Τα σημερινά συνδικάτα είναι όργανα μάχηs των εργατών ή ακόμα ένα εμπόδιο στην πάλη τουs; Ένα κείμενο του Άντον Πάνεκουκ για τον συνδικαλισμό που
γράφτηκε το 1936 αλλά διατηρεί ακόμα και σήμερα την επικαιρότητα του.
Για τη συμβουλιακή δημοκρατία της Βαυαρίας
ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΤΗΣ ΒΑΥΑΡΙΑΣ,
«ΑΝΑΚΗΡΥΞΗ ΤΗΣ ΣΟΒΙΕΤΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΤΗΝ 6η ΑΠΡΙΛΗ 1919"
Προς το Λαό της Βαυαρίας:
Η απόφαση έχει παρθεί. Η Βαυαρία είναι μια Σοβιετική Δημοκρατία. Ο εργαζόμενος λαός έγινε κύριος της μοίρας του. Δίχως νάνε πια διαιρεμένη από τα κόμματα, η επαναστατική εργατική τάξη και η αγροτιά της Βαυαρίας. μαζί με όλους τους αδερφούς μας φαντάρους Βρίσκονται τώρα ενωμένοι στην κοινή αντίληψη ότι κάθε εκμετάλλευση και καταπίεση πρέπει πια να τερματιστεί. Η δικτατορία τον προλεταριάτου, όντας τώρα μια πραγματικότητα, στοχεύει στην πραγμάτωση μιας γνήσιας σοσιαλιστικής δημοκρατίας, ζητώντας από κάθε εργαζόμενο τη συμμετοχή του στις δημόσιες υποθέσεις καθώς και μια σοσιαλιστική - κομμουνιστική οικονομία.
Η Βουλή τον Βαυαρικού κράτους, αυτό το στείρο δημιούργημα της Ξοφλημένης αστικής-καπιταλιστικής εποχής, έχει διαλυθεί και το υπουργικό συμβούλιο που αυτή δημιούργησε παραιτήθηκε. Εργατικοί αντιπρόσωποι, εκλεγμένοι από τα συμβούλια του εργαζόμενου λαού και υπόλογοι στο λαό θα επιφορτισθούν σαν Λαϊκοί Επίτροποι με έκτακτες εξουσίες και με καθορισμένους τομείς δικαιοδοσίας. Θα βοηθηθούν από έμπιστους ανθρώπους όλων των τάσεων τον επαναστατικού σοσιαλισμού και κομμουνισμού πολυάριθμες ικανές δυνάμεις των δημόσιων υπηρεσιών ιδιαίτερα των κατώτερων και μεσαίων βαθμών α κληθούν σε μια ενεργητική συνεργασία στη νέα Βαυαρία. Το σύστημα της γραφειοκρατίας όμως, θα καταργηθεί αμέσως. Ο τύπος θα εθνικοποιηθεί.
Για την προστασία της Βαυαρικής Σοβιετικής Δημοκρατίας από αντιδραστικές κινήσεις τόσο από τα έξω όσο και από τα μέσα, θα δημιουργηθεί αμέσως Κόκκινος Στρατός. Επαναστατικό Δικαστήριο θα τιμωρεί με ταχύτητα και δίχως έλεος κάθε επίθεση ενάντια στη Σοβιετική Δημοκρατία.
Η Βαυαρική Σοβιετική Δημοκρατία ακολουθεί το παράδειγμα τον Ρωσικού και τον Ουγγρικού λαού. Εγκαθιστά αμέσως αδελφικές σχέσεις με αυτά τα έθνη. Αρνείται από την άλλη κάθε συνεργασία με την ποταπή κυβέρνηση των Έιμπερτ, Σάιντεμαν, Νόσκε και Ερζτμπέργκερ, γιατί εκείνη συνεχίζει, κάτω από το κάλυμμα της σοσιαλιστικής δημοκρατίας, τις ιμπεριαλιστικές- καπιταλιστικές δοσοληψίες της Γερμανικής Αυτοκρατορίας, που κατέρρευσε ατιμωτικά.
Καλεί όλα τα γερμανικά αδελφικά έθνη να προχωρήσουν στον ίδιο δρόμο. Η Βαυαρική Σοβιετική Δημοκρατία απευθύνει χαιρετισμούς σε όλούς τους προλετάριους, όπού κι αν παλεύουν για λευτεριά και δικαιοσύνη και για τον επαναστατικό σοσιαλισμό, στη Βυτεμβέργη, το Ρουρ ή σ' ολόκληρο τον κόσμο. Σαν έκφραση της χαρμόσυνης ελπίδας για ένα ευτυχισμένο μέλλον για όλη την ανθρωπότητα, κηρύσσουμε την 7η Απρίλη σαν εθνική γιορτή. Σε αναγνώριση της οριστικής απομάκρυνσης από την απαίσια εποχή τον καπιταλισμού, η δουλειά Θα σταματήσει τη Δευτέρα σ' ολόκληρη τη Βαυαρία, στο βαθμό που δεν είναι αναγκαία για τη ζωή τον εργαζομένου λαού, ζήτημα για το οποίο περισσότερες οδηγίες δημοσιεύονται ταυτόχρονα.
Ζήτω η ελεύθερη Βαυαρία! Ζήτω η Σοβιετική Δημοκρατία!
Ζήτω η παγκόσμια επανάσταση!
λίγα λόγια...
Για τον εργατικό έλεγχο
«Ο εργατικός έλεγχος δε συμβιβάζεται με την αστική εθνικοποίηση, ούτε με το πέρασμα της παραγωγής στα χέρια του αστικού κράτους. Κάθε απόπειρα τέτοιας συμφιλίωσης έχει σα διέξοδο αναπόφευκτα το γεγονός ότι η αστική τάξη, διατηρώντας στην ουσία την πραγματική της αυτονομία στην διοίκηση της παραγωγής, ρίχνει όλη την υπευθυνότητα της κατάστασης στην εργατική τάξη. Από την άλλη μεριά, τέτοιες απόπειρες συμφιλίωσης του ασυμφιλίωτου μπορούν εύκολα να προκαλέσουν την αποσύνθεση των νέων επαναστατικών πυρήνων του συνδικαλιστικού κινήματος στις φάμπρικες και τα εργοστάσια, πράγμα πάρα πολύ επικίνδυνο δεδομένης της τάσης της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας να υποτάσσει στη φθοροποιό επιρροή της αυτούς τους πυρήνες»
Η ΚΟΚΚΙΝΗ ΔΙΕΘΝΗΣ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΙΚΩΝ ΣΥΝΔΙΚΑΤΩΝ
Σαν απάντηση, στη διασπαστική δραστηριότητα των δεξιών συνδικαλιστικών ηγετών, που διέγραψαν ομαδικά τους κομμουνιστές από τα οπορτουνιστικά συνδικάτα, ήταν η ίδρυση το Νοέμβρη του 1921 της Κόκκινης Διεθνούς των Εργατικών Συνδικάτων (ΚΔΕΣ).
Η ΚΔΕΣ έθεσε σαν βασικούς της σκοπούς:
1. Την οργάνωση των εργατικών μαζών όλου του κόσμου για την ανατροπή του κεφαλαιοκρατισμού, την απελευθέρωση των εργατών και την εγκατάσταση της προλεταριακής εξουσίας.
2. Να καθοδηγήσει την επαναστατική ζύμωση με μια ευρεία προπαγάνδα, για τη διάδοση των ιδεών της επαναστατικής πάλης των τάξεων, της κοινωνικής επανάστασης, της δικτατορίας του Προλεταριάτου και να κατευθύνει τη δράση των μαζών προς την ανατροπή του κεφαλαιοκρατικού συστήματος των αστικών κυβερνήσεων.
3. Να αγωνιστεί κατά της μεταρρυθμιστικής γάγγραινας που κατατρώει το παγκόσμιο επαγγελματικό κίνημα, να καταγγείλει το ψέμα της συμφιλίωσης με την αστική τάξη, τις ιδέες της συνεργασίας των τάξεων, της κοινωνικής ειρήνης, καθώς και την κούφια ελπίδα του ειρηνικού περάσματος από τον κεφαλαιοκρατισμό στο Σοσιαλισμό.
4. Να συμμαζέψει τα επαναστατικά στοιχεία της τάξης του παγκόσμιου επαναστατικού κινήματος, να καταφέρει μια αποφασιστική πάλη κατά του Διεθνούς Γραφείου εργασίας του ψυχογιού της Κοινωνίας των Εθνών και κατά της Διεθνούς Ομοσπονδίας των Συνδικάτων του Άμστερνταμ που με το πρόγραμμά της και την τακτική της είναι το μεγαλύτερο στήριγμα της αστικής τάξης.
5. Να συνδέσει και να ενοποιήσει την πάλη της εργατικής τάξης σε όλες τες πράξεις που θα γίνει ανάγκη.
6. Να αναλάβει την πρωτοβουλία των Διεθνών αγώνων, για τα πιο σοβαρά ζητήματα της πάλης της τάξης, ν’ ανοίξει κατάλογο εγγραφής για τη βοήθεια των απεργών στις μεγάλες κοινωνικές συγκρούσεις, κλπ. .
Μέλος της Κόκκινης Επαγγελματικής Διεθνούς μπορούσε να γίνει κάθε επαναστατική οργάνωση που αποδεχόταν τους εξής όρους:
1. Την αναγνώριση της αρχής της επαναστατικής πάλης των τάξεων.
2. Την εφαρμογή αυτής της αρχής μέσα στην καθημερινή πάλη κατά του κεφαλαίου και του αστικού Κράτους.
3. Την αναγνώριση της ανάγκης της ανατροπής του Κεφαλαιοκρατισμού δια του μέσου της Κοινωνικής Επαναστάσεως και την εγκατάσταση κατά τη μεταβατική περίοδο, της δικτατορίας του προλεταριάτου.
4. Την ανάγκη της τήρησης της διεθνούς προλεταριακής πειθαρχίας.
5. Την αναγνώριση και εφαρμογή των αποφάσεων του ιδρυτικού Συνεδρίου της Κόκκινης Επαγγελματικής Διεθνούς.
6. Τη διάρρηξη των σχέσεων με τη Διεθνή του Άμστερνταμ.
7. Όλες οι οργανώσεις που προσχωρούν στην Κ.Ε.Δ. πραγματοποιούν σύμφωνα με τους πάρα πάνω όρους μια συμφωνία προαιρετική και κατά τις περιστάσεις με όλες τες επαναστατικές οργανώσεις και το Κομμουνιστικό Κόμμα της χώρας σ’ όλες τες επιθετικές και αμυντικές πράξεις κατά της αστικής τάξης» .
Η ΚΔΕΣ επεξεργάστηκε στο 3ο Συνέδριό της τον Ιούλιο του 1924 ένα πλατύ πρόγραμμα για την ενοποίηση του παγκόσμιου συνδικαλιστικού κινήματος. Η απόφαση έλεγε:
«Το τρίτο συνέδριο, χωρίς ούτε μια στιγμή να σταματήσει την αποφασιστική πάλη του εναντίον όλων των εκδηλώσεων ρεφορμισμού μέσα στο διεθνές εργατικό κίνημα, αλλά αντίθετα ξεσκεπάζοντας χωρίς οίκτο το προδοτικό τους περιεχόμενο και διαφωτίζοντας ακούραστα όλους τους εργάτες που δεν καταλαβαίνουν ακόμα πόσο μεγάλο εμπόδιο στέκεται ο ρεφορμισμός στην πάλη του προλεταριάτου για την απελευθέρωσή του, θεωρεί ότι η ανάγκη για την πιο αποτελεσματική συγκέντρωση όλων των δυνάμεων του προλεταριάτου και η ανάγκη για την ύπαρξη ενιαίας ηγεσίας στον αγώνα του κατά των επιθέσεων του κεφαλαίου και του φασισμού, βάζει σαν πρώτο και πιο επιτακτικό καθήκον, να αναπτυχθεί μια πλατειά καμπάνια ανάμεσα στις εργατικές μάζες για τη σφυρηλάτηση της ενότητας στο διεθνές εργατικό κίνημα. Αυτή η καμπάνια για την ενότητα που πρέπει να γίνει απ’ τα κάτω και να αγκαλιάσει πλατειές μάζες εργαζομένων πρέπει να βάλει με τέλεια ξεκαθαρισμένο τρόπο, αναπτύσσοντάς το ολόπλευρα, το ζήτημα της ίδρυσης μιας Διεθνούς των Εργατικών Ενώσεων» .
Αποσπάσματα από το άρθρο "Η Επανάσταση Δεν Είναι Κομματική Υπόθεση! του Όττο Ρύλε
τα παρακάτω αποσπάσματα είναι από το κείμενο του Όττο Ρύλε "η επανάσταση δεν είναι κομματική υπόθεση". Kαι ολόκληρο μπορείτε να το βρείτε εδώ.Η επαναστατική περίοδος στη γερμανία το 1918-1923 εφερε διεργασίες στη γερμανική αριστερά. Από αυτές τις διεργασίες και τη διάσπαση του γερμανικού KPD πρόεκυψε το KAPD. Ανεξάρτητα αν η κριτική του απέναντι στο KPD είναι υπερβολική - αυτό τουλάχιστον μπορεί να καταλάβει κανείς από την πορεία των γεγονότων και τη διάλυση του KAPD - η συνεισφορά της συγκεκριμένης οργάνωσης ήταν σημαντική. Το κόμμα αυτό υποστήριζε ενεργά την AAUD για την οποία γίνεται λόγος μέσα στο κείμενο
V
Υπάρχει μια ελπίδα για τις μάζες: η αντιπολίτευση![7]
Αυτή η αντιπολίτευση δεν αναχωρεί για το στρατόπεδο της αντεπανάστασης!
Τι μπορεί να κάνει; Τι κάνει ήδη;
Ανασυντάσσεται, συγκροτείται σε πολιτική οργάνωση. Έπρεπε να το κάνει αυτό;
Τα πολιτικά ωριμότερα, τα πιο αποφασισμένα, τα πιο επαναστατικά, τα πιο ενεργά στοιχεία έχουν το καθήκον να συγκροτούνται ως φάλαγγα της επανάστασης. Δεν μπορούν να επιτελέσουν το καθήκον τους παρά ως φάλαγγα, δηλαδή ως κλειστός σχηματισμός. Είναι η ελίτ του επαναστατικού προλεταριάτου. Η αποφασιστικότητά της της δίνει δύναμη. Και βάθος στην αντίληψη. Μπροστά στα αναποφάσιστα και αμφιταλαντευόμενα άτομα η πρωτοπορία του προλεταριάτου εμφανίζεται ως θέληση για δράση. Την αποφασιστική στιγμή σχηματίζει το μαγνητικό κέντρο κάθε δραστηριότητας.
Είναι μια πολιτική οργάνωση.
Αλλά όχι ένα πολιτικό κόμμα.
Δεν είναι κόμμα με την παραδοσιακή σημασία.
Η ονομασία Κομμουνιστικό Εργατικό Κόμμα είναι το έσχατο — και σύντομα περιττό — υπόλειμμα μιας παράδοσης, που δυστυχώς δε γίνεται να σβηστεί μονομιάς, τώρα που αντίθετα με την εποχή που ήταν ζωντανή αποτελεί μια απαρχαιωμένη ιδεολογία.
Όμως αυτό το τελευταίο υπόλειμμα σύντομα θα χαθεί.
Η οργάνωση της κομμουνιστικής πρωτοπορίας δεν μπορεί να γίνει ένα κόμμα σαν τα άλλα, αν δε θέλει να καταστραφεί. Αν δε θέλει να έχει τη μοίρα του KPD.
Πέρασε η εποχή των ιδρύσεων κομμάτων, επειδή πέρασε η εποχή των κομμάτων γενικά.
Το KPD είναι το τελευταίο κόμμα — η χρεοκοπία του είναι η πιο ατιμωτική, το τέλος του το πιο άδοξο, δίχως καμία αξιοπρέπεια.
Όμως τι γίνεται με την αντιπολίτευση;
Τι γίνεται με την επανάσταση;
VI
Η επανάσταση δεν είναι κομματική υπόθεση.
Και τα τρία σοσιαλδημοκρατικά κόμματα τρέφουν την αυταπάτη ότι η επανάσταση είναι κομματική τους υπόθεση: διακηρύσσουν ότι νίκη του κόμματος είναι νίκη της επανάστασης.
Η επανάσταση είναι πολιτική και οικονομική υπόθεση ολόκληρου του προλεταριάτου.
Μόνο το προλεταριάτο ως τάξη μπορεί να πραγματώσει την επανάσταση μέχρι τη νίκη.
Όλα τα άλλα είναι αυταπάτες, δημαγωγία, πολιτικός τσαρλατανισμός.
Είναι ζήτημα συγκρότησης του προλεταριάτου ως τάξη, ζήτημα εξαπόλυσης της επαναστατικής δραστηριότητας. Στην ευρύτερη δυνατή βάση, στα ευρύτερα δυνατά πλαίσια.
Για αυτό πρέπει οι προλετάριοι που είναι έτοιμοι για επαναστατικό αγώνα, ανεξάρτητα από πιο χώρο προέρχονται, να σχηματίσουν σε χώρους εργασίας και επιχειρήσεις επαναστατικές εργοστασιακές επιτροπές, ενωμένες στο πλαίσιο της Γενικής Ένωσης Εργατών[8].
Γενική Ένωση Εργατών: δεν υπάρχει για να συμπεριλάβει τον κάθε πικραμένο, δεν είναι μια ανάκατη σαλάτα, ένα συνονθύλευμα. Είναι η σύμπραξη όλων των στοιχείων που είναι έτοιμα για την επανάσταση, και δέχονται την αναγκαιότητα των συμβουλίων και της δικτατορίας.
Είναι ο επαναστατικός στρατός του προλεταριάτου.
Η Γενική Ένωση Εργατών ριζώνει στις επιχειρήσεις και αναπτύσσεται κατά παραγωγικό τομέα, από τα κάτω προς τα πάνω, στη βάση της σύμφωνα με το ομοσπονδιακό μοντέλο, στις ανώτερες βαθμίδες της κατά το σύστημα των επαναστατικών αντιπροσώπων βάσης[9]. Μεγαλώνει από τις ίδιες τις εργαζόμενες μάζες. Κατά συνέπεια η AAU, σαρξ εκ της σαρκός του προλεταριάτου, ισχυροποιείται από τη δράση των μαζών· εμψυχώνεται από την καυτή ανάσα της επανάστασης.
Δεν ιδρύθηκε από ηγέτες.
Δεν πρόκειται για ένα επινοημένο κατασκεύασμα.
Δεν είναι πολιτικό κόμμα να φλυαρεί στη βουλή και να έχει έμμισθα μεγαλοστελέχη.
Δεν είναι συνδικάτο.
Είναι το ίδιο το επαναστατικό προλεταριάτο.
VII
Τι θα κάνει τώρα το KAPD;
Θα δημιουργεί επαναστατικές εργοστασιακές επιτροπές.
Θα προπαγανδίζει την Γενική Ένωση Εργατών.
Θα συγκροτήσει, από επιχείρηση σε επιχείρηση, από οικονομικό τομέα σε οικονομικό τομέα, τους πυρήνες των επαναστατικών μαζών, προετοιμάζοντάς τες για την επίθεση, δίνοντάς τες δύναμη για τον αποφασιστικό αγώνα, μέχρι κάθε αντίσταση του καταρρέοντος καπιταλισμού να μπορεί να κατανικηθεί.
Θέλει να κάνει τις αγωνιζόμενες μάζες, απελευθερώνοντάς τες από φιλόδοξες και προδοτικές ηγεσίες, να αποκτήσουν εμπιστοσύνη στις δικές τους δυνάμεις, κάτι που αποτελεί προϋπόθεση για κάθε νικηφόρο αγώνα.
Και, με τη Γενική Ένωση Εργατών, ξεκινώντας από τις επιχειρήσεις, προχωρώντας σε ολόκληρους τους οικονομικούς τομείς, και καλύπτοντας τέλος όλη τη χώρα, θέλει να δώσει μια στέρεη μορφή στο κομμουνιστικό κίνημα.
Το νέο κομμουνιστικό “κόμμα” δεν είναι κόμμα.
Όμως είναι — για πρώτη φορά — κομμουνιστικό.
Η καρδιά και ο νους της επανάστασης!
VIII
Ας μιλήσουμε πιο συγκεκριμένα για αυτή τη διαδικασία:
Μια επιχείρηση απασχολεί 200 εργάτες. Ένα μέρος τους ανήκει στην AAU, και την προπαγανδίζει, στην αρχή χωρίς επιτυχία. Όμως στον επόμενο αγώνα, που φυσικά θα αποκηρυχθεί από τα σωματεία, η κατάσταση αλλάζει. Αμέσως 100 εργάτες μπαίνουν στην AAU. Οι 20 είναι κομμουνιστές, οι υπόλοιποι του USP, επαναστάτες συνδικαλιστές, ανένταχτοι. Στην αρχή οι εργάτες εμπιστεύονται περισσότερο το USP. Η πολιτική του κυριαρχεί στον αγώνα που διεξάγεται στην επιχείρηση. Όμως όσο περνά ο καιρός, τόσο η πολιτική του αποδεικνύεται λαθεμένη, αντεπαναστατική. Στους εργάτες χάνεται το αίσθημα εμπιστοσύνης προς αυτό. Επικρατεί η πολιτική των κομμουνιστών. Από 20 γίνονται 50, 100, και περισσότεροι. Η κομμουνιστική ομάδα κυριαρχεί πολιτικά σε ολόκληρη την επιχείρηση, κυριαρχεί στην τακτική της Ένωσης, δίνοντας στον αγώνα στόχους επαναστατικούς. Αυτό που συμβαίνει στο επίπεδο της επιχείρησης συμβαίνει και σε ευρύτερη κλίμακα. Η κομμουνιστική πολιτική εξαπλώνεται επιχείρηση την επιχείρηση, τομέα τον τομέα. Επικρατεί, καταχτά την ηγεσία, γίνεται το σώμα, ο νους, η ιδέα που καθοδηγεί.
Το νέο κομμουνιστικό κίνημα — μέσω του συστήματος των συμβουλίων –συγκροτείται από τους πυρήνες των κομμουνιστικών ομάδων στις επιχειρήσεις, από τις νησίδες των κομμουνιστικών μαζών στους διάφορους τομείς της οικονομίας.
Άρα… προτάσσουμε μια “επαναστατικοποίηση” των σωματείων, μια “αναδιοργάνωση”; Και πόσο θα κρατήσει αυτή η διαδικασία; Ένα χρόνο; Μια δεκαετία; Ίσως μέχρι το 1926;
Σε καμία περίπτωση!
Στόχος μας δεν είναι να διαλύσουμε τον πήλινο γίγαντα των κεντρικών σωματειακών ενώσεων με τα 7 εκατομμύρια μέλη, να τον ρίξουμε κάτω, και να τον ξαναστήσουμε με άλλη μορφή.
Στόχος μας είναι, να πάρουμε στα χέρια μας τις επιχειρήσεις που είναι αποφασιστικής σημασίας για την κοινωνική παραγωγική διαδικασία, και κατά συνέπεια αποφασιστικής σημασίας για την έκβαση της επαναστατικής πάλης — και να τις χρησιμοποιήσουμε σαν μοχλό. Με τον οποίο θα φέρουμε τα πάνω κάτω στον καπιταλισμό, σε ολόκληρες επιχειρήσεις, σε ολόκληρους οικονομικούς τομείς.
Εκεί που η ετοιμότητα για δράση μιας μόνο αποφασισμένης εργοστασιακής οργάνωσης ξεπερνά σε αποτελεσματικότητα μια ολόκληρη γενική απεργία.
Εκεί που ο Δαβίδ των επιτροπών βάσης ρίχνει κάτω νεκρό τον Γολιάθ της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας.
ΙΧ
To KPD έχει πάψει να αποτελεί την ενσάρκωση του κομμουνιστικού κινήματος στη Γερμανία.
Μπορεί να επικαλείται όσο θέλει τον Μαρξ, τον Λένιν, τον Ράντεκ.
Δεν είναι παρά το τελευταίο τμήμα του ενιαίου μετώπου της αντεπανάστασης.
Σύντομα θα εμφανιστεί με χάρη, σε σύμπνοια με το SPD και το USPD, να συμμετέχει στο μέτωπο ενότητας της “καθαρά σοσιαλιστικής” κυβέρνησης.
Η εγγύηση που δίνει ότι θα αποτελέσει μια “νομοταγή αντιπολίτευση” στα κόμματα που πρόδωσαν και έσφαξαν εργάτες δεν είναι παρά το πρώτο βήμα.
Η αποκήρυξη του επαναστατικού αγώνα μέχρις εσχάτων ενάντια σε Έμπερτ και Κάουτσκυ (Ρότε Φάνε, 21η Μαρτίου του 1920) σημαίνει σιωπηρή συμμαχία μαζί τους.
Έμπερτ-Κάουτσκυ-Λέβι.
Το έσχατο στάδιο του παρακμάζοντος καπιταλισμού.
Η έσχατη “χείρα βοηθείας” προς την αστική τάξη της Γερμανίας.
Το τέλος.
Το τέλος λοιπόν, των κομμάτων. Της κομματικής πολιτικής . Των κομματικών εξαπατήσεων. Των κομματικών προδοσιών.
Η νέα αρχή, το κομμουνιστικό κίνημα.
Το κομμουνιστικό εργατικό κόμμα.
Οι επαναστατικές εργοστασιακές επιτροπές, ενωμένες στη Γενική Ένωση Εργατών.
Τα επαναστατικά συμβούλια.
Η επαναστατική συνδιάσκεψη των συμβουλίων.
Το επαναστατικό καθεστώς των συμβουλίων.
Η κομμουνιστική δικτατορία των συμβουλίων.
____________
[Οι σημειώσεις είναι της μετάφρασης. To γερμανικό κείμενο από το οποίο έγινε η μετάφραση βρίσκεται εδώ. Η μορφοποίηση του κειμένου έγινε σύμφωνα με τη νέα αγγλική μετάφραση που κρατά τη μορφοποίηση του πρωτότυπου γερμανικού κειμένου]
[7] Ο Ρύλε αναφέρεται στο KPD-O (KPD-Opposition), το οποίο συγκροτήθηκε αρχικά ως εσωτερική αντιπολίτευση, λόγω της στάσης του KPD κατά το πραξικόπημα του Καππ (13-17 Μαρτίου, 1920) και την εξέγερση της Ρουρ που ακολούθησε. Από το KPD-O προέκυψε το KAPD.
[8] AUU (Allgemeine Arbeiter Union). Ιδρύθηκε το Φεβρουάριο του 1920. Αποτελούταν από επιτροπές βάσης (εργοστασίων, χώρων εργασίας, ανέργων κλπ). Ένας από τους όρους ένταξης στην AAU ήταν η αποδοχή της “δικτατορίας του προλεταριάτου”. Η AAU συνεργάστηκε με το KPD όσο αυτό είχε αντικοινοβουλευτικές και αντισυνδικαλιστικές θέσεις, και στη συνέχεια με το KAPD. Έφτασε στην ακμή της το χειμώνα του 1921 με πάνω από 100.000 μέλη. Το Οκτώβρη του 1921 διασπάστηκε σε AAU και AAU-E (Einheitsorganisation). Η AAU-E (στην οποία θα συμμετάσχει και ο Ρύλε) απέρριπτε όχι μόνο τη μορφή-συνδικάτο αλλά και τη μορφή-κόμμα, και προέτασσε το μοντέλο της ενωτικής (ή ενιαίας) επαναστατικής οργάνωσης: μία οργάνωση τόσο για το “οικονομικό” (συσπείρωση και πάλη στο χώρο εργασίας) όσο και το “πολιτικό” (ένοπλη πάλη, επανάσταση, κομμουνισμός) πεδίο. Μετά το τέλος της επαναστατικής περιόδου 1917-1923 και οι δυο AAU, όπως και το KAPD, μεταβλήθηκαν σε ολιγομελείς σέκτες.
[9] Obleute. Πρόκειται για τους “shop stewards”.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)