Αποσπάσματα από το άρθρο "Η Επανάσταση Δεν Είναι Κομματική Υπόθεση! του Όττο Ρύλε


τα παρακάτω αποσπάσματα είναι από το κείμενο  του Όττο Ρύλε "η επανάσταση δεν είναι κομματική υπόθεση". Kαι ολόκληρο μπορείτε να το βρείτε εδώ.
Η επαναστατική περίοδος στη γερμανία το 1918-1923 εφερε διεργασίες στη γερμανική αριστερά. Από αυτές τις διεργασίες και τη διάσπαση του γερμανικού KPD πρόεκυψε το KAPD. Ανεξάρτητα αν η κριτική του απέναντι στο KPD είναι υπερβολική - αυτό τουλάχιστον μπορεί να καταλάβει κανείς από την πορεία των γεγονότων και τη διάλυση του KAPD - η συνεισφορά της συγκεκριμένης οργάνωσης ήταν  σημαντική. Το κόμμα αυτό υποστήριζε ενεργά την AAUD για την οποία γίνεται λόγος μέσα στο κείμενο

V
Υπάρχει μια ελπίδα για τις μάζες: η αντιπολίτευση![7]
Αυτή η αντιπολίτευση δεν αναχωρεί για το στρατόπεδο της αντεπανάστασης!
Τι μπορεί να κάνει; Τι κάνει ήδη;
Ανασυντάσσεται, συγκροτείται σε πολιτική οργάνωση. Έπρεπε να το κάνει αυτό;
Τα πολιτικά ωριμότερα, τα πιο αποφασισμένα, τα πιο επαναστατικά, τα πιο ενεργά στοιχεία έχουν το καθήκον να συγκροτούνται ως φάλαγγα της επανάστασης. Δεν μπορούν να επιτελέσουν το καθήκον τους παρά ως φάλαγγα, δηλαδή ως κλειστός σχηματισμός. Είναι η ελίτ του επαναστατικού προλεταριάτου. Η αποφασιστικότητά της της δίνει δύναμη. Και βάθος στην αντίληψη. Μπροστά στα αναποφάσιστα και αμφιταλαντευόμενα άτομα η πρωτοπορία του προλεταριάτου εμφανίζεται ως θέληση για δράση. Την αποφασιστική στιγμή σχηματίζει το μαγνητικό κέντρο κάθε δραστηριότητας.
Είναι μια πολιτική οργάνωση.
Αλλά όχι ένα πολιτικό κόμμα.
Δεν είναι κόμμα με την παραδοσιακή σημασία.
Η ονομασία Κομμουνιστικό Εργατικό Κόμμα είναι το έσχατο — και σύντομα περιττό — υπόλειμμα μιας παράδοσης, που δυστυχώς δε γίνεται να σβηστεί μονομιάς, τώρα που αντίθετα με την εποχή που ήταν ζωντανή αποτελεί μια απαρχαιωμένη ιδεολογία.
Όμως αυτό το τελευταίο υπόλειμμα σύντομα θα χαθεί.
Η οργάνωση της κομμουνιστικής πρωτοπορίας δεν μπορεί να γίνει ένα κόμμα σαν τα άλλα, αν δε θέλει να καταστραφεί. Αν δε θέλει να έχει τη μοίρα του KPD.
Πέρασε η εποχή των ιδρύσεων κομμάτων, επειδή πέρασε η εποχή των κομμάτων γενικά.
Το KPD είναι το τελευταίο κόμμα — η χρεοκοπία του είναι η πιο ατιμωτική, το τέλος του το πιο άδοξο, δίχως καμία αξιοπρέπεια.
Όμως τι γίνεται με την αντιπολίτευση;
Τι γίνεται με την επανάσταση;
VI
Η επανάσταση δεν είναι κομματική υπόθεση.
Και τα τρία σοσιαλδημοκρατικά κόμματα τρέφουν την αυταπάτη ότι η επανάσταση είναι κομματική τους υπόθεση: διακηρύσσουν ότι νίκη του κόμματος είναι νίκη της επανάστασης.
Η επανάσταση είναι πολιτική και οικονομική υπόθεση ολόκληρου του προλεταριάτου.
Μόνο το προλεταριάτο ως τάξη μπορεί να πραγματώσει την επανάσταση μέχρι τη νίκη.
Όλα τα άλλα είναι αυταπάτες, δημαγωγία, πολιτικός τσαρλατανισμός.
Είναι ζήτημα συγκρότησης του προλεταριάτου ως τάξη, ζήτημα εξαπόλυσης της επαναστατικής δραστηριότητας. Στην ευρύτερη δυνατή βάση, στα ευρύτερα δυνατά πλαίσια.
Για αυτό πρέπει οι προλετάριοι που είναι έτοιμοι για επαναστατικό αγώνα, ανεξάρτητα από πιο χώρο προέρχονται, να σχηματίσουν σε χώρους εργασίας και επιχειρήσεις επαναστατικές εργοστασιακές επιτροπές, ενωμένες στο πλαίσιο της Γενικής Ένωσης Εργατών[8].

Γενική Ένωση Εργατών: δεν υπάρχει για να συμπεριλάβει τον κάθε πικραμένο, δεν είναι μια ανάκατη σαλάτα, ένα συνονθύλευμα. Είναι η σύμπραξη όλων των στοιχείων που είναι έτοιμα για την επανάσταση, και δέχονται την αναγκαιότητα των συμβουλίων και της δικτατορίας.
Είναι ο επαναστατικός στρατός του προλεταριάτου.
Η Γενική Ένωση Εργατών ριζώνει στις επιχειρήσεις και αναπτύσσεται κατά παραγωγικό τομέα, από τα κάτω προς τα πάνω, στη βάση της σύμφωνα με το ομοσπονδιακό μοντέλο, στις ανώτερες βαθμίδες της κατά το σύστημα των επαναστατικών αντιπροσώπων βάσης[9]. Μεγαλώνει από τις ίδιες τις εργαζόμενες μάζες. Κατά συνέπεια η AAU, σαρξ εκ της σαρκός του προλεταριάτου, ισχυροποιείται από τη δράση των μαζών· εμψυχώνεται από την καυτή ανάσα της επανάστασης.
Δεν ιδρύθηκε από ηγέτες.
Δεν πρόκειται για ένα επινοημένο κατασκεύασμα.
Δεν είναι πολιτικό κόμμα να φλυαρεί στη βουλή και να έχει έμμισθα μεγαλοστελέχη.
Δεν είναι συνδικάτο.
Είναι το ίδιο το επαναστατικό προλεταριάτο.
VII
Τι θα κάνει τώρα το KAPD;
Θα δημιουργεί επαναστατικές εργοστασιακές επιτροπές.
Θα προπαγανδίζει την Γενική Ένωση Εργατών.
Θα συγκροτήσει, από επιχείρηση σε επιχείρηση, από οικονομικό τομέα σε οικονομικό τομέα, τους πυρήνες των επαναστατικών μαζών, προετοιμάζοντάς τες για την επίθεση, δίνοντάς τες δύναμη για τον αποφασιστικό αγώνα, μέχρι κάθε αντίσταση του καταρρέοντος καπιταλισμού να μπορεί να κατανικηθεί.
Θέλει να κάνει τις αγωνιζόμενες μάζες, απελευθερώνοντάς τες από φιλόδοξες και προδοτικές ηγεσίες, να αποκτήσουν εμπιστοσύνη στις δικές τους δυνάμεις, κάτι που αποτελεί προϋπόθεση για κάθε νικηφόρο αγώνα.
Και, με τη Γενική Ένωση Εργατών, ξεκινώντας από τις επιχειρήσεις, προχωρώντας σε ολόκληρους τους οικονομικούς τομείς, και καλύπτοντας τέλος όλη τη χώρα, θέλει να δώσει μια στέρεη μορφή στο κομμουνιστικό κίνημα.
Το νέο κομμουνιστικό “κόμμα” δεν είναι κόμμα.
Όμως είναι — για πρώτη φορά — κομμουνιστικό.
Η καρδιά και ο νους της επανάστασης!
VIII
Ας μιλήσουμε πιο συγκεκριμένα για αυτή τη διαδικασία:
Μια επιχείρηση απασχολεί 200 εργάτες. Ένα μέρος τους ανήκει στην AAU, και την προπαγανδίζει, στην αρχή χωρίς επιτυχία. Όμως στον επόμενο αγώνα, που φυσικά θα αποκηρυχθεί από τα σωματεία, η κατάσταση αλλάζει. Αμέσως 100 εργάτες μπαίνουν στην AAU. Οι 20 είναι κομμουνιστές, οι υπόλοιποι του USP, επαναστάτες συνδικαλιστές, ανένταχτοι. Στην αρχή οι εργάτες εμπιστεύονται περισσότερο το USP. Η πολιτική του κυριαρχεί στον αγώνα που διεξάγεται στην επιχείρηση. Όμως όσο περνά ο καιρός, τόσο η πολιτική του αποδεικνύεται λαθεμένη, αντεπαναστατική. Στους εργάτες χάνεται το αίσθημα εμπιστοσύνης προς αυτό. Επικρατεί η πολιτική των κομμουνιστών. Από 20 γίνονται 50, 100, και περισσότεροι. Η κομμουνιστική ομάδα κυριαρχεί πολιτικά σε ολόκληρη την επιχείρηση, κυριαρχεί στην τακτική της Ένωσης, δίνοντας στον αγώνα στόχους επαναστατικούς. Αυτό που συμβαίνει στο επίπεδο της επιχείρησης συμβαίνει και σε ευρύτερη κλίμακα. Η κομμουνιστική πολιτική εξαπλώνεται επιχείρηση την επιχείρηση, τομέα τον τομέα. Επικρατεί, καταχτά την ηγεσία, γίνεται το σώμα, ο νους, η ιδέα που καθοδηγεί.
Το νέο κομμουνιστικό κίνημα — μέσω του συστήματος των συμβουλίων –συγκροτείται από τους πυρήνες των κομμουνιστικών ομάδων στις επιχειρήσεις, από τις νησίδες των κομμουνιστικών μαζών στους διάφορους τομείς της οικονομίας.
Άρα… προτάσσουμε μια “επαναστατικοποίηση” των σωματείων, μια “αναδιοργάνωση”; Και πόσο θα κρατήσει αυτή η διαδικασία; Ένα χρόνο; Μια δεκαετία; Ίσως μέχρι το 1926;
Σε καμία περίπτωση!
Στόχος μας δεν είναι να διαλύσουμε τον πήλινο γίγαντα των κεντρικών σωματειακών ενώσεων με τα 7 εκατομμύρια μέλη, να τον ρίξουμε κάτω, και να τον ξαναστήσουμε με άλλη μορφή.
Στόχος μας είναι, να πάρουμε στα χέρια μας τις επιχειρήσεις που είναι αποφασιστικής σημασίας για την κοινωνική παραγωγική διαδικασία, και κατά συνέπεια αποφασιστικής σημασίας για την έκβαση της επαναστατικής πάλης — και να τις χρησιμοποιήσουμε σαν μοχλό. Με τον οποίο θα φέρουμε τα πάνω κάτω στον καπιταλισμό, σε ολόκληρες επιχειρήσεις, σε ολόκληρους οικονομικούς τομείς.
Εκεί που η ετοιμότητα για δράση μιας μόνο αποφασισμένης εργοστασιακής οργάνωσης ξεπερνά σε αποτελεσματικότητα μια ολόκληρη γενική απεργία.
Εκεί που ο Δαβίδ των επιτροπών βάσης ρίχνει κάτω νεκρό τον Γολιάθ της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας.
ΙΧ
To KPD έχει πάψει να αποτελεί την ενσάρκωση του κομμουνιστικού κινήματος στη Γερμανία.
Μπορεί να επικαλείται όσο θέλει τον Μαρξ, τον Λένιν, τον Ράντεκ.
Δεν είναι παρά το τελευταίο τμήμα του ενιαίου μετώπου της αντεπανάστασης.
Σύντομα θα εμφανιστεί με χάρη, σε σύμπνοια με το SPD και το USPD, να συμμετέχει στο μέτωπο ενότητας της “καθαρά σοσιαλιστικής” κυβέρνησης.
Η εγγύηση που δίνει ότι θα αποτελέσει μια “νομοταγή αντιπολίτευση” στα κόμματα που πρόδωσαν και έσφαξαν εργάτες δεν είναι παρά το πρώτο βήμα.
Η αποκήρυξη του επαναστατικού αγώνα μέχρις εσχάτων ενάντια σε Έμπερτ και Κάουτσκυ (Ρότε Φάνε, 21η Μαρτίου του 1920) σημαίνει σιωπηρή συμμαχία μαζί τους.
Έμπερτ-Κάουτσκυ-Λέβι.
Το έσχατο στάδιο του παρακμάζοντος καπιταλισμού.
Η έσχατη “χείρα βοηθείας” προς την αστική τάξη της Γερμανίας.
Το τέλος.
Το τέλος λοιπόν, των κομμάτων. Της κομματικής πολιτικής . Των κομματικών εξαπατήσεων. Των κομματικών προδοσιών.
Η νέα αρχή, το κομμουνιστικό κίνημα.
Το κομμουνιστικό εργατικό κόμμα.
Οι επαναστατικές εργοστασιακές επιτροπές, ενωμένες στη Γενική Ένωση Εργατών.
Τα επαναστατικά συμβούλια.
Η επαναστατική συνδιάσκεψη των συμβουλίων.
Το επαναστατικό καθεστώς των συμβουλίων.
Η κομμουνιστική δικτατορία των συμβουλίων.
____________
[Οι σημειώσεις είναι της μετάφρασης. To γερμανικό κείμενο από το οποίο έγινε η μετάφραση βρίσκεται εδώ. Η μορφοποίηση του κειμένου έγινε σύμφωνα με τη νέα αγγλική μετάφραση που κρατά τη μορφοποίηση του πρωτότυπου γερμανικού κειμένου]


[7] Ο Ρύλε αναφέρεται στο KPD-O (KPD-Opposition), το οποίο συγκροτήθηκε αρχικά ως εσωτερική αντιπολίτευση, λόγω της στάσης του KPD κατά το πραξικόπημα του Καππ (13-17 Μαρτίου, 1920) και την εξέγερση της Ρουρ που ακολούθησε. Από το KPD-O προέκυψε το KAPD.
[8] AUU (Allgemeine Arbeiter Union). Ιδρύθηκε το Φεβρουάριο του 1920. Αποτελούταν από επιτροπές βάσης (εργοστασίων, χώρων εργασίας, ανέργων κλπ). Ένας από τους όρους ένταξης στην AAU ήταν η αποδοχή της “δικτατορίας του προλεταριάτου”. Η AAU συνεργάστηκε με το KPD όσο αυτό είχε αντικοινοβουλευτικές και αντισυνδικαλιστικές θέσεις, και στη συνέχεια με το KAPD. Έφτασε στην ακμή της το χειμώνα του 1921 με πάνω από 100.000 μέλη. Το Οκτώβρη του 1921 διασπάστηκε σε AAU και AAU-E (Einheitsorganisation). Η AAU-E (στην οποία θα συμμετάσχει και ο Ρύλε) απέρριπτε όχι μόνο τη μορφή-συνδικάτο αλλά και τη μορφή-κόμμα, και προέτασσε το μοντέλο της ενωτικής (ή ενιαίας) επαναστατικής οργάνωσης: μία οργάνωση τόσο για το “οικονομικό” (συσπείρωση και πάλη στο χώρο εργασίας) όσο και το “πολιτικό” (ένοπλη πάλη, επανάσταση, κομμουνισμός) πεδίο. Μετά το τέλος της επαναστατικής περιόδου 1917-1923 και οι δυο AAU, όπως και το KAPD, μεταβλήθηκαν σε ολιγομελείς σέκτες.
[9] Obleute. Πρόκειται για τους “shop stewards”.

Πρόγραμμα της AAUD ( Allgemeine Arbeiter Union Deutschlands)

σε ελεύθερη μετάφραση  από βιβλίο (αν θέλετε να το διαβάσετε στα αγγλικά) για το γερμανικό κομμουνιστικό  και εργατικό κίνημα

Η AAUD ήταν μέρος μια τάσης που πυροδότησε στις αρχές του 20ου αιώνα μαζικές απεργίες που συνδύαζαν τα πολιτικά και τα οικονομικά ζητήματα, όπως και μεγάλες απεργίες ενάντια στα κυρίαρχα συνδικάτα το 1913 στη βόρεια Γερμανία. Αυτή ή τάση έδωσε τη βάση για τη συγκρότηση αυτόνομων επιτροπών.
Σε συνδυασμό με αυτή τη τάση γεννήθηκε η ιδέα για μια ενωτική οργάνωση.
Η πρώτη διατύπωση αυτής της ιδέας εμφανίστηκε στην εφημερίδα της Βρέμης Arbeiterpolitik (εργατική πολιτική). Οι αριστερές κομμουνιστικές εφημερίδες δεν έπαψαν ποτέ να διαδίδουν αυτή την αναγκαιότητα.
Τον Απρίλη - Μάη του 1919 σχηματίστηκε η πρώτη σημαντική οργάνωση, η Γενική Ένωση Εργατών Ορυχείων, από ανοργάνωτους εργάτες μαζί με όλα σχεδόν τα οργανωμένα μέλη των συνδικάτων προτού αυτή διαλυθεί από την αστυνομία.
Τα πρώην μέλη της ένωσης αυτής  θα εντάσσονταν αργότερα στους επαναστάτες συνδικαλιστές, oι οποίοι τότε δεν είχαν το ίδιο "βάρος"  σε σχέση με το υπόλοιπο κίνημα ή την AAUD. Άλλοι θα γύρναγαν στα παλιά παραδοσιακά συνδικάτα.
Η ένωση λιμενεργατών και εργατών ναυπηγείων του Αμβούργου ιδρύθηκε τον Αύγουστο του 1919. Συνδύαζαν την υπεράσπιση των άμεσων συμφερόντων με την προώθηση συγκεκριμένων πολιτικών: την ενεργή αλληλεγγύη στη ρώσικη επανάσταση, τον ένοπλο εξοπλισμό των εργατών, την κριτική στη σπαρτακιστική ηγεσία του κομμουνιστικού κόμματος. Η AAU του Ρουρ ιδρύθηκε την ίδια εποχή σε παρόμοια βάση. Το ιδρυτικό συνέδριο του AAUD έλαβε χώρα τον Φεβρουάριο του 1920. Οι πρώτοι ομιλητές είχαν εμπλακεί στον λεγόμενο "εθνικό μπολσεβικισμό" ήταν όμως στο περιθώριο, αν και είχαν προσελκύσει μια μικρή μειοψηφία.
Μια συζήτηση κυριάρχησε στο συνέδριο: πρέπει το κόμμα ως μορφή οργάνωσης να εγκαταλειφθεί το συντομότερο δυνατό (θέση που υπερασπίστηκε η Roche από το Αμβούργο), ή θα έπρεπε να είναι τουλάχιστον προσωρινά σε ισχύ (θέση την οποία υπερασπίστηκε ο Σρέντερ και ηγεσία του μελλοντικού KAPD).
Το KAPD θα έμπαινε στον πειρασμό να θεωρήσει αυτές τις εργατικές ενώσεις ως την εργατική του βάση. Ο Πάννεκουκ κριτίκαρε την πρακτική που μεταμόρφωνε τις εργατικές ενώσεις σε «εργοστασιακές ομάδες» αντί για «ομάδες εργατών». Έλεγε ότι το μέλλον είναι τα συμβούλια των γειτονιών και των πόλεων που αγκαλιάζουν και υπερβαίνουν τον εργασιακό χώρο. Γι αυτό θεωρούσε ότι δεν είναι καλό για μια εργατική ένωση να είναι απλά μια εκτεταμένη εκδοχή του κόμματος.
Στη βάση της, η κριτική του ήταν δικαιολογημένη αφού από τη στιγμή της γέννησης της η AAUD δεν ήταν παρακλάδι του KAPD.
Το χειμώνα του 1920-1921, η ΑAUD ήταν η πιο ενεργή ένωση, καθώς μόνη της είχε περίπου 150.000 μέλη (ενώ το KAPD είχε περίπου 40.000). Εξέδιδε σε τακτική βάση εβδομαδιαίες εφημερίδες και πολλά φυλλάδια που έφταναν μέχρι και τα 120.000 αντίτυπα. Θα χάσει σχεδόν όλα τα μέλη της μετά το 1923. (σημείωση του blog: αναφέρεται στο 1923, γιατί η χρονιά αυτή σηματοδοτεί την υποχώρηση του εργατικού επαναστατικού κίνηματος μετά από μια πενταετία άγριων απεργιών,εξεγέρσεων και επαναστατικών απόπειρων και ιδιαίτερα μετά την αποτυχία του "Γερμανικού Οκτώβρη"  του 1923)

Πρόγραμμα της AAUD

Η AAUD αγωνίζεται για την ταξική ενότητα του προλεταριάτου.
Στόχος της είναι μια αταξική κοινωνία, η πρώτη φάση της οποίας είναι η δικτατορία του προλεταριάτου. Δηλαδή τη βούληση του προλεταριάτου στον καθορισμό της πολιτικής και οικονομικής οργάνωσης ολόκληρης της κοινωνίας, χάρη στην οργάνωση των συμβουλίων.
Η σταδιακή υλοποίηση της συμβουλιακής ιδέας είναι ο δρόμος που παίρνει η ανάπτυξη της αυτοσυνείδησης ​​της εργατικής τάξης Οι δικτάτορες, μιλώντας καθαυτό, είναι οι εκπρόσωποι των συμβουλίων. Οι αντιπρόσωποι οφείλουν να μεταφέρουν και να εκτελούν τις αποφάσεις των συμβουλίων. Τα συμβούλια μπορούν να ανακαλέσουν τον οποιονδήποτε που παράκουσε τις εντολές των συμβουλίων. Δεν υπάρχει χώρος για ηγέτες εκτός ως συμβούλους.
Η AAUD απορρίπτει όλες τις ρεφορμιστικές και οπορτουνιστικές μεθόδους αγώνα. Αντιτίθεται σε κάθε συμμετοχή στον κοινοβουλευτισμό. Τέτοια συμμετοχή θα ισοδυναμούσε με το σαμποτάρισμα την συμβουλιακής ιδέας.  Απορρίπτει τη συμμετοχή στα τοπικά συμβούλια των επιχειρήσεων ως μια επικίνδυνη ταξική συνεργασία με τους εργοδότες
Η AAUD είναι σε αντίθεση με τον συνδικαλισμό, επειδή ο τελευταίος αντιτίθεται στην συμβουλιακή ιδέα. Είναι ιδιαίτερα αντίθετη, με τον πιο δυνατό βίαιο τρόπο, απέναντι στα συνδικάτα, επειδή είναι τα κύρια εμπόδια για τη συνέχιση της προλεταριακής επανάστασης στη Γερμανία. Είναι τα κύρια εμπόδια που στέκονται μπροστά στο δρόμο της ενοποίησης του προλεταριάτου ως τάξη.
Ο στόχος της AAUD είναι μια ενιαία οργάνωση. Όλες οι προσπάθειες αυτές θα πρέπει να κατευθύνεται προς την επίτευξη αυτού του στόχου. Χωρίς να αποδέχεται την αιτιολόγηση για την ύπαρξη των πολιτικών κομμάτων (καθώς η ιστορική εξέλιξη ωθεί προς τη διάλυσή τους), η AAUD δεν πολεμά το KAPD, του οποίου οι στόχοι και οι μέθοδοι αγώνα είναι επίσης και του AAUD, και προσπαθεί να κινηθεί προς τα εμπρός μαζί με το KAPD στην επαναστατική πάλη. Η  αποστολή της AAUD είναι να φέρει την επανάσταση στους εργασιακούς χώρους. Γι αυτό και παίρνει στα σοβαρά την πολιτική και οικονομική εκπαίδευση των εργατών.
Κατά τη διάρκεια της κατάκτησης της πολικής εξουσίας η εργοστασιακή οργάνωση γίνεται κρίκος της προλεταριακής δικτατορίας , που ασκείται στο χώρο δουλειάς από τα εργατικά συμβούλια, τα οποία ιδρύθηκαν από την εργοστασιακή οργάνωση. Ο σκοπός της εργοστασιακής οργάνωσης είναι να εξασφαλίσει ότι η πολιτική εξουσία θα ασκείται αποκλειστικά και πάντα από το εκτελεστικό συμβούλιο.