A. Gramsi - ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΣΥΜΒΟΥΛΙΑ

αναδημοσίευση από http://paranagnostis.blogspot.gr/

 Δημοσιεύουμε αυτό το άρθρο του A. Gramsi ως προβληματισμό πάνω στα όρια του συνδικαλισμού σε όλες τις εκδοχές του: κομματικού , «πολιτικοποιημένου», ταξικού , «ταξικού» , θεσμικού , Συντονισμού Πρωτοβάθμιων Σωματείων, Ανεξάρτητου Κέντρου Αγώνα  . . .

Μήπως είμαστε συνδικαλιστές; Μήπως το κίνημα των τομεακών επιτρόπωνii που ξεκίνησε από το Τορίνο δεν είναι παρά η νι-οστή τοπική ενσάρκωση της συνδικαλιστικής θεωρίας; Μήπως αλήθεια αυ­τό το κίνημα δεν είναι παρά ο μικρός πρόδρομος στρόβιλος των καταστροφών του συνδικαλιστικού κυκλώ­να εγχώριας παραγωγής· εκείνο το σύμφυρμα από δημαγωγία , από στομφώδη ψευτοεπαναστατική λογοκοπία, από πνεύμα απειθαρχίας και ανευθυνότητας από μανιακή αγκιτάτσια κάποιων ατόμων, περιορισμένης ευφυίας, με γλώσσα ροδάνι και λίγο μυαλό , που μέχρι τώρα δεν κατάφεραν παρά να λεηλατήσουν περιστασιακά τη θέληση των μαζών· αυτό το σύμφυρμα που θα παραμείνει στα χρονικά του ιταλικού εργατικού κινήματος με την ονομασία: ιταλικός συνδικαλισμός;
Η συνδικαλιστική θεωρία έχει εντελώς αποτύχει στη συγκεκριμένη δοκιμασία των προλεταριακών επαναστάσεων. Τα συνδικάτα έχουν δώσει απόδειξη της οργανικής τους ανι­κανότητας να ενσαρκώσουν τη δικτατορία του προλεταριά­του. Η κανονική ανάπτυξη των συνδικάτων χαρακτηρίστηκε από μια συνεχή παρακμή του επαναστατικού πνεύματος των μαζών: όταν αυξάνει η υλική δύναμη, το καταχτητικό πνεύμα εξασθενίζει ή εξαφανίζεται ολοσχερώς, η ζωτική ορμή στραγγίζει , η ηρωική αδιαλλαξία, δίνει τη θέση της στον οπορτουνισμό, στην πρακτική «για το ψωμί και το βούτυρο». Η ποσο­τική αύξηση καθορίζει μια πτώχευση ποιοτική και ένα εύκολο βόλεμα στις καπιταλιστικές κοινωνικές δομές· καθορί­ζει την εμφάνιση μιας εργατικής νοοτροπίας μίζερης στενής αντάξιας της μικρής και μεσαίας αστικής τά­ξης. Και όμως είναι στοιχειώδες καθήκον του συνδικάτου αυτό του να στρατολογήσει ολόκληρη τη μάζα, του να εντάξει στα πλαίσια του, όλους τους εργαζόμενους της βιομηχανίας και της γεωργίας. Το μέσο δεν αρμόζει λοιπόν στο σκοπό και αφού κάθε μέσο δεν εί­ναι παρά μια στιγμή του σκοπού καθώς αυτός πραγματοποιείται, εκπληρώνεται, πρέπει να συμπεράνει κανείς ότι ο συνδικαλισμός δεν αποτελεί μέσο για να φθάσεις στην επανάσταση, ότι δεν είναι μια στιγμή της προλεταριακής επανάστασης, ούτε είναι η επανάσταση καθώς αυτή πραγματοποιείται, εκπληρώνεται: ο συνδικαλισμός δεν είναι επανα­στατικός παρά μονάχα στο μέτρο που υπάρχει η δυ­νατότητα της γραμματικής σύζευξης των δύο λέξεων

Ο συνδικαλισμός αποκαλύφθηκε ως μια απλή μορφή της καπιταλιστικής κοινωνίας και όχι ως ένα δυνάμει ξεπέρασμα της καπιταλιστικής κοινωνίας. Ο συν­δικαλισμός οργανώνει τους εργάτες, όχι ως παραγωγούς, αλλά ως μισθωτούς, δηλαδή ως δημιουργήματα του καπι­ταλιστικού καθεστώτος της ατομικής ιδιοκτησίας· ως πω­λητές του εμπορεύματος-εργασία. Ο συνδικαλισμός συνε­νώνει τους εργάτες κατά τα εργαλεία της δουλειάς τους ή κατά το υλικό που μεταποιούν, που σημαίνει ότι ο συνδικαλισμός συνενώνει τους εργάτες με βάση τις μορφές που επιβάλλει το καπιταλιστικό καθεστώς, το καθεστώς του οικονομικού ατομικισμού. Το να χρησιμοποιείς ένα ερ­γαλείο και όχι κάποιο άλλο, το να μεταποιείς μια δεδομένη πρώτη ύλη και όχι κάποια άλλη, αποκαλύπτει τις διαφορές δεξιοτήτων και ικανότητας, στον κόπο που καταβάλλεται και στο κέρδος προκύπτει· ο εργάτης προσηλώνεται στην ίδια του την ικανότητα και στην ίδια του την δεξιότητα και τα εννοεί όχι σαν μια στιγμή της παραγω­γής, αλλά σαν ένα απλό μέσο για να κερδίσει τη ζωή του.

Κατευθυντήριες γραμμές της AAUD-Ε

Γενική Ένωση Εργαζομένων της Γερμανίας (Γερμανικά: Allgemeine Arbeiter-Union Deutschlands - AAUD), ήταν το όνομα των εργοστασιακών οργανώσεων που σχηματίστηκαν μετά τη γερμανική επανάσταση του 1918-1919 σε αντίθεση με τα παραδοσιακά συνδικάτα. Η AAUD συγκροτήθηκε από τους συμβουλιακούς κομμουνιστές εργάτες, μέσα στην οποία συμμετείχαν και οι αγωνιστές του συμβουλιακού Κομμουνιστικού Εργατικού Κόμματος Γερμανίας (KAPD) και θεωρούσε τη οργάνωση των εργατών σε συνδικάτα ως μια ξεπερασμένη μορφή οργάνωσης. Αντ 'αυτού υποστήριζε την οργάνωση των εργαζομένων με βάση το εργοστάσιο δημιουργώντας την Allgemeine Arbeiter-Union Deutschlands (AAUD). Οι εργοστασιακές οργανώσεις θεωρούνταν ότι θα ήταν η βάση για τη συγκρότηση των εργατικών συμβουλίων. Ένα τμήμα του AAUD με επικεφαλής τον Otto Ruhle, που βασίστηκε στη πόλη του  Έσσεν χωρίστηκε από την AAUD και αποτέλεσαν την τάση AAUD-Ε. Μεταξύ της AAUD όπου δρούσε το ΚΑPD και της AAUD-Ε υπήρξαν σοβαρές διαφωνίες σε ότι αφορά τη  πολιτική οργάνωση της εργατικής τάξης. Η AAUD-Ε θεωρούσε ότι δεν υπάρχει λόγος ιδιαίτερης πολιτικής οργάνωσης έξω από την AAUD. Μια σωστή γενικά πολιτική θέση, σε μια κοινωνία που κάθε εξουσία θα έχει καταργηθεί, πρόωρη τελικά και αυτοκαταστροφική στο επίπεδο ανάπτυξης των εργατικών αγώνων τη περίοδο που διαμορφώθηκε η AAUD.

Κατευθυντήριες γραμμές της AAUD-Ε

Η AAUD είναι η ενιαία πολιτική και οικονομική οργάνωση του επαναστατικού προλεταριάτου.
Η AAUD παλεύει για τον κομμουνισμό, για την κοινωνικοποίηση της παραγωγής των πρώτων υλών, των μέσων παραγωγής και των δυνάμεων της παραγωγής, καθώς και των καταναλωτικών αγαθών τα οποία είναι τα προϊόντα αυτών των δυνάμεων. Η AAUD θέλει να καθιερώσει την παραγωγή και τη διανομή σύμφωνα με ένα σχέδιο, που δεν θα έχει να κάνει με το σημερινό καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής και διανομής.
Ο τελικός στόχος του AAUD είναι μια κοινωνία όπου κάθε εξουσία θα έχει καταργηθεί. Ο δρόμος προς αυτήν την κοινωνία περνά μέσω της δικτατορίας του προλεταριάτου.Η πολιτική και οικονομική οργάνωση της κομμουνιστικής κοινωνίας προσδιορίζεται αποκλειστικά από την ίδια τη θέληση των εργατών χάρη στην συμβουλιακή οργάνωση.

Τα πιο επείγοντα καθήκοντα της AAUD είναι:
  • η καταστροφή των συνδικάτων και των πολιτικών κομμάτων, σαν εμπόδια που στέκονται στο δρόμο της ενοποίησης της προλεταριακής τάξης και την περαιτέρω πορεία της κοινωνικής επανάστασης, η οποία δεν μπορεί να είναι υπόθεση  ούτε του κόμματος  ούτε των συνδικάτων
  •  την επίτευξη της ενότητας του επαναστατικού προλεταριάτου στα εργοστάσια, τα κύτταρα της παραγωγής και τα θεμέλια της μελλοντικής κοινωνίας. Η  ενότητα αυτή θα πραγματωθεί με τη μορφή της εργοστασιακής οργάνωσης
  • την ανάπτυξη της αυτοσυνείδησης και της αλληλεγγύης των εργατών
  • η προετοιμασία όλων των μέτρων που θα χρειαστούν για το έργο της πολιτικής και οικονομική οικοδόμησης
Η AAUD απορρίπτει όλες τις ρεφορμιστικές και οπορτουνιστικές μεθόδους αγώνα και αντιτίθεται σε κάθε συμμετοχή στον κοινοβουλευτισμό και τα τοπικά συμβούλια των επιχειρήσεων. Τέτοια συμμετοχή θα ισοδυναμούσε με το σαμποτάρισμα την συμβουλιακής ιδέας.
Η AAUD απορρίπτει  όλους τους επαγγελματίες ηγέτες. Η σχέση του με την επίσημη ηγεσία έχει μόνο  συμβουλευτική μορφή. Όλες οι οργανωτικές θέσεις στην AAUD είναι άμισθες.
Η AAUD δεν θεωρεί τον αγώνα του προλεταριάτου για την ελευθερία εθνική υπόθεση, αλλά διεθνής υπόθεση. Για το λόγο αυτό η AAUD αγωνίζεται για την ενότητα του προλεταριάτου όλου του κόσμου σε ένα διεθνές συμβούλιο.

Οι Εργατιστές και οι Εργατίστριες στο Καυτό Φθινόπωρο της Ιταλίας και οι σχέσεις τους με τις εργατικές ενώσεις

Η απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων και η κατάργηση της εργατικής νομοθεσίας έχουν φέρει το συνδικαλιστικό κίνημα και τις παραδοσιακές μορφές οργάνωσης του (σωματεία) σε κατάσταση πλήρους σύγχισης και τολμούμε να πούμε ακόμα και αχρηστίας αφού δεν μπορούν πια ούτε συλλογικές συμβάσεις να υπογράψουν. Φυσικά δεν είναι κάτι που ξεπερνιέται εύκολα καθώς υπάρχουν ακόμα αυταπάτες σε αρκετά κομμάτια των εργαζομένων σχετικά με το ρόλο των σωματείων. Αυταπάτες που έχουν τις ρίζες τους από τη μία σε ένα ένδοξο παρελθόν και από την άλλη στην λογική της ανάθεσης που είχε καλλιεργηθεί όλο το προηγούμενο διάστημα.
Τα σωματεία πλέον δεν μπορούν να παίξουν το ρόλο των εργατικών ενώσεων.
Εδώ και καιρό πλέον κάνενα σωματείο, δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι αποτελεί κάτι τέτοιο.
Ο συνδυσμός των αντικειμενικών προβλημάτων που προκύπτουν από την κατάργηση του εργατικού δικαίου όσο και των υποκειμενικών προβλημάτων που χρονίζουν (η αντιμετώπιση των σωματείων ως μακρύ χέρι των πολιτικών χώρων) έχουν απομαζικοποιήσει τόσο πολύ τα σωματεία που πλέον πολλά από αυτά μπορούν να χαρακτηριστούν ως σωματεία-σφραγγίδες.
Η επίθεση εκ μέρους των αφεντικών και του κράτους θέλει συνολική απάντηση.
Απάντηση που δεν μπορεί να δωθεί με τα εργαλεία του παρελθόντος. Στην κατεύθυνση αυτή θα αναδημοσιεύσουμε ανάλογους προβληματισμούς από τις εμπειρίες άλλων κινημάτων και πέραν του αναρχοσυνδικαλισμού.Για μια ακόμη φορά υπενθυμίζουμε ότι αναδημοσίευση δεν σημαίνει απαραίτητα και πλήρη ταύτιση.

Οι Εργατιστές και οι Εργατίστριες στο Καυτό Φθινόπωρο της Ιταλίας και οι σχέσεις τους με τις εργατικές ενώσεις  (Μετάφραση από δημοσίευση του Joseph Kay (2006) στο LibCom.org)

Αυτό είναι μια σύντομη ιστορία των Ιταλών Εργατιστών και Εργατιστριών στο Καυτό Φθινόπωρο του 1969, όταν οι εργατικές ενώσεις πέτυχαν να επανατοποθετηθούν πάνω σε ριζοσπαστικές απαιτήσεις της εργατικής τάξης - αφήνωντας έτσι τους Εργατιστές και τις Εργατίστριες να ακολουθήσουν τον μοιραίο δρόμο του ένοπλου αγώνα "όλα ή τίποτε".

Από το βιβλίο Storming Heaven του Steve Wright (Στηβ Ράιτ).

'Είμαστε όλες και όλοι εξουσιοδοτημένοι!"

Ακόμα και όταν η POv-e και άλλες εργατιστικές ομάδες ενώθηκαν για να δημιουργήσουν την Potere Operaio (Ποτέρε Οπεράιο = Εργατική Δύναμη), οι φασαρίες ξεκίνησαν και πάλι στα εργοστάσια όπου γινόταν αγώνας να ανανεωθούν οι συμβάσεις εργασίας. Στο Porto Marghera (Πόρτο Μαγκέρα) έγιναν απεργίες, στη FIAT είχε φτάσει ένα νέο κύμα εργατών από τον Ιταλικό νότο το καλοκαίρι για να εργαστεί στο Mirafiori (Μιραφιόρι) και στο νέο εργοστάσιο της αυτοκινητοβιομηχανίας στη Rivalta (Ριβάλτα) και εκεί έγιναν στάσεις εργασίας, κι έτσι η παραγωγική δραστηριότητα έπεσε σε ένα χάος. Σε τέτοιες καταστάσεις σταματούσαν οι πεσιμισμοί των εργατιστών και εργατιστριών για τις δυνατότητες της αυτόνομης οργάνωσης στους χώρους εργασίας: "Είναι δύσκολο να πιστέψουμε", έγραφε κάποιος στο έντυπο Potere Operaio, "οτι οι αγώνες της εργατικής τάξης που δίνονται τώρα θα μπορούσαν να ξαναενσωματωθούν στη κανονική καθημερινότητα" (Potere Operaio, χωρίς ημερομηνία δημοσίευσης: 18, 29). Η παραδοσιακή τους έμφαση στα μεγάλα εργοστάσια, έλεγαν οι εργατιστές και οι εργατίστριες, τώρα καρποφορούσε από αυτά τα "μεγάλα επίκεντρα εργατικής αυτονομίας" (σελ. 16). Επίσης, η άρνηση της εργασίας δεν ήταν πλέον απλά μια απαίτηση μιας μικρής αριστερής πρωτοβουλίας αλλά είχε γίνει η έκφραση ενός μαζικού κινήματος (σελ. 46). Η ομάδα έλεγε οτι θα ήταν αρκετό να συμφωνήσουν οι εργοδότες στα άμεσα αιτήματα για τις συμβάσεις εργασίας για να προχωρήσει ο αγώνας με πολιτική ενότητα και οργάνωση (Potere Operaio 1969β). Αυτό δεν ήταν μόνο ένα Ιταλικό φαινόμενο, καθώς οι εργατικοί αγώνες έκαναν την Κόκκινη Ευρώπη που θα νικούσε τον καπιταλισμό σε ανατολή και δύση μια πιθανότητα που θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί.

Μαντούδι 1976


Μεγάλου Μήκους Ντοκιμαντέρ για τις κινητοποιήσεις των εργατών ΣΤΟ ΜΑΝΤΟΥΔΙ - 1976 μία ταινία των: ΓΙΩΡΓΟΥ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΥ, ΘΟΔΩΡΟΥ ΜΑΡΑΓΚΟΥ, ΓΙΑΝΝΗ ΚΑΣΠΙΡΗ βραβείο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 1976.

 Το απόσπασμα του πανσπάνιου αυτού ντοκιμαντέρ μας το έστειλε με email  φίλος και συνάδελφος που το ανακάλυψε με τη σειρά του στο διαδίκτυο. Ευχαριστούμε

 Και λίγα λόγια για την απεργία 

 Στις 30 Μάρτη του 1976, 5.000 εργάτες στα μεταλλεία του Σκαλιστήρη στο σημερινό δήμο Κηρεως ξεκίνησαν απεργία με αφορμή τις μαζικές απολύσεις εργαζομένων (1.400 απολύσεις την περίοδο 1974-76). Η απεργία αποτέλεσε ένα γεγονός σταθμός για την μεταπολιτευτική Ελλάδα και έγινε κινηματογραφική ταινία με τίτλο «Μαντούδι 76».

Η ταινία πήρε δεύτερο βραβείο καλύτερης ταινίας μεγάλου μήκους, φωτογραφίας και μοντάζ στο Φεστιβάλ κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης του 1977 (ή αντι-φεστιβάλ όπως ονομάστηκε). Eνδεικτικό του αυταρχισμού είναι η επιβολή στρατιωτικού νόμου και η αποστολή 2.500 δυνάμεων καταστολής με 40 θωρακισμένα αστυνομικά οχήματα (αύρες). Η απεργία κράτησε μέχρι τις 7 Απριλίου 1976 και σημαδεύτηκε από οδοφράγματα, άγριες συγκρούσεις, τραυματισμούς, συλλήψεις και φυλακίσεις εργατών και συμμετεχόντων πολιτών.

 Σύμφωνα με την εφημερίδα Έθνος (13/4/2008)
"Την τρίτη ημέρα της απεργίας, το βράδυ, ξεσπούν άγριες συγκρούσεις. Απεργοί και κάτοικοι γειτονικών χωριών από τη μία και δυνάμεις της Χωροφυλακής από την άλλη. Ο δρόμος που οδηγεί από τη Χαλκίδα στη Λίμνη είναι σχεδόν κατειλημμένος από κλούβες, ματ και αύρες. Πολλοί εργάτες τραυματίζονται και συλλαμβάνονται ενώ στα γειτονικά χωριά συγκεντρώνονται κάτοικοι που κινούνται προς το Μαντούδι για να ενισχύσουν τους απεργούς. Οι συγκρούσεις διαρκούν μερόνυχτα, με τους απεργούς να στήνουν οδοφράγματα με αναμμένες φωτιές και τους κατοίκους του Μαντουδίου να ξενυχτούν στην πλατεία. Τις επόμενες ημέρες οι εργάτες δεν διστάζουν να ξαπλώσουν στο οδόστρωμα προκειμένου να εμποδίσουν ένα λεωφορείο που φέρνει απεργοσπάστες από μακριά. Όταν τα καταφέρνουν, οι χωροφύλακες χτυπούν με δακρυγόνα και συλλήψεις. Στα επεισόδια τραυματίζεται μεταξύ άλλων μια έγκυος. Έχει τρέξει μαζί με τις υπόλοιπες γυναίκες κοντά στους άνδρες και τα παιδιά τους που απεργούν. Όπως αποδεικνύεται στη συνέχεια, οι συγκεκριμένοι απεργοσπάστες ήταν χωροφύλακες ντυμένοι με πολιτικά, βαλτοί, προκειμένου να βρεθεί αφορμή για την επίθεση των ματ. "