδριο της Κόκκινης Διεθνούς των Εργατικών Συνδικάτων, όπου έρχονται σε ρήξη με τους μαρξιστές και αποχωρούν. Σημαντικές δυνάμεις όμως προσχωρούν στην Κόκκινη Διεθνή, όπως ο κύριος όγκος της γαλλικής CGΤ με επικεφαλής τον Μονμουσώ, η ομάδα Χέιγουντ-Χάρντυ από την IWW, μεγάλες δυνάμεις από Αγγλία, Ιαπωνία κ.λπ Όσοι όμως έμειναν πιστοί στον αναρχοσυνδικαλισμό, τον Δεκέμβρη του 1922 στο Βερολίνο, ίδρυσαν την Διεθνή Ένωση Εργατών, την IWA, που είχε τμήματα σε Γερμανία, Ιταλία, Ισπανία, Πορτογαλία, Τσεχοσλοβακία, Πολωνία, Σουηδία, Δανία, Αργεντινή, Μεξικό, Χιλή, Βολιβία κ.λπ. Πάντως, τα σημαντικότερα τμήματα ήταν η ισπανική CNT, η πορτογαλική CGT και η αργεντίνικη FORA. Πολλά απ’ αυτά τα τμήματα υπάρχουν μέχρι σήμερα.<br /><br />Τα συνέδρια που πραγματοποίησε μέχρι σήμερα η IWA είναι: Βερολίνο 1922 (ήταν το ιδρυτικό συνέδριο όπου συμμετείχαν 28 εκπρόσωποι από 14 χώρες που εκπροσωπούσαν 1.000.000 μέλη), Μαδρίτη 1931, Παρίσι 1935, Παρίσι 1938, Τουλούζη 1951, Πουτώ 1953, Μασσαλία 1956, Τουλούζη 1958, Μονπελιέ 1971, Παρίσι 1971, 1979 και 1986.<br /><br /><span style="font-style: italic;">Σημείωση δικιά μας</span>: Σήμερα το διεθνές αναρχοσυνδικαλιστικό ρεύμα είναι χωρισμένο σε δύο μέρη κυρίως με το ένα κομμάτι του να είναι στην IWA και το άλλο στο διεθνή αναρχοσυνδικαλιστικό συντονισμό<br /><br />Πηγές <span style="font-size:85%;">(1) http://punk.gr/nogod-nomaster<br /> (2) http://www.anarkismo.net/article/3524</span><br /><span style="font-size:78%;"><br />(Απαραίτητη Διευκρίνηση...στα κείμενα που δημοσιεύονται δεν σημαίνει ότι υπάρχει απαραίτητα και ιδεολογικοπολιτική ταύτιση σε ότι αναφέρεται)</span>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1754062658468413461.post-3523285424065318322009-04-10T05:14:00.000-07:002009-04-10T05:25:30.802-07:00Κάποια συμπεράσματα για το σαμποτάζ - Émile Pouget<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://4.bp.blogspot.com/_LIcyvvgFKQM/Sd85uAg65eI/AAAAAAAAAhE/CcmK5K7jzd8/s1600-h/%C3%89mile_Pouget.jpg"><img style="margin: 0pt 0pt 10px 10px; float: right; cursor: pointer; width: 254px; height: 289px;" src="http://4.bp.blogspot.com/_LIcyvvgFKQM/Sd85uAg65eI/AAAAAAAAAhE/CcmK5K7jzd8/s400/%C3%89mile_Pouget.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5323036747150058978" border="0" /></a>Όπως το αντιλαμβανόμαστε, εξετάζοντας τα μέσα του εργατικού σαμποτάζ, κάτω από κάθε μορφή και κάθε στιγμή στην οποία εκδηλώνεται, ο χαρακτήρας του είναι -παντού και πάντα!- να χτυπάει το αφεντικό στο πορτοφόλι.<br /><br />Ενάντια σ αυτό το σαμποτάζ, που δε χτυπά παρά τα μέσα της εκμετάλλευσης, άψυχα αντικείμενα, η μπουρζουαζία δε μένει στις κατάρες. Αντιθέτως, οι καταστολείς του εργατικού σαμποτάζ δε στερούνται ενός άλλου σαμποτάζ, πραγματικά εγκληματικού, τερατώδους και αποτρόπαιου, που αποτελεί την ίδια την ουσία της καπιταλιστικής κοινωνίας.<br /><br />Δεν ντρέπονται γι αυτό το σαμποτάζ που, δεν αρκείται στο να καταστρέφει τα θύματά τους, τους ζημιώνει την υγεία, τους απομυζεί την ίδια τους τη ζωή... Μέχρι τέλους! Υπάρχει σ αυτήν την απάθεια ένας βασικός λόγος: Ότι, στην περίπτωση αυτή, οι σαμποτέρς είναι οι προνομιούχοι.<br /><br />Σαμποτέρς, οι έμποροι που κερδοσκοπώντας στο γάλα, αφήνουν τα παιδιά να πεινάνε, εξοντώνουν τις μελλοντικές γενιές.<br /><br />Σαμποτέρς, οι αλευροβιομήχανοι και οι φουρνάρηδες, που προσθέτουν άλευρα από ταλκ ή άλλα βλαβερά προϊόντα, αλλοιώνοντας έτσι το ψωμί, διατρογικό είδος πρώτης ανάγκης.<br /><br />Σαμποτέρς, οι κατασκευαστές σοκολάτας με λάδι φοίνικα ή καρύδας, με κόκκους καφέ στο άμυλο, με ραδίκια ή με βελανίδια, με πιπέρι στο κέλυφος του αμυγδάλου ή στις ελιές, με κρέμες από γλυκόζη, με γλυκά από βαζελίνη, με μέλη από άμυλο και πολτό κάστανου, ε ξίδι από θειϊκό οξύ, με τυριά με κιμωλία ή άμυλο, με μπύρα από φύλλα ξύλων κλπ κλπ (σ.τ.μ. κερδοσκοπικά "μαγειρέματα" της εποχής).<br /><br />Σαμποτέρς, οι έμποροι, ώ αυτοί οι πατριώτες! Ακόμα καλύτεροι κι από τον Bazaine, που στα 1870-71, συνεισέφερε στο σαμποτάζ της πατρίδας τους, παραδίδοντας στο στρατό όπλα με κομμάτια χαρτονιού και καρτέλες με σκόνη άνθρακα. Σαμποτέρς, ίσοι μ αυτούς που εισέρχονται περήφανοι στην πατρική επιχείρηση, χτίζουν τα κανόνια των πολεμικών πλοίων, τα υποβρύχια, εξοπλίζουν το στρατό, πουλάνε σάπια κρέατα και φυματιώσεις, σαμποτέρς, όπως οι εργολάβοι ή οι κατασκευαστές των σιδηροδρόμων, οι μηχανικοί των πολυκατοικιών, οι έμποροι χημικών, οι βιομήχανοι κάθε είδους και κάθε κατηγορίας... Ναί, σαμποτέρς! όλοι τους, χωρίς εξαίρεση!.. καθώς όλοι τους, φθείρουν, παραποιούν, καταστρέφουν όσο πιο πολύ μπορούν.<br /><br />Το σαμποτάζ είναι παντού! παντού! όμως, αυτό το καπιταλιστικό σαμποτάζ που ζωογονεί τη σημερινή κοινωνία, που τη ζωογονεί, όπως εμάς το οξυγόνο του αέρα, αυτό το σαμποτάζ δε θα εξαφανιστεί παρά μόνο μαζί της, αυτό το σαμποτάζ είναι που πρέπει να καταδικάσουμε κι όχι το εργατικό σαμποτάζ.<br /><br />Αυτό εκεί, πρέπει να επιμείνει! δεν χτυπά παρά το κεφάλαιο, το πορτοφόλι, ενώ το άλλο λυμαίνεται την ανθρώπινη ζωή, καταστρέφει την υγεία, γεμίζει τα νοσοκομεία και τα νεκροταφεία.<br /><br />Οι ζημιές που γεννά το εργατικό σαμποτάζ δεν είναι παρά οικονομικές, εκείνες που παράγει το καπιταλιστικό σαμποτάζ αντιθέτως κάνουν το αίμα να τρέχει.<br /><br />Το εργατικό σαμποτάζ εμπνέεται από τις αλτρουιστικές γενναιόδωρες αρχές του: είναι ένα μέσο άμυνας και προστασίας απέναντι στην μανία των αφεντικών. Είναι το όπλο των απόκληρων που μάχονται για την ύπαρξη αυτών και των οικογενειών τους. Στοχεύει να βελτιώσει τις κοινωνικές συνθήκες του εργατικού πληθυσμού και να τον απελευθερώσει από την εκμετάλλευση, και τη συνθλίβει... Είναι μια στάλα ακτινοβόλας και καλύτερης ζωής.<br /><br />Το καπιταλιστικό σαμποτάζ, δεν είναι παρά ένα εργαλείο έντασης της εκμετάλλευσης. Συμπυκνώνει τις ασυγκράτητες ορέξεις και την εξαφάνιση των ρεπό. Είναι η αντιπαθής έκφραση της αρπακτικότητας, μιας ακόρεστης δίψας για πλούτο που δεν υποχωρεί μπροστά στο έγκλημα που τη θρέφει... Όχι μόνο θέτει σε κίνδυνο τη ζωή, αλλά και σπέρνει παντού τα ερείπια, τη θλίψη, το θάνατο...<br /><br />Μετάφραση:...για τη διάδοση της μεταδοτικής λύσσας, Γενάρης 2008<br /><br />O <a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Emile_Pouget">Émile Pouget</a> ήταν γενικός γραμματέας της γαλλικής CGT (1901-1908) και από τους βασικούς εκπροσώπους του επαναστατικού συνδικαλισμού και του αναρχοσυνδικαλισμούUnknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1754062658468413461.post-33826036909330450082009-03-31T06:05:00.000-07:002009-03-31T06:08:21.831-07:00To εργατικό κίνημα της Σύρου τον 19ο αιώναTου ΛEONAPΔOY KOTTH από την 15θήμερη εφημερίδα της Σύρου "Άποψη" (αρ.φύλλου 119)<br /><br />To νησί της Σύρου, αυτή την εποχή, αποτελεί σημαντικό οικονομικό και διακομιστικό κέντρο στην περιοχή του Αιγαίου. Λόγω της ευνοϊκής γεωγραφικής θέσης που κατέχει, αποτέλεσε αρκετά γρήγορα σημείο συνάντησης των ναυτιλιακών συμφερόντων της πλοιοκτητικής και της παροικιακής αστικής τάξης. H βιομηχανική δραστηριότητα εξαντλείται, στη ναυπήγηση πλοίων και στη κατεργασία δερμάτων. Το 1864 βρίσκουμε εννιά (9) εργοστάσια με χίλιους πεντακόσιους μόνιμους (1500) και τρεις χιλιάδες (3000) εποχιακούς εργάτες. Στα ναυπηγεία απασχολούνται περίπου δύο χιλιάδες εργάτες (2000). Σ' αυτό το χώρο με τους πρώτους βιομηχανικούς εργάτες των Κυκλάδων θα συναντήσουμε τους πρώτους νησιώτες αναρχικούς, οι οποίοι θα συνδέσουν τη δράση τους με την επαγγελματική οργάνωση των εργαζομένων.<br /> Σπουδαίο ρόλο στην ταξική χειραφέτηση της κυκλαδικής εργατικής τάξης έπαιξαν Ιταλοί και Γάλλοι εξειδικευμένοι εργάτες, οι οποίοι έχουν εγκατασταθεί στο νησί από το 1871 και οι οποίοι εργάζονται στο "Ναυπηγείο της Ελληνικής Ατμοπλοϊκής Εταιρείας". Όλοι αυτοί κρατάνε ζωντανή μέσα τους όχι μόνο τη μνήμη της παρισινής κομμούνας αλλά βρίσκονται ενταγμένοι ήδη στην αντιεξουσιαστική πτέρυγα του ευρωπαϊκού εργατικού κινήματος, όπως αυτή εκφράστηκε στο συνέδριο του Σαιντ Ιμιέ.<br /> Στα 1876 με 1877 στην Ερμούπολη συγκροτείται και δραστηριοποιείται ένας αναρχικός εργατικός όμιλος, ο οποίος διατηρεί επαφές με τους Πατρινούς αναρχικούς του "Δημοκρατικού Συνδέσμου". Η συριανή αυτή αναρχική οργάνωση το 1880 θα εκδώσει και μία εφημερίδα, την "Εφημερίδα του Λαού", με διάρκεια ζωής έξι μήνες, από τον Ιούλιο έως το Νοέμβριο. Με δικές τους προσπάθειες θα γεννηθεί το πρώτο εργατικό σωματείο, το 1879 στην Ερμούπολη, το οποίο θα συμπεριλάβει στις τάξεις του και όλα τα φιλελεύθερα στοιχεία της κυκλαδικής πρωτεύουσας. Είναι ο "Αδελφικός Σύνδεσμος Ξυλουργών των Ναυπηγείων Σύρου". Το καταστατικό του σωματείου, όπως αναφέρει ο Μ. Δημητρίου, καταγράφει ως βασικούς σκοπούς τις βελτιώσεις μισθών και συνθηκών εργασίας. Το σωματείο νομιμοποιείται με συμβολαιογραφική πράξη.<br /><br /><span style="font-weight: bold;">Oι απεργίες της Σύρου</span><br /><br /> Το 1879 θα ξεσπάσει μεγάλη νομισματική κρίση. Οι Έλληνες χρηματιστές έχουν τραβήξει τα χρήματά τους σε ξένες τράπεζες και έτσι οι συναλλαγές γίνονταν με ρωσικό νόμισμα. Θα υπάρξει αναστάτωση στην αγορά και θα μειωθεί η αγοραστική ικανότητα των εργατών. Το Φεβρουάριο θα κηρυχτούν απεργίες στα ναυπηγεία και τα βυρσοδεψεία. Σχετικά με τις δύο αυτές απεργίες, σημαντικά είναι τα στοιχεία που παραθέτει ο Κορδάτος και στη συνέχεια επαναλαμβάνουν και άλλοι ιστορικοί.<br /> Η απεργία στα Ναυπηγεία θα κηρυχτεί στις 16 Φεβρουαρίου, ενώ στα βυρσοδεψεία πέντε μέρες αργότερα στις 21 του ίδιου μηνός. Η εφημερίδα "Πατρίς" στο φύλλο της 17ης στο πρωτοσέλιδό της θα αναγγείλει ειρωνικά την πρώτη εργατική απεργία, "Εν βήμα έτι προς την πρόοδον!". Μας πληροφορεί ότι τα ναυπηγεία είναι κλειστά και ότι οι τετρακόσιοι εργάτες "συνελθόντες και σύνδεσμον συστήσαντες δια συμβολαιογραφικής πράξης". Τα αιτήματα των απεργών είναι 1) αύξηση 25 έως 50% των μισθών και 2) μείωση του ωραρίου εργασίας από 14 σε 10 ώρες.<br /> Στις 21 Φεβρουαρίου θα ξεσπάσει η δεύτερη απεργία, στα βυρσοδεψεία. Τα αιτήματά τους είναι: 1) αύξηση των μεροκάματων κατά 27%, 2) τα μεροκάματα να πληρώνονται σε γερό νόμισμα, 3) να καταργηθεί η κατ' αποκοπή εργασία, 4) η απασχόληση όλων των εργατών, 5) να καταργηθεί η αγγαρεία της Κυριακής.<br /> Τα αιτήματα αυτά προσδιορίζουν τον ταξικό χαρακτήρα του αγώνα τους και δείχνουν την επιρροή των πρώιμων αναρχοσυνδικαλιστών του "Εργατικού Συλλόγου". Ο σχολιασμός κάποιων ιστορικών ότι αυτά τα αιτήματα δεν ήταν αναρχοσυνδικαλιστικά, αν και προετοιμάστηκε η απεργία από αναρχοσυνδικαλιστές, δείχνει απλώς ότι αγνοούν τις βασικές αρχές αυτής της επαναστατικής παράδοσης.<br /> Ο επαναστατικός συνδικαλισμός ή αναρχοσυνδικαλισμός, όπως έγινε ευρύτατα γνωστός, στηρίζεται σε δύο κατευθύνσεις, του αγώνα για καθημερινή βελτίωση των συνθηκών ζωής και του αγώνα για τη μελλοντική αταξική κοινωνία.<br /><br /><span style="font-weight: bold;">Nομισματική κρίση</span><br /><br /> Τα ημερομίσθια των ειδικευμένων εργατών των Nαυπηγείων είναι επταπλάσια από το μέσο όρο των άλλων βιομηχανικών εργατών και αντίστοιχα με αυτά των εργατών της βρετανικής εργατικής τάξης. Όπως σημειώνει ο Γ. Αλεξάτος στο βιβλίο του "η εργατική τάξη στην Eλλάδα", το 1874 το ημερομίσθιο των συριανών ειδικευμένων εργατών είναι 28,1 δρχ. ενώ ο μέσος όρος των υπόλοιπων ελλήνων είναι 8,5 δρχ.<br /> Όταν θα ξεσπάσει η νομισματική κρίση, θα συμπαρασύρει και όλους τους άλλους οικονομικούς τομείς της τοπικής κοινωνίας, θίγοντας δραματικά τα κεκτημένα δικαιώματα της συριανής βιομηχανικής τάξης. Οι απεργίες, που κεντρικό τους αίτημα έχουν την υπεράσπιση της αγοραστικής ικανότητας των ημερομισθίων, είναι δείγμα όχι μόνο της ενσυνείδητης ταξικής αντιπαράθεσης της συριανής εργατιάς αλλά και συνιστούν επιλογή αντίστασης στις απαιτήσεις της αστικής τάξης να επιβάλλει τη πειθαρχία και την ιδεολογία της μισθωτής εργασίας.<br /> Η απεργία στα ναυπηγεία θα τελειώσει μετά από μια βδομάδα με πρόσκαιρη νίκη των εργατών. Ένα μήνα μετά θα προσληφθούν ανειδίκευτοι εργάτες από τα νησιά και θα απολυθούν δεκάδες εργάτες, ιδιαίτερα εκείνοι που συμμετείχαν στην απεργία. Αρκετοί απ' τους απολυμένους εργάτες θα μεταναστεύσουν στην Αίγυπτο και θα σφραγίσουν με την συμμετοχή τους, την ιστορία του αναρχικού εργατικού κινήματος στη Μεσόγειο.<br /> Η αποστολή στρατιωτικού αποσπάσματος, μιας διλοχίας, από την κυβέρνηση Κουμουνδούρου δικαιώνει έναν από τους κυρίαρχους λόγους της ύπαρξης στρατών, αυτόν της καταστολής κάθε ταξικής διεκδίκησης από μέρους των εργαζομένων.<br /> Δεν γνωρίζουμε αν οι βυρσοδέψες είχαν δημιουργήσει κάποιο επαγγελματικό σωματείο. Πιθανόν να λειτουργούσαν μέσα από κάποια γενική συνέλευση όλων των μελών, και τούτο ενισχύεται από δύο στοιχεία. Μέχρι σήμερα δεν έχει βρεθεί καταστατικό ανάλογο με αυτού των ναυπηγείων. Η καταγραφή των αιτημάτων και η επίδοσή τους στους εργοδότες αποτυπώνει την θέσπιση ενός αποφασιστικού σώματος, με την παρουσία αντιπροσώπων σε επίπεδο εκτελεστικού οργάνου.<br /><br /><span style="font-weight: bold;">Συμπλοκές με απεργοσπάστες</span><br /><br /> Οι συμπλοκές με απεργοσπάστες που πήγαν για δουλειά ήταν ιδιαίτερα σκληρές και αποθάρρυναν άλλους να πράξουν ανάλογα. Οι διαδηλώσεις καθημερινές, οι συγκρούσεις με την αστυνομία θα φέρουν και τον πρώτο νεκρό αστυνομικό. Η αναστάτωση γενικεύεται σε όλη τη Σύρο και ο νομάρχης κλείνεται στην νομαρχία ζητώντας ενισχύσεις. Οι πενήντα σκαπανείς, που θα στείλει εσπευσμένα η κυβέρνηση, θα αποκαταστήσουν τη τάξη.<br /> Αυτή η αντίσταση στη προοπτική της προλεταριοποίησης, η εγνωσμένη αντιπαράθεση με τη πολιτική εξουσία, όπως εκφράστηκε με τη πολιορκία της νομαρχίας από τους απεργούς, και οι συγκρούσεις των εξεγερμένων με τα στρατιωτικά τμήματα της κυβέρνησης θα καταγραφούν ως η έναρξη της ταξικής πάλης στην Ελλάδα.<br /> Έντρομοι οι αστοί της Σύρου, δια στόματος πρωτοδίκη, θα ζητήσουν με άρθρα στο τοπικό τύπο (εφημερίδα "Πατρίς", φύλλα 679- 686- 690, από 19-5 έως 7-7-1879) την απαγόρευση των σωματείων και των απεργιών, λόγω του αντικαθεστωτικού και αντικοινωνικού χαρακτήρα που έχουν. Η καταστολή που θα γνωρίσουν οι πρώτοι συνδικαλιστές από το κράτος δεν θα αφήσει περιθώρια επαναστατικής παράδοσης στο νησί της Σύρου. Οι απολυμένοι απεργοί θα πάρουν το δρόμο της μετανάστευσης και θα πουλήσουν για μια ακόμα φορά την εργατική τους δύναμη και την ελευθερία τους στα κάτεργα της μισθωτής εργασίας.<br /><br /><span style="font-size:78%;">Σημείωση: Tο παραπάνω κείμενο δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στην εφ. ANTI-TYΠOΣ THΣ ΠAPOY (τ. 3, Xειμώνας 2003) </span>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1754062658468413461.post-59705890135716688432009-01-29T07:08:00.000-08:002009-01-29T07:17:23.969-08:00Διακύρηξη τηs Ένωσηs Αναρχοσυνδικαλιστικήs Προπαγάνδαs του Πέτρογκραντ<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://4.bp.blogspot.com/_LIcyvvgFKQM/SYHHn79tgZI/AAAAAAAAAgQ/5d84ZqVApIE/s1600-h/machinethatgrinds.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 188px; height: 276px;" src="http://4.bp.blogspot.com/_LIcyvvgFKQM/SYHHn79tgZI/AAAAAAAAAgQ/5d84ZqVApIE/s400/machinethatgrinds.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5296734125689766290" /></a>H σημερινή στιγμή αντιπροσωπεύει μια αποφασιστική καμπή στην ιστορία τηs ανθρωπότηταs. O παγκοσμιοs πόλεμοs, που μαίνεται ήδη, εδώ και τρία χρόνια, έχει αποκαλύψει με εκπληκτική σαφήνεια την ολοκληρωτική κατάρρευση των θεμελίων στα οποία στηρίζεται η κοινωνία. Η πιο ξεκάθαρη μαρτυρία για την πτώση τηs καπιταλιστικήs τάξηs, είναι η λαική επανάσταση που έχει ξεσπάσει σε ολόκληρη την Ρωσία και η οποία συνεχίζει να αναπτύσσεται προs την κατεύθυνση τηs ριζικήs κοινωνικήσ ανατροπήs. Επιπρόσθετα, υπάρχει ο αναβρασμόs ανάμεσα στιs τάξειs του προλεταριάτου των άλλων καπιταλιστικών χωρών που αργά ή γρήγορα θα πάρει τιs διαστάσειs μιαs μαζικήs επαναστατικήs έκρηξηs. Τα ιστορικά αυτά γεγονότα έχουν μια πρωταρχική σημασία. Δείχνουν ότι η πρωτοπορεία του διεθνούs προλεταριάτου, που αναζητάει μία διέξοδο από την αφόρητη κατάσταση που γέννησε ο τρίχρονοs πόλεμοs τον οποίο έκανε η ιμπεριαλιστική μπουρζουαζία των μεγάλων δυνάμεων, βρίσκεται ξαφνικά αντιμέτωπη με την προοπτική μιαs ολοκληρωμένηs κοινωνικήs επανάστασηs, που ωs τότε φαινόταν σαν ένα θέμα του μακρινού μέλλοντοs.<br /><br />Η ανάγκη για μια βασική κοινωνική κι οικονομική ανοικοδόμηση είναι σήμερα ιδιαίτερα αισθητή στο ρώσικο προλεταριάτο. Η μεγάλη αποδιοργάνωση τηs οικονομικήs ζωήs τηs χώραs, η ολοκληρωτική χρεωκοπία προs την οποία κινείται γρήγορα η ρωσία και η οποία είναι αναπόφευκτη, αν πρόκειται να επιτραπεί η διατήρηση του απαραβίαστου των καπιταλιστικών μορφών, απαιτεί την άμεση οργάνωση νέων μορφών οικονομικών σχέσεων από τιs ίδιεs τιs εργαζόμενεs μάζεs. Καμιά κοινωνική μεταρρύθμιση, που πραγματοποιείται από την κορυφή από μια αστική, μισοσοσιαλιστική ή ακόμα και μια απόλυτα σοσιαλιστική προσωρινή κυβέρνηση ή συντακτική συνέλευση, δεν μπορεί ν' ανακουφίσει την οικονομική δυσπραγία που χειροτερεύει καθημερινά. Οι λαικέs οργανώσειs - οργανώσειs των εργατών κι αγροτών - δεν πρέπει να βασίζονται σε μεταρρυθμίσειs από πάνω, αλλά πρέπει να επιχειρούν μια άμεση και ριζική αναδιοργάνωση των σημερινών κοινωνικών και οικονομικών σχέσεων.<br /><br />Μια τέτοια οργάνωση υπάρχει ήδη σε ένα σημαντικό βαθμό. Την ίδια ακριβώs μέρα τηs πτώσηs τηs δυναστείαs των Ρωμανώφ, άρχισε μια πυρετική οργάνωση τηs εργασίαs στο επίπεδο τηs βάσηs. Οι αναρχοσυνδικαλιστέs, που έιχαν πάντοτε στηρίξει μεγάλεs ελπίδεs στο δημιουργικό πνεύμα τωμ μαζών και στην ικανότητα τουs για αυτο-οργάνωση μέσα σε μια επαναστατική κατάσταση, δεν διαψεύστηκαν στιs προσδοκίεs τουs. Ολόκληρη η Ρωσική επικράτεια καλύπτεται τώρα από ένα πολύπλοκο δίκτυο λαικών οργανώσεων: σοβιέτ από εργατικούs, αγροτικούs και στρατιωτικούs αντιπροσώπουs, βιομηχανικά συνδικάτα, εργοστασιακέs επιτροπέs, ενώσειs άκληρων αγροτών κλπ. Και καθημερινά αναπτύσσεται η πεποίθηση ανάμεσα στιs ταλαίπωρεs μάζεs, ότι μόνο οι ίδιοι οι άνθρωποι, διαμέσου των οργανώσεων τουs που δεν ανήκουν σε κανένα κόμμα, μπορούν να εκπληρώσουν το καθήκον μιαs ριζικηs κοινωνικήs κι οικονομικηs ανοικοδόμησηs.<br /><br />Το κράτοs έχει ήδη υποστεί το πρώτο συντριπτικό πλήγμα. Θα πρέπει τώρα ν' αντικατασταθεί από μια Πανρωσική Ομοσπονδία ελεύθερων πόλεων κι ελεύθερων κομμούνων, από αστικέs κι επαρχιακέs κομμούνεs που συνενώνονται, από τοπικέs, συνοικιακέs και περιφερειακέs ομοσπονδίεs. Μια τέτοια πολιτική ανοικοδόμηση θα προσφέρει μια ριζοσπαστική λύση στο πρόβλημα τηs απόλυτηs αυτονομίαs για τιs μικρέs περιφερειακέs μονάδεs. Θα δείξει επίσηs το δρόμο για την επίλυση πολύπλοκων εθνικών ζητημάτων, που δεν μπορούν να επιλυθούν όσο διατηρείται το κράτοs - ακόμα κι αν είναι "δημοκρατικό" με το να επιτρέπει ένα βαθμό αυτονομίαs στιs εθνότητεs. Τα σοβιέτ των αντιπροσώπων των εργατών, αγροτών και στρατιωτών, που εκφράζουν την πολιτική θέληση των μαζών, πρέπει να αναλάβουν την εκτέλεση αυτήs τηs πολιτικήs ανοικοδόμησηs τηs χώραs με βάση την πιο πλατιά εφαρμογή του ομοσπονδιακού συστήματοs.<br /><br />Αλλά η εκτέλεση ενόs δεύτερου κι ακόμα πιο σημαντικού καθήκοντοs, εκείνου μιαs πλέριαs οικονομικήs ανοικοδόμησηs, θα πρέπει ν' αφεθεί σε άλλεs λαικέs οργανώσειs που ταιριάζουν καλύτερα γι αυτό το σκοπό: τα βιομηχανικά συνδικάτα κι άλλεs οικονομικέs οργανώσειs των εργατών κι αγροτών.<br />Η απαλλοτρίωση τηs γηs, ο εργατικόs έλεγχοs στην παραγωγή κι άλλα μέτρα που οδηγούν στην πλέρια κοινωνικοποίηση τηs γηs και των εργοστασίων, μπορούν να πραγματοποιηθούν μόνο από ομοσπονδίεs γεωργικών συνδικάτων, βιομηχανικά συνδικάτα, εργοστασιακέs επιτροπέs, επιτροπεs ελέγχου κι άλλεσ παρόμοιεs οργανώσειs στιs τοπικέs συνοικίεs , σ' ολόκληρη τη χώρα. Μόνο μια πανρωσική ένωση αυτών των οργανώσεων των παραγωγών γύρω από την οποία θα συσπειρωθούν επίσηs όλα τα ικανά στοιχεία από τιs παρασιτικέs και μεσαίεs τάξειs του πληθυσμού, μπορεί να κατορθώσει ν' ανοικοδομήσει ολόκληρη την οικονομική ζωή τηs χώραs πάνω σε νέεs βάσειs. Κι αυτή η διαδικασία ριζικήs οικονομικήs ανοικοδόμησηs θα αναπτυχθεί στο βαθμό μόνο που η σημασία των πολιτικών οργανώσεων μειώνεται, ενώ η σημασία των οικονομικών οργανώσεων των παραγωγών αυξάνει, οργανώσεων που μπορούν να εξαφανίσουν τιs άχρηστεs πολιτικέs μορφέs ανθρώπινηs ύπαρξηs.<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://2.bp.blogspot.com/_LIcyvvgFKQM/SYHH3_YH9EI/AAAAAAAAAgY/8rdHoE9kKvM/s1600-h/workcontrol.jpg"><img style="float:right; margin:0 0 10px 10px;cursor:pointer; cursor:hand;width: 300px; height: 185px;" src="http://2.bp.blogspot.com/_LIcyvvgFKQM/SYHH3_YH9EI/AAAAAAAAAgY/8rdHoE9kKvM/s400/workcontrol.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5296734401483764802" /></a>Η κοινωνική επανάσταση, που το Ρώσικο αστικό κι επαρχιακό προλεταριάτο εργάζεται από κοινού για να φέρει σε πέραs, θάναι αντικρατική στιs μεθόδουs πάληs τηs, συνδικαλιστική στο οικονομικό τηs περιεχόμενο και ομοσπονδιακή στα πολιτικά τηs καθήκοντα. Ο θρίαμβοs τηs θα αναγγείλει έτσι την δημιουργία ενόs κοινωνικού συστήματοs που θα εξελιχθεί φυσιολογικά και σχετικά ανώδυνα προs την κατεύθυνση τηs πλέριαs υλοποίησηs του Αναρχοκομμουνιστικού ιδανικού.<br /><br />Στενά συνδεδεμένη με την αναρχοσυνδικαλιστική αντίληψη του περιεχομένου και των καθηκόντων τηs Ρώσικηs επανάστασηs, είναι η θέση μαs απέναντι στο πρόβλημα του πολέμου. Μια διαρκήs ειρήνη ανάμεσα στα έθνη, δεν μπορεί να παγιωθεί από πάνω, από τιs ιμπεριαλιστικέs κυβερνήσειs. Δεν μπορεί να είναι παρά το αποτέλεσμα μιαs νικηφόραs εξέγερσηs του προλεταριάτου όλων των εμπόλεμων χωρών, που θα δώσει ένα τέλοs στον ληστρικό ανταγωνισμό των καπιταλιστών και θα προετοιμάσει το δρόμο για την ενότητα των ελεύθερων ανθρώπων. Κατά συνέπεια, η συνέχιση και το πλάταιμα τησ επανάστασηs στη Ρωσία - η μετατροπή τηs σε κοινωνική επανάσταση - αποτελεί ένα παράγοντα τεράστιασ διεθνούs σημασίαs. Μια "επίθεση", που υποτίθεται ότι εξαπολύεται με σκοπό την απελευθέρωση, το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να ωφελήσει τουs καπιταλιστέs και των δύο στρατοπέδων, που ενδιαφέρονται για μια "νικηφόρα" έκβαση του πολέμου. Δεν μπορεί να ωφελήσει τουs ανθρώπουs, που λαχταρούν παντού να σταματήσει για πάντα η συνέχιση τηs εμπόλεμηs κατάστασηs καθώs και για να ανατραπεί ο καπιταλιστικόs ζυγόs. Οι Αναρχοσυνδικαλιστέs, τώρα όπωs και πριν από την ανατροπή του δεσποτισμού, ξέρουν πολύ καλά πωs ο βασικόs εχθρόs βρίσκεται μέσα στην δική σου χώρα κι ότι το σύνθημα τηs εσωτερικήs ειρήνηs ισοδυναμεί με την παράδοση στην αντεπανάσταση όλων των κατακτήσεων που πέτυχε ο λαόs. Μόνο διαμέσου τηs συνέχισηs και του πλαταίματos τηs Ρώσικηs επανάστασηs, μπορούν να δημιουργηθούν οι συνθήκεs για το είδοs τηs ειρήνηs που θα ευνοήσει ένα επαναστατικό ξέσπασμα ανάμεσα στισ προλεταριακέs μάζεs τηs Γερμανίαs. Εκείνεs οι προλεταριακέs μάζεs απελευθερώνονται, ήδη από την βλαβερή επίδραση των σοσιαλιμπεριαλιστών, που ρίχνουν τουs διεθνιστέs επαναστάτεs στη φυλακή και τουσ υποβάλλουν σε κάθε άλλη μορφή καταδίωξηs. Μόνο ο τελικόs θρίαμβοs τηs Ρώσικηs επανάστασηs θα κάνει δυνατή μια διεθνή επανάσταση και μόνο η επιτυχία τηs διεθνούs επανάστασηs μπορεί με τη σειρά τηs να εξασφαλίσει τη νέα κοινωνική τάξη στη Ρωσία.<br /><br />Οι μορφέs και η φύση τηs δραστηριότηταs που επιτελείται από τουs αναρχοσυνδικαλιστέs στη Ρωσία, πηγάζουν λογικά από την αντίληψη τουs για το περιεχόμενο και τα καθήκοντα τηs Ρώσικηs επανάστασηs. Οι αναρχοσυνδικαλιστέs δεν αποτελούν ένα ξεχωριστό πολιτικό κόμμα γιατί πιστεύουν ότι η απελευθέρωση των εργαζόμενων μαζών πρέπει να αποτελεί καθήκον μόνο των εργατικών κι αγροτικών οργανώσεων που δεν ανήκουν σε κανένα κόμμα. Προσχωρούν σε όλεs τιs παρόμοιεs οργανώσειs και διαδίδουν την προπαγάνδα που αναφέρεται στη φιλοσοφία τουs και στο ιδανικό τουs για μια δίχωs κυβέρνηση κομμούνα, που ουσιαστικά αντιπροσωπεύει απλώs το πλάταιμα και τη συστηματικοποίηση των πεποιθήσεων και μεθόδων πάληs, που αναπτύχθηκαν από τιs ίδιεs τιs εργαζόμενεs μάζεs. Υιοθετώνταs την θέση ότι ο βασικόs σκοπόs κάθε κοινωνικήs αναταραχήs πρέπει να είναι η οικονομική ανοικοδόμηση, οι αναρχοσυνδικαλιστέs πάνω από όλα θα εξασκήσουν τιs δυνάμειs τουs για να δουλέψουν σε εκείνεs τιs μαζικέs οικονομικέs οργανώσειs που πρέπει να πραγματοποιήσουν την αναδιοργάνωση τηs παραγωγήs και κατανάλωσηs πάνω σε εντελώs νέεs βάσειs.<br /><br />Γκόλοs Τρούντα (Πέτρογκραντ)<br /><br />11 Αυγούστου 1917</span></span>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1754062658468413461.post-75782873204565310542009-01-22T04:35:00.000-08:002009-01-22T06:12:24.265-08:00Για το ευρωπαϊκό εργατικό κίνημα των αρχών του αιώνα και τον επαναστατικό συνδικαλισμό<iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='440' height='386' src='https://www.blogger.com/video.g?token=AD6v5dySVaYwyHDA_giFe4T3LS9qkwwHq2bEOByhUvzKWcjGnI7iXSjtDvZuvfrDjwyfp4kep3MScrGWXZd1LtxExw' class='b-hbp-video b-uploaded' frameborder='0'></iframe>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1754062658468413461.post-22287600148317825572009-01-19T13:20:00.000-08:002009-01-19T15:37:04.272-08:00Πώς να απολύσετε το Αφεντικό - Οδηγός Άμεσης Αντίδρασης για Εργαζόμενους<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://2.bp.blogspot.com/_LIcyvvgFKQM/SXTyMlhR4oI/AAAAAAAAAfs/j9uTokS-rs4/s1600-h/iww.jpg"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 274px; height: 400px;" src="http://2.bp.blogspot.com/_LIcyvvgFKQM/SXTyMlhR4oI/AAAAAAAAAfs/j9uTokS-rs4/s400/iww.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5293121760111223426" border="0" /></a>Ο οδηγός αυτός βασίζεται πάνω στις εμπειρίες και τη δράση ομάδας εργαζομένων στις ΗΠΑ. Προφανώς δεν γίνεται ότι γράφει το κείμενο αυτό, να αντιγραφεί πιστά και να μεταφερθεί στη δικιά μας πραγματικότητα καθώς αναφέρεται σε ιδιαίτερες καταστάσεις. (Αν και ίσως μερικά από αυτά τα έχουμε ήδη εφαρμόσει στις δουλειές μας....) :) Περισσότερο αποτελεί "υλικό" για προβληματισμό πάνω στις δικές μας δράσεις...<br /><br />Το φυλλάδιο αυτό βασίζεται στο «How to Fire Your Boss - A Workers Guide to Direct Action» που εκδίδεται από τους BossBusters, ένα σχέδιο δράσης των μελών της I.W.W. στην περιοχή το Σαν Φρανσίσκο (ΗΠΑ), 1095 Market Street,Suite 204, San Francisco, CA 94103. Η μετάφραση έγινε με ευθύνη της Ένωσης Ιατρών Νοσοκομείων Αχαΐας.<br /><br /><br />Η ταπείνωση της εργασίας-για-την-επιβίωση είναι πολύ γνωστή σε όσους υποχρεώνονται να το κάνουν. Η Δημοκρατία, η βασική αρχή πάνω στην οποία υποτίθεται ότι βασίζεται η σύγχρονη κοινωνία, φεύγει από το παράθυρο την στιγμή που χτυπάμε την κάρτα στο τόπο εργασίας. Μη έχοντας λόγο για το τι παράγουμε, ή το πώς οργανώνεται η παραγωγή αυτή, και με μόνο ένα μικρό κλάσμα της αξίας της παραγωγής να επιστρέφει στην μισθοδοσία μας, έχουμε κάθε δικαίωμα να νοιώθουμε αγανάκτηση.<br /><br />Τελικά, βέβαια, χρειάζεται να δημιουργήσουμε μια κοινωνία στην οποία οι εργαζόμενοι να παίρνουν όλες τις αποφάσεις για την παραγωγή και την κατανομή των ειδών που παράγουν και τις υπηρεσίες που προσφέρουν. Οι βλαβερές ή άχρηστες βιομηχανίες όπως αυτές των όπλων και των χημικών προϊόντων, ή οι απάτες των τραπεζών και των ασφαλιστικών εταιρειών θα μπορούσαν να καταργηθούν. Τα πραγματικά απαραίτητα όπως η διατροφή, η στέγη και η ενδυμασία θα μπορούσαν να εξασφαλίζονται από την εργασία όλων για λίγες μόνο ώρες τη βδομάδα.<br /><br />Ωστόσο, μέχρι τότε όμως, πρέπει να αναπτύξουμε στρατηγικές οι οποίες να προεικονίζουν αυτή την ουτοπία αλλά ΚΑΙ να αντιταχθούμε στην καθημερινή ελεεινή εργασία της σύγχρονης έμμισθης σκλαβιάς. Το BossBusters, ένα σχέδιο δράσης των μελών της IWW <span style="font-size:78%;">(1)</span> , θεωρεί ότι η Άμεση Αντίδραση στον χώρο εργασίας είναι το κλειδί για την πραγματοποίηση και των δύο αυτών στόχων. Αλλά τι είναι η Άμεση Αντίδραση?<br /><br />Η Άμεση Αντίδραση είναι η κάθε μορφή πάλης κοινωνικής αντιπαράθεσης η οποία να τσακίζει την δυνατότητα των αφεντικών να βγάζουν κέρδος και τους αναγκάζει να αποδέχονται τα αιτήματα των εργαζομένων. Η πιο γνωστή μορφή Άμεσης Αντίδρασης είναι η απεργία όπου οι εργαζόμενη απλά εγκαταλείπουν την δουλειά τους και αρνούνται να παράγουν κέρδη για τα αφεντικά μέχρι να γίνουν δεκτά τα αιτήματά τους. Η απεργία είναι η προτιμητέα επιλογή των «επαγγελματικών ενώσεων» όπως το AFL-CIO<span style="font-size:78%;">(2)</span> , αλλά είναι και ένας από τους λιγότερο αποτελεσματικούς τρόπους αντιμετώπισης των αφεντικών<br /><br />Τα αφεντικά, με τα τεράστια οικονομικά τους αποθέματα, είναι πιο εύκολο να αντέξουν μια παρατεταμένη απεργία διαρκείας απ’ ότι οι εργαζόμενοι. Σε πολλές περιπτώσεις, με δικαστικές αποφάσεις, ακολουθεί «πάγωμα» ή και κατάσχεση του απεργιακού ταμείου της ένωσης<span style="font-size:78%;">(3)</span> . Και το χειρότερο απ’ όλα, η απεργία διαρκείας δίνει την ευκαιρία στα αφεντικά να αντικαταστήσουν του απεργούς εργαζόμενους με απεργοσπάστες.<br /><br />Οι εργαζόμενοι είναι πιο αποτελεσματικοί στην διεκδίκηση των αιτημάτων τους όταν παραμένουν στην εργασία τους και υιοθετούν την Άμεση Αντίδραση σαν μορφή πάλης.<br /><br />Σκοπίμως μειώνοντας τα κέρδη των αφεντικών ενώ συνεχίζοντας να εισπράττουν την μισθοδοσία τους, μπορούν να τσακίσουν την αντίσταση των αφεντικών χωρίς να τους δίνουν την ευκαιρία να αντικαταστήσουν τους εργαζόμενους με απεργοσπάστες. Με τον όρο Άμεση Αντίδραση εννοούνται οι τακτικές που μπορούν να υλοποιήσουν από μόνοι τους οι εργαζόμενοι, χωρίς την βοήθεια κυβερνητικών αντιπροσώπων, γραφειοκράτες συνδικαλιστές ή καλοπληρωμένους δικηγόρους. Η προσφυγή στην Επιθεώρηση Εργασίας μπορεί σε κάποιες περιπτώσεις να είναι κατάλληλη κίνηση αλλά αυτό ΔΕΝ είναι μορφή Άμεσης Αντίδρασης.<br /><br />Ακολουθούν οι σύντομες περιγραφές των πλέον δημοφιλή μορφών της Άμεσης Αντίδρασης που έχουν χρησιμοποιηθεί με επιτυχία από τους εργαζόμενους για να πετύχουν τους διεκδικητικούς τους στόχους. Και όμως, από τεχνική πλευρά, σχεδόν όλες αυτές οι μορφές είναι ενδεχομένως παράνομες. Αλλά η ανασκόπηση της ιστορίας μας αποκαλύπτει ότι η κάθε μεγάλη νίκη του εργατικού κινήματος επιτεύχθηκε με μαχητικές τακτικές Άμεσης Αντίδρασης οι οποίες ήταν παράνομες στην εποχή τους – παράνομες τακτικές που αποτελούσαν στόχο για την καταστολή από τα αστυνομικά όργανα. Σε τελική ανάλυση, μέχρι την δεκαετία του 1930, οι νομοθεσία (σημ. Στις ΗΠΑ) σχετικά με τα εργατικά συνδικάτα και ενώσεις ήταν πολύ απλή – απλά δεν υπήρχε. Τα περισσότερα δικαστήρια θεωρούσαν τα εργατικά σωματεία σαν παράνομες συνομωσίες σε βάρος του «ελεύθερου εμπορίου», και οι απεργοί αντιμετώπιζαν συστηματικά τον άγριο ξυλοδαρμό ακόμα και τους πυροβολισμούς της αστυνομίας, της εθνοφρουράς, των ομοσπονδιακών στρατιωτών και των ιδιωτικών μπράβων ασφαλείας.<br /><br />Το νόμιμο δικαίωμα των εργαζομένων να οργανώνονται είναι πλέον επίσημα αναγνωρισμένο στις ΗΠΑ, αλλά υπάρχει τέτοια πληθώρα περιοριστικών μέτρων που η αποτελεσματική διεκδικητική δράση είναι πάντα δύσκολή όσο και πριν. Για τον λόγο αυτό, ο κάθε εργαζόμενος που μελετάει την πιθανότητα εφαρμογής μορφών της Άμεσης Αντίδρασης στο χώρο εργασίας – παρακάμπτοντας το νομικό σύστημα και πλήττοντας τα αφεντικά στα αδύνατα σημεία - θα πρέπει να γνωρίζει καλά την εργατική νομοθεσία, και το πώς εφαρμόζεται και το πως μπορεί να χρησιμοποιηθεί ενάντια σε εργαζόμενους ακτιβιστές. Ταυτόχρονα οι εργαζόμενοι θα πρέπει να συνειδητοποιούν ότι ο αγώνας μεταξύ των αφεντικών και των εργαζομένων δεν είναι ένας αγώνας τένις – είναι πόλεμος. Κάτω από αυτές τις συνθήκες, οι εργαζόμενοι πρέπει να χρησιμοποιούν αποτελεσματικές μορφές πάλης, άσχετα αν αυτό θα είναι αρεστό στα αφεντικά (και τα δικαστήριά τους).<br /><br />Εδώ λοιπόν είναι μερικές από τις πιο πετυχημένες μορφές Άμεσης Αντίδρασης:<br /><br /><br /><span style="font-weight: bold;">ΕΠΙΒΡΑΔΥΝΣΗ ΡΥΘΜΟΥ ΕΡΓΑΣΙΑΣ (SLOWDOWN)</span><br /><br />Η επιβράδυνση της εργασίας έχει μια μακρά και ένδοξη ιστορία. Το 1899, οι οργανωμένοι λιμενεργάτες της Γλασκόβης, στη Σκοτία απαίτησαν αύξηση των μισθών κατά 10% και μετά από άρνηση της εργοδοσίας κατεβήκανε σε απεργία. Τα αφεντικά προσέλαβαν απεργοσπάστες από τους αγροτικούς εργάτες της περιοχής και οι απεργοί υποχρεώθηκαν να αναγνωρίσουν την ήττα τους και να επιστρέψουν στις θέσεις τους με τους παλιούς μισθούς. Αλλά πριν επιστρέψουν στις θέσεις τους άκουσαν τα παρακάτω λόγια από τον γραμματέα της ένωσής τους:<br /><br />"Επιστρέφετε στην δουλειά με τους παλιούς μισθούς. Τα αφεντικά μας δήλωσαν επανειλημμένα ότι ήσαν υπερευχαριστημένο με την εργασία των αγροτικών εργατών που είχαν φέρει στις θέσεις μας όσο είχαμε απεργία. Αλλά εμείς είδαμε πως δουλεύανε οι απεργοσπάστες. Είδαμε ότι δεν ήξεραν να περπατήσουν τα καράβια και ότι τους έπεφταν τα μισά εμπορεύματα που κουβαλούσανε. Με λίγα λόγια, δύο από αυτούς με το ζόρι να βγάζανε όσοι δουλειά βγάζει ένας από εμάς. Ωστόσο, τα αφεντικά δήλωναν γοητευμένοι από την εργασία αυτών των ανθρώπων. Συνεπώς δεν μας μένει παρά να ακολουθήσουμε το παράδειγμά τους. Δουλέψτε όπως δουλεύανε οι απεργοσπάστες αγρότες."<br /><br />Η εντολή ακολουθήθηκε κατά γράμμα. Μετά από λίγες μέρες οι εργοδότες κάλεσαν τον γραμματέα της ένωσής ικετεύοντάς τον να πει στους λιμενεργάτες να δουλέψουν όπως πριν και ότι ευχαρίστως θα έκαναν την αύξηση του 10% στους μισθούς.<br /><br />Στις αρχές του περασμένου αιώνα, κάποια εργάτες που έστρωναν σιδηροδρομικές γραμμές στην Ιντιάνα (ΗΠΑ) ειδοποιήθηκαν ότι είχε γίνει περικοπή στους μισθούς τους. Οι εργάτες αμέσως πήγαν στο σιδηρουργείο και κόντυναν τα φτυάρια τους κατά δυο ίντσες. Επιστρέφοντας στη δουλεία τους είπαν στο αφεντικό «μικρός μισθός, μικρό φτυάρι».<br /><br />Ή φανταστείτε αυτό. Οι οδηγοί των τραίνων της BART έχουν δικαίωμα να ζητήσουν δέκα φορές στην βάρδια διάλειμμα «501» (για να πάνε στις τουαλέτες) σε οποιοδήποτε σημείο της κύριας γραμμής και ο Κεντρικός Έλεγχος δεν μπορεί να το αρνηθεί. Στην πραγματικότητα αυτό σπάνια συμβαίνει. Αλλά τι θα γινόταν αν ξαφνικά κάθε οδηγός έκανε δέκα φορές παρατεταμένα διαλείμματα «501» σε κάθε διαδρομή?<br /><br /><span style="font-weight: bold;">ΕΡΓΑΣΙΑ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΚΑΝΟΝΙΣΜΟΥΣ </span><br /><br />Σχεδόν κάθε εργασία καλύπτεται από ένα λαβύρινθο οδηγιών, κανονισμών, διατάξεων και πάει λέγοντας, πολλοί από τους οποίους είναι ανεδαφικοί και μη εφαρμόσιμοι και που γενικά αγνοούνται. Οι εργαζόμενοι παρακάμπτουν συχνά τις εντολές και καταφεύγουν σε δικές τους λύσεις και πρακτικές απλά και μόνο για να επιτυγχάνουν τους στόχους παραγωγικότητας της εταιρείας. Συχνά αυτό γίνεται με την συναινετική «άγνοια» της εργοδοσίας και των διευθυντών που έχουν την ευθύνη της εφαρμογής των κανονισμών αφού κατανοούν ότι τέτοιες παρακάμψεις είναι απαραίτητες προκειμένου να καλύπτονται οι απαιτήσεις της παραγωγής.<br /><br />Τι θα γινόταν όμως αν οι εργαζόμενοι ακολουθούσαν κατά γράμμα την κάθε διάταξη και τον κάθε κανονισμό? Αποτέλεσμα θα ήταν η σύγχυση – με πτώση του ηθικού αλλά και της παραγωγικότητας. Και το καλύτερο απ’ όλα είναι ότι κανένας δεν μπορεί να κατηγορήσει τους εργαζόμενους για την τακτική τους αφού σε τελική ανάλυση απλά «ακολουθούν του κανονισμούς».<br /><br />Με τις κρατικοποιήσεις, οι απεργίες απαγορευόντουσαν στους Γαλλικούς σιδηροδρόμους. Αλλά οι εργαζόμενοι στους σιδηρόδρομους βρήκαν ωστόσο τρόπο για να διεκδικήσουν τα αιτήματά τους. Κάποιος νόμος καλούσε τον μηχανικό να ελέγχει και να επιβεβαιώνει την ασφάλεια διέλευσης πάνω από όποια γέφυρα πρόκειται να περάσει το τραίνο. Αν μετά από τον προσωπικό έλεγχο της γέφυρας, είχε την όποια αμφιβολία τότε έπρεπε να συμβουλευτεί το υπόλοιπο πλήρωμα του τραίνου. Φυσικά ο παραπάνω έλεγχος γινόταν σε κάθε γέφυρα και φυσικά ακολουθούσε και η συμβουλευτική σύσκεψη με το υπόλοιπο πλήρωμα. Επίσης φυσικά, οι καθυστερήσεις ήταν τρομακτικές.<br /><br />Για να πετύχουν κάποια αιτήματα οι εργαζόμενοι στα Αυστριακά ταχυδρομεία ακολούθησαν πιστά την διάταξη να ζυγίζουν προσεκτικά όλα τα γράμματα κτλ για να επιβεβαιώνουν ότι είχαν τα ανάλογα γραμματόσημα. Πριν δεν ζύγιζαν τα όσα γράμματα και δέματα είχαν εμφανώς λειψό βάρος ακολουθώντας μεν το πνεύμα της διάταξης αλλά όχι κατά λέξη. Πηγαίνοντας όμως το κάθε ξεχωριστό γράμμα ή δέμα στις ζυγαριές για προσεκτικό ζύγισμα και μετά επιστρέφοντάς το στην κανονική του θέση, οι ταχυδρομικοί υπάλληλοι κατάφεραν να προκαλέσουν την πλήρη συμφόρηση των ταχυδρομείων από την δεύτερη κιόλας μέρα.<br /><br /><span style="font-weight: bold;">ΑΠΕΡΓΙΑ ΜΕ ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΥΠΗΡΕΣΙΩΝ (GOOD WORK STRIKE)</span><br /><br />Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα των εργαζομένων στις παροχές υπηρεσιών είναι ότι πολλές μορφές Άμεσης Αντίδρασης, όπως η επιβράδυνση, πλήττουν τους καταναλωτές (κυρίως συνάδελφους εργαζόμενους) περισσότερο από τα αφεντικά. Ένας τρόπος παράκαμψης του προβλήματος είναι να παρέχουν καλύτερες ή φθηνότερες υπηρεσίες – φυσικά σε βάρος των αφεντικών.<br /><br />Οι εργαζόμενη στο Mercy Hospital στη Γαλλία, φοβούμενοι ότι η όποια απεργία τους θα ήταν σε βάρος των ασθενών, αρνήθηκαν να κόβουν τα χρεωστικά για θεραπευτικές αγωγές, εξετάσεις κτλ των ασθενών. Το αποτέλεσμα ήταν η καλύτερη περίθαλψη αφού υπήρχε περισσότερος χρόνος να ασχοληθούν με τους ασθενείς χωρίς το τροχοπέδη της αντίστοιχης γραφειοκρατίας, και μάλιστα όλα αυτά δωρεάν. Τα έσοδα του νοσοκομείου μειώθηκαν στα μισά και πανικόβλητη η διοίκηση αποδέχθηκε όλα τα αιτήματα των εργαζομένων μέσα σε τρεις μέρες.<br /><br />Το 1968, οι εργαζόμενοι στα τραίνα και τα μέσα μαζικής μεταφοράς αντέδρασαν στην άρνηση του αιτήματός τους για αυξήσεις με δωρεάν εξυπηρέτηση των πολιτών. Οι οδηγοί και οι εισπράκτορες πηγαίνανε κανονικά για δουλειά αλλά οι εισπράκτορες δεν έκοβαν εισιτήρια. Είναι μάλλον περιττό να αναφερθεί η απόλυτη συμπαράσταση των πολιτών.<br /><br />Στην Νέα Υόρκη, μέλη οι εργαζόμενοι στα εστιατόρια αφού είχαν ηττηθεί μετά από απεργία κατάφεραν να πετύχουν αρκετά από τα αιτήματά τους ακολουθώντας τις οδηγίες του σωματείου της I.W.W. "γεμίστε τα πιάτα, βάλτε διπλές μερίδες και κάντε λογαριασμούς προς τα κάτω».<br /><br /><span style="font-weight: bold;">ΚΑΘΙΣΤΙΚΕΣ ΑΠΕΡΓΙΕΣ (SIT-DOWN STRIKES)</span><br /><br />Μια απεργία δεν χρειάζεται να είναι διαρκείας για να πετύχει. Με καλό συντονισμό και στον κατάλληλο χρόνο, μια απεργία μπορεί να πετύχει μέσα σε λίγα λεπτά. Τέτοιες απεργίες είναι οι καθιστικές απεργίες όπου όλοι σταματάνε ταυτόχρονα την εργασία τους και κάθονται κάτω ή με την μορφή των «ομαδικών παραπόνων» όπου όλοι παρατάνε την θέση τους για να πάνε στο γραφείο της Διεύθυνσης για να συζητήσουν κάποιο σοβαρό ζήτημα.<br /><br />Στο Ντιτρόιτ των ΗΠΑ, η I.W.W. χρησιμοποίησε την καθιστική απεργία με εξαιρετικά αποτελέσματα στα εργοστάσια της Hudson Motor Car Company μεταξύ 1932 και 1934. "Κάτσε και βλέπε τον μισθό σου να ανεβαίνει» ήταν το σύνθημα σε αυτοκόλλητα που κυλούσαν σε διάφορα εξαρτήματα στη γραμμή συναρμολόγησης. Οι σταθερά συνεχιζόμενες καθιστικές απεργίες οδήγησαν σε αύξηση των μισθών κατά 100% (από $.75 την ώρα σε $1.50) και μάλιστα σε περίοδο οικονομικής κρίσης.<br /><br />Θεατρικοί κομπάρσοι που αντιμετώπιζαν περικοπή μισθών κατά 50% περίμεναν την κατάλληλη στιγμή για να κάνουν την κίνησή τους. Το θεατρικό έργο προέβλεπε 150 κομπάρσους ντυμένοι σαν Ρωμαίοι οι οποίοι θα κουβαλούσαν την Βασίλισσα πάνω και από τη σκηνή. Όταν έφτασε η ώρα να την ανεβάσουν στη σκηνή, οι κομπάρσοι την περικύκλωσαν και αρνήθηκαν να κουνηθούνε μέχρι που οι μισθοί όχι απλά επανήλθαν αλλά με τριπλασιασμό. Όλα μέσα σε λίγα λεπτά.<br /><br />Οι καθιστικές καταλήψεις παραμένουν ισχυρά όπλα. Το 1980, η εταιρεία KKR Corporation ανακοίνωσε ότι θα έκλεινε το εργοστάσιό της στο Houdaille του Ontario και θα το μετέφερε στη Νότια Καρολίνα. Οι εργαζόμενοι αντέδρασαν με κατάληψη του εργοστασίου για δυο βδομάδες αναγκάζοντας την KKR Corporation να διαπραγματευτεί με δίκαιους όρους για το κλείσιμο του εργοστασίου που συμπεριλαμβάνανε πλήρεις συντάξεις, αποζημιώσεις και ασφάλιση υγείας.<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://4.bp.blogspot.com/_LIcyvvgFKQM/SXTxyHGJi1I/AAAAAAAAAfk/_QWZhVDELKU/s1600-h/BreakdownPoster.jpg"><img style="margin: 0pt 0pt 10px 10px; float: right; cursor: pointer; width: 261px; height: 400px;" src="http://4.bp.blogspot.com/_LIcyvvgFKQM/SXTxyHGJi1I/AAAAAAAAAfk/_QWZhVDELKU/s400/BreakdownPoster.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5293121305267768146" border="0" /></a><span style="font-weight: bold;">ΕΚΛΕΚΤΙΚΕΣ ΑΠΕΡΓΙΕΣ (SELECTIVE STRIKES)</span><br /><br />Η απρόβλεπτες τακτικές αποτελούν εξαιρετικό όπλα στα χέρια των εργαζομένων. Ο 1991 στην Πενσυλβάνια (ΗΠΑ) οι εκπαιδευτικοί χρησιμοποίησαν την Εκλεκτική Απεργία με μεγάλη επιτυχία. Πικετοφορία την Δευτέρα και Τρίτη, στη δουλειά τη Τετάρτη, απεργία τη Πέμπτη και πάλι για δουλεία τη Παρασκευή. Την επόμενη βδομάδα το ίδιο.<br /><br />Αυτή η τακτική εμπόδισε τους διευθυντές να προσλάβουν απεργοσπάστες και επιπλέον υποχρέωσε διευθυντές που είχαν χρόνια να μπουν σε αίθουσες διδασκαλίας να καλύψουν τα κενά όσο έλλειπαν οι δάσκαλοι. Η τακτική ήταν τόσο αποτελεσματική που η Πολιτειακή νομοθεσία στη Πενσυλβάνια τροποποιήθηκε μέσα σε ελάχιστο χρόνο ώστε η Εκλεκτική Απεργία να είναι πλέον παράνομη στην Πολιτεία αυτή<br /><br /><span style="font-weight: bold;">ΔΗΜΟΣΙΕΣ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙΣ (WHISTLE BLOWING) </span><br /><br />Μερικές φορές το να λες απλά την αλήθεια στο κόσμο σχετικά με τα όσα συμβαίνουν στον χώρο εργασίας ασκεί σημαντική πίεση στα αφεντικά. Οι καταναλωτικές επιχειρήσεις όπως τα εστιατόρια και τα συσκευαστήρια ειδών διατροφής είναι ιδιαίτερα ευάλωτα. Και πάλι, όπως με την Απεργία Με Προσφορά Υπηρεσιών, κερδίζεις και την υποστήριξη των πολιτών, η πελατεία των οποίων μπορεί να δημιουργήσει ή να διαλύσει μια επιχείρηση.<br /><br />Οι Δημόσιες Αποκαλύψεις μπορεί να είναι απλές συζητήσεις με κάποιο πελάτη ή δραματικές όπως αυτές του μηχανικού που αποκάλυψε την παραποίηση των σχεδίων του υπό κατασκευή (το 1981) πυρηνικού αντιδραστήρα στο Diablo Canyon (Καλιφόρνια, ΗΠΑ). Το βιβλίο του Upton Sinclair's με τίτλο «Η Ζούγκλα» (The Jungle) ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων για τις απαράδεκτες συνθήκες υγιεινής της βιομηχανίας επεξεργασίας και συσκευασίας κρεάτων όταν κυκλοφόρησε.<br />Όπως η Εργασία Σύμφωνα με τους Κανονισμούς θέτει τέλος στην συνηθισμένη χαλάρωση των προτύπων, έτσι και οι Δημόσιες Αποκαλύψεις ξεσκεπάζει τα πάντα σε όλους.<br /><br /><span style="font-weight: bold;">ΑΠΕΡΓΙΑ ΜΕ ΑΣΘΕΝΕΙΑ (SICK-IN) </span><br /><br />Πρόκειται για μια καλή μορφή απεργίας χωρίς να απεργούν οι εργαζόμενοι. Ο σκοπός της είναι να δημιουργηθεί πρόβλημα στην εργοδοσία όταν ξαφνικά όλοι ή οι περισσότεροι εργαζόμενοι δηλώσουν ξαφνικά ασθένεια την ίδια μέρα ή τις ίδιες μέρες. Σε αντίθεση με την τυπική απεργία, η Απεργία με Ασθένεια μπορεί να χρησιμοποιηθεί αποτελεσματικά σε συγκεκριμένα τμήματα ή χώρους εργασίας και να είναι πετυχημένη ακόμα και χωρίς επίσημη συνδικαλιστική οργάνωση. Είναι δε η παραδοσιακή μορφή Άμεσης Αντίδρασης σε δημόσιους υπάλληλους και σε τομείς όπου η απεργία είναι παράνομη.<br /><br />Η Απεργία με Ασθένεια μπορεί να είναι αποτελεσματική και μόνο με τον υπαινιγμό ότι πρόκειται να εφαρμοστεί. Σε ένα νοσοκομείο της New England αναφέρθηκε στον Διευθυντή ότι κάποια ίωση «κυκλοφορούσε» και ότι θα ήταν πρόβλημα αν δεν υπήρχαν αρκετοί υγιείς εργαζόμενοι για την κάλυψη των αναγκών. Ταυτόχρονα – εντελώς συμπτωματικά βέβαια – το γραφείο προσωπικού δεχόταν δεκάδες τηλεφωνήματα από μέλη του προσωπικού που ρωτούσαν τι υπόλοιπο αναρρωτικής άδειας του απέμενε. Ο Διευθυντής έλαβε το μήνυμα και το αίτημα ικανοποιήθηκε.<br /><br /><span style="font-weight: bold;">ΔΙΠΛΗ ΕΞΟΥΣΙΑ (DUAL POWER/IGNORING THE BOSS) </span><br /><br />Ο καλύτερος τρόπος για να γίνει κάτι είναι να το οργανώσουμε μόνοι μας. Αντι να περιμένουμε για χρονίζοντα προβλήματα να λυθούν και αναγκαίες αλλαγές να γίνουν από ανάλγητους διευθυντές, έχουμε συχνά την δυνατότητα να τα εφαρμόσουμε μόνοι μας χωρίς την έγκριση των αφεντικών.<br /><br />Ο ιδιοκτήτης καταστήματος στο Σαν Φρανσίσκο δεν ήταν ιδιαίτερα τακτικός στις υποχρεώσεις το και κάποια βδομάδα δεν έλαβαν τους μισθούς τους οι εργαζόμενοι. Ο ιδιοκτήτης τους επιβεβαίωνε συνεχώς ότι σύντομα θα πληρωνόντουσαν αλλά τελικά οι εργαζόμενη έδωσαν μόνοι τους τη λύση. Στο τέλος της κάθε μέρας πληρωνόντουσαν μόνοι τους από το ταμείο αφήνοντας τις σχετικές αποδείξεις για τα ποσά που έπαιρναν «προκαταβολικά» οπότε δεν μπορούσε να τεθεί νομικό θέμα. Έγινε η αναμενόμενη σύγκρουση αλλά από τότε οι μισθοί πληρωνόντουσαν τακτικότατα στο τέλος της εβδομάδας.<br /><br /><span style="font-weight: bold;">ΣΑΜΠΟΤΑΖ (MONKEY-WRENCHING) </span><br /><br />Σαμποτάζ είναι ένας όρος γενικής χρήσης για μια πλειάδα από τεχνάσματα και ενέργειες δολιοφθοράς ποικίλης βαρύτητας για να θυμίζουν στα αφεντικά πόσο αυτοί χρειάζονται τους εργαζόμενους (και πόσο οι εργαζόμενοι δεν χρειάζονται τα αφεντικά). Αν και οι περισσότερες τακτικές σαμποτάζ είναι μη-βίαιες οι περισσότερες είναι σαφώς μη αποδεκτές από το κοινωνικό σύνολο. Αυτές θα πρέπει να εφαρμόζονται μόνο στις πιο ακραίες καταστάσεις όταν πλέον πρόκειται για καθολικό ταξικό πόλεμο μεταξύ εργαζομένων και αφεντικών.<br /><br />Η καταστροφή μαγνητικού αποθηκευτικού υλικού (όπως δισκέτες, κασέτες και ανεπαρκώς προστατευμένων σκληρών δίσκων ηλεκτρονικών υπολογιστών) είναι εφικτή αν εκτεθούν σε ισχυρά μαγνητικά πεδία. Βέβαια είναι εξ ίσου εύκολό να «παραπέσουν» αυτά τα μαγνητικά αποθηκευτικά μέσα που περιέχουν σημαντικά δεδομένα. Εξ ίσου εύκολη είναι η αγορά ποντικών ή κάποιων εντόμων από κατάστημα με κατοικίδια ζώα και η απελευθέρωσή τους σε κάποιο κατάλληλο χώρο. Για περισσότερη έμφαση βοηθάει και ένα ανώνυμο τηλεφώνημα στη Διεύθυνση Υγιεινής ή στα ΜΜΕ.<br /><br />Κάτι που προβληματίζει σε κάθε απεργία είναι η πρόσληψη απεργοσπαστών. Σε μια απεργία σιδηροδρομικών εργατών το 1886 το πρόβλημα αντιμετωπίστηκε όταν οι εργαζόμενοι φεύγοντας από την δουλειά έπαιρναν μαζί τους και κάποιο «ενθύμιο». Κατά περίεργο τρόπο τα ενθύμια αυτά ήταν κάποια μικρά αλλά απαραίτητα εξαρτήματα χωρίς τα οποία οι απεργοσπάστες δεν ήταν δυνατόν να δουλέψουν. Βέβαια, σήμερα είναι ασφαλέστερο για τους εργαζόμενους να κρύψουν απλά τα διάφορα εξαρτήματα στο χώρο εργασίας παρά να προσπαθούν να τα βγάλουν λαθραία από τον χώρο εργασίας.<br /><br />Χρησιμοποιήστε επίσημα έγγραφα της διεύθυνσης για να παραγγείλετε τεράστιες ποσότητες από άχρηστες προμήθειες και ζητήστε να παραδοθούν στο γραφείο του Διευθυντή. Αν η εταιρεία διαθέτει τηλεφωνικό αριθμό 0800- τότε πείτε στους φίλους και γνωστούς να μπλοκάρουν τις γραμμές με αγανακτισμένα τηλεφωνήματα σχετικά με το υπάρχον πρόβλημα. Δείξτε δημιουργικότητα με ένα σωληνάριο κόλλας LOGO. Οι δυνατότητες είναι απεριόριστες.<br /><br /><span style="font-weight: bold;">ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ (SOLIDARITY) </span><br /><br />Το καλύτερο όπλο είναι, βέβαια, η οργάνωση. Αν ένας εργαζόμενος σηκωθεί και διαμαρτυρηθεί τότε τα αφεντικά μπορούν να τον λιώσουν σαν σκουλήκι. Τα πατημένα σκουλήκια δεν είναι ιδιαίτερα χρήσιμα στις οικογένειές τους, στους φίλους τους και στα κοινωνικά κινήματα γενικότερα. Αλλά αν οι εργαζόμενοι διαμαρτυρηθούν ενωμένοι τότε τα αφεντικά δεν έχουν άλλη επιλογή από το να τους πάρουν στα σοβαρά. Τα αφεντικά μπορούν εύκολα να απολύσουν κάποιους μεμονωμένους εργαζόμενους, αλλά θα ήταν πολύ πιο δύσκολό να απολύσουν όλους τους εργαζόμενους.<br /><br />Όλες οι τακτικές που αναφέρθηκάν εδώ βασίζονται στην αλληλεγγύη για να πετύχουν, στις συντονισμένες δράσεις και αντιδράσεις μεγάλων αριθμών εργαζομένων. Οι απομονωμένες τακτικές σαμποτάζ δεν προσφέρουν παρά ένα φευγαλέο αίσθημα εκδίκησης, πού μπορεί ομολογουμένως να είναι ο μοναδικός τρόπος διατήρησης της λογικής σε μια δύσκολη μέρα στον χώρο εργασίας. Αλλά για το πραγματικό αίσθημα συλλογικής ενδυνάμωσης τίποτα δεν είναι καλύτερο από την Άμεση Αντίδραση μιας μεγάλης ομάδας δυσαρεστημένων εργαζομένων για να πάει καλά η ημέρα.<br /><br /><ul><li><span style="font-size:78%;">(1)IWW : Industrial Workers of the World. Ιδρύθηκε το 1905 και είναι διεθνή ένωση εργαζομένων. Περισσότερες πληροφορίες στο http://www.iww.org/.</span></li><li><span style="font-size:78%;">(2)Ομοσπονδία που σχηματίστηκε από την συνένωση του American Federation of Labor και του Congress of Industrial Organizations (AFL-CIO). Έχει κατηγορηθεί έντονα για την συντηρητική του πολιτική και για την στενή συνεργασία με την CIA σε βάρος προοδευτικών εργατικών ενώσεων.</span></li><li><span style="font-size:78%;">(3)Απεργιακό ταμείο: εισφορές μελών της κάθε ένωσης για την υποστήριξη των μελών της που πλήττονται οικονομικά (απώλεια εισοδήματος) από την απεργία που κάνουν. Σε περίπτωση κατάσχεσης με εντολή δικαστηρίου, τα λεφτά αυτά αποζημιώνουν τα αφεντικά για την δική τους απώλεια εισοδήματος.</span></li></ul>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1754062658468413461.post-30849738635969480852009-01-18T01:41:00.000-08:002009-01-18T02:56:40.199-08:00Το 1905 στις ΗΠΑ - Το κίνημα των IWW<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://2.bp.blogspot.com/_LIcyvvgFKQM/SXL6XNbF9HI/AAAAAAAAAfM/NKtStf82yvE/s1600-h/warplant.jpg"><img style="float:right; margin:0 0 10px 10px;cursor:pointer; cursor:hand;width: 288px; height: 400px;" src="http://2.bp.blogspot.com/_LIcyvvgFKQM/SXL6XNbF9HI/AAAAAAAAAfM/NKtStf82yvE/s400/warplant.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5292567788760986738" /></a><br />Στα τέλη του 19ου αιώνα οι ΗΠΑ άρχισαν να κερδίζουν έδαφος απέναντι στην Βρετανία σαν ανερχόμενη βιομηχανική δύναμη. Αλλά το τίμημα το πλήρωσαν οι αμερικανοί εργάτες. Ηρθαν αντιμέτωποι με άθλιες εργασιακές συνθήκες και μισθούς πείνας. Τα αφεντικά χρησιμοποιούσαν ακόμη και το στρατό για να χτυπήσουν τις απεργίες των εργατών. Παρά την άγρια καταστολή στο τέλος του αιώνα ήρθαν αντιμέτωποι με ένα μεγάλο απεργιακό κύμα. <br /><br />Οι μεγαλύτερες απεργίες έγιναν στο σιδηρόδρομο, στην υφαντουργία, στις αυτοκινητοβιομηχανίες.<br /><br />Η πιο μεγάλη και δυναμική απεργία που ξέσπασε στα 1894 ήταν αυτή των σιδηροδρομικών. 260.000 εργάτες κατέβηκαν σε απεργία. Μέχρι τότε το μόνο τριτοβάθμιο συνδικάτο που υπήρχε στις ΗΠΑ ήταν η Ενωση Αμερικανών Εργατών (AFL). Ηταν μια Ομοσπονδία που η ηγεσία της ξεπουλούσε τους εργάτες. Μέλη της γίνονταν μόνο ειδικευμένοι, λευκοί και ντόπιοι εργάτες. Ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας, Γκόμπερς χρησιμοποιούσε ρατσιστικούς χαρακτηρισμούς εναντίον των μαύρων εργατών και υποστήριζε τις απαγορεύσεις απέναντι στους μετανάστες από την Κίνα και την Ευρώπη. Σαν αποτέλεσμα η AFL αντιπροσώπευε μόνο το 10% της εργατικής τάξης.<br /><br />Τον Ιούνιο του 1905 ιδρύθηκαν οι IWW οι "Βιομηχανικοί Εργάτες του Κόσμου", εμπνευσμένοι από το επαναστατικό κύμα που ξέσπασε την ίδια περίοδο στη Ρωσία. Ο πρόεδρός τους Μπιλ Χέιγουντ, δήλωσε στο ιδρυτικό συνέδριο "αυτό είναι το συνέδριο της εργατικής τάξης. Είμαστε εδώ για να συμμαχήσουμε με τους εργάτες αυτής της χώρας και να δημιουργήσουμε ένα εργατικό κίνημα που θα έχει σαν στόχο την απελευθέρωση της εργατικής τάξης από τη δουλεία του καπιταλισμού". Στο ιδρυτικό συνέδριο η Λούση Πάρσονς, ζήτησε από τους αντιπροσώπους να "γυρίσουν το βλέμμα στη Ρωσία και να πάρουν κουράγιο από αυτούς που παλεύουν εκεί και από το γεγονός ότι αυτή η μάχη είναι ο μεγαλύτερος φόβος για τους καπιταλιστές σε όλο τον κόσμο".<br /><br /><span style="font-weight: bold;">Αλληλεγγύη</span><br /><br />Οταν η σοσιαλιστική Διεθνής κάλεσε σε διεθνή δράση για συμπαράσταση των Ρώσων εργατών στις 22 Ιανουαρίου του 1906 οι IWW οργάνωσαν μεγάλες συγκεντρώσεις στις οποίες έκανε περιοδεία ο Μαξίμ Γκόργκι.<br /><br />Στο ιδρυτικό συνέδριο συμμετείχαν η Ενωση Μεταλλωρύχων, αντιπρόσωποι των Ανθρακωρύχων, οι ράφτες από το Σαν Φραντσίσκο, τυπογράφοι, θυρωροί, φορτοεκφορτωτές, σιδηρουργοί, ζυθοποιοί, ρολογάδες από διάφορες πόλεις της Αμερικής.<br /><br />?Το κάλεσμα του συνεδρίου έγινε από την Ενωση Μεταλλωρύχων. Σε αντίθεση με την Ενωση Αμερικανών Εργατών δεν τα είχε καλά με τα αφεντικά, δεν υποστήριζε τον ιμπεριαλισμό της Αμερικής και δεν παρακαλούσε τον πρόεδρο της Αμερικής Ρούσβελτ να μεσολαβήσει για να λύνει τις κόντρες των εργατών? αναφέρει ο συγγραφέας Μάικ Ντέιβις. Ο Χέιγουντ έλεγε ότι ?οι καπιταλιστές φοβούνταν πολύ περισσότερο την Ενωση Μεταλλωρύχων από όλα τα άλλα συνδικάτα?.<br /><br />Η Ενωση Αμερικανών Εργατών δεν ήταν ένα κίνημα της εργατικής τάξης αλλά ένα καρτέλ που απέκλειε και εκπροσωπούσε την ελίτ των λευκών, ντόπιων εργατών "Θέλουμε να χτίσουμε μία εργατική οργάνωση που θα ανοίξει διάπλατα τις πόρτες της σε κάθε άνθρωπο που κερδίζει το ψωμί του είτε χρησιμοποιώντας το μυαλό του είτε τους μύες του", δήλωνε ο Χέιγουντ.<br /><br />Οι Γουόμπλις όπως ονομάζονταν αλλιώς οι IWW, άνοιξαν τις πόρτες τους στα πιο καταπιεσμένα κομμάτια της εργατικής τάξης της Αμερικής, τους μαύρους, τους μετανάστες και τις γυναίκες. Την ίδια στιγμή τάσσονταν κατά των καπιταλιστών και ενάντια στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, ενώ δήλωναν ανοιχτά την αλληλεγγύη τους στους Ρώσους εργάτες, που την ίδια χρονιά ξεσηκώθηκαν ενάντια στον Τσάρο και έχτισαν το πρώτο σοβιέτ.<br /><br />"Με ρωτάτε γιατί οι IWW δεν είναι πατριώτες των ΗΠΑ" δήλωνε ένα μέλος τους στο ξεκίνημα του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. "Αν ήσασταν ένας άστεγος χωρίς καν μία κουβέρτα, αν είχες αφήσει σύζυγο και παιδιά για να βρεις δουλειά στα δυτικά και δεν μπόρεσες ποτέ να τους ξαναβρείς, αν η δουλειά σου δεν σου επέτρεπε ποτέ να μείνεις τόσο σε ένα μέρος ώστε να αποκτήσει δικαίωμα ψήφου, αν κοιμόσουν σε μία άθλια παράγκα, αν οι μπάτσοι έκαναν σκοποβολή πάνω σου έτσι για πλάκα, αν τα αφεντικά χαμήλωναν το μισθό σου όποτε τους περνούσε από το χέρι, αν υπάρχει ένας νόμος για τους Φορντ και τους Μούνεϊ και ένας άλλος νόμος για τους ανώνυμους, αν ο κάθε εκπρόσωπος του νόμου της τάξης και του έθνους μπορούσε να σε δείρει, να σε χώσει χωρίς πολλά πολλά στη φυλακή με τους αγαθούς Χριστιανούς πολίτες να ζητωκραυγάζουν, τότε πώς στο διάολο να είσαι πατριώτης; Είναι ένας πόλεμος των επιχειρήσεων και δεν βλέπω το λόγο να πάω και να σκοτώσω για να σώσω αυτό το θαυμάσιο καθεστώς που ζούμε".<br /><br />Οι Γουόμπλις άρχισαν να εκδίδουν εφημερίδες σε όλες τις γλώσσες για να μπορούν να επικοινωνούν με τους μετανάστες.<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://4.bp.blogspot.com/_LIcyvvgFKQM/SXL6j48sJMI/AAAAAAAAAfU/Yu_deI3kJkQ/s1600-h/iw21.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 246px; height: 329px;" src="http://4.bp.blogspot.com/_LIcyvvgFKQM/SXL6j48sJMI/AAAAAAAAAfU/Yu_deI3kJkQ/s400/iw21.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5292568006603056322" /></a>Στα τέλη του 1912 εξέδιδαν 13 εφημερίδες σε διαφορετικές γλώσσες. Εδωσαν τη μάχη να οργανώσουν τους μαύρους εργάτες και τις γυναίκες που μέχρι τότε δεν είχαν δικαίωμα να ενταχθούν στα συνδικάτα. Το σύνθημά τους ήταν "Δεν υπάρχει φυλή, θρησκεία, χρώμα". Στις εφημερίδες τους υπήρχαν ανταποκρίσεις από τις απεργίες των εργοστασίων που δεν ήταν δυνατόν να τις μάθει κανείς από τον επίσημο τύπο.<br /><br />Ηταν το πρώτο συνδικάτο στην ιστορία που προσπάθησε να οργανώσει τις εκδιδόμενες γυναίκες.<br /><br />Τον Απρίλη του 1907 στην Νέα Ορλεάνη έγινε μία απεργία των εκδιδομένων γυναικών. Ο ιστορικός Φίλιπ Φόνερ αναφέρει: "Ενας μεγάλος αριθμός εκδιδομένων εμπνεύστηκαν από τη δράση των Γουόμπλις, βγήκαν έξω από τους οίκους ανοχής και διεκδίκησαν καλύτερες συνθήκες. Οι ιδιοκτήτες διπλασίασαν το νοίκι που πλήρωναν για τα δωμάτια των οίκων ανοχής. Οι γυναίκες συζήτησαν με μέλη των Γουόμπλις οργανώθηκαν, εξέλεξαν εκπροσώπους και οργάνωσαν συγκεντρώσεις. Οι Γουόμπλις οργάνωσαν τη συμπαράσταση και τελικά οι απεργία τους νίκησε". <br /><br />Ενα από τα πιο μαχητικά ηγετικά μέλη των Γουόμπλις η Ελίζαμπεθ Γκέρλεϊ Φλιν, εντάχθηκε στις γραμμές τους σε ηλικία 16 χρονών και προσπάθησε να οργανώσει τις γυναίκες στις γραμμές του συνδικάτου, δίνοντας την κόντρα με τις αστές φεμινίστριες που έφτιαχναν γυναικείες οργανώσεις, διεκδικώντας το δικαίωμα ψήφου για τις ίδιες, αδιαφορώντας για τα προβλήματα των γυναικών της εργατικής τάξης.<br /><br />"Η βασίλισσα του σαλονιού δεν έχει τίποτα κοινό με την υπηρέτρια της κουζίνας", έλεγε. "Η σύζυγος του ιδιοκτήτη του πολυκαταστήματος δεν έχει κανένα γυναικείο -αδελφικό ενδιαφέρον για το 17-χρόνο κορίτσι που έχει μόνο την πορνεία σαν εναλλακτική διέξοδο απέναντι στη θέση της πωλήτριας με μισθό 5 δολάρια τη βδομάδα. Η αδελφότητα των γυναικών όπως και η αδελφότητα των αντρών είναι μία κούφια απάτη για την εργατική τάξη. Πίσω από όλη αυτή την ανόητη υποκρισία και τον αρρωστημένο συναισθηματισμό κρύβονται τα σκοτεινά πλαίσια του ταξικού πολέμου". <br /><br />Κατά τη διάρκεια μίας απεργίας το 1909 στη φημισμένη Εταιρεία Αυτοκινήτων στην Πενσιλβάνια οι IWW έδειξαν στην πράξη ποιος ήταν ο ρόλος τους και κέρδισαν μαζικά τους εργάτες. Στη συγκεκριμένη αυτοκινητοβιομηχανία, κατά μέσο όρο ένας εργάτης σκοτωνόταν κάθε μέρα από εργατικό ατύχημα. 16 διαφορετικές εθνικότητες δούλευαν σκληρά στο εργοστάσιο και οι διευθυντές καλλιεργούσαν τις προκαταλήψεις απέναντι στους μετανάστες για να κρατάνε πίσω το συνδικαλισμό.<br /><br /><span style="font-weight: bold;">Νίκες</span><br /><br />Οταν τον Ιούλιο ξέσπασε μία αυθόρμητη απεργία, οι υπεύθυνοι του εργοστασίου και της Ενωσης Αμερικανών Εργατών περίμεναν ότι θα κατέρρεε σε μία ή δύο μέρες. Αντίθετα οι μετανάστες εργάτες κάτω από την καθοδήγηση των IWW πάλεψαν τους απεργοσπάστες και την αστυνομία για 45 μέρες. 13 απεργοί σκοτώθηκαν αλλά τελικά οι εργάτες νίκησαν.<br /><br />Ηταν μία μεγάλη νίκη από τους εργάτες που θεωρούνταν αδύναμοι. Η απεργιακή επιτροπή που φτιάχτηκε, όπως αναφέρει άρθρο του περιοδικού των Διεθνών Σοσιαλιστών "ήταν μία μικρογραφία της σοσιαλιστικής διεθνούς". Τα μέλη της περιελάμβαναν Ιταλούς αναρχικούς, Ρώσους σοσιαλδημοκράτες, επιζώντες της Ματωμένης Κυριακής στην Πετρούπολη, συνδικαλιστές από την Ουγγαρία και την Ελβετία, καθώς επίσης και βετεράνους Γερμανούς μεταλλεργάτες".<br /><br />Από το Γενάρη ως το Μάρτη του 1912 έγινε μία μεγάλη απεργία διαρκείας στο εργοστάσιο υφαντουργίας Λόρενς.<br /><br />Συμμετείχαν 23.000 απεργοί κυρίως γυναίκες, που προέρχονταν από 25 διαφορετικές εθνικότητες και μιλούσαν 45 διαφορετικές γλώσσες. Ο Φίλιπ Φόνερ αναφέρει ότι: "Η αλήθεια είναι ότι ποτέ πριν στην ιστορία του αμερικάνικου εργατικού κινήματος τόσες πολλές διαφορετικές εθνότητες απεργών ενώθηκαν τόσο αποτελεσματικά σε μία απεργία". Οι IWW βρήκαν καινούργιες τακτικές για να οργανώσουν την απεργία. "Για να ξεπεράσουν τις απαγορεύσεις που δεν άφηναν τους απεργούς να συγκεντρώνονται μπροστά στα εργοστάσια, η απεργιακή επιτροπή εφηύρε τις κινούμενες απεργιακές φρουρές. Κάθε μέρα, σχημάτιζαν αλυσίδες γύρω από ολόκληρες γειτονιές για να αποτρέψουν τους απεργοσπάστες. Συμμετείχαν 3.000 με 10.000 άνθρωποι που διαδήλωναν με μουσική τύμπανα και τραγούδια".<br /><br />Οι γυναίκες είτε σαν απεργοί είτε σαν σύζυγοι των απεργών κατέβαιναν με πανώ που έγραφαν "Θέλουμε ψωμί και τριαντάφυλλα". Η απεργία ήταν μία τεράστια νίκη για τους απεργούς. Πριν από την απεργία οι Γουόμπλις είχαν περίπου 300 μέλη και το Σεπτέμβρη του 1912 είχαν ενταχθεί 16.000. <br /><br />Οι "Βιομηχανικοί Εργάτες του Κόσμου" έγιναν πολύ επικίνδυνοι για την κυβέρνηση. Καμία άλλη οργάνωση εργατών στην Αμερική δεν ήταν λιγότερο πατριωτική και περισσότερο διεθνιστική. Στις αρχές της δεκαετίας του '20 η κρατική καταστολή κατάφερε να τους διαλύσει. Τα περισσότερα ηγετικά στελέχη τους φυλακίστηκαν. Αφησαν όμως πίσω τους όμως μία γνήσια διεθνιστική παράδοση μαχητικού συνδικαλισμού, που σφράγισε την ιστορία του παγκόσμιου εργατικού κινήματος.<br /><br />Κατερίνα Θωίδου<br />άρθρο στην <a href="http://www.sek-ist.gr/EA/Papers/655/11.htm">εργατική αλληλεγγύη</a>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1754062658468413461.post-48115144025003390082009-01-16T10:15:00.000-08:002009-01-16T10:56:15.461-08:00Βιομηχανικοί Εργάτες του Κόσμου (IWW) και ο Eπαναστατικός Συνδικαλισμός<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://4.bp.blogspot.com/_LIcyvvgFKQM/SXDUdVFgcTI/AAAAAAAAAe8/hmaA083CXQI/s1600-h/Syndicalist.jpg"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 250px; height: 214px;" src="http://4.bp.blogspot.com/_LIcyvvgFKQM/SXDUdVFgcTI/AAAAAAAAAe8/hmaA083CXQI/s400/Syndicalist.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5291963162501869874" border="0" /></a>απόσπασμα από ελληνόφωνο φυλλάδιο. Eκδόθηκε στο Σικάγο το 1921<br />από το site των <a href="http://www.iww.org/en/node/1984">ΙWW</a><br /><br /><div style="text-align: center;"><span style="font-weight: bold;">ΤΟ I.W.W. ΕΙΝΑΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΕΝΩΣΙΣ</span><br /></div><br />Η αρχή του σχηματισμού του I.W.W. εγένετο εις το 1905, αλλά ο σχηματισμός της νέας εργατικής ενώσεως επετεύχθη κατόπιν ενός μεγάλου συνεδρίου το 1906, οπότε ετέθησαν και επεκυρώθησαν αι αρχαί, ο σκοπός, αι μέθοδοι και το οικοδόμημα της οργανώσεως, άτινα παρέμειναν ουσιωδώς τα αυτά μέχρι της σήμερον. Το I.W.W. εγένετο εργατική ένωσις τότε και εξακολουθεί να παραμένη τοιαύτη μέχρι της σήμερον. Οιοσδήποτε προσπαθεί να σου το παραστήσει διαφοροτρόπως σου το παριστάνει ψευδώς. Τα μέλη της οικονομικής αυτής οργανώσεως δεν έχουν καρφώσει τα μάτια των εις τα κυβερνητικά κτίρια, όπως τα πολιτικά κόμματα, αλλά επί των εργοστασίων, των μύλων, εργαστηρίων και άλλων μερών παραγωγής. Ουδεμίαν κάμνομεν διάκρισιν μεταξύ του ψηφοφόρου Αμερικανού και του μη τοιούτου ξένου. Οιοσδήποτε εργαζόμενος αντί μισθού, είτε άνδρας, γυναίκα ή παιδίον δύναται να γίνη μέλος και έχει τα δικαιώματα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι.<br /><br /><div style="text-align: center;"><span style="font-weight: bold;">ΤΟ I.W.W. ΕΙΝΑΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΕΝΩΣΙΣ</span><br /></div><br />Οι ιδρυταί της εργατικής αυτής ενώσεως έδωκαν το όνομα, Οι Βιομηχανικοί Εργάται του Κόσμου, φανερώνοντες τοιουτοτρόπως τον σκοπόν της οργανώσεως ως επιδιώκου-σαν την βιομηχανικήν ένωσιν των εργατών του κόσμου εις ένα σώμα. Ο σκοπός αυτός ακόμη δεν επετεύχθη, αλλά τα όρια της επιρροής του ηυρύνθησαν. Διαχειρίσεις έχουν σχηματισθεί εν Αγγλία, Αυστραλία, Νοτίω Αμερική, εν Μεξικώ, Αργεντινή και Χιλή, εις τας Σκανδιναυικάς χώρας και αλλαχού. Ο δυνατώτερος όμως ισχυρισμός του I.W.W., ότι είναι παγκόσμιος ένωσις έγγυται, εις το ότι ενήσκησε μεγίστην επιρροήν επί άλλων εργατικών ενώσεων εξαναγκάσαν αυτάς όπως εφαρμόσουν το πρόγραμμά του κατά το πνεύμα και κατά το γράμμα.<br /><br />Καίτοι ο αριθμός των μελών είναι μόνον 100.000, εν τούτοις όμως είμεθα παγκόσμιος δύναμις. Πλέον του ενός εκατομμυρίου κάρτες έχουν εκδοθεί και τα μέλη μας είναι διασκορπισμένα εις κάθε χώραν υπό τον ήλιον. Τα ευρίσκεις εις τα ανθρακωριχεία πλησίον του Βόρειου Πόλου. Τα ευρίσκεις πλησίον του Νοτίου Πόλου όπου θηρεύουσι ιχθύς. Τα ευρίσκεις εις κάθε πλοίον που πλέει τους ωκεανούς φέροντα μαζύ των και σπείροντα τους καρπούς της προπαγάνδας μας εις κάθε λιμένα απομεμακρυσμένων ακτών. Εις την παρούσαν εποχήν, οπότε όλαι αι άλλαι κοινωνικαί θεωρίαι και κινήματα απέτυχον, και δεν υπόσχονται τίποτε δια το μέλλον, το I.W.W. ίσταται μόνο του, εις τον νούν των εργατών ανά όλον τον κόσμον ως ο κύριος της καταστάσεως. Από αυτής της απόψεως, το μεγάλο ιδεώδες των θεμελιωτών επραγματοποιήθη. Τώρα εναπομένει η μεταφύτευσις της ιδέας εκ του εγκεφάλου του εργάτου εις την βιομηχανικήν ζωήν, και τότε η ιδέα των θεμελιωτών θα είναι πλήρης επιτυχία. Με την βοήθειαν των παρομοίων συνδικαλιστικών κινημάτων εις άλλας χώρας, ελπίζομεν να πραγματοποιήσωμεν το σχέδιον τούτο εις το λίαν προσεχές μέλλον, δια της ιδρύσεως μιας Διεθνούς Βιομηχανικής.<br /><br /><div style="text-align: center; font-weight: bold;">Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ I.W.W. ΕΙΝΑΙ ΓΡΑΜΜΕΝΗ ΜΕ ΑΙΜΑ<br /></div><br />Εις την αρχήν το I.W.W. απηρτίζετο ως επί το πολύ από ανθρακωρύχους των Δυτικών Πολιτειών της Αμερικής, από μεταλλουργούς, σιδηροδρομικούς και κινητούς εργάτας. Με την παρέλευσιν των ετών εξήπλωσε τας ενεργείας του εις μεγαλείτερον αριθμόν βιομηχανιών, και έχει προς το παρόν 29 Βιομηχανικάς Ενώσεις διασκορπισμένας ανά όλην την χώραν. Περί τούτων θα ομιλήσωμεν κατωτέρω. Μέγα μέρος εκ των μελών σύγκειται από μεταβατικούς εργάτας, και αι ισχυρότεραι ενώσεις είναι των ανθρακωρύχων, εργατών ξυλείας, γεωργίας, οικοδομών, φορτωτών πλοίων, μεταλλουργών, υφαντών και σιδηροδρομικών.<br /><br />Η οργάνωσις διηύθυνε πολλάς μεγάλας απεργίας με σχετικήν επιτυχίαν εις πολλάς βιομηχανίας. Ιδιαιτέρως το I.W.W. εκαλλιτέρευσεν την τύχην των μεταβατικών εργατών, εις τους αγρούς, ανθρακωρυχεία και αποθήκας ξυλείας, επίσης οι φορτωταί πλοίων και υφανταί εκέρδησαν μεγάλα πλεονε-κτήματα υπό την σημαίαν του I.W.W. Πριν της εμφανίσεως του I.W.W. και κατά την αρχήν αυτού η τύχη των μεταβατικών εργατών, οι οποίοι επλανώντο ανά την χώραν με την κουβέρταν επ' ώμου, ήτο απελπιστική. Άπαξ κανείς κατήρχετο εις τας τάξεις των ολίγη ελπίς έμενε διά τούτον να δυνηθή να σταθή πλέον κοινωνικώς. Τότε κατήντα κοινωνικόν ναυαγιο. Σήμερον τα πράγματα, χάρις εις το IWW είναι τελείως διάφορα. Εις τας βραχείας ταύτας δηλώσεις μας δεν δυνάμεθα να εισέλθωμεν εις λεπτομερείας.<br /><br />Πολύ φυσικά, αι κυριώτεραι ενέργειαι της οργανώσεως μέχρι σήμερον είχον εκπαιδευτικόν χαρακτήρα. Εις την επιτέλεσιν του σκοπού τούτου, η οργάνωσις είχεν έλθει εις πολλάς περιπτώσεις εις σύγκρουσιν μετά των αρχών επί του ζητήματος της ελευθερίας του λόγου, ελευθερίας του τύπου, και ελευθερίας συγκεντρώσεων.<br /><br />Εάν τα ονόματα όλων των μελών του I.W.W., άτινα απ' αρχής έχουν φυλακισθεί, εδημοσιεύοντο, θα αποτελείτο ένα πολύ μεγάλο βιβλίο. Πλέον των 1000 μελών εφυλακίσθησαν κατά την εποχήν των αγώνων προς επικράτησιν της ελευθερίας του λόγου, ανά όλην την Αμερικήν. Περί τα 900 μέλη συνελήφθησαν κατά την απεργίαν των υφαντουργών εν Lawrence της Μασαχουσέτης το 1912. Περί τα 100 μέλη ολίγον αργότερον εις το Little Falls, N.Y. 1800 μέλη διαρκούσης της απεργίας των υφαντουργών εν Patterson της Νέας Υερσέης. 1164 μέλη απήχθησαν και βιαίως απηλάθησαν από το Bisbee της Αριζόνας κατά το 1918. Χιλιάδες μέλη της Δυτικής Ενώσεως των Ανθρακωρύχων ερρίφθησαν εις τας φυλακάς, καθ' ήν εποχήν η Ένωσις ήτο προσκολλημένη εις το I.W.W. Εις το 1920 κατηρτίσθη μερικός κατάλογος των μελών τα οποία ερρίφθησαν εις τας φυλακάς απ' αρχής του μεγάλου πολέμου. Ο κατάλογος αυτός περιλάμβανε 1327 ονόματα. Έκτοτε εκ των μελών μας εξακολουθούν να φυλακίζωνται, και τώρα υπάρχουν περί τα 200 μέλη εις τας φυλακάς, με ποινάς από πέντε έτη και άνω και όλα εξ αιτίας των ενεργειών των ως μέλη του I.W.W. Ο ολικός αριθμός των φυλακισθέντων μελών από του 1905 ανέρχεται εις 10.000. Ούκ ολίγοι δε εδολοφονήθησαν από τα όργανα της κυριαρχούσης τάξεως.<br /><br />Πολλά άλλα εγκλήματα εις μικροτέραν κλίμακα εγένετο εναντίον των μελών μας, είτε εξ' ονόματος του νόμου ή και άνευ επισήμου συγκαταθέσεως.<br /><br />Μέλη του I.W.W. ηλοίφθησαν με πίσσαν, απηλάθησαν, εδάρησαν, αφηρέθησαν τα πολιτικά των δικαιώματα, εξωρίσθησαν, καταπατήθησαν τα σπίτια των, ηρπάσθησαν αι περιουσίαι των, εστερήθησαν του δικαιώματος της υπερασπί-σεως, ετέθησαν υπό μεγάλας εγγυήσεις, υπεχρεώθησαν εις ακούσιον υπηρεσίαν, απήχθησαν, υπεβλήθησαν εις ασυνήθεις και σκληράς τιμωρίας, ετιμωρήθησαν διά προστίμου μεγάλου, απέθανον εις τας φυλακάς αναμένοντες την δίκην των, έπαθον τας φρένας εξ αιτίας βασανιστηρίων, εστερήθησαν της χρησιμοποιήσεως των ταχυδρομείων, της ελευθερίας του λόγου συγκεντρώσεων και κάθε άλλου προνομίου ηγγυημένου υπό του συντάγματος.<br /><br />Μέλη του I.W.W. εστερήθησαν των ενυπαρχόντων δικαιωμάτων, άτινα επροκηρύχθησαν εις την Προκήρυξιν της Ανεξαρτησίας-ζωή, ελευθερία και επιδίωξις της ευτυχίας.<br /><br />Αίθουσαι και γραφεία του I.W.W. ελεηλατήθησαν άνευ ενταλμάτων, σύμφωνα με τον νόμον. Περιουσίαι, βιβλία, φυλλάδια, γραμματόσημα και έπιπλα ηρπάχθησαν ή κατεστράφησαν.<br /><br />Είναι εύκολον να αντιληφθή κανείς ότι μόνον άνδρες και γυναίκες θάρρους και πεποιθήσεων, εκουσίως, γίνονται μέλη μιάς τοιαύτης οργανώσεως. Αλλ' οι περισσότεροι δεν προσέρχονται εκουσίως. Εκείνο που τους φέρει είναι η πείνα, τα βάσανα, η πενία, η αθλιότης και η απόγνωσις, όπως αι όχθαι του ποταμού παρασύρονται από τον ταραχώδη ποταμόν και φέρονται προς την θάλλασαν. Ο ταραχώδης ποτα-μός του καταρρέοντος κεφαλαιοκρατικού συστήματος προμηθεύει τα μέλη του I.W.W.<br /><br />Και τοιουτοτρόπως η φοβερά καταδίωξις, όπως εξαλειφθή και καταπνιγή το I.W.W. απέτυχε. Απ' εναντίας τα διδάγματά μας απλώνονται παντού σαν πυρκαϊά, και ούτε το αίμα ουδέ αι καταδιώξεις δύνανται να τα σαρώσουν. Διά κάθε εκατόν μέλη που ρίπτονται εις τας φυλακάς δεκάδες χιλιάδων προβάλλουν και ενούνται, ζητοκραυγάζοντα εκείνους οι οποίοι μάχονται τον αγώνα τον καλόν.<br /><br />Το γεγονός αυτό είναι αρκετόν να αποδείξη εις τον έξω κόσμον ότι υπάρχει μια μεγάλη φυσική δύναμις όπισθεν του κινήματος, και είναι τόσον παράλογον να μας καταδιώκουν, όσον ήτο και η πράξις του Ξέρξου, βασιλέως της Περσίας, διατάσσοντος τους στρατιώτας του να ραβδώσουν και αλυσσοδέσουν τα κύματα του Βοσπόρου, διά να δυνηθή να περάση τα στρατεύματά του. Η φυσική αυτή δύναμις οικονομική ανάγκη - δίδει εις το κίνημά μας πνευματικήν και ηθικήν δύναμιν που ούτε η αγχόνη ουδέ αι φυλακίσεις δύνανται να πνίξουν. Και οι φανατικότεροι των αντιπάλων μας πρέπει να αντιλαμβάνωνται, ότι μια οργάνωσις η οποία επέζησε κατόπιν όλων των πιέσεων, πρέπει να έχη όπισθέν της μίαν θεμελιώδη αλήθειαν, και αντί να καταδιώκεται πρέπει να ερευνάται. Ο λαός, παρ' όλον τον προσωπικόν κίνδυνον που διατρέχει, αποδέχεται τας αρχάς μας, ως ευαγγέλιον σωτηρίας. Αι θαυμάσιαι αυταί αρχαί αναφέρονται εις τον πρόλογον του καταστατικού μας.<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://1.bp.blogspot.com/_LIcyvvgFKQM/SXDUpNLGoqI/AAAAAAAAAfE/DUqwtsiPQB4/s1600-h/BostonIWW.jpg"><img style="margin: 0pt 0pt 10px 10px; float: right; cursor: pointer; width: 200px; height: 140px;" src="http://1.bp.blogspot.com/_LIcyvvgFKQM/SXDUpNLGoqI/AAAAAAAAAfE/DUqwtsiPQB4/s400/BostonIWW.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5291963366536290978" border="0" /></a><div style="text-align: center;"><span style="font-weight: bold;">ΠΡΟΛΟΓΟΣ ΤΩΝ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΩΝ ΕΡΓΑΤΩΝ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ </span><br /><br /></div>Η εργατική τάξις και η εργοδότρια τάξις δεν έχουν τίποτε το κοινόν. Δεν είναι δυνατόν να υπάρξη ειρήνη. Εφ' όσον η πείνα και η στέρησις ευρίσκονται μεταξύ εκατομμυρίων εργαζομένων ανθρώπων, ενώ ολίγοι, οι αποτελούντες την εργοδότριαν τάξιν, έχουν όλα τα καλά της ζωής.<br /><br />Η πάλη μεταξύ των δύο αυτών τάξεων πρέπει να εξακο-λουθήση μέχρις όταν οι εργάται όλου του κόσμου οργανωθώσιν ως τάξεις, καταλάβουν την γην και τα μέσα της παραγωγής και εξαλείψουν το μισθοτικόν σύστημα.<br /><br />Ευρίσκομεν πως η συγκέντρωσις των βιομηχανιών από ημέρας εις ημέραν, περιερχομένη εις ολιγωτέρας χείρας, καθιστά τας εργατικάς ενώσεις ανικάνους να παραταχθώσι εις την καθημερινώς αυξάνουσαν ισχύν της εργοδοτρίας τάξεως. Αι εργατικαί ενώσεις υποστηρίζουν μίαν κατάστασιν πραγμάτων η οποία επιτρέπει το αλληλοφάγωμα μεταξύ των εργατών της ιδίας βιομηχανίας. Επιπροσθέτως αι εργατικαί ενώσεις επιβοηθούν την εργοδότριαν τάξιν παραπλανούντες τους εργάτας με την δοξασίαν, ότι η εργατική τάξις έχει κοινά τα συμφέροντα μετά της εργοδοτρίας.<br /><br />Η κατάστασις αυτή δύναται να αλλάξη και τα συμφέροντα της εργατικής τάξεως υποστηριχθώσι διά μιάς οργανώσεως σχηματιζομένης κατά τρόπον που όλα της τα μέλη εις μίαν βιομηχανίαν, η εις όλας τας βιομηχανίας, εάν είναι αναγκαίον, παύσουν να εργάζωνται ασάκις έχει κηρυχθεί απεργία ή έχουν αποκλεισθεί εις ορισμένον κλάδον, οπότε η ζημία του ενός είναι ζημία όλων.<br /><br />Αντί του γνωστού συντηρητικού ρητού: «Ένας καλός ημερήσιος μισθός εις αντάλλαγμα μιάς εργασίμου ημέρας» εις την επαναστατικήν μας σημαίαν πρέπει να αναγράψωμεν «Κατάργησις του μισθοτικού συστήματος».<br /><br />Είναι η ιστορική αποστολή της εργατικής τάξεως να καταργήση τον κεφαλαιοκρατισμόν.<br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://2.bp.blogspot.com/_LIcyvvgFKQM/SXDS79MAeBI/AAAAAAAAAe0/VsPVF7U4j10/s1600-h/iww-logo.jpg"><br /></a>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1754062658468413461.post-35559893803137318122009-01-14T09:48:00.000-08:002009-01-14T09:51:11.235-08:00Πρόλογος στα καταστατικά της Α΄ Διεθνούς<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://1.bp.blogspot.com/_LIcyvvgFKQM/SW4lsde_UyI/AAAAAAAAAd0/bvQAEMwaBrk/s1600-h/iwma.gif"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 213px; height: 340px;" src="http://1.bp.blogspot.com/_LIcyvvgFKQM/SW4lsde_UyI/AAAAAAAAAd0/bvQAEMwaBrk/s320/iwma.gif" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5291208057965990690" border="0" /></a>Εκτιμώντας<br /><br />Πως η χειραφέτηση της εργατικής τάξης πρέπει να είναι έργο των ίδιων των εργαζομένων.<br /><br />Πως η πάλη για την χειραφέτηση της εργατικής τάξης δεν είναι μια πάλη για προνόμια και για ταξικά μονοπώλια, αλλά για εγκαθίδρυση ίσων δικαιωμάτων και υποχρεώσεων και για κατάργηση κάθε ταξικής εξουσίας.<br /><br />Πως, η οικονομική υποταγή του εργαζόμενου στους κατόχους των μέσων εργασίας, δηλαδή των πηγών της ζωής, είναι η πρώτη αιτία της δουλείας, κάτω από όλες τις τις μορφές, της κοινωνικής αθλιότητας, του πνευματικού και της πολιτικής εξάρτησης.<br /><br />Πως, κατά συνέπεια, η οικονομική χειραφέτηση της εργατικής τάξης είναι ο μεγάλος σκοπός, στον οποίο κάθε πολιτική κίνηση πρέπει να υποταχθεί, σαν μέσον.<br /><br />Πως, όλες οι προσπάθειες που έτειναν σε αυτό το σκοπό, έχουν μέχρι τώρα αποτύχει, εξ' αιτίας της μη-αλληλεγγύης και τη μη-ενότητας μεταξύ των εργαζομένων σε διάφορα επαγγέλματα στην ίδια χώρα και της έλλειψης μιας αδερφικής ένωσης μεταξύ των εργατικών τάξεων των διάφορων χωρών.<br /><br />Πως, μια και η χειραφέτηση της εργασίας δεν είναι ένα τοπικό ή εθνικό, αλλά κοινωνικό πρόβλημα, τότε αφορά όλες τις χώρες στις οποίες υπάρχει η μοντέρνα κοινωνία και χρειάζεται για την λύση του την θεωρητική, πρακτική βοήθεια των πιο προχωρημένων χωρών.<br /><br />Πως, το κίνημα που μόλις αναγεννάται μέσα στους εργάτες των πιο βιομηχανικών χωρών της Ευρώπης δίνονατς νέες ελπίδες, αποτελεί και μια προειδοποίηση για να μην ξαναγίνουν τα παλιά λάθη και να ενωθούν το ταχύτερο δυνατό οι σκόρπιες ακόμα προσπάθειες.<br /><br />Γι αυτούς τους λόγους φτιάχτηκε η διεθνής ένωση εργατώνUnknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1754062658468413461.post-3317185625249150532009-01-14T09:37:00.000-08:002009-01-14T13:23:50.550-08:00Eπαναστατικός συνδικαλισμός και οργάνωση<span style="font-size:85%;">δημοσιεύτηκε <a href="http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=204256">εδώ</a> για πρώτη φορά στο διαδίκτυο</span><br /><br />Το παρόν κείμενο παρουσιάζεται εδώ επειδή είναι και ιστορικό και αρκετά δυσεύρετο κείμενο. Κυκλοφόρησε σε ξεχωριστή μικρή μπροσούρα από την Ομάδα Αναρχοσυνδικαλιστών που δρούσε στην Αθήνα στο διάστημα 1980-1982. <br /><br /><div style="text-align: center;"><span style="font-weight: bold;">ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΣ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΟΡΓΑΝΩΣΗ</span><br /><br />Ομάδα Αναρχοσυνδικαλιστών<br /></div><br />Πριν λίγες μέρες μάθαμε από τον τύπο ότι ολοκληρώθηκε η απάτη που στήθηκε από τους λακέδες της Γ.Σ.Ε.Ε. και τ' αφεντικά πίσω από την πλάτη μας.<br />Όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος οι αυτοδιορισμένοι «προστάτες» μας παζάρεψαν μαζί με τ' αφεντικά τη τιμή της εργατικής μας δύναμης. Η απάτη τελείωσε με το να καθορίσουν 15% αυξήσεις τη στιγμή που ο τιμάριθμος και τα κέρδη των αφεντικών έχουν ανέβη στα ύψη. Αυτή η απάτη θα συνεχίζεται όσο εμείς θα αφήνουμε να διευθύνουν τον αγώνα μας και να ορίζουν τις τύχες μας οι λακέδες της Γ.Σ.Ε.Ε. και οι ρεφορμιστές όλων των κομμάτων που έχουν καταντήσει τα συνδικάτα γραφειοκρατικούς μηχανισμούς και κυριολεκτικά αποτελούνται από τα Διοικητικά Συμβούλια, δηλαδή έμπιστους των κομμάτων και των αφεντικών και μια χούφτα ψηφοφόρους που δίνουν στα Δ.Σ. εν λευκώ την έγκρισή τους στ' όνομα όλων των υπόλοιπων εργατών.<br />Αυτό είναι ανασταλτικός παράγοντας για τη δημιουργία ενός αυτόνομου μαζικού συνδικαλιστικού κινήματος όπου θα συμμετέχουμε όλοι οι εργαζόμενοι κόντρα στ' αφεντικά και στα όργανά τους.<br />Σύντροφοι στη καθημερινή αθλιότητα<br />Δεν πρέπει να πιστεύουμε στις υποσχέσεις που σκορπίζουν δεξιά και αριστερά οι εργατοπατέρες της Γ.Σ.Ε.Ε. και των κομμάτων αλλά να προωθήσουμε σε κάθε τόπο δουλειάς τη δημιουργία αυτόνομων εργατικών σωματείων που θα εκφράζουν τη θέληση της συνέλευσης όλων των εργατών χωρίς να υπάρχουν μόνιμοι εκπρόσωποι και αρχηγοί και που αυτά θα καθορίζουν την στάση των εργατών απέναντι σε παζαρέματα όπως η συλλογική σύμβαση.<br />Τη δημιουργία αυτών των αυτόνομων εργοστασιακών σωματείων θα πραγματοποιήσουμε μέσα από την καθημερινή πάλη μας στους χώρους δουλειάς και την καθημερινή ενεργοποίησή μας γύρω από τα προβλήματά μας. Το βασικό επιχείρημα που προβάλλουν οι ρεφορμιστές ενάντια στ' αυτόνομα σωματεία είναι ότι διασπούν την ενότητα του εργατικού κινήματος.<br />Αντίθετα όμως τα αυτόνομα σωματεία δεν διασπούν αλλά ενώνουν το εργατικό κίνημα γιατί αυτά συνδέονται μεταξύ τους με άμεσα ανακλητούς αντιπρόσωπους από τους εργάτες, που θα αλλάζουν συνεχώς μέσα από την γενική συνέλευση.<br /><br /><ul><li> ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΩΝ</li><li> ΚΑΤΩ Η ΜΙΣΘΩΤΗ ΕΡΓΑΣΙΑ</li><li> ΖΗΤΩ Ο ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΣ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟΣ</li><li> ΖΗΤΏ ΤΑ ΕΡΓΑΤΙΚΑ ΣΥΜΒΟΥΛΙΑ</li></ul><br /><br />ΟΜΑΔΑ ΑΝΑΡΧΟΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΩΝ<br /><br /><div style="text-align: center;"><br /></div><br />Ι. <span style="font-weight: bold;">Μισθωτή εργασία και κεφάλαιο</span><br /><br />1. Το 1886, στο Σικάγο η αστυνομία χτυπούσε τους εξεγερμένους εργάτες στους δρόμους.<br />2. Σήμερα, εκατό χρόνια από τότε, εξακολουθούμε να ζούμε κάτω απ' την κυριαρχία της καπιταλιστικής παραγωγής.<br />Εξακολουθούμε να ζούμε σ’ ένα κόσμο που θα μπορούσε να ονομαστεί «εμπορευματικός κόσμος». Εξακολουθούμε να είμαστε το βασικότερο εμπόρευμα από όλα τα εμπορεύματα. Το εμπόρευμα πού παράγει κέρδος. Και αυτή η σχέση πραγματοποιήται σήμερα με την κατανάλωση που μας ωθεί το σύστημα να κάνουμε ακόμη και σε πράγματα άχρηστα ή επικίνδυνα.<br />3. Το εργοστάσιο, το γιαπί, το γραφείο, δεν είναι τίποτε άλλο παρά χώροι στους οποίους καταναλώνεται η εργατική μας δύναμη. Η εργατική μας δύναμη που έχει ήδη<br />περάσει στην ιδιοκτησία του καπιταλιστή από τη στιγμή που περνάμε την πόρτα αυτών των χώρων.<br />4. Έτσι η εργατική μας δύναμη έχει χάσει κάθε δημιουργική ικανότητα μπαίνωντας στην υπηρεσία του καπιταλιστή που δεν τον ενδιαφέρει η κοινωνική ευημερία αλλά το κέρδος. π.χ Πολεμική βιομηχανία, χωροταξία, οικολογικό πρόβλημα, γραφειοκρατία κ.λ.π.<br />5. Ο καπιταλιστής είναι που κατέχει και το προϊόν της εργασίας μας ενώ εμείς είμαστε τελείως αποξενωμένοι απ’ αυτή. Δηλαδή, η εργατική μας δύναμη δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια μορφή του κεφαλαίου και το κεφάλαιο δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια μορφή συσωρευμένης εργατικής δύναμης.<br />6. Σε μας απομένουν τα λίγα ψίχουλα που λέγονται μισθός ή αλλιώς τιμή της εργατικής δύναμης. Αυτή είναι ή διαδικασία της αγοραπωλησίας που λέγεται μισθωτή εργασία.<br />7. Όσο λοιπόν θα υπάρχει κεφάλαιο θα υπάρχει και μισθωτή εργασία και όσο θα είμαστε υποχρεωμένοι να πουλάμε την ίδια μας την ζωτικότητα και δύναμη για εργασία στ' αφεντικά. θα στηρίζουμε κι αυτούς που κουμαντάρουν την σημερινή κοινωνία και εξουσιάζουν, με τα μέσα πλύσης εγκεφάλου και καταστολής, τη σκέψη μας και τη θέλησή μας.<br />8. Μέσα σ' αυτό το καθεστώς της μισθωτής εργασίας, σε μας δεν μένει ούτε μία στιγμή που η ανθρώπινή μας υπόσταση να πραγματώνεται.<br />9. Ο βασικός θεσμός πάνω στον οποίο στηρίζεται αυτή η σχέση είναι η ιδιοκτησία. Αυτή είτε είναι ιδιοτική είτε κρατική είναι ο βασικός όρος για την ύπαρξη της σημερινής οργάνωσης της οικονομίας που στηρίζεται στην εκμετάλευση της μισθωτής εργασίας απ' αυτούς πού κατέχουν τα μέσα παραγωγής.<br /><br />II. <span style="font-weight: bold;">Ιδιοκτησία και κράτος</span><br /><br />1. Το κράτος είναι ο πολιτικοοικονομικός μηχανισμός που με τα όργανά του στηρίζει και καθαγιάζει το σύστημα της εκμετάλευσης.<br />2. Το κοινοβούλιο - τα δικαστήρια - οι φυλακές - ο στρατός - η αστυνομία - οι νόμοι έχουν ένα και μόνο προορισμό. Να καταστέλλουν την ταξική πάλη. Να κρατάνε όσο μπορούν τους εργάτες υποδουλωμένους στο ζυγό της μισθωτής εργασίας.<br />3. Η κυριαρχία αυτή του κράτους πάνω σε κάθε εκδήλωση της ζωής είναι και η εξουσία του.<br />Το κράτος δεν διστάζει σε καμία περίπτωση να επιβάλλει την εξουσία του με τη βία της θεσμοποιημένης τρομοκρατίας (αστυνομία, στρατός, κ.λπ.).<br />4. Το κράτος λοιπόν είναι μηχανισμός άρρηκτα δεμένος με την μισθωτή εργασία και πρέπει να χτυπηθεί απ' αυτούς που μάχονται εναντίον της.<br />5. Στις παλιότερες μορφές ανάπτυξης του κεφαλαίου (ιδιωτική οικονομία-ελεύθερο εμπόριο), η ιδιοκτήτρια τάξη είχε και τη διεύθυνση της παραγωγικής διαδικασίας.<br />Δηλαδή, ο καπιταλιστής καθόριζε το τι και πόσο θα παράγει χωρίς καμία κεντρική παρέμβαση. Το κράτος περιοριζόταν μόνο στο να επιβάλλει το νόμο και την τάξη που θα στήριζε το κεφάλαιο.<br />6. Σήμερα η ανάπτυξη των πολυεθνικών εταιρειών (γιγαντισμός) και η τάση της παραγωγής να υποσκελίσει την κατανάλωση καθιστά ολοένα και περισσότερο εμφανή την ανάγκη μιας κρατικής διεύθυνσης της οικονομίας.<br />7. Αυτή η ανάγκη οδηγεί ώστε το κράτος τείνει να αναλάβει τον ολικό έλεγχο της κοινωνίας επεκτείνοντας την κυριαρχία του ακόμη και στην παραγωγή.<br />8. Αυτή η τάση αναδιάρθρωσης της καπιταλιστικής παραγωγής ακολουθεί τρία παράλληλα μοντέλα (με σημαντικές ομοιότητες όσο και διαφορές). α) Το μοντέλο της παρέμβασης του κράτους στην παραγωγή (κρατικός παρεμβατισμός - Σουηδία, κ.λπ.). β) Η συγχώνευση της ιδιοκτήτριας και της διευθύνουσας τάξης μέσα στο κράτος (κρατικομονοπωλιακός καπιταλισμός), και γ) Η κρατικοποίηση της παραγωγής (κρατικός καπιταλισμός - Ρωσία).<br />9. Το αντικαπιταλιστικό - αντικρατιστικό κίνημα πρέπει κατά τη γνώμη μας, να λάβει υπόψη του αυτές τις ουσιαστικές αλλαγές στη φύση του συστήματος για τον καθορισμό των παραπέρα στόχων και της πραχτικής του.<br /><br />III. <span style="font-weight: bold;">Ρεφορμιστικός ή επαναστατικός συνδικαλισμός</span><br /><br />Ι. Από τις πρώτες κιόλας ταξικές συγκρούσεις δύο ήταν τα βασικά ρεύματα μέσα στον συνδικαλισμό. Ο ρεφορμιστικός (μεταρρυθμιστικός) συνδικαλισμός και ο επαναστατικός συνδικαλισμός.<br />2. Ο ρεφορμισμός σαν αντίληψη δεν βλέπει το συνδικάτο σαν το όργανο των εργαζομένων για τον αγώνα προς την επανάσταση και για την επανάσταση, ή, στην καλύτερη περίπτωση, βλέπει το συνδικάτο σαν βοηθητικό όργανο της πολιτικής οργάνωσης (του κόματος) που προωθεί κατ' αυτόν την αλλαγή (.μαρξισμός -σοσιαλδημοκρατία κ.λπ.).<br />3. Αφαιρώντας λοιπόν από το συνδικάτο αυτόν τον βασικό (κατά την γνώμη μας) ιστορικό του ρόλο το καθιστά ένα διαιτητικό μεσολαβητικό μηχανισμό, ένα τραστ που ρυθμίζει την τιμή και τις συνθήκες αγοραπωλησίας της εργατικής δύναμης.<br />4. Αυτό έχει σαν συνέπεια, στο μοντέλο οργάνωσης που προτείνει ο ρεφορμιστικός συνδικαλισμός, να μη δίνει κάποια αντι-ιεραρχική πλατφόρμα για το μέλλον αλλά να<br />διατηρεί εξουσιαστικές κατακόρυφες οργανωτικές μορφές του καπιταλισμού.<br />5. Αυτές οι μορφές στηρίζονται στην ιεραρχία και την εκπροσώπηση. Στην έλλειψη κάθε αυτονομίας και στη συγκεντρωτική διαδικασία λήψης των αποφάσεων απ’ την κορυφή.<br />6. Ακόμα, αυτές οι οργανωτικές μορφές του ρεφορμισμού καταργούν κάθε δικαιοδοσία των οργανώσεων βάσης, που τις καθιστούν φερέφωνα των αποφάσεων της κεντρικής διοίκησης.<br />7. Στη σημερινή φάση ανάπτυξης του κεφαλαίου, σε πολλές περιπτώσεις, ο ρεφορμιστικός συνδικαλισμός και τα θεσμοποιημένα συνδικάτα ενσωματώνονται στο κράτος αποτελώντας συστατικά του μέρη (συνδιαχείρηση - Αγγλία, Γερμανία, Σουηδία, κ.λπ.).<br />8. Στην Ελλάδα, μπορούμε να πούμε ότι δεν υπάρχει παράδοση επαναστατικού συνδικαλισμού. Το συνδικαλιστικό κίνημα το μονοπωλούν οι εκάστοτε ρεφορμιστικές παρατάξεις (κυβερνητικές ή μαρξιστικές).<br />9. Το μοναδικό ουσιαστικά συνδικάτο, η Γενική Συνομοσπονδία Εργατών Ελλάδας (ΓΣΕΕ) είναι ένας θεσμοποιημένος μηχανισμός, παρακλάδι του υπουργείου εργασίας, που καθορίζει τα πράγματα στον κόσμο της εργασίας μέσα από ένα παρασκηνιακό κλίμα.<br />10. Οι επιμέρους κλαδικές, ομοιοεπαγγελματικές οργανώσεις δεν έχουν ουσιαστική πρόσβαση στους εργαζόμενους και περιλαμβάνουν μόνο τα μέλη και τους οπαδούς των τεσσάρων κύριων παρατάξεων πού δρουν σ' αυτές (ΑΕΜ, ΕΣΑΚ, ΠΑΣΚΕ, ΠΕΣΠ).<br />11. Η όλη λειτουργία αυτών οργανώσεων συνίσταται σ' αυτή τη διαδικασία: μια φορά το χρόνο η βάση καλείται και εκλέγει τα διοικητικά συμβούλια. Από κει και πέρα αυτά αποφασίζουν και η βάση εκτελεί. Αυτά αποφασίζουν τις απεργίες και η βάση υπακούει. Όποτε αυτά κρίνουν αναγκαίο καλούν τη βάση σε συσκέψεις όπου της εκθέτουν την πολιτική τους.<br />12. Αυτή η κατάσταση έχει οδηγήσει σε τέτοιο τέλμα το εργατικό κίνημα ώστε σχεδόν καμιά ουσιαστική σύγκρουση δεν έχει γίνει τα τελευταία πέντε χρόνια.<br />13. Οι λίγες προσπάθειες άμεσης δράσης απ’ την πλευρά των εργατών χτυπιούνται με βία απ’ το κράτος και τα ρεφορμιστικά σωματεία. Π.χ. κινητοποιήσεις του κλάδου των οικιακών συσκευών, των οικοδόμων κ.λπ.<br /><br />IV. <span style="font-weight: bold;">Eπαναστατικός συνδικαλισμός και οργάνωση</span><br /><br />Ι. Αντίθετα απ' τον ρεφορμιστικό, ο επαναστατικός συνδικαλισμός εκφράζει την αντίληψη της αλλαγής της κοινωνίας μέσ’ απ' την κίνηση των επαναστατημένων μαζών.<br />2. Κατά την άποψή μας, αυτή η αντίληψη δεν είναι απόρροια μιας επαναστατικής ιδεολογίας, αλλά ιστορική έκφραση της πάλης των τάξεων στο οργανωτικό πεδίο. Δηλαδή, ο επαναστατικός συνδικαλισμός δεν είναι μια θεωρία γεννημένη στα μυαλά κάποιων σοφών αλλά ένα επαναστατικό κίνημα γεννημένο μέσα από την πάλη των τάξεων.<br />3. Ο επαναστατικός συνδικαλισμός βασίζεται σε δυο πράγματα: α) στην άμεση δράση και β) στην αντιεξουσιαστική οργάνωση.<br />4. Η άμεση δράση είναι η πρακτική που εξασκείται από τη βάση των εργατών χωρίς τη μεσολάβηση διαιτητών και μεσαζόντων. Το κύριο στοιχείο της είναι η απ’ ευθείας ταξική σύγκρουση των εργατών με τα αφεντικά, που οξύνει τις αντιθέσεις εξασκώντας επαναστατικούς τρόπους πάλης. Άγρια απεργία, σαμποτάζ στην παραγωγή, κ.λπ.<br />5. Αυτός ο τρόπος δράσης πού χρησιμοποιεί ο επαναστατικός συνδικαλισμός έρχεται σε αντίθεση με τις ρεφορμιστικές μαλακίες περί διαιτησίας και του συνδικαλισμού των τριτοβαθμίων οργάνων.<br />6.Ο επαναστατικός συνδικαλισμός σαν θεωρία οργάνωσης υποστηρίζει την οργάνωση των εργατών μέσα σε επίπεδα συνδικάτα πού λειτουργούν βάσει των αρχών της αποκέντρωσης, της αυτονομίας, της ανακλητότητας και του πλουραλισμού.<br />7. Το επαναστατικό συνδικάτο είναι μια ομοσπονδία αυτόνομων οργανώσεων των εργατών στον τόπο παραγωγής.<br />8. Αυτές οι οργανώσεις αποτελούν τις βασικές ελεύθερες δομές από τις οποίες σχηματίζεται το επαναστατικό συνδικάτο.<br />9. Η ελεύθερη συμμετοχή των εργαζομένων σ' αυτά τα συμβούλια βάσης καταργεί το ρόλο του συνδικάτου σαν μεσολαβητή και τραστ της εργατικής δύναμης και το καθιστά όργανο των μαζών για την από κοινού εξάσκηση της άμεσης δράσης.<br />10. Όλες οι αποφάσεις κατά συνέπεια, παίρνονται από την βάση μέσα απ’ τις συνελεύσεις των συμβουλίων βάσης και συγκεντρώνονται σε τοπικά και ευρύτερα επίπεδα από τους πάντα ανακλητούς και εναλλασσόμενους αντιπροσώπους.<br />11.Αυτό σημαίνει ότι στο επαναστατικό συνδικάτο όλες οι αρμοδιότητες είναι εκτελεστικές και ποτέ αποφασιστικές. Η μόνη που αποφασίζει είναι η βάση.<br />12. Η λειτουργία του επαναστατικού συνδικάτου δεν στηρίζεται στο δημοκρατικό συγκεντρωτισμό αλλά στον επαναστατικό πλουραλισμό. Δηλαδή, κάθε άποψη μπορεί και έχει το δικαίωμα να προπαγανδίζεται στα κοινωνικό πεδίο ανεξάρτητα αν είναι μειοψηφία ή πλειοψηφία.<br />13. Το επαναστατικό συνδικάτο, λοιπόν, είναι η ελεύθερη οργάνωση των μαζών στο χώρο παραγωγής. Είναι η φυσική οργάνωση των εργαζομένων.<br /><br />V. <span style="font-weight: bold;">Επαναστατικός συνδικαλισμός, εργατικές διεκδικήσεις - Γενικευμένη αυτοδιεύθυνση.</span><br /><br />1. Για τον επαναστατικό συνδικαλισμό δεν υπάρχουν αιτήματα, υπάρχουν απαιτήσεις.<br />2. Το επαναστατικό συνδικάτο σαν φυσική οργάνωση των εργαζομένων στο χώρο παραγωγής έχει ένα διπλό προορισμό. α) Την προώθηση των κατακτήσεων των εργαζομένων μέσα απ' την άμεση δράση και β) την προώθηση της ταξικής πάλης ενάντια στ' αφεντικά με τελικό στόχο την κατάργηση της μισθωτής εργασίας και της εκμετάλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, καθώς και την ελεύθερη οργάνωση της κοινωνίας μέσω της γενικευμένης αυτοδιεύθυνσης.<br />3. Ο επαναστατικός συνδικαλισμός συνδυάζει αυτούς τους δύο στόχους ώστε μέσα απ' την καθημερινή σύγκρουση στο χώρο της παραγωγής να ξεκαθαρίζει όλο και περισσότερο η ανάγκη για την κοινωνική επανάσταση και την γενικευμένη αυτοδιεύθυνση.<br />4. Η αυτοδιεύθυνση της παραγωγής (και της ζωής) καταργεί την ιδιοποίηση της εργασίας και της δραστηριότητας των εργαζομένων απ' την ιδιοκτήτρια και διευθύνουσα τάξη χειραφετώντας έτσι την εργασία και καταστρέφοντας την ουσία του εμπορεύματος πού αποτελεί την βάση των σημερινών διαχωρισμένων κοινωνικών σχέσεων.<br />5. Η από κοινού χρησιμοποίηση του κοινωνικού πλούτου χτυπά τις αλλοτριωμένες κοινωνικές σχέσεις φέρνοντας στη θέση τους τις ελεύθερες σχέσεις των ανθρώπων.<br />6. Η μισθωτή εργασία σαν πρωταρχικό ανταλλακτικό εμπόρευμα παύει να υφίσταται και τη θέση της παίρνει η ελεύθερη δημιουργία, όπου στηρίζεται στην αρχή του «απ’ όλους για όλους». Κατά συνέπεια, σ' ένα τέτοιο σύστημα εργασίας, η κατανάλωση θα είναι αυτή πού θα καθορίζει την παραγωγή ενώ στο σημερινό εκμεταλευτικό σύστημα η παραγωγή καθορίζει την κατανάλωση. Δηλαδή, η παραγωγική διαδικασία θα κρίνεται απ' τις ανάγκες των ανθρώπων.<br />7. Η οργάνωση της ζωής θα διευθύνεται απ' τούς ίδιους τους παραγωγούς και θα συντονίζεται μέσα απ' τα συμβούλια των παραγωγών.<br />8. Το κράτος, ο στρατός, η αστυνομία, τα σύνορα, τα σχολεία, η πατρίδα, η οικογένεια γίνονται μουσειακά είδη, κόπρανα μιας εποχής κοινωνικής δυσκοιλιότητας.<br />9. Σήμερα που ο καπιταλισμός φτάνει στο σημείο έκρηξής του, η αυτοδιεύθυνση είναι η μόνη λύση.<br /><br />VI. <span style="font-weight: bold;">Η Ελληνική πραγματικότητα και οι επαναστατικές εργοστασιακές ομάδες.</span><br /><br />1. Στην Ελλάδα σήμερα ο εργατικός συνδικαλισμός έχει πέσει κυριολεκτικά σ’ ένα τέλμα.<br />2. Μετά την καταστολή του εργοστασιακού κινήματος Πίτσος, Α.Ε.G., Εσκιμό, κλπ. και του οικοδομικού (23 Ιούλη - 25 Μάη) χάθηκε ουσιαστικά η ευκαιρία στο να αναπτυχθεί μια άμεση δράση στους χώρους παραγωγής, με αποτέλεσμα σήμερα οι εργάτες να περιορίζονται στο φάντασμα του μεσολαβητικού συνδικαλισμού που διεξάγεται στα παρασκήνια από τα διοικητικά συμβούλια των ρεφορμιστικών συνδικαλιστικών ενώσεων.<br />3. Παράλληλα το κεφάλαιο αναδιπλώθηκε ανακαινίζοντας και συμπληρώνοντας τα μέσα καταστολής του εργατικού κινήματος. Π.χ. απεργοσπαστικός μηχανισμός, εργατική νομοθεσία, ΜΑΤ, διώξεις συνδικαλιστών, μαζικές απολύσεις κλπ. με αποτέλεσμα μια ανοιχτή άμεση δράση σήμερα στους τόπους παραγωγής να είναι αδύνατη.<br />4. Σ' αυτή την κατάσταση η μόνη λύση είναι ή προώθηση επαναστατικών ομάδων μέσα στους τόπους παραγωγής πού θα συσπειρώσουν τους επαναστάτες εργάτες και σαν στόχο τους θα έχουν την προώθηση της άμεσης δράσης<br />5. Η δράση αυτών των ομάδων πιστεύουμε πως θα συνίσταται στα εξής πράγματα. α) να χτυπήσουν τον ρεφορμιστικό συνδικαλισμό και να ξεσκεπάσουν τα παζάρια του με τα’ αφεντικά, β) Να προωθήσουν επαναστατικές μορφές δράσης όπως τις άγριες απεργίες, τις καταλήψεις, το σαμποτάζ της παραγωγής, κλπ. γ) Να προπαγανδίσουν την λήψη των αποφάσεων από τους ίδιους τους εργάτες μέσω των γενικών συνελεύσεων και να κτυπήσουν το πνεύμα της εκπροσώπισης.<br />6. Εδώ πρέπει να διευκρινήσουμε ότι σε καμία περίπτωση δεν πιστεύουμε ότι αυτές οι ομάδες μπορούν να υποκαταστήσουν τις πραγματικές οργανώσεις των εργατών στους χώρους παραγωγής.<br />7. Αυτές οι ομάδες από τον ίδιο τον καθορισμό της δράσης τους είναι οι καταλύτες της ζύμωσης για την προώθηση της ταξικής πάλης δια μέσου της άμεσης δράσης.Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1754062658468413461.post-77782897379017472552009-01-13T05:29:00.000-08:002010-08-08T01:47:05.012-07:00George Sorel - Απολογία της Βίας<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://3.bp.blogspot.com/_LIcyvvgFKQM/SWyXu6BxFGI/AAAAAAAAAds/KJ_bXvFZpG8/s1600-h/syndtoon.gif"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 340px; height: 234px;" src="http://3.bp.blogspot.com/_LIcyvvgFKQM/SWyXu6BxFGI/AAAAAAAAAds/KJ_bXvFZpG8/s320/syndtoon.gif" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5290770494359934050" border="0" /></a><span style="font-size:78%;">(είναι το παράρτημα "Απολογία της Βίας" που βρίσκεται στο βιβλίο "σκέψεις πάνω στη βία". Έγινε μια μικρή προσπάθεια να διορθωθούν κάποια λάθη στη μετάφραση καθώς ήταν κάπως προβληματική)</span><br /><br />Oι άνθρωποι που απευθύνουν στο λαό επαναστατικούς λόγους είναι υποχρεωμένοι να υποτάσσονται σε σοβαρές υποχρεώσεις ειλικρίνειας γιατί οι εργάτες ακούνε αυτούς τους λόγους με την ακριβή έννοια που τους δίνει η γλώσσα και δεν παραδίδονται καθόλου σε μια συμβολική ερμηνεία. Όταν το 1905 διακινδύνεψα να γράψω με ένα τρόπο κάπως βαθύ για την προλεταριακή βία, αντιλαμβανόμουνα καλά τη σοβαρή ευθύνη που αναλάμβανα να δείξω τον ιστορικό λόγο από πράξεις που οι κοινοβουλευτικοί σοσιαλιστές μας ζητάνε να αποκρύψουν με τέχνη. Σήμερα δεν διστάζω να δηλώσω ότι ο σοσιαλισμός δεν θα μπορούσε να υπάρξει χωρίς μια απολογία της βίας<br /><br />Μόνο με τις απεργίες το προλεταριάτο εκδηλώνει την ύπαρξη του. Δεν μπορώ να αποφασίσω να βλέπω στις απεργίες κάτι το ανάλογο με μια προσωρινή ρήξη εμπορικών σχέσεων που θα δημιουργούνταν ανάμεσα σε ένα παντοπώλη και στον προμηθευτή του. Η απεργία είναι μια πολεμική εκδήλωση. Θα ήταν μεγάλο ψέμα το να υποστηριχθεί ότι η βία είναι περιστατικό που μέλλει να εκλείψει από τις απεργίες.<br />Η κοινωνική επανάσταση είναι η επέκταση αυτού του πολέμου του οποίου κάθε απεργία είναι το επεισόδιο. Για τους συνδικαλιστές ο σοσιαλισμός συνοψίζεται στην ιδέα, την αναμονή, την προπαρασκευή της γενικής απεργίας η οποία θα σαρώσει ένα καταδικασμένο καθεστώς. Πρόκειται για μια ανατροπή κατά την οποία εργοδότες και κράτος θα εκδιωχθούν από τους οργανωμένους εργάτες. Οι διανοούμενοι μας που ελπίζουν να πετύχουν από τη δημοκρατία τις πρώτες θέσεις θα παραπέμπονται στη φιλολογία τους, οι κοινοβουλευτικοί σοσιαλιστές που βρίσκουν στην δημιουργημένη από την αστική τάξη οργάνωση τα μέσα να ασκούν ένα κάποιο μέρος εξουσίας, θα γίνουν περιττοί.<br /><br />Κανένας δεν αμφιβάλλει ότι οι πόλεμοι έδωσαν στις αρχαίες δημοκρατίες τις ιδέες του σύγχρονου πολιτισμού μας.<br />Ο κοινωνικός πόλεμος για τον οποίο το προλεταριάτο προετοιμάζεται διά των συνδικάτων, μπορεί να δημιουργήσει τα στοιχεία ενός νέου πολιτισμού κατάλληλου για τους παραγωγικούς ανθρώπους. Ο σοσιαλισμός δημιουργεί προβλήματα αν εξετασθεί ως πολιτισμός των παραγωγικών ατόμων. Διαπιστώνω ότι δημιουργείται σήμερα μια φιλοσοφία ασύλληπτη πριν λίγα χρόνια που είναι στενά συνδεδεμένη με την απολογία της βίας.<br />Ο ανοιχτός πόλεμος χωρίς υποκρισίες, με σκοπό να καταστρέψει μη συμβιβαζόμενο αντίπαλο, αποκλείει κάθε ατιμία. Η απολογία της βίας είναι έτσι πολύ εύκολη. Ο κοινωνικός πόλεμος προκαλώντας το αίσθημα της βίας μπορεί να εξαφανίσει τα πρόστυχα ένστικτα ενάντια στα οποία η επίκληση της ηθικής θα ήταν ανίσχυρη. Αν αυτό και μόνο αρκεί για να δώσει στον επαναστατικό συνδικαλισμό μεγάλη εκπολιτιστική αξία νομίζω πως τούτο αποτελεί αποφασιστικό λόγο υπέρ των απολογητών της βίας. Η ιδέα της γενικής απεργίας, γεννημένη διά της εφαρμογής σφοδρών απεργιών ενέχει την δημιουργία μιας ανέκλητης αναστάτωσης. Τούτο είναι τρομερό, πόσο μάλλον τρομερότερη είναι η ιδέα της βίας να καταλάβει στο πνεύμα των προλετάριων μεγαλύτερη έκταση. αναλαμβάνοντας ένα σοβαρό έργο φοβερό και μεγαλειώδες οι σοσιαλιστές υψώνονται πάνω από την ελαφριά κοινωνία μας και καθίστανται άξιοι να διδάξουν στον κόσμο τους νέους δρόμους.<br /><br />Θα μπορούσαμε να παραβάλουμε τους κοινοβουλευτικούς σοσιαλιστές σαν τους υπαλλήλους από τους οποίους ο Ναπολέοντας δημιούργησε μια αριστοκρατία και οι οποίοι εργάζονταν για να ενισχύσουν το κράτος που κληρονομήθηκε από το παλιό καθεστώς.<br />Ο επαναστατικός συνδικαλισμός θα αντιστοιχούσε προς τις ναπολεόντειες στρατιές των οποίων οι στρατιώτες έπραξαν τόσα κατορθώματα, μολονότι γνώριζαν ότι θα μείνουν φτωχοί. Τι απέμεινε από την αυτοκρατορία; Μόνο η εποποιία της μεγάλης στρατιάς.<br />Ότι θα μείνει από το σημερινό σοσιαλιστικό κίνημα θα είναι η εποποιία των απεργιών.Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1754062658468413461.post-70122780255501279242009-01-13T04:06:00.000-08:002009-01-16T04:18:45.549-08:00Αρχές του Επαναστατικού Συνδικαλισμού<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://4.bp.blogspot.com/_LIcyvvgFKQM/SXB6l57qmiI/AAAAAAAAAeE/sv9sj2P2IMo/s1600-h/sp001358.gif"><img style="float:right; margin:0 0 10px 10px;cursor:pointer; cursor:hand;width: 300px; height: 260px;" src="http://4.bp.blogspot.com/_LIcyvvgFKQM/SXB6l57qmiI/AAAAAAAAAeE/sv9sj2P2IMo/s320/sp001358.gif" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5291864353785158178" /></a><br /><span style="font-weight: bold;">Υιοθετήθηκαν το Δεκέμβρη του 1922 στο Βερολίνο (Διεθνής Ένωση Εργατών.)</span><br /><span style="font-size:85%;">(αποσπάσματα)</span><br /><br />* Ο επαναστατικός συνδικαλισμός βασιζόμενος στη πάλη των τάξεων, αναζητεί να εγκαθιδρύσει την ενότητα και την αλληλεγγύη όλων των εργατών και των διανοουμένων σε οικονομικές οργανώσεις που πολεμούν για την κατάργηση και της μισθωτής εργασίας και του κράτους. Ούτε το κράτος ούτε τα πολιτικά κόμματα μπορούν να επιτύχουν αυτούς τους δύο στόχους, την οικονομική οργάνωση και την απελευθέρωση από τη μισθωτή εργασία.<br /><br />* Ο επαναστατικός συνδικαλισμός υποστηρίζει ότι τα οικονομικά και κοινωνικά μονοπώλια θα πρέπει να αποτελέσουν ελεύθερες αυτοδιαχειριζόμενες ομοσπονδίες αγροτών και βιομηχανικών εργατών, ενωμένες σε ένα σύστημα συμβουλίων.<br /><br />* Το διπλό έργο του επαναστατικού συνδικαλισμού είναι να διατηρεί τον καθημερινό αγώνα για οικονομική, κοινωνική, πνευματική βελτίωση στη κοινωνία και να πετύχει ανεξάρτητη αυτοδιαχειριζόμενη παραγωγή και διανομή μέσω της κατοχής της γης και των μέσων παραγωγής. Αντί του κράτους και των πολιτικών κομμάτων, η οικονομική οργάνωση της εργασίας. Αντί της κυβέρνησης πάνω στον λαό, η διαχείριση των πραγμάτων.<br /><br />* Ο επαναστατικός συνδικαλισμός βασίζεται στις αρχές του ομοσπονδιοποίησης, της ελεύθερης συμφωνίας των οργανώσεων βάσεως και της λαϊκής οργάνωσης που ξεκινάει από τη βάση προς τις τοπικές, εθνικές και διεθνείς ομοσπονδίες, οι οποίες είναι ενωμένες στη βάση κοινών σκοπών και οραμάτων. Κάτω από την ομοσπονδιοποίηση κάθε μονάδα απολαμβάνει πλήρως ελευθερία και αυτονομία, ενώ ταυτόχρονα απολαμβάνει όλων των πλεονεκτημάτων της ένωσης.<br /><br />* Ο επαναστατικός συνδικαλισμός απορρίπτει τον εθνικισμό, τη θρησκεία του κράτους και όλα τα αυθαίρετα σύνορα, αναγνωρίζοντας μόνο την αυτοδιάθεση των φυσικών κοινοτήτων που απολαμβάνουν ελεύθερα τον δικό τους τρόπο ζωής, ο οποίος συνεχώς εμπλουτίζεται από τα οφέλη της ελεύθερης συνένωσης με άλλες ομόσπονδες κοινότητες.<br /><br />* Ο επαναστατικός συνδικαλισμός, βασιζόμενος στην οικονομική άμεση δράση, υποστηρίζει, χωρίς να αντιβαίνει τις αρχές του, όλους τους αγώνες για την κατάργηση του οικονομικού μονοπωλίου και της κυριαρχίας του κράτους. Τα μέσα της άμεσης δράσης είναι η απεργία, το μποϋκοτάζ, η κατάληψη και άλλες τέτοιες μορφές δράσης που αξιοποιούνται από τους εργαζόμενους στην διάρκεια των αγώνων τους και που οδηγούν στο πλέον αποτελεσματικό όπλο τους, την Γενική Απεργία, προοίμιο της κοινωνικής επανάστασης.Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1754062658468413461.post-68368227226169347812009-01-13T00:25:00.000-08:002009-01-13T00:30:15.681-08:00Ένα ιστορικό ντοκουμέντο από το διεθνές εργατικό κίνημα<div style="text-align: left;"><span style="font-weight: bold;">IWA-AIT Congress in Madrid 1931</span><br /></div><object width="500" height="405"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/d89Pt8krDhs&hl=en&fs=1&rel=0&color1=0x3a3a3a&color2=0x999999&border=1"><param name="allowFullScreen" value="true"><param name="allowscriptaccess" value="always"><embed src="http://www.youtube.com/v/d89Pt8krDhs&hl=en&fs=1&rel=0&color1=0x3a3a3a&color2=0x999999&border=1" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="500" height="405"></embed></object>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1754062658468413461.post-21286858482288815532009-01-12T15:27:00.000-08:002009-01-14T09:57:23.152-08:00Kείμενα του Ρούντολφ Ρόκερ<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://2.bp.blogspot.com/_LIcyvvgFKQM/SWvUsOfci-I/AAAAAAAAAdc/WMw3E1o4y6A/s1600-h/cnt-fai1.gif"><img style="float:right; margin:0 0 10px 10px;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 227px;" src="http://2.bp.blogspot.com/_LIcyvvgFKQM/SWvUsOfci-I/AAAAAAAAAdc/WMw3E1o4y6A/s320/cnt-fai1.gif" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5290556043546102754" /></a><span style="font-weight:bold;">Τα Εργατικά συνδικάτα και οι αναρχοσυνδικαλιστές</span><br /><br />Ο όρος εργατικό συνδικάτο αρχικά σήμαινε απλώς μια ένωση παραγωγών για την άμεση βελτίωση της οικονομικής και κοινωνικής κατάστασης. Ο επαναστατικός συνδικαλισμός, έδωσε σε αυτό το αρχικό νόημα μια πλατύτερη και βαθύτερη σημασία.<br />Τα συνδικάτα αποτελούν την ενοποιημένη οργάνωση των εργατών και έχουν σαν στόχο τους την υπεράσπιση των παραγωγών μέσα στη κοινωνία και την προετοιμασία για την οικοδόμηση για την ανοικοδόμηση της κοινωνικής ζωής προς τη κατεύθυνση του Σοσιαλισμού.<br />Πρακτικά έχουν ένα διπλό σκοπό. Να ενισχύσουν τα αιτήματα των παραγωγών για την εξασφάλιση και τη βελτίωση του βιοτικού τους επιπέδου. Να προμηθεύσουν στους εργάτες τις γνώσεις και τα τεχνικά μέσα για την διεύθυνση της παραγωγής και της οικονομικής ζωής. Να τους προετοιμάσουν για να πάρουν στα χέρια τους τον κοινωνικοοικονομικό οργανισμό και να τον διαμορφώσουν σύμφωνα με τις σοσιαλιστικές αρχές<br /><br /><span style="font-weight:bold;">ΤΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ - ΕΡΓΑΤΙΚΑ ΚΟΜΜΑΤΑ ΚΑΙ ΟΙ ΑΝΑΡΧΟΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΕΣ</span><br /><br />Η ειδοποιός διαφορά ανάμεσα στους αναρχοσυνδικαλιστές και στα εργατικά-αριστερά κόμματα, τόσο σε θέματα αρχών και τακτικής, δεν είναι ο πολιτικός αγώνας σαν τέτοιος, αλλά η μορφή αυτού του αγώνα και οι σκοποί στους οποίους αποβλέπει.<br />Για τους αναρχοσυνδικαλιστές η ίδια τακτική, οι μορφές πάλης, που χρησιμοποιούνται ενάντια στην οικονομική εκμετάλλευση πρέπει να υιοθετηθούν και ενάντια στην πολιτική καταπίεση.<br />Είμαστε πεπεισμένοι ότι μαζί με το εκμεταλλευτικό οικονομικό σύστημα θα πρέπει να εξαφανιστεί και το πολιτικό όργανο προστασίας του, το κράτος. Οι προσπάθειες του εργατικού κινήματος, μέσα στα πλαίσια της επικρατούσας πολιτικής και κοινωνικής τάξης, θα πρέπει να είναι ταυτόχρονα και ενάντιες στις επιθέσεις της αντίδρασης και να επεκτείνονται τα δικαιώματα των εργατών, όποτε παρουσιάζεται η ευκαιρία.<br />_____________________________________________________________________________________<br /><br />«(…)Ο Αναρχοσυνδικαλισμός απορρίπτει τη συμμετοχή στα σημερινά εθνικά κοινοβούλια, αυτό δεν οφείλεται απλώς στο ότι δεν τρέφει καμιά συμπάθεια για τους πολιτικούς αγώνες γενικότερα, αλλά στο ότι οι οπαδοί του έχουν τη γνώμη πως αυτή η μορφή δραστηριότητας αποτελεί για τους εργάτες την πιο αδύναμη και πιο άχρηστη μορφή του πολιτικού αγώνα. Για τις ιδιοκτητικές τάξεις ,η κοινοβουλευτική δράση είναι βέβαια ένα κατάλληλο όργανο για τη «ρύθμιση» τέτοιων αντιθέσεων μόλις εμφανιστούν, γιατί ενδιαφέρονται όλες εξίσου για τη διατήρηση της σημερινής οικονομικής και κοινωνικής τάξης. Όπου υπάρχει κοινό συμφέρον, η αμοιβαία συμφωνία είναι δυνατή και μπορεί να εξυπηρετήσει όλα τα κόμματα. Αλλά για τους εργάτες η κατάσταση είναι πολύ διαφορετική .Γι αυτούς η επικρατούσα οικονομική τάξη αποτελεί την πηγή της εκμετάλλευσής τους και της κοινωνικής και πολιτικής τους υποταγής. Ακόμη και η πιο ελεύθερη ψηφοφορία, δε μπορεί να εξαλείψει την χτυπητή αντίθεση που υπάρχει ανάμεσα στις ιδιοκτητικές και μη-ιδιοκτητικές τάξεις της κοινωνίας. Το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να επικυρώσει την υποδούλωση των ταλαίπωρων μαζών με τη σφραγίδα της νομιμότητας(…) Η άμεση δράση από μέρους των οργανωμένων εργατών βρίσκει την πιο ολοκληρωμένη της έκφραση στη ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ,στη διακοπή της δουλειάς σε κάθε παραγωγικό κλάδο, όταν πλέον έχουν αποτύχει όλα τα άλλα μέσα. Αποτελεί το πιο ισχυρό όπλο που διαθέτουν οι εργάτες και δίνει την πιο κατανοητή έκφραση στη δύναμή τους σαν κοινωνικό παράγοντα. Η γενική απεργία, φυσικά, δεν αποτελεί ένα όργανο στο οποίο μπορούμε να καταφύγουμε αυθαίρετα σε κάθε περίπτωση. Χρειάζεται ορισμένες κοινωνικές προϋποθέσεις που θα της προσφέρουν τη κατάλληλη ηθική δύναμη και θα τη κάνουν φερέφωνο θέλησης των μεγάλων λαϊκών μαζών. Ο γελοίος ισχυρισμός, που τόσο συχνά αποδίδεται στους Αναρχοσυνδικαλιστές, ότι το μόνο που χρειάζεται είναι να κηρυχτεί μια γενική απεργία, για να μπορέσουμε να οικοδομήσουμε μέσα σε λίγες μέρες τη σοσιαλιστική κοινωνία, είναι φυσικά, απλώς μια αστεία επινόηση αμαθών αντιπάλων. Η γενική απεργία μπορεί να εξυπηρετήσει διάφορους σκοπούς(…)<br /><span style="font-weight:bold;"><br />Ρούντολφ Ρόκερ<span style="font-style:italic;"></span></span>Unknownnoreply@blogger.com0