Για τη συμβουλιακή δημοκρατία της Βαυαρίας

ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΤΗΣ ΒΑΥΑΡΙΑΣ,
«ΑΝΑΚΗΡΥΞΗ ΤΗΣ ΣΟΒΙΕΤΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΤΗΝ 6η ΑΠΡΙΛΗ 1919"

Προς το Λαό της Βαυαρίας:

Η απόφαση έχει παρθεί. Η Βαυαρία είναι μια Σοβιετική Δημοκρατία. Ο εργαζόμενος λαός έγινε κύριος της μοίρας του. Δίχως νάνε πια διαιρεμένη από τα κόμματα, η επαναστατική εργατική τάξη και η αγροτιά της Βαυαρίας. μαζί με όλους τους αδερφούς μας φαντάρους Βρίσκονται τώρα ενωμένοι στην κοινή αντίληψη ότι κάθε εκμετάλλευση και καταπίεση πρέπει πια να τερματιστεί. Η δικτατορία τον προλεταριάτου, όντας τώρα μια πραγματικότητα, στοχεύει στην πραγμάτωση μιας γνήσιας σοσιαλιστικής δημοκρατίας, ζητώντας από κάθε εργαζόμενο τη συμμετοχή του στις δημόσιες υποθέσεις καθώς και μια σοσιαλιστική - κομμουνιστική οικονομία.

Η Βουλή τον Βαυαρικού κράτους, αυτό το στείρο δημιούργημα της Ξοφλημένης αστικής-καπιταλιστικής εποχής, έχει διαλυθεί και το υπουργικό συμβούλιο που αυτή δημιούργησε παραιτήθηκε. Εργατικοί αντιπρόσωποι, εκλεγμένοι από τα συμβούλια του εργαζόμενου λαού και υπόλογοι στο λαό θα επιφορτισθούν σαν Λαϊκοί Επίτροποι με έκτακτες εξουσίες και με καθορισμένους τομείς δικαιοδοσίας. Θα βοηθηθούν από έμπιστους ανθρώπους όλων των τάσεων τον επαναστατικού σοσιαλισμού και κομμουνισμού πολυάριθμες ικανές δυνάμεις των δημόσιων υπηρεσιών ιδιαίτερα των κατώτερων και μεσαίων βαθμών α κληθούν σε μια ενεργητική συνεργασία στη νέα Βαυαρία. Το σύστημα της γραφειοκρατίας όμως, θα καταργηθεί αμέσως. Ο τύπος θα εθνικοποιηθεί.

Για την προστασία της Βαυαρικής Σοβιετικής Δημοκρατίας από αντιδραστικές κινήσεις τόσο από τα έξω όσο και από τα μέσα, θα δημιουργηθεί αμέσως Κόκκινος Στρατός. Επαναστατικό Δικαστήριο θα τιμωρεί με ταχύτητα και δίχως έλεος κάθε επίθεση ενάντια στη Σοβιετική Δημοκρατία.

Η Βαυαρική Σοβιετική Δημοκρατία ακολουθεί το παράδειγμα τον Ρωσικού και τον Ουγγρικού λαού. Εγκαθιστά αμέσως αδελφικές σχέσεις με αυτά τα έθνη. Αρνείται από την άλλη κάθε συνεργασία με την ποταπή κυβέρνηση των Έιμπερτ, Σάιντεμαν, Νόσκε και Ερζτμπέργκερ, γιατί εκείνη συνεχίζει, κάτω από το κάλυμμα της σοσιαλιστικής δημοκρατίας, τις ιμπεριαλιστικές- καπιταλιστικές δοσοληψίες της Γερμανικής Αυτοκρατορίας, που κατέρρευσε ατιμωτικά.

Καλεί όλα τα γερμανικά αδελφικά έθνη να προχωρήσουν στον ίδιο δρόμο. Η Βαυαρική Σοβιετική Δημοκρατία απευθύνει χαιρετισμούς σε όλούς τους προλετάριους, όπού κι αν παλεύουν για λευτεριά και δικαιοσύνη και για τον επαναστατικό σοσιαλισμό, στη Βυτεμβέργη, το Ρουρ ή σ' ολόκληρο τον κόσμο. Σαν έκφραση της χαρμόσυνης ελπίδας για ένα ευτυχισμένο μέλλον για όλη την ανθρωπότητα, κηρύσσουμε την 7η Απρίλη σαν εθνική γιορτή. Σε αναγνώριση της οριστικής απομάκρυνσης από την απαίσια εποχή τον καπιταλισμού, η δουλειά Θα σταματήσει τη Δευτέρα σ' ολόκληρη τη Βαυαρία, στο βαθμό που δεν είναι αναγκαία για τη ζωή τον εργαζομένου λαού, ζήτημα για το οποίο περισσότερες οδηγίες δημοσιεύονται ταυτόχρονα.

Ζήτω η ελεύθερη Βαυαρία! Ζήτω η Σοβιετική Δημοκρατία!
Ζήτω η παγκόσμια επανάσταση!

λίγα λόγια...
Νίκος Λούντος από «εργατική αλληλεγγγύη»

Η επανάσταση που ξέσπασε το 1918 στη Γερμανία άνοιξε μια περίοδο όπου για χρόνια, μέχρι τον Οκτώβρη του 1923, η ταξική πάλη έφερνε το ζήτημα της εργατικής εξουσίας στο προσκήνιο. Η εξέγερση των ναυτών του γερμανικού στόλου, στο Κίελο, προκάλεσε μέσα σε λίγες μόνο μέρες την κατάρρευση του «Ράιχ», της Αυτοκρατορίας και την ανακήρυξη της Δημοκρατίας. Οι ναύτες και οι στρατιώτες γύρισαν στις πόλεις και μετέφεραν το μήνυμα της επανάστασης παντού, πρώτα και κύρια στους εργάτες. Ομως, δεν υπήρχε μια συγκροτημένη και ριζωμένη πολιτική δύναμη για να εκφράσει και να οργανώσει τα επαναστατικά αιτήματα των εργατών και των στρατιωτών.

Στη Βαυαρία και την πρωτεύουσά της, το Μόναχο, τα γεγονότα του 1919 δίνουν από τα πιο σημαντικά διδάγματα για το τι μπορεί να σημάνει επανάσταση χωρίς ισχυρό επαναστατικό κόμμα.

Το Μόναχο ήταν παραδοσιακά από τις πιο συντηρητικές πόλεις της Γερμανίας, χωρίς μεγάλη εργατική τάξη. Ομως η κατάσταση άλλαξε στα χρόνια του πολέμου. Ο Κρουπ ίδρυσε εκεί ένα εργοστάσιο όπλων και μετακινήθηκαν εργάτες από το Βορρά, ενώ η πόλη χρησίμευε παράλληλα και ως κέντρο μεταγωγής για χιλιάδες στρατιώτες. Μερικές εκατοντάδες ναύτες που επέστρεφαν στα χωριά τους, στα βουνά της Βαυαρίας μετά από τέσσερα χρόνια στη θάλασσα και τον πόλεμο, αρκούσαν για να φέρουν τα πάνω κάτω.

Διαδήλωση

Μια απεργία που κηρύσσεται τυπικά από τους σοσιαλδημοκράτες μετατρέπεται σε ένοπλη διαδήλωση από εργάτες που εισβάλλουν στο κοινοβούλιο και ιδρύουν την «Ελεύθερη Βαυαρία». Ο Βαυαρός βασιλιάς Λουδοβίκος Γ' (ανιψιός του πρώτου βασιλιά της Ελλάδας Οθωνα), ο οποίος διατηρούσε το θρόνο του κάτω από τον Κάιζερ, παραιτήθηκε και εγκατέλειψε αμέσως την περιοχή με την οικογένειά του.

Επικεφαλής της επανάστασης βρίσκεται ένας ριζοσπάστης δημοσιογράφος, ο Κουρτ Αισνερ, που ανήκε στο Ανεξάρτητο Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα, USPD. Στην πραγματικότητα δεν εξέφραζε πολλά περισσότερα από τον εαυτό του και ένα κύκλο σοσιαλιστών και αναρχικών διανοούμενων. Ηταν όμως αρκετά γνωστός ώστε να γίνει αναμφισβήτητος ηγέτης, σε μια τόσο ραγδαία εξέλιξη των γεγονότων και να αναγορευτεί πρωθυπουργός της Βαυαρίας. Στις εκλογές των αρχών του 1919 πήρε λιγότερο από 3% των ψήφων, όμως οι σοσιαλδημοκράτες του SPD τον χρειάζονταν ως δύναμη ισορροπίας ανάμεσα στους εργάτες που ριζοσπαστικοποιούνταν και στη δική τους προσπάθεια να καταστείλουν την επανάσταση. Μέσα στους μήνες της «Ελεύθερης Βαυαρίας» απλώθηκαν παντού σοβιέτ (συμβούλια), με έμπνευση τη Ρωσία αλλά και την Αυστρία, όπου οι εργάτες προχωρούσαν και εκεί σε επανάσταση. Ομως τα σοβιέτ της Βαυαρίας δεν είχαν την εξουσία στα χέρια τους. Την πλειοψηφία είχαν συνήθως οι σοσιαλδημοκράτες, οι οποίοι έλεγχαν και την κυβέρνηση και οι οποίοι στο Βερολίνο είχαν ήδη καταστείλει την εξέγερση των Σπαρτακιστών το Γενάρη του 1919. Ο Αισνερ από τη μία συμφωνούσε με τους σοσιαλδημοκράτες για την ανάγκη αναδιοργάνωσης της αστυνομίας ώστε να «μπει τάξη», από την άλλη έβγαζε λόγους που τελείωναν «Ζήτω ο Λένιν και ο Τρότσκι». Στις 21 Φλεβάρη του 1919, καθώς πήγαινε να υποβάλει την παραίτησή του δολοφονήθηκε από έναν δεξιό αριστοκράτη. Η δολοφονία του Αϊσνερ έγινε αφορμή για ξέσπασμα της εργατικής τάξης ενάντια στη δεξιά. Στη γενική απεργία που οργανώθηκε με επιτυχία, ένας εργάτης κατάφερε να εισβάλει στον κοινοβούλιο και να σκοτώσει τον σοσιαλδημοκράτη ηγέτη Αουερ.

Ακολούθησαν μήνες ακυβερνησίας, καθώς οι βουλευτές εγκατέλειψαν το Μόναχο. Στο μεταξύ, στην Αυστρία τα συμβούλια των εργατών συνέχιζαν να έχουν κατακτήσεις και το Μάρτη ξέσπασε η επανάσταση στην Ουγγαρία. Η μόνη λύση που έβλεπαν οι σοσιαλδημοκράτες για να ελέγξουν την κατάσταση ήταν να ανακηρύξουν μια -στα λόγια- σοβιετική δημοκρατία της Βαυαρίας. Στην πραγματικότητα, αυτό που μαγείρευαν, ήταν μια συγκυβέρνηση της αριστεράς, του κομμουνιστικού κόμματος KPD, του USPD με τους σοσιαλδημοκράτες που θα είχε τη σφραγίδα των σοβιέτ, στα οποία το SPD διατηρούσε την πλειοψηφία.

Ο Ευγένιος Λεβινέ ήταν ένα στέλεχος του KPD, που στάλθηκε στο Μόναχο στη διάρκεια της επανάστασης για να αναδιοργανώσει το κόμμα, το οποίο μόλις είχε υποστεί άγρια καταστολή στο Βερολίνο και την δολοφονία των τριών σημαντικότερων ηγετών του, της Ρόζας Λούξεμπουργκ, του Καρλ Λήμπκνεχτ και του Λέο Γιόγκισες. Ανέλαβε αμέσως να μπλοκάρει τα σχέδια «αριστερής» συγκυβέρνησης με σοβιετικό προσωπείο, εξηγώντας:

Ανώριμες δράσεις

«Ξέρουμε από την εμπειρία μας στη βόρεια Γερμανία ότι οι Σοσιαλδημοκράτες συχνά προσπάθησαν να προκαλέσουν ανώριμες δράσεις οι οποίες είναι ευκολότερο να τσακιστούν. Μια σοβιετική δημοκρατία δεν ανακηρύσσεται σε συνεδριακό τραπέζι. Ιδρύεται μετά από αγώνα του νικηφόρου προλεταριάτου. Το προλεταριάτο του Μονάχου δεν έχει ακόμη μπει στον αγώνα για την εξουσία.»

Ο Λεβινέ έκανε πρόβλεψη για τη συνέχεια: «Μετά την αρχική μέθη, οι Σοσιαλδημοκρατες θα βρουν το πρώτο πρόσχημα για να παραιτηθούν και να προδώσουν επίτηδες τους εργάτες. Οι Ανεξάρτητοι (USPD) θα συνεργαστούν, μετά θα διστάσουν, στη συνέχεια θα ταλαντευτούν για να συνδιαλλαγούν με τον εχθρό και να γίνουν άθελά τους προδότες. Και εμείς, οι κομμουνιστές, θα πρέπει να πληρώσουμε με το αίμα μας τα δικά σας σχέδια.» Δυστυχώς ο Ευγένιος Λεβινέ έπεσε μέσα στην πρόβλεψή του.

Οι κομμουνιστές και οι πιο μαχητικοί εργάτες πλήρωσαν με το αίμα τους τις «ριζοσπαστικές» διακηρύξεις των ρεφορμιστών. Στις 6 Απρίλη ανακηρύχθηκε η «Σοβιετική Δημοκρατία της Βαυαρίας», την οποία το KPD δεν έπαψε ποτέ να αποκαλεί «ψευτο-σοβιετική», για να μην αφήσει τους εργάτες να παρασυρθούν από τα ψέματα. Μπορεί να λεγόταν «σοβιετική» η Βαυαρία, όμως οι εργάτες δεν είχαν στα χέρια τους τα εργοστάσια, οι αστοί δεν είχαν αφοπλιστεί, οι δεξιοί αξιωματικοί δεν διώχθηκαν, οι εφημερίδες των πλούσιων συνέχισαν να προπαγανδίζουν. Η φάρσα κράτησε μόνο μία βδομάδα.

Ο Λένιν έστελνε τηλεγραφήματα, ρωτώντας να μάθει ανάμεσα σε άλλα: «Εχετε εργατικά συμβούλια; Αφοπλίσατε τους αστούς, εξοπλίσατε τους εργάτες; Απαλλοτριώσατε τα καταστήματα ρούχων και άλλων προμηθειών; Πήρατε στον έλεγχό σας τα εργοστάσια και τα μεγάλα κτήματα; Διπλασιάσατε ή τριπλασιάσατε τους μισθούς των αγρεργατών και των ανειδίκευτων; Κάνατε κατάσχεση σε όλο το χαρτί για να κυκλοφορήσετε φυλλάδια και μαζικές εφημερίδες;» Τίποτα από όλα αυτά δεν είχε συμβεί. Οι εργάτες όχι απλώς συνέχισαν να ζουν στον καπιταλισμό, αλλά υπέφεραν όλο και περισσότερο από την κρίση που απλωνόταν μετά την ήττα στον πόλεμο.

Πίεση

Ενώ όμως ο Λεβινέ και το KPD εξηγούσαν στους εργάτες γιατί το καθεστώς είναι ψεύτο-σοβιετικό, είχαν να αντιμετωπίσουν και την ανάποδη πίεση. Πολλοί μαχητικοί εργάτες που καταλάβαιναν τι συμβαίνει, απαιτούσαν πλέον από τους κομμουνιστές να αναλάβουν την κυβέρνηση και να κηρύξουν πραγματική σοβιετική δημοκρατιά.

Στις 13 Απρίλη, οι σοσιαλδημοκράτες προσπάθησαν να κάνουν πραξικόπημα ενάντια στην «σοβιετική δημοκρατία» την οποία οι ίδιοι είχαν στήσει. Συνάντησαν όμως ένοπλη αντίσταση από τους εργάτες και τα σχέδια κατέρρευσαν. Πλέον ο Λεβινέ και το KPD βρέθηκαν μπροστά σε αφόρητη πίεση να αναλάβουν την κυβέρνηση και δέχτηκαν, ιδρύοντας τη «Δεύτερη Σοβιετική Δημοκρατία της Βαυαρίας», που έμεινε στην ιστορία γνωστή και ως «Κομμούνα του Μονάχου».

Ολα αυτά που ως τότε ήταν υποσχέσεις έγιναν πράξη. Από τις 14 ως τις 22 Απρίλη οι εργάτες έκαναν γενική απεργία έτσι ώστε να αναλάβουν εξ ολοκλήρου τον έλεγχο της πόλης. Εγινε έρευνα σε όλα τα σπίτια των πλούσιων για να βρεθούν αποθήκες με κρυμένα τρόφιμα και να μοιραστούν σε αυτούς που είχαν ανάγκη. Κατασχέθηκαν όλα τα όπλα από τους αστούς και περίπου 15 χιλιάδες εργάτες εξοπλίστηκαν. Οι αστικές εφημερίδες έκλεισαν και ο Τύπος πέρασε στον έλεγχο των σοβιέτ. Οι τράπεζες πέρασαν στον έλεγχο των εργατών και πάγωσαν οι μεγάλες αναλήψεις ώστε να μην μπορούν να αποσύρουν τα λεφτά τους οι πλούσιοι. Οι εργάτες κατάφεραν να βάλουν τόσο γρήγορα τάξη στην, χτυπημένη από την κρίση, πόλη ώστε ακόμη και οι αστοί παρέδιδαν μόνοι τους όσα όπλα είχαν και οι μικροαστοί δήλωναν τη συμπαράστασή τους στη νέα κυβέρνηση.

 Αντικειμενικά, όμως, τα πράγματα ήταν εναντίον τους. Το Μόναχο ήταν μια απομονωμένη πόλη και πολύ γρήγορα αποκλείστηκε από το στρατό. Τα τρόφιμα σταμάτησαν να μπαίνουν στην πόλη και το ηθικό των επαναστατημένων εργατών καταρρακώθηκε. Τριάντα χιλιάδες Freikorps (οι πρόγονοι των χιτλερικών Ες-Ες) περικύκλωναν την πόλη και την Πρωτομαγιά του 1919 εισέβαλαν δολοφονώντας πάνω από 1000 εργάτες που έπεσαν ηρωικά. Η μόνη οδηγία που μπορούσε να δώσει το Κομμουνιστικό Κόμμα ήταν «Εργάτες: μην διευκολύνετε το έργο των δημίων. Πουλήστε ακριβά τη ζωή σας». Ο Ευγένιος Λεβινέ ήταν ένας από τους 200 περίπου εκτελεσμένους που ακολούθησαν τους επόμενους μήνες.

Η αυθόρμητη επαναστατική δράση των εργατών του Μονάχου έδωσε μέσα στις 20 μέρες που άντεξε η «Κομμούνα» κάποια από τα πιο σημαντικά παραδείγματα για το πώς μια πόλη μπορεί να οργανωθεί με δημοκρατία και δικαιοσύνη. Ομως η αυθόρμητη δράση δεν αρκεί. Οι κομμουνιστές και ο Ευγένιος Λεβινέ είχαν βρεθεί μπροστά σε ένα τεράστιο δίλημμα, τον Απρίλη του 1919. Καλούνταν από τους εργάτες να πάρουν την εξουσία, ενώ οι ίδιοι γνώριζαν ότι αυτή η εξουσία δεν θα μπορούσε να αντέξει σε μία πόλη, όπως το Μόναχο. Εκαναν την επιλογή να δεχθούν για να μη χάσουν τη σχέση τους με τα πιο δυναμικά στοιχεία της εργατικής τάξης. Η εξέλιξη της «Κομμούνας του Μονάχου» δεν κρίθηκε όμως από αυτή τη στιγμιαία επιλογή. Κρίθηκε από την απουσία ενός οργανωμένου επαναστατικού κόμματος που θα είχε ρίζες και παράδοση, για να μπορεί όχι μόνο να οργανώνει τις εφόδους, αλλά και να πείθει για τις τακτικές και τις στροφές που είναι απαραίτητες για την τελική νίκη της επανάστασης.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου