Σύντομη ιστορία του αναρχοσυνδικαλισμού

(1) Μεταξύ του 1862 και 1864 αρχίζει να υλοποιείται η διεθνής ένωση των εργαζομένων στην Ευρώπη. Η Διεθνής Ένωση των Εργατών - Πρώτη Διεθνής (1864-1871) θα συσπειρώσει όλες τις τάσεις των σοσιαλιστών και θεωρούνταν οργάνωση εργατών. Ο Μπακούνιν (1814 –1876) και οι οπαδοί του θα προσχωρήσουν στη «Πρώτη Διεθνή» το καλοκαίρι του 1868. Η μπακουνική πτέρυγα αναγνώριζε στην πρώτη αυτή εργατική ένωση ένα συνδικαλιστικό ρόλο με σαφή επαγγελματικό χαρακτήρα.

Στο τέταρτο συνέδριο της Διεθνούς, στη Βασιλεία (1869), οι διάφορες τάσεις του εξουσιαστικού σοσιαλισμού (μαρξιστές, μπλανκιστές, λασσαλιστές), προσέδιδαν στις εργατικές ενώσεις το χαρακτήρα της μεταρρυθμιστικής ένωσης και στην καλύτερη περίπτωση αναγνώριζαν την αναγκαιότητα της ύπαρξης τους μόνο μέσα στα πλαίσια της λειτουργίας του καπιταλισμού. Η σοσιαλιστική κοινωνία γι΄ αυτούς ήταν έργο μόνο της δικτατορίας του προλεταριάτου.

Η πρόταση του Ευγένιου Χίνς, εκπροσώπου της Βελγικής αντιπροσωπείας θα τύχει της αποδοχής των Ισπανών, των Ελβετών (Γιούρα) και μεγάλων τμημάτων των Γάλλων. Επιγραμματικά η πρόταση αυτή βασίζονταν στην αρχή, ότι οι σημερινές οικονομικές εργατικές ενώσεις δεν αποτελούν μια αναγκαιότητα του καπιταλισμού, αλλά πρέπει να θεωρηθούν ο κοινωνικός πυρήνας μιας επερχόμενης σοσιαλιστικής κοινωνίας. Καθήκον της Διεθνούς ήταν να εκπαιδεύσει τους εργάτες ώστε να αναλάβουν αυτή την αποστολή.

Η υιοθέτηση αυτής της πρότασης από το συνέδριο θα καταγραφεί σ΄ ένα ψήφισμα που θα διακηρύξει την αναγκαιότητα των εργατικών συνδικάτων στους χώρους παραγωγής και την σύνδεση τους σε εθνικό και διεθνές επίπεδο, με τελικό στόχο την κατάργηση του συστήματος της μισθωτής εργασίας και την αντικατάσταση του από την ομοσπονδία των ελεύθερων παραγωγών.

Μετά το συνέδριο της Χάγης τον Σεπτέμβριο του 1872, όπου πλέον διαγράφεται ο Μπακούνιν και ένας Ελβετός σύντροφος του, από την πλειοψηφία των μαρξιστών, θα αντιδράσουν όλα σχεδόν τα εθνικά τμήματα και θα αμφισβητήσουν την νομιμότητα του συνεδρίου καταγγέλλοντας την πλασματική πλειοψηφία, η οποία αποτελούνταν από τα μαρξιστικά μέλη του Γενικού Συμβουλίου.

Από τον Σεπτέμβριο του1872 η πλειοψηφία των τοπικών τμημάτων (συνέδριο Σαίντ- Ιμιέ) θα συνεχίσει τις δραστηριότητες της με ιδεολογική βάση τις ελευθεριακές αρχές και χαρακτήρα εργατικό και συνδικαλιστικό. Λόγω αυτού του προσανατολισμού η «Διεθνής» ονομάστηκε αργότερα και «Αντιεξουσιαστική Διεθνής» (1873-1877). Στο συνέδριο αυτό οι Γάλλοι, Ιταλοί, Ισπανοί και Ελβετοί αναρχικοί θα αποκηρύξουν τις αποφάσεις του συνεδρίου της Χάγης και θα ιδρύσουν μια ελεύθερη ένωση ομοσπονδιών. Η συμμετοχή αναρχικών, αρχικά Γάλλων και μετέπειτα Ιταλών και Ισπανών, στο συνδικαλιστικό κίνημα και η αντιεξουσιαστική κατεύθυνση που θα κινηθούν θα γεννήσουν τον αναρχοσυνδικαλισμό.

Η θεωρητική υποδομή αντλήθηκε από τις διδασκαλίες του αντιεξουσιαστικού σοσιαλισμού και η οργανωτική δομή στηρίχτηκε στην εμπειρία του επαναστατικού συνδικαλισμού όπως αυτός αποκρυσταλλώθηκε στη περίοδο από το 1895 έως το1910 στις λατινόφωνες ευρωπαϊκές χώρες συνεχίζοντας τη φεντεραλιστική-μπακουνική παράδοση.

Η παρακμή της πρώτης εργατικής ένωσης, η ήττα της Παρισινής Κομμούνας, αλλά και η μεγάλη περίοδος παρανομίας των λατινόφωνων ευρωπαϊκών τμημάτων θα περιθωριοποιήσουν αυτές τις ιδέες από το ευρωπαϊκό εργατικό κίνημα.

Η ιστορική συνέχεια θα υπάρξει στην πρώτη δεκαετία του 20ου αιώνα στη Γαλλία, όπου αυτές οι ιδέες θα βρουν σάρκα και οστά στην ίδρυση της Γενικής Συνομοσπονδίας Εργασίας (C.G.T.), η οποία στο συνέδριο της Λιμόζ θα διακηρύξει την ανεξαρτησία της από κάθε πολιτικό κόμμα με τα επαναστατικά συνδικάτα να αποτελούν τη ραχοκοκαλιά της συνομοσπονδίας.

Το τέλος του Α΄ παγκοσμίου πολέμου και η επικράτηση των μπολσεβίκων στη Ρωσία θα οδηγήσει πολλούς στην ψευδαίσθηση της «έναρξης της σοσιαλιστικής εποχής». Το καλοκαίρι του 1920 στη Μόσχα, μετά από πρόσκληση των μπολσεβίκων, θα συναντηθούν σοσιαλιστές και συνδικαλιστές, στο ιδρυτικό συνέδριο της Τρίτης Διεθνούς. Η πραγματικότητα που θα αντικρίσουν, οι χιλιάδες διώξεις των αναρχικών και κάθε είδους σοσιαλιστών θα προστεθεί καταλυτικά στην πολιτική αντίθεση τους στον επερχόμενο ασφυκτικό έλεγχο που επιθυμούν να καθιερώσουν οι λενινιστές στο παγκόσμιο εργατικό κίνημα. Ένα μεγάλο μέρος των συνδικαλιστών αντιπροσώπων θα διαμαρτυρηθεί και θα αρνηθεί τη χειραγώγηση που προβάλλεται ως επιστημονικός σοσιαλισμός.

Το συνέδριο της Μόσχας θα καταλήξει στην ξεχωριστή διεθνή συμμαχία των εργατών. Η απαίτηση των μπολσεβίκων να υποταχτεί στη 3η Διεθνή θα αναγκάσει τους συνδικαλιστές σε αποχώρηση και θα οδηγήσει στη συνδιάσκεψη του Βερολίνου του 1920. Η πλήρης ανεξαρτησία των εργατικών συνδικάτων από όλα τα πολιτικά κόμματα και η αντίληψη ότι η σοσιαλιστική κοινωνία θα οικοδομηθεί από τα συνδικάτα των παραγωγικών τάξεων, θα αποτελέσουν τις αγεφύρωτες διαφορές ανάμεσα στους συνδικαλιστές και τους κομμουνιστές.

Τον Οκτώβρη του 1921 η διεθνής συνδιάσκεψη του Ντύσσεντολφ θα συγκαλέσει διεθνές συνδικαλιστικό συνέδριο στο Βερολίνο για τον επόμενο χρόνο. Στο Βερολίνο, στο συνέδριο που διεξήχθη από τις 25 Δεκέμβρη 1922 έως 2 Γενάρη 1923, θα ιδρυθεί η Διεθνής Ένωση Εργαζομένων (Α.Ι.Τ.). Εκπροσωπήθηκαν περίπου τρία εκατομμύρια εργάτες μέσα από δεκατρείς εργατικές συνδικαλιστικές εθνικές ομοσπονδίες. Η διακήρυξη των αρχών της, αποτελούν τις βασικές ιδεολογικές προτάσεις του επαναστατικού συνδικαλισμού σε παγκόσμιο επίπεδο μέχρι σήμερα.


(2) Ο αναρχοσυνδικαλισμός έκανε την εμφάνισή του και έντονη την παρουσία του στην Γαλλία, όταν ο Φερνάντ Πελλουτιέ προσκάλεσε τους αναρχικούς να συμμετέχουν στα συνδικάτα. Από το 1895 και για πολλά χρόνια μετέπειτα, ο αναρχοσυνδικαλισμός ήταν η κυριότερη τάση μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα της Γαλλίας. Οι αναρχοσυνδικαλιστές υποστήριζαν ότι τα συνδικάτα με τη δράση τους μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν αποτελεσματικά την απεργία, το μποϋκοτάζ κατά των επιχειρήσεων και το σαμποτάζ. Όπως και όλοι οι αναρχικοί, ήσαν ενάντια στον κοινοβουλευτισμό και την πολιτική δράση και χρησιμοποιούσαν τις πλατειές εργατικές κινητοποιήσεις για να στηρίξουν τη δράση τους και γι’ αυτό ήσαν ενάντια στην ατομική τρομοκρατία άλλων αναρχικών.

Το μεγάλο όπλο που, κατά την γνώμη τους, θα οδηγούσε στην ανατροπή του καπιταλισμού ήταν η γενική εξεγερτική απεργία.

Στο συνέδριο της C.G.Τ., στην Αμιένη το 1906, ο αναρχοσυνδικαλισμός πέρασε στη φάση της ωριμότητάς του, μιας και ο χάρτης του συνεδρίου υιοθετούσε την αδιάλλακτη ταξική πάλη και διακηρύσσοντας ότι τα συνδικάτα θα είναι στην μελλοντική κοινωνία η βάση της οργάνωσης της παραγωγής και διανομής των προϊόντων. Μεγάλο ρόλο στην επεξεργασία αυτή έπαιξαν ο Λαγκαρντέλ, ο Σορέλ και άλλοι. Έτσι, κάτω απ’ αυτές τις επιδράσεις, οργανώθηκαν στην Γαλλία πολυάριθμες απεργίες και εκδηλώσεις, με αποκορύφωμα την Πρωτομαγιά του 1906 - όπου έγιναν άγριες συγκρούσεις μεταξύ εργατών και αστυνομίας - και τη μεγάλη απεργία των σιδηροδρομικών το 1910.

Στην Ισπανία, οι αναρχικοί ίδρυσαν το 1908 τη Solidaridad Obrera (Εργατική Αλληλεγγύη) και το 1910 την Εθνική Συνομοσπονδία Εργασίας, τη C.Ν.Τ. Οργανώθηκαν πολλές απεργίες. Το κέντρο των δραστηριοτήτων ήταν η Βαρκελώνη, αλλά το κίνημα επεκτάθηκε και στην Πορτογαλία.

Οι Κάτω Χώρες, Ολλανδία και Βέλγιο, είχαν και αυτές αξιόλογο κίνημα και στα συνέδρια της 2ης Διεθνούς έστελναν εξέχουσες φυσιογνωμίες όπως ο αναρχοσυνδικαλιστής Καίσαρ Πέπε κ.ά.

Στις Σκανδιναβικές χώρες, όπως και σε μια σειρά άλλων χωρών (Ρωσία, Πολωνία, Τσεχοσλοβακία, Γιουγκοσλαβία κ.λπ.) υπήρχαν μαχητικές αναρχοσυνδικαλιστικές ομάδες.

Στην Ιαπωνία, από το 1908 υπήρχε έντονη κίνηση. Το 1911 δολοφονείται στις φυλακές ο αναρχικός Κοτόκου μαζί με 11 ακόμα συντρόφους του. Το 1920 ο αναρχοσυνδικαλισμός ασκεί μεγάλη επίδραση στο εργατικό κίνημα ακόμα και μέσα στους κόλπους του Σοσιαλιστικού Κόμματος. Στην Γερμανία, ιδρύθηκε το 1890 η Ελεύθερη Ένωση Γερμανικών Συνδικάτων που το 1919 έφτασε να αριθμεί 100.000 μέλη.

Στην Ιταλία, το 1907 είχαν γίνει πολυάριθμες απεργίες διοργανωμένες από αναρχοσυνδικαλιστές. Το κέντρο του κινήματος ήταν η Πάρμα, όπου το 1908 μια γενική απεργία συσπείρωσε όλες τις εργατικές δυνάμεις της χώρας. Πολλοί σοσιαλιστές τότε πέρασαν με τον αναρχοσυνδικαλισμό. Το 1912 ιδρύθηκε η Ιταλική Συνδικαλιστική Ένωση (USI) που απέκτησε επαφές με τους Γάλλους Λαγκαρντέλ και Σορέλ.

Στις Η.Π.Α, στις 27 Ιούνη του 1905 στο Σικάγο ιδρύθηκε η σημαντικότερη επαναστατική συνδικαλιστική οργάνωση των Η.Π.Α. η IWW (Βιομηχανικοί Εργάτες του Κόσμου). Για να ιδρυθεί αυτή η οργάνωση έγινε μια συγχώνευση 54 εργατικών οργανώσεων με σύνολο 90.000 μέλη περίπου και βασικό ρόλο σ’ αυτό έπαιξαν οι Ευγένιος Ντεμπς, Ουίλλιαμ Χέϊγουντ και Ντανιέλ ντε Λεόν. Λίγο μετά οι Ντεμπς και Λεόν αποχώρησαν και πέρασαν με τον ρεφορμισμό. Η IWW οργάνωσε πολλές απεργίες όπως τη γενική απεργία των υφαντουργών το 1912. Αυτή τη χρονιά, η αριστερή πτέρυγα του Σοσιαλιστικού Κόμματος υιοθετούσε αρκετές από τις αναρχοσυνδικαλιστικές απόψεις στο πρόγραμμά της που είχε τον τίτλο «Ο βιομηχανικός συνδικαλισμός» και αυτό γιατί το πρόγραμμα γράφτηκε από τους αγωνιστές Ουίλλιαμ Χέιγουντ και Γκούσταβ Λε Μπον. Η IWW φιλοδοξούσε να μετατραπεί σε μια παγκόσμια οργάνωση και η επιρροή της σε οργανώσεις άλλων χωρών, όπως της Μ. Βρετανίας, Νορβηγίας, Αυστραλίας, Καναδά, Ν.Αφρικής, Μεξικού και Χιλής, ήταν μεγάλη. Το 1917 η δύναμή της έπεσε κάπως και αριθμούσε περίπου 60.000 μέλη. Άλλες οργανώσεις στις Η.Π.Α, εκείνη την εποχή ήταν η Αναρχοσυνδικαλιστική Ένωση Βόρειας Αμερικής που ιδρύθηκε το 1912 και η Διεθνής Μορφωτική Ένωση Συνδικάτων που ιδρύθηκε το 1914.

Στην Μ. Βρετανία στις 26 Νοέμβρη 1910, ιδρύθηκε η Βιομηχανική Αναρχοσυνδικαλιστική Μορφωτική Ένωση, η ISEL, στο Μάντσεστερ, με πρωτοβουλία του αγωνιστή Τομ Μανν. Η οργάνωση αυτή απέκτησε μεγάλη επιρροή στο εργατικό κίνημα και διοργάνωσε πολλές απεργίες με κορυφαίες τις απεργίες των σιδηροδρομικών, των εργατών μεταφορών, των ανθρακωρύχων και άλλων κλάδων. Στο διάστημα 1910-1914 έγιναν οι μεγαλύτερες και οι πιο άγριες απεργίες των εργατών, των οποίων ο μεγαλύτερος εμψυχωτής ήταν ο Τομ Μανν. Το κίνημα επεκτάθηκε και στην Ιρλανδία όπου ξεχώριζε ο α Τζιμ Λάρκιν.

Στη Νορβηγία, το 1920 οι αναρχοσυνδικαλιστές αποτελούσαν την πλειοψηφία του Συνδικαλιστικού Κέντρου. Το 1909 συνήλθε μια διάσκεψη αναρχοσυνδικαλιστών και άλλων αγωνιστών από 6 Λατινοαμερικάνικες χώρες και μεγάλο ρόλο σ’ αυτό έπαιξαν οι διάφοροι αναρχικοί που είχαν μεταναστεύσει εκεί από την Ιταλία, την Ισπανία και την Πορτογαλία. Δημιουργήθηκαν νέα συνδικάτα και έγιναν πολλές απεργίες. Τα βασικά κέντρα ήσαν η Αργεντινή, η Χιλή, η Βολιβία και το Μεξικό. Στην Αυστραλία, το ισχυρό κίνημα που υπήρχε κηρύχτηκε παράνομο το 1916, επειδή διοργάνωνε αντιπολεμικές απεργίες και ενέργειες. (Την εποχή εκείνη οι αναρχικοί και οι αναρχοσυνδικαλιστές διοργάνωναν σε όλο τον κόσμο αντιπολεμικές απεργίες ενάντια στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η IWW είχε οργανώσει πολλές τέτοιες.) Τον Αύγουστο και τον Οκτώβρη 1917, οι Αυστραλοί αναρχοσυνδικαλιστές οργάνωσαν γενική απεργία 100.0000 εργατών. Ισχυρή επιρροή είχε ο αναρχοσυνδικαλισμός και σε μια σειρά άλλες χώρες όπως στον Καναδά, στη Νότια Αφρική, στη Νέα Ζηλανδία κ.ά.

Τον Ιούλη του 1921, οι αναρχοσυνδικαλιστές από όλες σχεδόν τις χώρες εκπροσωπούνται στο ιδρυτικό συνέδριο της Κόκκινης Διεθνούς των Εργατικών Συνδικάτων, όπου έρχονται σε ρήξη με τους μαρξιστές και αποχωρούν. Σημαντικές δυνάμεις όμως προσχωρούν στην Κόκκινη Διεθνή, όπως ο κύριος όγκος της γαλλικής CGΤ με επικεφαλής τον Μονμουσώ, η ομάδα Χέιγουντ-Χάρντυ από την IWW, μεγάλες δυνάμεις από Αγγλία, Ιαπωνία κ.λπ Όσοι όμως έμειναν πιστοί στον αναρχοσυνδικαλισμό, τον Δεκέμβρη του 1922 στο Βερολίνο, ίδρυσαν την Διεθνή Ένωση Εργατών, την IWA, που είχε τμήματα σε Γερμανία, Ιταλία, Ισπανία, Πορτογαλία, Τσεχοσλοβακία, Πολωνία, Σουηδία, Δανία, Αργεντινή, Μεξικό, Χιλή, Βολιβία κ.λπ. Πάντως, τα σημαντικότερα τμήματα ήταν η ισπανική CNT, η πορτογαλική CGT και η αργεντίνικη FORA. Πολλά απ’ αυτά τα τμήματα υπάρχουν μέχρι σήμερα.

Τα συνέδρια που πραγματοποίησε μέχρι σήμερα η IWA είναι: Βερολίνο 1922 (ήταν το ιδρυτικό συνέδριο όπου συμμετείχαν 28 εκπρόσωποι από 14 χώρες που εκπροσωπούσαν 1.000.000 μέλη), Μαδρίτη 1931, Παρίσι 1935, Παρίσι 1938, Τουλούζη 1951, Πουτώ 1953, Μασσαλία 1956, Τουλούζη 1958, Μονπελιέ 1971, Παρίσι 1971, 1979 και 1986.

Σημείωση δικιά μας: Σήμερα το διεθνές αναρχοσυνδικαλιστικό ρεύμα είναι χωρισμένο σε δύο μέρη κυρίως με το ένα κομμάτι του να είναι στην IWA και το άλλο στο διεθνή αναρχοσυνδικαλιστικό συντονισμό

Πηγές (1) http://punk.gr/nogod-nomaster
(2) http://www.anarkismo.net/article/3524


(Απαραίτητη Διευκρίνηση...στα κείμενα που δημοσιεύονται δεν σημαίνει ότι υπάρχει απαραίτητα και ιδεολογικοπολιτική ταύτιση σε ότι αναφέρεται)

Κάποια συμπεράσματα για το σαμποτάζ - Émile Pouget

Όπως το αντιλαμβανόμαστε, εξετάζοντας τα μέσα του εργατικού σαμποτάζ, κάτω από κάθε μορφή και κάθε στιγμή στην οποία εκδηλώνεται, ο χαρακτήρας του είναι -παντού και πάντα!- να χτυπάει το αφεντικό στο πορτοφόλι.

Ενάντια σ αυτό το σαμποτάζ, που δε χτυπά παρά τα μέσα της εκμετάλλευσης, άψυχα αντικείμενα, η μπουρζουαζία δε μένει στις κατάρες. Αντιθέτως, οι καταστολείς του εργατικού σαμποτάζ δε στερούνται ενός άλλου σαμποτάζ, πραγματικά εγκληματικού, τερατώδους και αποτρόπαιου, που αποτελεί την ίδια την ουσία της καπιταλιστικής κοινωνίας.

Δεν ντρέπονται γι αυτό το σαμποτάζ που, δεν αρκείται στο να καταστρέφει τα θύματά τους, τους ζημιώνει την υγεία, τους απομυζεί την ίδια τους τη ζωή... Μέχρι τέλους! Υπάρχει σ αυτήν την απάθεια ένας βασικός λόγος: Ότι, στην περίπτωση αυτή, οι σαμποτέρς είναι οι προνομιούχοι.

Σαμποτέρς, οι έμποροι που κερδοσκοπώντας στο γάλα, αφήνουν τα παιδιά να πεινάνε, εξοντώνουν τις μελλοντικές γενιές.

Σαμποτέρς, οι αλευροβιομήχανοι και οι φουρνάρηδες, που προσθέτουν άλευρα από ταλκ ή άλλα βλαβερά προϊόντα, αλλοιώνοντας έτσι το ψωμί, διατρογικό είδος πρώτης ανάγκης.

Σαμποτέρς, οι κατασκευαστές σοκολάτας με λάδι φοίνικα ή καρύδας, με κόκκους καφέ στο άμυλο, με ραδίκια ή με βελανίδια, με πιπέρι στο κέλυφος του αμυγδάλου ή στις ελιές, με κρέμες από γλυκόζη, με γλυκά από βαζελίνη, με μέλη από άμυλο και πολτό κάστανου, ε ξίδι από θειϊκό οξύ, με τυριά με κιμωλία ή άμυλο, με μπύρα από φύλλα ξύλων κλπ κλπ (σ.τ.μ. κερδοσκοπικά "μαγειρέματα" της εποχής).

Σαμποτέρς, οι έμποροι, ώ αυτοί οι πατριώτες! Ακόμα καλύτεροι κι από τον Bazaine, που στα 1870-71, συνεισέφερε στο σαμποτάζ της πατρίδας τους, παραδίδοντας στο στρατό όπλα με κομμάτια χαρτονιού και καρτέλες με σκόνη άνθρακα. Σαμποτέρς, ίσοι μ αυτούς που εισέρχονται περήφανοι στην πατρική επιχείρηση, χτίζουν τα κανόνια των πολεμικών πλοίων, τα υποβρύχια, εξοπλίζουν το στρατό, πουλάνε σάπια κρέατα και φυματιώσεις, σαμποτέρς, όπως οι εργολάβοι ή οι κατασκευαστές των σιδηροδρόμων, οι μηχανικοί των πολυκατοικιών, οι έμποροι χημικών, οι βιομήχανοι κάθε είδους και κάθε κατηγορίας... Ναί, σαμποτέρς! όλοι τους, χωρίς εξαίρεση!.. καθώς όλοι τους, φθείρουν, παραποιούν, καταστρέφουν όσο πιο πολύ μπορούν.

Το σαμποτάζ είναι παντού! παντού! όμως, αυτό το καπιταλιστικό σαμποτάζ που ζωογονεί τη σημερινή κοινωνία, που τη ζωογονεί, όπως εμάς το οξυγόνο του αέρα, αυτό το σαμποτάζ δε θα εξαφανιστεί παρά μόνο μαζί της, αυτό το σαμποτάζ είναι που πρέπει να καταδικάσουμε κι όχι το εργατικό σαμποτάζ.

Αυτό εκεί, πρέπει να επιμείνει! δεν χτυπά παρά το κεφάλαιο, το πορτοφόλι, ενώ το άλλο λυμαίνεται την ανθρώπινη ζωή, καταστρέφει την υγεία, γεμίζει τα νοσοκομεία και τα νεκροταφεία.

Οι ζημιές που γεννά το εργατικό σαμποτάζ δεν είναι παρά οικονομικές, εκείνες που παράγει το καπιταλιστικό σαμποτάζ αντιθέτως κάνουν το αίμα να τρέχει.

Το εργατικό σαμποτάζ εμπνέεται από τις αλτρουιστικές γενναιόδωρες αρχές του: είναι ένα μέσο άμυνας και προστασίας απέναντι στην μανία των αφεντικών. Είναι το όπλο των απόκληρων που μάχονται για την ύπαρξη αυτών και των οικογενειών τους. Στοχεύει να βελτιώσει τις κοινωνικές συνθήκες του εργατικού πληθυσμού και να τον απελευθερώσει από την εκμετάλλευση, και τη συνθλίβει... Είναι μια στάλα ακτινοβόλας και καλύτερης ζωής.

Το καπιταλιστικό σαμποτάζ, δεν είναι παρά ένα εργαλείο έντασης της εκμετάλλευσης. Συμπυκνώνει τις ασυγκράτητες ορέξεις και την εξαφάνιση των ρεπό. Είναι η αντιπαθής έκφραση της αρπακτικότητας, μιας ακόρεστης δίψας για πλούτο που δεν υποχωρεί μπροστά στο έγκλημα που τη θρέφει... Όχι μόνο θέτει σε κίνδυνο τη ζωή, αλλά και σπέρνει παντού τα ερείπια, τη θλίψη, το θάνατο...

Μετάφραση:...για τη διάδοση της μεταδοτικής λύσσας, Γενάρης 2008

O Émile Pouget ήταν γενικός γραμματέας της γαλλικής CGT (1901-1908) και από τους βασικούς εκπροσώπους του επαναστατικού συνδικαλισμού και του αναρχοσυνδικαλισμού

To εργατικό κίνημα της Σύρου τον 19ο αιώνα

Tου ΛEONAPΔOY KOTTH από την 15θήμερη εφημερίδα της Σύρου "Άποψη" (αρ.φύλλου 119)

To νησί της Σύρου, αυτή την εποχή, αποτελεί σημαντικό οικονομικό και διακομιστικό κέντρο στην περιοχή του Αιγαίου. Λόγω της ευνοϊκής γεωγραφικής θέσης που κατέχει, αποτέλεσε αρκετά γρήγορα σημείο συνάντησης των ναυτιλιακών συμφερόντων της πλοιοκτητικής και της παροικιακής αστικής τάξης. H βιομηχανική δραστηριότητα εξαντλείται, στη ναυπήγηση πλοίων και στη κατεργασία δερμάτων. Το 1864 βρίσκουμε εννιά (9) εργοστάσια με χίλιους πεντακόσιους μόνιμους (1500) και τρεις χιλιάδες (3000) εποχιακούς εργάτες. Στα ναυπηγεία απασχολούνται περίπου δύο χιλιάδες εργάτες (2000). Σ' αυτό το χώρο με τους πρώτους βιομηχανικούς εργάτες των Κυκλάδων θα συναντήσουμε τους πρώτους νησιώτες αναρχικούς, οι οποίοι θα συνδέσουν τη δράση τους με την επαγγελματική οργάνωση των εργαζομένων.
Σπουδαίο ρόλο στην ταξική χειραφέτηση της κυκλαδικής εργατικής τάξης έπαιξαν Ιταλοί και Γάλλοι εξειδικευμένοι εργάτες, οι οποίοι έχουν εγκατασταθεί στο νησί από το 1871 και οι οποίοι εργάζονται στο "Ναυπηγείο της Ελληνικής Ατμοπλοϊκής Εταιρείας". Όλοι αυτοί κρατάνε ζωντανή μέσα τους όχι μόνο τη μνήμη της παρισινής κομμούνας αλλά βρίσκονται ενταγμένοι ήδη στην αντιεξουσιαστική πτέρυγα του ευρωπαϊκού εργατικού κινήματος, όπως αυτή εκφράστηκε στο συνέδριο του Σαιντ Ιμιέ.
Στα 1876 με 1877 στην Ερμούπολη συγκροτείται και δραστηριοποιείται ένας αναρχικός εργατικός όμιλος, ο οποίος διατηρεί επαφές με τους Πατρινούς αναρχικούς του "Δημοκρατικού Συνδέσμου". Η συριανή αυτή αναρχική οργάνωση το 1880 θα εκδώσει και μία εφημερίδα, την "Εφημερίδα του Λαού", με διάρκεια ζωής έξι μήνες, από τον Ιούλιο έως το Νοέμβριο. Με δικές τους προσπάθειες θα γεννηθεί το πρώτο εργατικό σωματείο, το 1879 στην Ερμούπολη, το οποίο θα συμπεριλάβει στις τάξεις του και όλα τα φιλελεύθερα στοιχεία της κυκλαδικής πρωτεύουσας. Είναι ο "Αδελφικός Σύνδεσμος Ξυλουργών των Ναυπηγείων Σύρου". Το καταστατικό του σωματείου, όπως αναφέρει ο Μ. Δημητρίου, καταγράφει ως βασικούς σκοπούς τις βελτιώσεις μισθών και συνθηκών εργασίας. Το σωματείο νομιμοποιείται με συμβολαιογραφική πράξη.

Oι απεργίες της Σύρου

Το 1879 θα ξεσπάσει μεγάλη νομισματική κρίση. Οι Έλληνες χρηματιστές έχουν τραβήξει τα χρήματά τους σε ξένες τράπεζες και έτσι οι συναλλαγές γίνονταν με ρωσικό νόμισμα. Θα υπάρξει αναστάτωση στην αγορά και θα μειωθεί η αγοραστική ικανότητα των εργατών. Το Φεβρουάριο θα κηρυχτούν απεργίες στα ναυπηγεία και τα βυρσοδεψεία. Σχετικά με τις δύο αυτές απεργίες, σημαντικά είναι τα στοιχεία που παραθέτει ο Κορδάτος και στη συνέχεια επαναλαμβάνουν και άλλοι ιστορικοί.
Η απεργία στα Ναυπηγεία θα κηρυχτεί στις 16 Φεβρουαρίου, ενώ στα βυρσοδεψεία πέντε μέρες αργότερα στις 21 του ίδιου μηνός. Η εφημερίδα "Πατρίς" στο φύλλο της 17ης στο πρωτοσέλιδό της θα αναγγείλει ειρωνικά την πρώτη εργατική απεργία, "Εν βήμα έτι προς την πρόοδον!". Μας πληροφορεί ότι τα ναυπηγεία είναι κλειστά και ότι οι τετρακόσιοι εργάτες "συνελθόντες και σύνδεσμον συστήσαντες δια συμβολαιογραφικής πράξης". Τα αιτήματα των απεργών είναι 1) αύξηση 25 έως 50% των μισθών και 2) μείωση του ωραρίου εργασίας από 14 σε 10 ώρες.
Στις 21 Φεβρουαρίου θα ξεσπάσει η δεύτερη απεργία, στα βυρσοδεψεία. Τα αιτήματά τους είναι: 1) αύξηση των μεροκάματων κατά 27%, 2) τα μεροκάματα να πληρώνονται σε γερό νόμισμα, 3) να καταργηθεί η κατ' αποκοπή εργασία, 4) η απασχόληση όλων των εργατών, 5) να καταργηθεί η αγγαρεία της Κυριακής.
Τα αιτήματα αυτά προσδιορίζουν τον ταξικό χαρακτήρα του αγώνα τους και δείχνουν την επιρροή των πρώιμων αναρχοσυνδικαλιστών του "Εργατικού Συλλόγου". Ο σχολιασμός κάποιων ιστορικών ότι αυτά τα αιτήματα δεν ήταν αναρχοσυνδικαλιστικά, αν και προετοιμάστηκε η απεργία από αναρχοσυνδικαλιστές, δείχνει απλώς ότι αγνοούν τις βασικές αρχές αυτής της επαναστατικής παράδοσης.
Ο επαναστατικός συνδικαλισμός ή αναρχοσυνδικαλισμός, όπως έγινε ευρύτατα γνωστός, στηρίζεται σε δύο κατευθύνσεις, του αγώνα για καθημερινή βελτίωση των συνθηκών ζωής και του αγώνα για τη μελλοντική αταξική κοινωνία.

Nομισματική κρίση

Τα ημερομίσθια των ειδικευμένων εργατών των Nαυπηγείων είναι επταπλάσια από το μέσο όρο των άλλων βιομηχανικών εργατών και αντίστοιχα με αυτά των εργατών της βρετανικής εργατικής τάξης. Όπως σημειώνει ο Γ. Αλεξάτος στο βιβλίο του "η εργατική τάξη στην Eλλάδα", το 1874 το ημερομίσθιο των συριανών ειδικευμένων εργατών είναι 28,1 δρχ. ενώ ο μέσος όρος των υπόλοιπων ελλήνων είναι 8,5 δρχ.
Όταν θα ξεσπάσει η νομισματική κρίση, θα συμπαρασύρει και όλους τους άλλους οικονομικούς τομείς της τοπικής κοινωνίας, θίγοντας δραματικά τα κεκτημένα δικαιώματα της συριανής βιομηχανικής τάξης. Οι απεργίες, που κεντρικό τους αίτημα έχουν την υπεράσπιση της αγοραστικής ικανότητας των ημερομισθίων, είναι δείγμα όχι μόνο της ενσυνείδητης ταξικής αντιπαράθεσης της συριανής εργατιάς αλλά και συνιστούν επιλογή αντίστασης στις απαιτήσεις της αστικής τάξης να επιβάλλει τη πειθαρχία και την ιδεολογία της μισθωτής εργασίας.
Η απεργία στα ναυπηγεία θα τελειώσει μετά από μια βδομάδα με πρόσκαιρη νίκη των εργατών. Ένα μήνα μετά θα προσληφθούν ανειδίκευτοι εργάτες από τα νησιά και θα απολυθούν δεκάδες εργάτες, ιδιαίτερα εκείνοι που συμμετείχαν στην απεργία. Αρκετοί απ' τους απολυμένους εργάτες θα μεταναστεύσουν στην Αίγυπτο και θα σφραγίσουν με την συμμετοχή τους, την ιστορία του αναρχικού εργατικού κινήματος στη Μεσόγειο.
Η αποστολή στρατιωτικού αποσπάσματος, μιας διλοχίας, από την κυβέρνηση Κουμουνδούρου δικαιώνει έναν από τους κυρίαρχους λόγους της ύπαρξης στρατών, αυτόν της καταστολής κάθε ταξικής διεκδίκησης από μέρους των εργαζομένων.
Δεν γνωρίζουμε αν οι βυρσοδέψες είχαν δημιουργήσει κάποιο επαγγελματικό σωματείο. Πιθανόν να λειτουργούσαν μέσα από κάποια γενική συνέλευση όλων των μελών, και τούτο ενισχύεται από δύο στοιχεία. Μέχρι σήμερα δεν έχει βρεθεί καταστατικό ανάλογο με αυτού των ναυπηγείων. Η καταγραφή των αιτημάτων και η επίδοσή τους στους εργοδότες αποτυπώνει την θέσπιση ενός αποφασιστικού σώματος, με την παρουσία αντιπροσώπων σε επίπεδο εκτελεστικού οργάνου.

Συμπλοκές με απεργοσπάστες

Οι συμπλοκές με απεργοσπάστες που πήγαν για δουλειά ήταν ιδιαίτερα σκληρές και αποθάρρυναν άλλους να πράξουν ανάλογα. Οι διαδηλώσεις καθημερινές, οι συγκρούσεις με την αστυνομία θα φέρουν και τον πρώτο νεκρό αστυνομικό. Η αναστάτωση γενικεύεται σε όλη τη Σύρο και ο νομάρχης κλείνεται στην νομαρχία ζητώντας ενισχύσεις. Οι πενήντα σκαπανείς, που θα στείλει εσπευσμένα η κυβέρνηση, θα αποκαταστήσουν τη τάξη.
Αυτή η αντίσταση στη προοπτική της προλεταριοποίησης, η εγνωσμένη αντιπαράθεση με τη πολιτική εξουσία, όπως εκφράστηκε με τη πολιορκία της νομαρχίας από τους απεργούς, και οι συγκρούσεις των εξεγερμένων με τα στρατιωτικά τμήματα της κυβέρνησης θα καταγραφούν ως η έναρξη της ταξικής πάλης στην Ελλάδα.
Έντρομοι οι αστοί της Σύρου, δια στόματος πρωτοδίκη, θα ζητήσουν με άρθρα στο τοπικό τύπο (εφημερίδα "Πατρίς", φύλλα 679- 686- 690, από 19-5 έως 7-7-1879) την απαγόρευση των σωματείων και των απεργιών, λόγω του αντικαθεστωτικού και αντικοινωνικού χαρακτήρα που έχουν. Η καταστολή που θα γνωρίσουν οι πρώτοι συνδικαλιστές από το κράτος δεν θα αφήσει περιθώρια επαναστατικής παράδοσης στο νησί της Σύρου. Οι απολυμένοι απεργοί θα πάρουν το δρόμο της μετανάστευσης και θα πουλήσουν για μια ακόμα φορά την εργατική τους δύναμη και την ελευθερία τους στα κάτεργα της μισθωτής εργασίας.

Σημείωση: Tο παραπάνω κείμενο δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στην εφ. ANTI-TYΠOΣ THΣ ΠAPOY (τ. 3, Xειμώνας 2003)

Διακύρηξη τηs Ένωσηs Αναρχοσυνδικαλιστικήs Προπαγάνδαs του Πέτρογκραντ

H σημερινή στιγμή αντιπροσωπεύει μια αποφασιστική καμπή στην ιστορία τηs ανθρωπότηταs. O παγκοσμιοs πόλεμοs, που μαίνεται ήδη, εδώ και τρία χρόνια, έχει αποκαλύψει με εκπληκτική σαφήνεια την ολοκληρωτική κατάρρευση των θεμελίων στα οποία στηρίζεται η κοινωνία. Η πιο ξεκάθαρη μαρτυρία για την πτώση τηs καπιταλιστικήs τάξηs, είναι η λαική επανάσταση που έχει ξεσπάσει σε ολόκληρη την Ρωσία και η οποία συνεχίζει να αναπτύσσεται προs την κατεύθυνση τηs ριζικήs κοινωνικήσ ανατροπήs. Επιπρόσθετα, υπάρχει ο αναβρασμόs ανάμεσα στιs τάξειs του προλεταριάτου των άλλων καπιταλιστικών χωρών που αργά ή γρήγορα θα πάρει τιs διαστάσειs μιαs μαζικήs επαναστατικήs έκρηξηs. Τα ιστορικά αυτά γεγονότα έχουν μια πρωταρχική σημασία. Δείχνουν ότι η πρωτοπορεία του διεθνούs προλεταριάτου, που αναζητάει μία διέξοδο από την αφόρητη κατάσταση που γέννησε ο τρίχρονοs πόλεμοs τον οποίο έκανε η ιμπεριαλιστική μπουρζουαζία των μεγάλων δυνάμεων, βρίσκεται ξαφνικά αντιμέτωπη με την προοπτική μιαs ολοκληρωμένηs κοινωνικήs επανάστασηs, που ωs τότε φαινόταν σαν ένα θέμα του μακρινού μέλλοντοs.

Η ανάγκη για μια βασική κοινωνική κι οικονομική ανοικοδόμηση είναι σήμερα ιδιαίτερα αισθητή στο ρώσικο προλεταριάτο. Η μεγάλη αποδιοργάνωση τηs οικονομικήs ζωήs τηs χώραs, η ολοκληρωτική χρεωκοπία προs την οποία κινείται γρήγορα η ρωσία και η οποία είναι αναπόφευκτη, αν πρόκειται να επιτραπεί η διατήρηση του απαραβίαστου των καπιταλιστικών μορφών, απαιτεί την άμεση οργάνωση νέων μορφών οικονομικών σχέσεων από τιs ίδιεs τιs εργαζόμενεs μάζεs. Καμιά κοινωνική μεταρρύθμιση, που πραγματοποιείται από την κορυφή από μια αστική, μισοσοσιαλιστική ή ακόμα και μια απόλυτα σοσιαλιστική προσωρινή κυβέρνηση ή συντακτική συνέλευση, δεν μπορεί ν' ανακουφίσει την οικονομική δυσπραγία που χειροτερεύει καθημερινά. Οι λαικέs οργανώσειs - οργανώσειs των εργατών κι αγροτών - δεν πρέπει να βασίζονται σε μεταρρυθμίσειs από πάνω, αλλά πρέπει να επιχειρούν μια άμεση και ριζική αναδιοργάνωση των σημερινών κοινωνικών και οικονομικών σχέσεων.

Μια τέτοια οργάνωση υπάρχει ήδη σε ένα σημαντικό βαθμό. Την ίδια ακριβώs μέρα τηs πτώσηs τηs δυναστείαs των Ρωμανώφ, άρχισε μια πυρετική οργάνωση τηs εργασίαs στο επίπεδο τηs βάσηs. Οι αναρχοσυνδικαλιστέs, που έιχαν πάντοτε στηρίξει μεγάλεs ελπίδεs στο δημιουργικό πνεύμα τωμ μαζών και στην ικανότητα τουs για αυτο-οργάνωση μέσα σε μια επαναστατική κατάσταση, δεν διαψεύστηκαν στιs προσδοκίεs τουs. Ολόκληρη η Ρωσική επικράτεια καλύπτεται τώρα από ένα πολύπλοκο δίκτυο λαικών οργανώσεων: σοβιέτ από εργατικούs, αγροτικούs και στρατιωτικούs αντιπροσώπουs, βιομηχανικά συνδικάτα, εργοστασιακέs επιτροπέs, ενώσειs άκληρων αγροτών κλπ. Και καθημερινά αναπτύσσεται η πεποίθηση ανάμεσα στιs ταλαίπωρεs μάζεs, ότι μόνο οι ίδιοι οι άνθρωποι, διαμέσου των οργανώσεων τουs που δεν ανήκουν σε κανένα κόμμα, μπορούν να εκπληρώσουν το καθήκον μιαs ριζικηs κοινωνικήs κι οικονομικηs ανοικοδόμησηs.

Το κράτοs έχει ήδη υποστεί το πρώτο συντριπτικό πλήγμα. Θα πρέπει τώρα ν' αντικατασταθεί από μια Πανρωσική Ομοσπονδία ελεύθερων πόλεων κι ελεύθερων κομμούνων, από αστικέs κι επαρχιακέs κομμούνεs που συνενώνονται, από τοπικέs, συνοικιακέs και περιφερειακέs ομοσπονδίεs. Μια τέτοια πολιτική ανοικοδόμηση θα προσφέρει μια ριζοσπαστική λύση στο πρόβλημα τηs απόλυτηs αυτονομίαs για τιs μικρέs περιφερειακέs μονάδεs. Θα δείξει επίσηs το δρόμο για την επίλυση πολύπλοκων εθνικών ζητημάτων, που δεν μπορούν να επιλυθούν όσο διατηρείται το κράτοs - ακόμα κι αν είναι "δημοκρατικό" με το να επιτρέπει ένα βαθμό αυτονομίαs στιs εθνότητεs. Τα σοβιέτ των αντιπροσώπων των εργατών, αγροτών και στρατιωτών, που εκφράζουν την πολιτική θέληση των μαζών, πρέπει να αναλάβουν την εκτέλεση αυτήs τηs πολιτικήs ανοικοδόμησηs τηs χώραs με βάση την πιο πλατιά εφαρμογή του ομοσπονδιακού συστήματοs.

Αλλά η εκτέλεση ενόs δεύτερου κι ακόμα πιο σημαντικού καθήκοντοs, εκείνου μιαs πλέριαs οικονομικήs ανοικοδόμησηs, θα πρέπει ν' αφεθεί σε άλλεs λαικέs οργανώσειs που ταιριάζουν καλύτερα γι αυτό το σκοπό: τα βιομηχανικά συνδικάτα κι άλλεs οικονομικέs οργανώσειs των εργατών κι αγροτών.
Η απαλλοτρίωση τηs γηs, ο εργατικόs έλεγχοs στην παραγωγή κι άλλα μέτρα που οδηγούν στην πλέρια κοινωνικοποίηση τηs γηs και των εργοστασίων, μπορούν να πραγματοποιηθούν μόνο από ομοσπονδίεs γεωργικών συνδικάτων, βιομηχανικά συνδικάτα, εργοστασιακέs επιτροπέs, επιτροπεs ελέγχου κι άλλεσ παρόμοιεs οργανώσειs στιs τοπικέs συνοικίεs , σ' ολόκληρη τη χώρα. Μόνο μια πανρωσική ένωση αυτών των οργανώσεων των παραγωγών γύρω από την οποία θα συσπειρωθούν επίσηs όλα τα ικανά στοιχεία από τιs παρασιτικέs και μεσαίεs τάξειs του πληθυσμού, μπορεί να κατορθώσει ν' ανοικοδομήσει ολόκληρη την οικονομική ζωή τηs χώραs πάνω σε νέεs βάσειs. Κι αυτή η διαδικασία ριζικήs οικονομικήs ανοικοδόμησηs θα αναπτυχθεί στο βαθμό μόνο που η σημασία των πολιτικών οργανώσεων μειώνεται, ενώ η σημασία των οικονομικών οργανώσεων των παραγωγών αυξάνει, οργανώσεων που μπορούν να εξαφανίσουν τιs άχρηστεs πολιτικέs μορφέs ανθρώπινηs ύπαρξηs.

Η κοινωνική επανάσταση, που το Ρώσικο αστικό κι επαρχιακό προλεταριάτο εργάζεται από κοινού για να φέρει σε πέραs, θάναι αντικρατική στιs μεθόδουs πάληs τηs, συνδικαλιστική στο οικονομικό τηs περιεχόμενο και ομοσπονδιακή στα πολιτικά τηs καθήκοντα. Ο θρίαμβοs τηs θα αναγγείλει έτσι την δημιουργία ενόs κοινωνικού συστήματοs που θα εξελιχθεί φυσιολογικά και σχετικά ανώδυνα προs την κατεύθυνση τηs πλέριαs υλοποίησηs του Αναρχοκομμουνιστικού ιδανικού.

Στενά συνδεδεμένη με την αναρχοσυνδικαλιστική αντίληψη του περιεχομένου και των καθηκόντων τηs Ρώσικηs επανάστασηs, είναι η θέση μαs απέναντι στο πρόβλημα του πολέμου. Μια διαρκήs ειρήνη ανάμεσα στα έθνη, δεν μπορεί να παγιωθεί από πάνω, από τιs ιμπεριαλιστικέs κυβερνήσειs. Δεν μπορεί να είναι παρά το αποτέλεσμα μιαs νικηφόραs εξέγερσηs του προλεταριάτου όλων των εμπόλεμων χωρών, που θα δώσει ένα τέλοs στον ληστρικό ανταγωνισμό των καπιταλιστών και θα προετοιμάσει το δρόμο για την ενότητα των ελεύθερων ανθρώπων. Κατά συνέπεια, η συνέχιση και το πλάταιμα τησ επανάστασηs στη Ρωσία - η μετατροπή τηs σε κοινωνική επανάσταση - αποτελεί ένα παράγοντα τεράστιασ διεθνούs σημασίαs. Μια "επίθεση", που υποτίθεται ότι εξαπολύεται με σκοπό την απελευθέρωση, το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να ωφελήσει τουs καπιταλιστέs και των δύο στρατοπέδων, που ενδιαφέρονται για μια "νικηφόρα" έκβαση του πολέμου. Δεν μπορεί να ωφελήσει τουs ανθρώπουs, που λαχταρούν παντού να σταματήσει για πάντα η συνέχιση τηs εμπόλεμηs κατάστασηs καθώs και για να ανατραπεί ο καπιταλιστικόs ζυγόs. Οι Αναρχοσυνδικαλιστέs, τώρα όπωs και πριν από την ανατροπή του δεσποτισμού, ξέρουν πολύ καλά πωs ο βασικόs εχθρόs βρίσκεται μέσα στην δική σου χώρα κι ότι το σύνθημα τηs εσωτερικήs ειρήνηs ισοδυναμεί με την παράδοση στην αντεπανάσταση όλων των κατακτήσεων που πέτυχε ο λαόs. Μόνο διαμέσου τηs συνέχισηs και του πλαταίματos τηs Ρώσικηs επανάστασηs, μπορούν να δημιουργηθούν οι συνθήκεs για το είδοs τηs ειρήνηs που θα ευνοήσει ένα επαναστατικό ξέσπασμα ανάμεσα στισ προλεταριακέs μάζεs τηs Γερμανίαs. Εκείνεs οι προλεταριακέs μάζεs απελευθερώνονται, ήδη από την βλαβερή επίδραση των σοσιαλιμπεριαλιστών, που ρίχνουν τουs διεθνιστέs επαναστάτεs στη φυλακή και τουσ υποβάλλουν σε κάθε άλλη μορφή καταδίωξηs. Μόνο ο τελικόs θρίαμβοs τηs Ρώσικηs επανάστασηs θα κάνει δυνατή μια διεθνή επανάσταση και μόνο η επιτυχία τηs διεθνούs επανάστασηs μπορεί με τη σειρά τηs να εξασφαλίσει τη νέα κοινωνική τάξη στη Ρωσία.

Οι μορφέs και η φύση τηs δραστηριότηταs που επιτελείται από τουs αναρχοσυνδικαλιστέs στη Ρωσία, πηγάζουν λογικά από την αντίληψη τουs για το περιεχόμενο και τα καθήκοντα τηs Ρώσικηs επανάστασηs. Οι αναρχοσυνδικαλιστέs δεν αποτελούν ένα ξεχωριστό πολιτικό κόμμα γιατί πιστεύουν ότι η απελευθέρωση των εργαζόμενων μαζών πρέπει να αποτελεί καθήκον μόνο των εργατικών κι αγροτικών οργανώσεων που δεν ανήκουν σε κανένα κόμμα. Προσχωρούν σε όλεs τιs παρόμοιεs οργανώσειs και διαδίδουν την προπαγάνδα που αναφέρεται στη φιλοσοφία τουs και στο ιδανικό τουs για μια δίχωs κυβέρνηση κομμούνα, που ουσιαστικά αντιπροσωπεύει απλώs το πλάταιμα και τη συστηματικοποίηση των πεποιθήσεων και μεθόδων πάληs, που αναπτύχθηκαν από τιs ίδιεs τιs εργαζόμενεs μάζεs. Υιοθετώνταs την θέση ότι ο βασικόs σκοπόs κάθε κοινωνικήs αναταραχήs πρέπει να είναι η οικονομική ανοικοδόμηση, οι αναρχοσυνδικαλιστέs πάνω από όλα θα εξασκήσουν τιs δυνάμειs τουs για να δουλέψουν σε εκείνεs τιs μαζικέs οικονομικέs οργανώσειs που πρέπει να πραγματοποιήσουν την αναδιοργάνωση τηs παραγωγήs και κατανάλωσηs πάνω σε εντελώs νέεs βάσειs.

Γκόλοs Τρούντα (Πέτρογκραντ)

11 Αυγούστου 1917

Πώς να απολύσετε το Αφεντικό - Οδηγός Άμεσης Αντίδρασης για Εργαζόμενους

Ο οδηγός αυτός βασίζεται πάνω στις εμπειρίες και τη δράση ομάδας εργαζομένων στις ΗΠΑ. Προφανώς δεν γίνεται ότι γράφει το κείμενο αυτό, να αντιγραφεί πιστά και να μεταφερθεί στη δικιά μας πραγματικότητα καθώς αναφέρεται σε ιδιαίτερες καταστάσεις. (Αν και ίσως μερικά από αυτά τα έχουμε ήδη εφαρμόσει στις δουλειές μας....) :) Περισσότερο αποτελεί "υλικό" για προβληματισμό πάνω στις δικές μας δράσεις...

Το φυλλάδιο αυτό βασίζεται στο «How to Fire Your Boss - A Workers Guide to Direct Action» που εκδίδεται από τους BossBusters, ένα σχέδιο δράσης των μελών της I.W.W. στην περιοχή το Σαν Φρανσίσκο (ΗΠΑ), 1095 Market Street,Suite 204, San Francisco, CA 94103. Η μετάφραση έγινε με ευθύνη της Ένωσης Ιατρών Νοσοκομείων Αχαΐας.


Η ταπείνωση της εργασίας-για-την-επιβίωση είναι πολύ γνωστή σε όσους υποχρεώνονται να το κάνουν. Η Δημοκρατία, η βασική αρχή πάνω στην οποία υποτίθεται ότι βασίζεται η σύγχρονη κοινωνία, φεύγει από το παράθυρο την στιγμή που χτυπάμε την κάρτα στο τόπο εργασίας. Μη έχοντας λόγο για το τι παράγουμε, ή το πώς οργανώνεται η παραγωγή αυτή, και με μόνο ένα μικρό κλάσμα της αξίας της παραγωγής να επιστρέφει στην μισθοδοσία μας, έχουμε κάθε δικαίωμα να νοιώθουμε αγανάκτηση.

Τελικά, βέβαια, χρειάζεται να δημιουργήσουμε μια κοινωνία στην οποία οι εργαζόμενοι να παίρνουν όλες τις αποφάσεις για την παραγωγή και την κατανομή των ειδών που παράγουν και τις υπηρεσίες που προσφέρουν. Οι βλαβερές ή άχρηστες βιομηχανίες όπως αυτές των όπλων και των χημικών προϊόντων, ή οι απάτες των τραπεζών και των ασφαλιστικών εταιρειών θα μπορούσαν να καταργηθούν. Τα πραγματικά απαραίτητα όπως η διατροφή, η στέγη και η ενδυμασία θα μπορούσαν να εξασφαλίζονται από την εργασία όλων για λίγες μόνο ώρες τη βδομάδα.

Ωστόσο, μέχρι τότε όμως, πρέπει να αναπτύξουμε στρατηγικές οι οποίες να προεικονίζουν αυτή την ουτοπία αλλά ΚΑΙ να αντιταχθούμε στην καθημερινή ελεεινή εργασία της σύγχρονης έμμισθης σκλαβιάς. Το BossBusters, ένα σχέδιο δράσης των μελών της IWW (1) , θεωρεί ότι η Άμεση Αντίδραση στον χώρο εργασίας είναι το κλειδί για την πραγματοποίηση και των δύο αυτών στόχων. Αλλά τι είναι η Άμεση Αντίδραση?

Η Άμεση Αντίδραση είναι η κάθε μορφή πάλης κοινωνικής αντιπαράθεσης η οποία να τσακίζει την δυνατότητα των αφεντικών να βγάζουν κέρδος και τους αναγκάζει να αποδέχονται τα αιτήματα των εργαζομένων. Η πιο γνωστή μορφή Άμεσης Αντίδρασης είναι η απεργία όπου οι εργαζόμενη απλά εγκαταλείπουν την δουλειά τους και αρνούνται να παράγουν κέρδη για τα αφεντικά μέχρι να γίνουν δεκτά τα αιτήματά τους. Η απεργία είναι η προτιμητέα επιλογή των «επαγγελματικών ενώσεων» όπως το AFL-CIO(2) , αλλά είναι και ένας από τους λιγότερο αποτελεσματικούς τρόπους αντιμετώπισης των αφεντικών

Τα αφεντικά, με τα τεράστια οικονομικά τους αποθέματα, είναι πιο εύκολο να αντέξουν μια παρατεταμένη απεργία διαρκείας απ’ ότι οι εργαζόμενοι. Σε πολλές περιπτώσεις, με δικαστικές αποφάσεις, ακολουθεί «πάγωμα» ή και κατάσχεση του απεργιακού ταμείου της ένωσης(3) . Και το χειρότερο απ’ όλα, η απεργία διαρκείας δίνει την ευκαιρία στα αφεντικά να αντικαταστήσουν του απεργούς εργαζόμενους με απεργοσπάστες.

Οι εργαζόμενοι είναι πιο αποτελεσματικοί στην διεκδίκηση των αιτημάτων τους όταν παραμένουν στην εργασία τους και υιοθετούν την Άμεση Αντίδραση σαν μορφή πάλης.

Σκοπίμως μειώνοντας τα κέρδη των αφεντικών ενώ συνεχίζοντας να εισπράττουν την μισθοδοσία τους, μπορούν να τσακίσουν την αντίσταση των αφεντικών χωρίς να τους δίνουν την ευκαιρία να αντικαταστήσουν τους εργαζόμενους με απεργοσπάστες. Με τον όρο Άμεση Αντίδραση εννοούνται οι τακτικές που μπορούν να υλοποιήσουν από μόνοι τους οι εργαζόμενοι, χωρίς την βοήθεια κυβερνητικών αντιπροσώπων, γραφειοκράτες συνδικαλιστές ή καλοπληρωμένους δικηγόρους. Η προσφυγή στην Επιθεώρηση Εργασίας μπορεί σε κάποιες περιπτώσεις να είναι κατάλληλη κίνηση αλλά αυτό ΔΕΝ είναι μορφή Άμεσης Αντίδρασης.

Ακολουθούν οι σύντομες περιγραφές των πλέον δημοφιλή μορφών της Άμεσης Αντίδρασης που έχουν χρησιμοποιηθεί με επιτυχία από τους εργαζόμενους για να πετύχουν τους διεκδικητικούς τους στόχους. Και όμως, από τεχνική πλευρά, σχεδόν όλες αυτές οι μορφές είναι ενδεχομένως παράνομες. Αλλά η ανασκόπηση της ιστορίας μας αποκαλύπτει ότι η κάθε μεγάλη νίκη του εργατικού κινήματος επιτεύχθηκε με μαχητικές τακτικές Άμεσης Αντίδρασης οι οποίες ήταν παράνομες στην εποχή τους – παράνομες τακτικές που αποτελούσαν στόχο για την καταστολή από τα αστυνομικά όργανα. Σε τελική ανάλυση, μέχρι την δεκαετία του 1930, οι νομοθεσία (σημ. Στις ΗΠΑ) σχετικά με τα εργατικά συνδικάτα και ενώσεις ήταν πολύ απλή – απλά δεν υπήρχε. Τα περισσότερα δικαστήρια θεωρούσαν τα εργατικά σωματεία σαν παράνομες συνομωσίες σε βάρος του «ελεύθερου εμπορίου», και οι απεργοί αντιμετώπιζαν συστηματικά τον άγριο ξυλοδαρμό ακόμα και τους πυροβολισμούς της αστυνομίας, της εθνοφρουράς, των ομοσπονδιακών στρατιωτών και των ιδιωτικών μπράβων ασφαλείας.

Το νόμιμο δικαίωμα των εργαζομένων να οργανώνονται είναι πλέον επίσημα αναγνωρισμένο στις ΗΠΑ, αλλά υπάρχει τέτοια πληθώρα περιοριστικών μέτρων που η αποτελεσματική διεκδικητική δράση είναι πάντα δύσκολή όσο και πριν. Για τον λόγο αυτό, ο κάθε εργαζόμενος που μελετάει την πιθανότητα εφαρμογής μορφών της Άμεσης Αντίδρασης στο χώρο εργασίας – παρακάμπτοντας το νομικό σύστημα και πλήττοντας τα αφεντικά στα αδύνατα σημεία - θα πρέπει να γνωρίζει καλά την εργατική νομοθεσία, και το πώς εφαρμόζεται και το πως μπορεί να χρησιμοποιηθεί ενάντια σε εργαζόμενους ακτιβιστές. Ταυτόχρονα οι εργαζόμενοι θα πρέπει να συνειδητοποιούν ότι ο αγώνας μεταξύ των αφεντικών και των εργαζομένων δεν είναι ένας αγώνας τένις – είναι πόλεμος. Κάτω από αυτές τις συνθήκες, οι εργαζόμενοι πρέπει να χρησιμοποιούν αποτελεσματικές μορφές πάλης, άσχετα αν αυτό θα είναι αρεστό στα αφεντικά (και τα δικαστήριά τους).

Εδώ λοιπόν είναι μερικές από τις πιο πετυχημένες μορφές Άμεσης Αντίδρασης:


ΕΠΙΒΡΑΔΥΝΣΗ ΡΥΘΜΟΥ ΕΡΓΑΣΙΑΣ (SLOWDOWN)

Η επιβράδυνση της εργασίας έχει μια μακρά και ένδοξη ιστορία. Το 1899, οι οργανωμένοι λιμενεργάτες της Γλασκόβης, στη Σκοτία απαίτησαν αύξηση των μισθών κατά 10% και μετά από άρνηση της εργοδοσίας κατεβήκανε σε απεργία. Τα αφεντικά προσέλαβαν απεργοσπάστες από τους αγροτικούς εργάτες της περιοχής και οι απεργοί υποχρεώθηκαν να αναγνωρίσουν την ήττα τους και να επιστρέψουν στις θέσεις τους με τους παλιούς μισθούς. Αλλά πριν επιστρέψουν στις θέσεις τους άκουσαν τα παρακάτω λόγια από τον γραμματέα της ένωσής τους:

"Επιστρέφετε στην δουλειά με τους παλιούς μισθούς. Τα αφεντικά μας δήλωσαν επανειλημμένα ότι ήσαν υπερευχαριστημένο με την εργασία των αγροτικών εργατών που είχαν φέρει στις θέσεις μας όσο είχαμε απεργία. Αλλά εμείς είδαμε πως δουλεύανε οι απεργοσπάστες. Είδαμε ότι δεν ήξεραν να περπατήσουν τα καράβια και ότι τους έπεφταν τα μισά εμπορεύματα που κουβαλούσανε. Με λίγα λόγια, δύο από αυτούς με το ζόρι να βγάζανε όσοι δουλειά βγάζει ένας από εμάς. Ωστόσο, τα αφεντικά δήλωναν γοητευμένοι από την εργασία αυτών των ανθρώπων. Συνεπώς δεν μας μένει παρά να ακολουθήσουμε το παράδειγμά τους. Δουλέψτε όπως δουλεύανε οι απεργοσπάστες αγρότες."

Η εντολή ακολουθήθηκε κατά γράμμα. Μετά από λίγες μέρες οι εργοδότες κάλεσαν τον γραμματέα της ένωσής ικετεύοντάς τον να πει στους λιμενεργάτες να δουλέψουν όπως πριν και ότι ευχαρίστως θα έκαναν την αύξηση του 10% στους μισθούς.

Στις αρχές του περασμένου αιώνα, κάποια εργάτες που έστρωναν σιδηροδρομικές γραμμές στην Ιντιάνα (ΗΠΑ) ειδοποιήθηκαν ότι είχε γίνει περικοπή στους μισθούς τους. Οι εργάτες αμέσως πήγαν στο σιδηρουργείο και κόντυναν τα φτυάρια τους κατά δυο ίντσες. Επιστρέφοντας στη δουλεία τους είπαν στο αφεντικό «μικρός μισθός, μικρό φτυάρι».

Ή φανταστείτε αυτό. Οι οδηγοί των τραίνων της BART έχουν δικαίωμα να ζητήσουν δέκα φορές στην βάρδια διάλειμμα «501» (για να πάνε στις τουαλέτες) σε οποιοδήποτε σημείο της κύριας γραμμής και ο Κεντρικός Έλεγχος δεν μπορεί να το αρνηθεί. Στην πραγματικότητα αυτό σπάνια συμβαίνει. Αλλά τι θα γινόταν αν ξαφνικά κάθε οδηγός έκανε δέκα φορές παρατεταμένα διαλείμματα «501» σε κάθε διαδρομή?

ΕΡΓΑΣΙΑ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΚΑΝΟΝΙΣΜΟΥΣ

Σχεδόν κάθε εργασία καλύπτεται από ένα λαβύρινθο οδηγιών, κανονισμών, διατάξεων και πάει λέγοντας, πολλοί από τους οποίους είναι ανεδαφικοί και μη εφαρμόσιμοι και που γενικά αγνοούνται. Οι εργαζόμενοι παρακάμπτουν συχνά τις εντολές και καταφεύγουν σε δικές τους λύσεις και πρακτικές απλά και μόνο για να επιτυγχάνουν τους στόχους παραγωγικότητας της εταιρείας. Συχνά αυτό γίνεται με την συναινετική «άγνοια» της εργοδοσίας και των διευθυντών που έχουν την ευθύνη της εφαρμογής των κανονισμών αφού κατανοούν ότι τέτοιες παρακάμψεις είναι απαραίτητες προκειμένου να καλύπτονται οι απαιτήσεις της παραγωγής.

Τι θα γινόταν όμως αν οι εργαζόμενοι ακολουθούσαν κατά γράμμα την κάθε διάταξη και τον κάθε κανονισμό? Αποτέλεσμα θα ήταν η σύγχυση – με πτώση του ηθικού αλλά και της παραγωγικότητας. Και το καλύτερο απ’ όλα είναι ότι κανένας δεν μπορεί να κατηγορήσει τους εργαζόμενους για την τακτική τους αφού σε τελική ανάλυση απλά «ακολουθούν του κανονισμούς».

Με τις κρατικοποιήσεις, οι απεργίες απαγορευόντουσαν στους Γαλλικούς σιδηροδρόμους. Αλλά οι εργαζόμενοι στους σιδηρόδρομους βρήκαν ωστόσο τρόπο για να διεκδικήσουν τα αιτήματά τους. Κάποιος νόμος καλούσε τον μηχανικό να ελέγχει και να επιβεβαιώνει την ασφάλεια διέλευσης πάνω από όποια γέφυρα πρόκειται να περάσει το τραίνο. Αν μετά από τον προσωπικό έλεγχο της γέφυρας, είχε την όποια αμφιβολία τότε έπρεπε να συμβουλευτεί το υπόλοιπο πλήρωμα του τραίνου. Φυσικά ο παραπάνω έλεγχος γινόταν σε κάθε γέφυρα και φυσικά ακολουθούσε και η συμβουλευτική σύσκεψη με το υπόλοιπο πλήρωμα. Επίσης φυσικά, οι καθυστερήσεις ήταν τρομακτικές.

Για να πετύχουν κάποια αιτήματα οι εργαζόμενοι στα Αυστριακά ταχυδρομεία ακολούθησαν πιστά την διάταξη να ζυγίζουν προσεκτικά όλα τα γράμματα κτλ για να επιβεβαιώνουν ότι είχαν τα ανάλογα γραμματόσημα. Πριν δεν ζύγιζαν τα όσα γράμματα και δέματα είχαν εμφανώς λειψό βάρος ακολουθώντας μεν το πνεύμα της διάταξης αλλά όχι κατά λέξη. Πηγαίνοντας όμως το κάθε ξεχωριστό γράμμα ή δέμα στις ζυγαριές για προσεκτικό ζύγισμα και μετά επιστρέφοντάς το στην κανονική του θέση, οι ταχυδρομικοί υπάλληλοι κατάφεραν να προκαλέσουν την πλήρη συμφόρηση των ταχυδρομείων από την δεύτερη κιόλας μέρα.

ΑΠΕΡΓΙΑ ΜΕ ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΥΠΗΡΕΣΙΩΝ (GOOD WORK STRIKE)

Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα των εργαζομένων στις παροχές υπηρεσιών είναι ότι πολλές μορφές Άμεσης Αντίδρασης, όπως η επιβράδυνση, πλήττουν τους καταναλωτές (κυρίως συνάδελφους εργαζόμενους) περισσότερο από τα αφεντικά. Ένας τρόπος παράκαμψης του προβλήματος είναι να παρέχουν καλύτερες ή φθηνότερες υπηρεσίες – φυσικά σε βάρος των αφεντικών.

Οι εργαζόμενη στο Mercy Hospital στη Γαλλία, φοβούμενοι ότι η όποια απεργία τους θα ήταν σε βάρος των ασθενών, αρνήθηκαν να κόβουν τα χρεωστικά για θεραπευτικές αγωγές, εξετάσεις κτλ των ασθενών. Το αποτέλεσμα ήταν η καλύτερη περίθαλψη αφού υπήρχε περισσότερος χρόνος να ασχοληθούν με τους ασθενείς χωρίς το τροχοπέδη της αντίστοιχης γραφειοκρατίας, και μάλιστα όλα αυτά δωρεάν. Τα έσοδα του νοσοκομείου μειώθηκαν στα μισά και πανικόβλητη η διοίκηση αποδέχθηκε όλα τα αιτήματα των εργαζομένων μέσα σε τρεις μέρες.

Το 1968, οι εργαζόμενοι στα τραίνα και τα μέσα μαζικής μεταφοράς αντέδρασαν στην άρνηση του αιτήματός τους για αυξήσεις με δωρεάν εξυπηρέτηση των πολιτών. Οι οδηγοί και οι εισπράκτορες πηγαίνανε κανονικά για δουλειά αλλά οι εισπράκτορες δεν έκοβαν εισιτήρια. Είναι μάλλον περιττό να αναφερθεί η απόλυτη συμπαράσταση των πολιτών.

Στην Νέα Υόρκη, μέλη οι εργαζόμενοι στα εστιατόρια αφού είχαν ηττηθεί μετά από απεργία κατάφεραν να πετύχουν αρκετά από τα αιτήματά τους ακολουθώντας τις οδηγίες του σωματείου της I.W.W. "γεμίστε τα πιάτα, βάλτε διπλές μερίδες και κάντε λογαριασμούς προς τα κάτω».

ΚΑΘΙΣΤΙΚΕΣ ΑΠΕΡΓΙΕΣ (SIT-DOWN STRIKES)

Μια απεργία δεν χρειάζεται να είναι διαρκείας για να πετύχει. Με καλό συντονισμό και στον κατάλληλο χρόνο, μια απεργία μπορεί να πετύχει μέσα σε λίγα λεπτά. Τέτοιες απεργίες είναι οι καθιστικές απεργίες όπου όλοι σταματάνε ταυτόχρονα την εργασία τους και κάθονται κάτω ή με την μορφή των «ομαδικών παραπόνων» όπου όλοι παρατάνε την θέση τους για να πάνε στο γραφείο της Διεύθυνσης για να συζητήσουν κάποιο σοβαρό ζήτημα.

Στο Ντιτρόιτ των ΗΠΑ, η I.W.W. χρησιμοποίησε την καθιστική απεργία με εξαιρετικά αποτελέσματα στα εργοστάσια της Hudson Motor Car Company μεταξύ 1932 και 1934. "Κάτσε και βλέπε τον μισθό σου να ανεβαίνει» ήταν το σύνθημα σε αυτοκόλλητα που κυλούσαν σε διάφορα εξαρτήματα στη γραμμή συναρμολόγησης. Οι σταθερά συνεχιζόμενες καθιστικές απεργίες οδήγησαν σε αύξηση των μισθών κατά 100% (από $.75 την ώρα σε $1.50) και μάλιστα σε περίοδο οικονομικής κρίσης.

Θεατρικοί κομπάρσοι που αντιμετώπιζαν περικοπή μισθών κατά 50% περίμεναν την κατάλληλη στιγμή για να κάνουν την κίνησή τους. Το θεατρικό έργο προέβλεπε 150 κομπάρσους ντυμένοι σαν Ρωμαίοι οι οποίοι θα κουβαλούσαν την Βασίλισσα πάνω και από τη σκηνή. Όταν έφτασε η ώρα να την ανεβάσουν στη σκηνή, οι κομπάρσοι την περικύκλωσαν και αρνήθηκαν να κουνηθούνε μέχρι που οι μισθοί όχι απλά επανήλθαν αλλά με τριπλασιασμό. Όλα μέσα σε λίγα λεπτά.

Οι καθιστικές καταλήψεις παραμένουν ισχυρά όπλα. Το 1980, η εταιρεία KKR Corporation ανακοίνωσε ότι θα έκλεινε το εργοστάσιό της στο Houdaille του Ontario και θα το μετέφερε στη Νότια Καρολίνα. Οι εργαζόμενοι αντέδρασαν με κατάληψη του εργοστασίου για δυο βδομάδες αναγκάζοντας την KKR Corporation να διαπραγματευτεί με δίκαιους όρους για το κλείσιμο του εργοστασίου που συμπεριλαμβάνανε πλήρεις συντάξεις, αποζημιώσεις και ασφάλιση υγείας.

ΕΚΛΕΚΤΙΚΕΣ ΑΠΕΡΓΙΕΣ (SELECTIVE STRIKES)

Η απρόβλεπτες τακτικές αποτελούν εξαιρετικό όπλα στα χέρια των εργαζομένων. Ο 1991 στην Πενσυλβάνια (ΗΠΑ) οι εκπαιδευτικοί χρησιμοποίησαν την Εκλεκτική Απεργία με μεγάλη επιτυχία. Πικετοφορία την Δευτέρα και Τρίτη, στη δουλειά τη Τετάρτη, απεργία τη Πέμπτη και πάλι για δουλεία τη Παρασκευή. Την επόμενη βδομάδα το ίδιο.

Αυτή η τακτική εμπόδισε τους διευθυντές να προσλάβουν απεργοσπάστες και επιπλέον υποχρέωσε διευθυντές που είχαν χρόνια να μπουν σε αίθουσες διδασκαλίας να καλύψουν τα κενά όσο έλλειπαν οι δάσκαλοι. Η τακτική ήταν τόσο αποτελεσματική που η Πολιτειακή νομοθεσία στη Πενσυλβάνια τροποποιήθηκε μέσα σε ελάχιστο χρόνο ώστε η Εκλεκτική Απεργία να είναι πλέον παράνομη στην Πολιτεία αυτή

ΔΗΜΟΣΙΕΣ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙΣ (WHISTLE BLOWING)

Μερικές φορές το να λες απλά την αλήθεια στο κόσμο σχετικά με τα όσα συμβαίνουν στον χώρο εργασίας ασκεί σημαντική πίεση στα αφεντικά. Οι καταναλωτικές επιχειρήσεις όπως τα εστιατόρια και τα συσκευαστήρια ειδών διατροφής είναι ιδιαίτερα ευάλωτα. Και πάλι, όπως με την Απεργία Με Προσφορά Υπηρεσιών, κερδίζεις και την υποστήριξη των πολιτών, η πελατεία των οποίων μπορεί να δημιουργήσει ή να διαλύσει μια επιχείρηση.

Οι Δημόσιες Αποκαλύψεις μπορεί να είναι απλές συζητήσεις με κάποιο πελάτη ή δραματικές όπως αυτές του μηχανικού που αποκάλυψε την παραποίηση των σχεδίων του υπό κατασκευή (το 1981) πυρηνικού αντιδραστήρα στο Diablo Canyon (Καλιφόρνια, ΗΠΑ). Το βιβλίο του Upton Sinclair's με τίτλο «Η Ζούγκλα» (The Jungle) ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων για τις απαράδεκτες συνθήκες υγιεινής της βιομηχανίας επεξεργασίας και συσκευασίας κρεάτων όταν κυκλοφόρησε.
Όπως η Εργασία Σύμφωνα με τους Κανονισμούς θέτει τέλος στην συνηθισμένη χαλάρωση των προτύπων, έτσι και οι Δημόσιες Αποκαλύψεις ξεσκεπάζει τα πάντα σε όλους.

ΑΠΕΡΓΙΑ ΜΕ ΑΣΘΕΝΕΙΑ (SICK-IN)

Πρόκειται για μια καλή μορφή απεργίας χωρίς να απεργούν οι εργαζόμενοι. Ο σκοπός της είναι να δημιουργηθεί πρόβλημα στην εργοδοσία όταν ξαφνικά όλοι ή οι περισσότεροι εργαζόμενοι δηλώσουν ξαφνικά ασθένεια την ίδια μέρα ή τις ίδιες μέρες. Σε αντίθεση με την τυπική απεργία, η Απεργία με Ασθένεια μπορεί να χρησιμοποιηθεί αποτελεσματικά σε συγκεκριμένα τμήματα ή χώρους εργασίας και να είναι πετυχημένη ακόμα και χωρίς επίσημη συνδικαλιστική οργάνωση. Είναι δε η παραδοσιακή μορφή Άμεσης Αντίδρασης σε δημόσιους υπάλληλους και σε τομείς όπου η απεργία είναι παράνομη.

Η Απεργία με Ασθένεια μπορεί να είναι αποτελεσματική και μόνο με τον υπαινιγμό ότι πρόκειται να εφαρμοστεί. Σε ένα νοσοκομείο της New England αναφέρθηκε στον Διευθυντή ότι κάποια ίωση «κυκλοφορούσε» και ότι θα ήταν πρόβλημα αν δεν υπήρχαν αρκετοί υγιείς εργαζόμενοι για την κάλυψη των αναγκών. Ταυτόχρονα – εντελώς συμπτωματικά βέβαια – το γραφείο προσωπικού δεχόταν δεκάδες τηλεφωνήματα από μέλη του προσωπικού που ρωτούσαν τι υπόλοιπο αναρρωτικής άδειας του απέμενε. Ο Διευθυντής έλαβε το μήνυμα και το αίτημα ικανοποιήθηκε.

ΔΙΠΛΗ ΕΞΟΥΣΙΑ (DUAL POWER/IGNORING THE BOSS)

Ο καλύτερος τρόπος για να γίνει κάτι είναι να το οργανώσουμε μόνοι μας. Αντι να περιμένουμε για χρονίζοντα προβλήματα να λυθούν και αναγκαίες αλλαγές να γίνουν από ανάλγητους διευθυντές, έχουμε συχνά την δυνατότητα να τα εφαρμόσουμε μόνοι μας χωρίς την έγκριση των αφεντικών.

Ο ιδιοκτήτης καταστήματος στο Σαν Φρανσίσκο δεν ήταν ιδιαίτερα τακτικός στις υποχρεώσεις το και κάποια βδομάδα δεν έλαβαν τους μισθούς τους οι εργαζόμενοι. Ο ιδιοκτήτης τους επιβεβαίωνε συνεχώς ότι σύντομα θα πληρωνόντουσαν αλλά τελικά οι εργαζόμενη έδωσαν μόνοι τους τη λύση. Στο τέλος της κάθε μέρας πληρωνόντουσαν μόνοι τους από το ταμείο αφήνοντας τις σχετικές αποδείξεις για τα ποσά που έπαιρναν «προκαταβολικά» οπότε δεν μπορούσε να τεθεί νομικό θέμα. Έγινε η αναμενόμενη σύγκρουση αλλά από τότε οι μισθοί πληρωνόντουσαν τακτικότατα στο τέλος της εβδομάδας.

ΣΑΜΠΟΤΑΖ (MONKEY-WRENCHING)

Σαμποτάζ είναι ένας όρος γενικής χρήσης για μια πλειάδα από τεχνάσματα και ενέργειες δολιοφθοράς ποικίλης βαρύτητας για να θυμίζουν στα αφεντικά πόσο αυτοί χρειάζονται τους εργαζόμενους (και πόσο οι εργαζόμενοι δεν χρειάζονται τα αφεντικά). Αν και οι περισσότερες τακτικές σαμποτάζ είναι μη-βίαιες οι περισσότερες είναι σαφώς μη αποδεκτές από το κοινωνικό σύνολο. Αυτές θα πρέπει να εφαρμόζονται μόνο στις πιο ακραίες καταστάσεις όταν πλέον πρόκειται για καθολικό ταξικό πόλεμο μεταξύ εργαζομένων και αφεντικών.

Η καταστροφή μαγνητικού αποθηκευτικού υλικού (όπως δισκέτες, κασέτες και ανεπαρκώς προστατευμένων σκληρών δίσκων ηλεκτρονικών υπολογιστών) είναι εφικτή αν εκτεθούν σε ισχυρά μαγνητικά πεδία. Βέβαια είναι εξ ίσου εύκολό να «παραπέσουν» αυτά τα μαγνητικά αποθηκευτικά μέσα που περιέχουν σημαντικά δεδομένα. Εξ ίσου εύκολη είναι η αγορά ποντικών ή κάποιων εντόμων από κατάστημα με κατοικίδια ζώα και η απελευθέρωσή τους σε κάποιο κατάλληλο χώρο. Για περισσότερη έμφαση βοηθάει και ένα ανώνυμο τηλεφώνημα στη Διεύθυνση Υγιεινής ή στα ΜΜΕ.

Κάτι που προβληματίζει σε κάθε απεργία είναι η πρόσληψη απεργοσπαστών. Σε μια απεργία σιδηροδρομικών εργατών το 1886 το πρόβλημα αντιμετωπίστηκε όταν οι εργαζόμενοι φεύγοντας από την δουλειά έπαιρναν μαζί τους και κάποιο «ενθύμιο». Κατά περίεργο τρόπο τα ενθύμια αυτά ήταν κάποια μικρά αλλά απαραίτητα εξαρτήματα χωρίς τα οποία οι απεργοσπάστες δεν ήταν δυνατόν να δουλέψουν. Βέβαια, σήμερα είναι ασφαλέστερο για τους εργαζόμενους να κρύψουν απλά τα διάφορα εξαρτήματα στο χώρο εργασίας παρά να προσπαθούν να τα βγάλουν λαθραία από τον χώρο εργασίας.

Χρησιμοποιήστε επίσημα έγγραφα της διεύθυνσης για να παραγγείλετε τεράστιες ποσότητες από άχρηστες προμήθειες και ζητήστε να παραδοθούν στο γραφείο του Διευθυντή. Αν η εταιρεία διαθέτει τηλεφωνικό αριθμό 0800- τότε πείτε στους φίλους και γνωστούς να μπλοκάρουν τις γραμμές με αγανακτισμένα τηλεφωνήματα σχετικά με το υπάρχον πρόβλημα. Δείξτε δημιουργικότητα με ένα σωληνάριο κόλλας LOGO. Οι δυνατότητες είναι απεριόριστες.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ (SOLIDARITY)

Το καλύτερο όπλο είναι, βέβαια, η οργάνωση. Αν ένας εργαζόμενος σηκωθεί και διαμαρτυρηθεί τότε τα αφεντικά μπορούν να τον λιώσουν σαν σκουλήκι. Τα πατημένα σκουλήκια δεν είναι ιδιαίτερα χρήσιμα στις οικογένειές τους, στους φίλους τους και στα κοινωνικά κινήματα γενικότερα. Αλλά αν οι εργαζόμενοι διαμαρτυρηθούν ενωμένοι τότε τα αφεντικά δεν έχουν άλλη επιλογή από το να τους πάρουν στα σοβαρά. Τα αφεντικά μπορούν εύκολα να απολύσουν κάποιους μεμονωμένους εργαζόμενους, αλλά θα ήταν πολύ πιο δύσκολό να απολύσουν όλους τους εργαζόμενους.

Όλες οι τακτικές που αναφέρθηκάν εδώ βασίζονται στην αλληλεγγύη για να πετύχουν, στις συντονισμένες δράσεις και αντιδράσεις μεγάλων αριθμών εργαζομένων. Οι απομονωμένες τακτικές σαμποτάζ δεν προσφέρουν παρά ένα φευγαλέο αίσθημα εκδίκησης, πού μπορεί ομολογουμένως να είναι ο μοναδικός τρόπος διατήρησης της λογικής σε μια δύσκολη μέρα στον χώρο εργασίας. Αλλά για το πραγματικό αίσθημα συλλογικής ενδυνάμωσης τίποτα δεν είναι καλύτερο από την Άμεση Αντίδραση μιας μεγάλης ομάδας δυσαρεστημένων εργαζομένων για να πάει καλά η ημέρα.

  • (1)IWW : Industrial Workers of the World. Ιδρύθηκε το 1905 και είναι διεθνή ένωση εργαζομένων. Περισσότερες πληροφορίες στο http://www.iww.org/.
  • (2)Ομοσπονδία που σχηματίστηκε από την συνένωση του American Federation of Labor και του Congress of Industrial Organizations (AFL-CIO). Έχει κατηγορηθεί έντονα για την συντηρητική του πολιτική και για την στενή συνεργασία με την CIA σε βάρος προοδευτικών εργατικών ενώσεων.
  • (3)Απεργιακό ταμείο: εισφορές μελών της κάθε ένωσης για την υποστήριξη των μελών της που πλήττονται οικονομικά (απώλεια εισοδήματος) από την απεργία που κάνουν. Σε περίπτωση κατάσχεσης με εντολή δικαστηρίου, τα λεφτά αυτά αποζημιώνουν τα αφεντικά για την δική τους απώλεια εισοδήματος.

Το 1905 στις ΗΠΑ - Το κίνημα των IWW


Στα τέλη του 19ου αιώνα οι ΗΠΑ άρχισαν να κερδίζουν έδαφος απέναντι στην Βρετανία σαν ανερχόμενη βιομηχανική δύναμη. Αλλά το τίμημα το πλήρωσαν οι αμερικανοί εργάτες. Ηρθαν αντιμέτωποι με άθλιες εργασιακές συνθήκες και μισθούς πείνας. Τα αφεντικά χρησιμοποιούσαν ακόμη και το στρατό για να χτυπήσουν τις απεργίες των εργατών. Παρά την άγρια καταστολή στο τέλος του αιώνα ήρθαν αντιμέτωποι με ένα μεγάλο απεργιακό κύμα.

Οι μεγαλύτερες απεργίες έγιναν στο σιδηρόδρομο, στην υφαντουργία, στις αυτοκινητοβιομηχανίες.

Η πιο μεγάλη και δυναμική απεργία που ξέσπασε στα 1894 ήταν αυτή των σιδηροδρομικών. 260.000 εργάτες κατέβηκαν σε απεργία. Μέχρι τότε το μόνο τριτοβάθμιο συνδικάτο που υπήρχε στις ΗΠΑ ήταν η Ενωση Αμερικανών Εργατών (AFL). Ηταν μια Ομοσπονδία που η ηγεσία της ξεπουλούσε τους εργάτες. Μέλη της γίνονταν μόνο ειδικευμένοι, λευκοί και ντόπιοι εργάτες. Ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας, Γκόμπερς χρησιμοποιούσε ρατσιστικούς χαρακτηρισμούς εναντίον των μαύρων εργατών και υποστήριζε τις απαγορεύσεις απέναντι στους μετανάστες από την Κίνα και την Ευρώπη. Σαν αποτέλεσμα η AFL αντιπροσώπευε μόνο το 10% της εργατικής τάξης.

Τον Ιούνιο του 1905 ιδρύθηκαν οι IWW οι "Βιομηχανικοί Εργάτες του Κόσμου", εμπνευσμένοι από το επαναστατικό κύμα που ξέσπασε την ίδια περίοδο στη Ρωσία. Ο πρόεδρός τους Μπιλ Χέιγουντ, δήλωσε στο ιδρυτικό συνέδριο "αυτό είναι το συνέδριο της εργατικής τάξης. Είμαστε εδώ για να συμμαχήσουμε με τους εργάτες αυτής της χώρας και να δημιουργήσουμε ένα εργατικό κίνημα που θα έχει σαν στόχο την απελευθέρωση της εργατικής τάξης από τη δουλεία του καπιταλισμού". Στο ιδρυτικό συνέδριο η Λούση Πάρσονς, ζήτησε από τους αντιπροσώπους να "γυρίσουν το βλέμμα στη Ρωσία και να πάρουν κουράγιο από αυτούς που παλεύουν εκεί και από το γεγονός ότι αυτή η μάχη είναι ο μεγαλύτερος φόβος για τους καπιταλιστές σε όλο τον κόσμο".

Αλληλεγγύη

Οταν η σοσιαλιστική Διεθνής κάλεσε σε διεθνή δράση για συμπαράσταση των Ρώσων εργατών στις 22 Ιανουαρίου του 1906 οι IWW οργάνωσαν μεγάλες συγκεντρώσεις στις οποίες έκανε περιοδεία ο Μαξίμ Γκόργκι.

Στο ιδρυτικό συνέδριο συμμετείχαν η Ενωση Μεταλλωρύχων, αντιπρόσωποι των Ανθρακωρύχων, οι ράφτες από το Σαν Φραντσίσκο, τυπογράφοι, θυρωροί, φορτοεκφορτωτές, σιδηρουργοί, ζυθοποιοί, ρολογάδες από διάφορες πόλεις της Αμερικής.

?Το κάλεσμα του συνεδρίου έγινε από την Ενωση Μεταλλωρύχων. Σε αντίθεση με την Ενωση Αμερικανών Εργατών δεν τα είχε καλά με τα αφεντικά, δεν υποστήριζε τον ιμπεριαλισμό της Αμερικής και δεν παρακαλούσε τον πρόεδρο της Αμερικής Ρούσβελτ να μεσολαβήσει για να λύνει τις κόντρες των εργατών? αναφέρει ο συγγραφέας Μάικ Ντέιβις. Ο Χέιγουντ έλεγε ότι ?οι καπιταλιστές φοβούνταν πολύ περισσότερο την Ενωση Μεταλλωρύχων από όλα τα άλλα συνδικάτα?.

Η Ενωση Αμερικανών Εργατών δεν ήταν ένα κίνημα της εργατικής τάξης αλλά ένα καρτέλ που απέκλειε και εκπροσωπούσε την ελίτ των λευκών, ντόπιων εργατών "Θέλουμε να χτίσουμε μία εργατική οργάνωση που θα ανοίξει διάπλατα τις πόρτες της σε κάθε άνθρωπο που κερδίζει το ψωμί του είτε χρησιμοποιώντας το μυαλό του είτε τους μύες του", δήλωνε ο Χέιγουντ.

Οι Γουόμπλις όπως ονομάζονταν αλλιώς οι IWW, άνοιξαν τις πόρτες τους στα πιο καταπιεσμένα κομμάτια της εργατικής τάξης της Αμερικής, τους μαύρους, τους μετανάστες και τις γυναίκες. Την ίδια στιγμή τάσσονταν κατά των καπιταλιστών και ενάντια στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, ενώ δήλωναν ανοιχτά την αλληλεγγύη τους στους Ρώσους εργάτες, που την ίδια χρονιά ξεσηκώθηκαν ενάντια στον Τσάρο και έχτισαν το πρώτο σοβιέτ.

"Με ρωτάτε γιατί οι IWW δεν είναι πατριώτες των ΗΠΑ" δήλωνε ένα μέλος τους στο ξεκίνημα του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. "Αν ήσασταν ένας άστεγος χωρίς καν μία κουβέρτα, αν είχες αφήσει σύζυγο και παιδιά για να βρεις δουλειά στα δυτικά και δεν μπόρεσες ποτέ να τους ξαναβρείς, αν η δουλειά σου δεν σου επέτρεπε ποτέ να μείνεις τόσο σε ένα μέρος ώστε να αποκτήσει δικαίωμα ψήφου, αν κοιμόσουν σε μία άθλια παράγκα, αν οι μπάτσοι έκαναν σκοποβολή πάνω σου έτσι για πλάκα, αν τα αφεντικά χαμήλωναν το μισθό σου όποτε τους περνούσε από το χέρι, αν υπάρχει ένας νόμος για τους Φορντ και τους Μούνεϊ και ένας άλλος νόμος για τους ανώνυμους, αν ο κάθε εκπρόσωπος του νόμου της τάξης και του έθνους μπορούσε να σε δείρει, να σε χώσει χωρίς πολλά πολλά στη φυλακή με τους αγαθούς Χριστιανούς πολίτες να ζητωκραυγάζουν, τότε πώς στο διάολο να είσαι πατριώτης; Είναι ένας πόλεμος των επιχειρήσεων και δεν βλέπω το λόγο να πάω και να σκοτώσω για να σώσω αυτό το θαυμάσιο καθεστώς που ζούμε".

Οι Γουόμπλις άρχισαν να εκδίδουν εφημερίδες σε όλες τις γλώσσες για να μπορούν να επικοινωνούν με τους μετανάστες.

Στα τέλη του 1912 εξέδιδαν 13 εφημερίδες σε διαφορετικές γλώσσες. Εδωσαν τη μάχη να οργανώσουν τους μαύρους εργάτες και τις γυναίκες που μέχρι τότε δεν είχαν δικαίωμα να ενταχθούν στα συνδικάτα. Το σύνθημά τους ήταν "Δεν υπάρχει φυλή, θρησκεία, χρώμα". Στις εφημερίδες τους υπήρχαν ανταποκρίσεις από τις απεργίες των εργοστασίων που δεν ήταν δυνατόν να τις μάθει κανείς από τον επίσημο τύπο.

Ηταν το πρώτο συνδικάτο στην ιστορία που προσπάθησε να οργανώσει τις εκδιδόμενες γυναίκες.

Τον Απρίλη του 1907 στην Νέα Ορλεάνη έγινε μία απεργία των εκδιδομένων γυναικών. Ο ιστορικός Φίλιπ Φόνερ αναφέρει: "Ενας μεγάλος αριθμός εκδιδομένων εμπνεύστηκαν από τη δράση των Γουόμπλις, βγήκαν έξω από τους οίκους ανοχής και διεκδίκησαν καλύτερες συνθήκες. Οι ιδιοκτήτες διπλασίασαν το νοίκι που πλήρωναν για τα δωμάτια των οίκων ανοχής. Οι γυναίκες συζήτησαν με μέλη των Γουόμπλις οργανώθηκαν, εξέλεξαν εκπροσώπους και οργάνωσαν συγκεντρώσεις. Οι Γουόμπλις οργάνωσαν τη συμπαράσταση και τελικά οι απεργία τους νίκησε".

Ενα από τα πιο μαχητικά ηγετικά μέλη των Γουόμπλις η Ελίζαμπεθ Γκέρλεϊ Φλιν, εντάχθηκε στις γραμμές τους σε ηλικία 16 χρονών και προσπάθησε να οργανώσει τις γυναίκες στις γραμμές του συνδικάτου, δίνοντας την κόντρα με τις αστές φεμινίστριες που έφτιαχναν γυναικείες οργανώσεις, διεκδικώντας το δικαίωμα ψήφου για τις ίδιες, αδιαφορώντας για τα προβλήματα των γυναικών της εργατικής τάξης.

"Η βασίλισσα του σαλονιού δεν έχει τίποτα κοινό με την υπηρέτρια της κουζίνας", έλεγε. "Η σύζυγος του ιδιοκτήτη του πολυκαταστήματος δεν έχει κανένα γυναικείο -αδελφικό ενδιαφέρον για το 17-χρόνο κορίτσι που έχει μόνο την πορνεία σαν εναλλακτική διέξοδο απέναντι στη θέση της πωλήτριας με μισθό 5 δολάρια τη βδομάδα. Η αδελφότητα των γυναικών όπως και η αδελφότητα των αντρών είναι μία κούφια απάτη για την εργατική τάξη. Πίσω από όλη αυτή την ανόητη υποκρισία και τον αρρωστημένο συναισθηματισμό κρύβονται τα σκοτεινά πλαίσια του ταξικού πολέμου".

Κατά τη διάρκεια μίας απεργίας το 1909 στη φημισμένη Εταιρεία Αυτοκινήτων στην Πενσιλβάνια οι IWW έδειξαν στην πράξη ποιος ήταν ο ρόλος τους και κέρδισαν μαζικά τους εργάτες. Στη συγκεκριμένη αυτοκινητοβιομηχανία, κατά μέσο όρο ένας εργάτης σκοτωνόταν κάθε μέρα από εργατικό ατύχημα. 16 διαφορετικές εθνικότητες δούλευαν σκληρά στο εργοστάσιο και οι διευθυντές καλλιεργούσαν τις προκαταλήψεις απέναντι στους μετανάστες για να κρατάνε πίσω το συνδικαλισμό.

Νίκες

Οταν τον Ιούλιο ξέσπασε μία αυθόρμητη απεργία, οι υπεύθυνοι του εργοστασίου και της Ενωσης Αμερικανών Εργατών περίμεναν ότι θα κατέρρεε σε μία ή δύο μέρες. Αντίθετα οι μετανάστες εργάτες κάτω από την καθοδήγηση των IWW πάλεψαν τους απεργοσπάστες και την αστυνομία για 45 μέρες. 13 απεργοί σκοτώθηκαν αλλά τελικά οι εργάτες νίκησαν.

Ηταν μία μεγάλη νίκη από τους εργάτες που θεωρούνταν αδύναμοι. Η απεργιακή επιτροπή που φτιάχτηκε, όπως αναφέρει άρθρο του περιοδικού των Διεθνών Σοσιαλιστών "ήταν μία μικρογραφία της σοσιαλιστικής διεθνούς". Τα μέλη της περιελάμβαναν Ιταλούς αναρχικούς, Ρώσους σοσιαλδημοκράτες, επιζώντες της Ματωμένης Κυριακής στην Πετρούπολη, συνδικαλιστές από την Ουγγαρία και την Ελβετία, καθώς επίσης και βετεράνους Γερμανούς μεταλλεργάτες".

Από το Γενάρη ως το Μάρτη του 1912 έγινε μία μεγάλη απεργία διαρκείας στο εργοστάσιο υφαντουργίας Λόρενς.

Συμμετείχαν 23.000 απεργοί κυρίως γυναίκες, που προέρχονταν από 25 διαφορετικές εθνικότητες και μιλούσαν 45 διαφορετικές γλώσσες. Ο Φίλιπ Φόνερ αναφέρει ότι: "Η αλήθεια είναι ότι ποτέ πριν στην ιστορία του αμερικάνικου εργατικού κινήματος τόσες πολλές διαφορετικές εθνότητες απεργών ενώθηκαν τόσο αποτελεσματικά σε μία απεργία". Οι IWW βρήκαν καινούργιες τακτικές για να οργανώσουν την απεργία. "Για να ξεπεράσουν τις απαγορεύσεις που δεν άφηναν τους απεργούς να συγκεντρώνονται μπροστά στα εργοστάσια, η απεργιακή επιτροπή εφηύρε τις κινούμενες απεργιακές φρουρές. Κάθε μέρα, σχημάτιζαν αλυσίδες γύρω από ολόκληρες γειτονιές για να αποτρέψουν τους απεργοσπάστες. Συμμετείχαν 3.000 με 10.000 άνθρωποι που διαδήλωναν με μουσική τύμπανα και τραγούδια".

Οι γυναίκες είτε σαν απεργοί είτε σαν σύζυγοι των απεργών κατέβαιναν με πανώ που έγραφαν "Θέλουμε ψωμί και τριαντάφυλλα". Η απεργία ήταν μία τεράστια νίκη για τους απεργούς. Πριν από την απεργία οι Γουόμπλις είχαν περίπου 300 μέλη και το Σεπτέμβρη του 1912 είχαν ενταχθεί 16.000.

Οι "Βιομηχανικοί Εργάτες του Κόσμου" έγιναν πολύ επικίνδυνοι για την κυβέρνηση. Καμία άλλη οργάνωση εργατών στην Αμερική δεν ήταν λιγότερο πατριωτική και περισσότερο διεθνιστική. Στις αρχές της δεκαετίας του '20 η κρατική καταστολή κατάφερε να τους διαλύσει. Τα περισσότερα ηγετικά στελέχη τους φυλακίστηκαν. Αφησαν όμως πίσω τους όμως μία γνήσια διεθνιστική παράδοση μαχητικού συνδικαλισμού, που σφράγισε την ιστορία του παγκόσμιου εργατικού κινήματος.

Κατερίνα Θωίδου
άρθρο στην εργατική αλληλεγγύη

Βιομηχανικοί Εργάτες του Κόσμου (IWW) και ο Eπαναστατικός Συνδικαλισμός

απόσπασμα από ελληνόφωνο φυλλάδιο. Eκδόθηκε στο Σικάγο το 1921
από το site των ΙWW

ΤΟ I.W.W. ΕΙΝΑΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΕΝΩΣΙΣ

Η αρχή του σχηματισμού του I.W.W. εγένετο εις το 1905, αλλά ο σχηματισμός της νέας εργατικής ενώσεως επετεύχθη κατόπιν ενός μεγάλου συνεδρίου το 1906, οπότε ετέθησαν και επεκυρώθησαν αι αρχαί, ο σκοπός, αι μέθοδοι και το οικοδόμημα της οργανώσεως, άτινα παρέμειναν ουσιωδώς τα αυτά μέχρι της σήμερον. Το I.W.W. εγένετο εργατική ένωσις τότε και εξακολουθεί να παραμένη τοιαύτη μέχρι της σήμερον. Οιοσδήποτε προσπαθεί να σου το παραστήσει διαφοροτρόπως σου το παριστάνει ψευδώς. Τα μέλη της οικονομικής αυτής οργανώσεως δεν έχουν καρφώσει τα μάτια των εις τα κυβερνητικά κτίρια, όπως τα πολιτικά κόμματα, αλλά επί των εργοστασίων, των μύλων, εργαστηρίων και άλλων μερών παραγωγής. Ουδεμίαν κάμνομεν διάκρισιν μεταξύ του ψηφοφόρου Αμερικανού και του μη τοιούτου ξένου. Οιοσδήποτε εργαζόμενος αντί μισθού, είτε άνδρας, γυναίκα ή παιδίον δύναται να γίνη μέλος και έχει τα δικαιώματα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι.

ΤΟ I.W.W. ΕΙΝΑΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΕΝΩΣΙΣ

Οι ιδρυταί της εργατικής αυτής ενώσεως έδωκαν το όνομα, Οι Βιομηχανικοί Εργάται του Κόσμου, φανερώνοντες τοιουτοτρόπως τον σκοπόν της οργανώσεως ως επιδιώκου-σαν την βιομηχανικήν ένωσιν των εργατών του κόσμου εις ένα σώμα. Ο σκοπός αυτός ακόμη δεν επετεύχθη, αλλά τα όρια της επιρροής του ηυρύνθησαν. Διαχειρίσεις έχουν σχηματισθεί εν Αγγλία, Αυστραλία, Νοτίω Αμερική, εν Μεξικώ, Αργεντινή και Χιλή, εις τας Σκανδιναυικάς χώρας και αλλαχού. Ο δυνατώτερος όμως ισχυρισμός του I.W.W., ότι είναι παγκόσμιος ένωσις έγγυται, εις το ότι ενήσκησε μεγίστην επιρροήν επί άλλων εργατικών ενώσεων εξαναγκάσαν αυτάς όπως εφαρμόσουν το πρόγραμμά του κατά το πνεύμα και κατά το γράμμα.

Καίτοι ο αριθμός των μελών είναι μόνον 100.000, εν τούτοις όμως είμεθα παγκόσμιος δύναμις. Πλέον του ενός εκατομμυρίου κάρτες έχουν εκδοθεί και τα μέλη μας είναι διασκορπισμένα εις κάθε χώραν υπό τον ήλιον. Τα ευρίσκεις εις τα ανθρακωριχεία πλησίον του Βόρειου Πόλου. Τα ευρίσκεις πλησίον του Νοτίου Πόλου όπου θηρεύουσι ιχθύς. Τα ευρίσκεις εις κάθε πλοίον που πλέει τους ωκεανούς φέροντα μαζύ των και σπείροντα τους καρπούς της προπαγάνδας μας εις κάθε λιμένα απομεμακρυσμένων ακτών. Εις την παρούσαν εποχήν, οπότε όλαι αι άλλαι κοινωνικαί θεωρίαι και κινήματα απέτυχον, και δεν υπόσχονται τίποτε δια το μέλλον, το I.W.W. ίσταται μόνο του, εις τον νούν των εργατών ανά όλον τον κόσμον ως ο κύριος της καταστάσεως. Από αυτής της απόψεως, το μεγάλο ιδεώδες των θεμελιωτών επραγματοποιήθη. Τώρα εναπομένει η μεταφύτευσις της ιδέας εκ του εγκεφάλου του εργάτου εις την βιομηχανικήν ζωήν, και τότε η ιδέα των θεμελιωτών θα είναι πλήρης επιτυχία. Με την βοήθειαν των παρομοίων συνδικαλιστικών κινημάτων εις άλλας χώρας, ελπίζομεν να πραγματοποιήσωμεν το σχέδιον τούτο εις το λίαν προσεχές μέλλον, δια της ιδρύσεως μιας Διεθνούς Βιομηχανικής.

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ I.W.W. ΕΙΝΑΙ ΓΡΑΜΜΕΝΗ ΜΕ ΑΙΜΑ

Εις την αρχήν το I.W.W. απηρτίζετο ως επί το πολύ από ανθρακωρύχους των Δυτικών Πολιτειών της Αμερικής, από μεταλλουργούς, σιδηροδρομικούς και κινητούς εργάτας. Με την παρέλευσιν των ετών εξήπλωσε τας ενεργείας του εις μεγαλείτερον αριθμόν βιομηχανιών, και έχει προς το παρόν 29 Βιομηχανικάς Ενώσεις διασκορπισμένας ανά όλην την χώραν. Περί τούτων θα ομιλήσωμεν κατωτέρω. Μέγα μέρος εκ των μελών σύγκειται από μεταβατικούς εργάτας, και αι ισχυρότεραι ενώσεις είναι των ανθρακωρύχων, εργατών ξυλείας, γεωργίας, οικοδομών, φορτωτών πλοίων, μεταλλουργών, υφαντών και σιδηροδρομικών.

Η οργάνωσις διηύθυνε πολλάς μεγάλας απεργίας με σχετικήν επιτυχίαν εις πολλάς βιομηχανίας. Ιδιαιτέρως το I.W.W. εκαλλιτέρευσεν την τύχην των μεταβατικών εργατών, εις τους αγρούς, ανθρακωρυχεία και αποθήκας ξυλείας, επίσης οι φορτωταί πλοίων και υφανταί εκέρδησαν μεγάλα πλεονε-κτήματα υπό την σημαίαν του I.W.W. Πριν της εμφανίσεως του I.W.W. και κατά την αρχήν αυτού η τύχη των μεταβατικών εργατών, οι οποίοι επλανώντο ανά την χώραν με την κουβέρταν επ' ώμου, ήτο απελπιστική. Άπαξ κανείς κατήρχετο εις τας τάξεις των ολίγη ελπίς έμενε διά τούτον να δυνηθή να σταθή πλέον κοινωνικώς. Τότε κατήντα κοινωνικόν ναυαγιο. Σήμερον τα πράγματα, χάρις εις το IWW είναι τελείως διάφορα. Εις τας βραχείας ταύτας δηλώσεις μας δεν δυνάμεθα να εισέλθωμεν εις λεπτομερείας.

Πολύ φυσικά, αι κυριώτεραι ενέργειαι της οργανώσεως μέχρι σήμερον είχον εκπαιδευτικόν χαρακτήρα. Εις την επιτέλεσιν του σκοπού τούτου, η οργάνωσις είχεν έλθει εις πολλάς περιπτώσεις εις σύγκρουσιν μετά των αρχών επί του ζητήματος της ελευθερίας του λόγου, ελευθερίας του τύπου, και ελευθερίας συγκεντρώσεων.

Εάν τα ονόματα όλων των μελών του I.W.W., άτινα απ' αρχής έχουν φυλακισθεί, εδημοσιεύοντο, θα αποτελείτο ένα πολύ μεγάλο βιβλίο. Πλέον των 1000 μελών εφυλακίσθησαν κατά την εποχήν των αγώνων προς επικράτησιν της ελευθερίας του λόγου, ανά όλην την Αμερικήν. Περί τα 900 μέλη συνελήφθησαν κατά την απεργίαν των υφαντουργών εν Lawrence της Μασαχουσέτης το 1912. Περί τα 100 μέλη ολίγον αργότερον εις το Little Falls, N.Y. 1800 μέλη διαρκούσης της απεργίας των υφαντουργών εν Patterson της Νέας Υερσέης. 1164 μέλη απήχθησαν και βιαίως απηλάθησαν από το Bisbee της Αριζόνας κατά το 1918. Χιλιάδες μέλη της Δυτικής Ενώσεως των Ανθρακωρύχων ερρίφθησαν εις τας φυλακάς, καθ' ήν εποχήν η Ένωσις ήτο προσκολλημένη εις το I.W.W. Εις το 1920 κατηρτίσθη μερικός κατάλογος των μελών τα οποία ερρίφθησαν εις τας φυλακάς απ' αρχής του μεγάλου πολέμου. Ο κατάλογος αυτός περιλάμβανε 1327 ονόματα. Έκτοτε εκ των μελών μας εξακολουθούν να φυλακίζωνται, και τώρα υπάρχουν περί τα 200 μέλη εις τας φυλακάς, με ποινάς από πέντε έτη και άνω και όλα εξ αιτίας των ενεργειών των ως μέλη του I.W.W. Ο ολικός αριθμός των φυλακισθέντων μελών από του 1905 ανέρχεται εις 10.000. Ούκ ολίγοι δε εδολοφονήθησαν από τα όργανα της κυριαρχούσης τάξεως.

Πολλά άλλα εγκλήματα εις μικροτέραν κλίμακα εγένετο εναντίον των μελών μας, είτε εξ' ονόματος του νόμου ή και άνευ επισήμου συγκαταθέσεως.

Μέλη του I.W.W. ηλοίφθησαν με πίσσαν, απηλάθησαν, εδάρησαν, αφηρέθησαν τα πολιτικά των δικαιώματα, εξωρίσθησαν, καταπατήθησαν τα σπίτια των, ηρπάσθησαν αι περιουσίαι των, εστερήθησαν του δικαιώματος της υπερασπί-σεως, ετέθησαν υπό μεγάλας εγγυήσεις, υπεχρεώθησαν εις ακούσιον υπηρεσίαν, απήχθησαν, υπεβλήθησαν εις ασυνήθεις και σκληράς τιμωρίας, ετιμωρήθησαν διά προστίμου μεγάλου, απέθανον εις τας φυλακάς αναμένοντες την δίκην των, έπαθον τας φρένας εξ αιτίας βασανιστηρίων, εστερήθησαν της χρησιμοποιήσεως των ταχυδρομείων, της ελευθερίας του λόγου συγκεντρώσεων και κάθε άλλου προνομίου ηγγυημένου υπό του συντάγματος.

Μέλη του I.W.W. εστερήθησαν των ενυπαρχόντων δικαιωμάτων, άτινα επροκηρύχθησαν εις την Προκήρυξιν της Ανεξαρτησίας-ζωή, ελευθερία και επιδίωξις της ευτυχίας.

Αίθουσαι και γραφεία του I.W.W. ελεηλατήθησαν άνευ ενταλμάτων, σύμφωνα με τον νόμον. Περιουσίαι, βιβλία, φυλλάδια, γραμματόσημα και έπιπλα ηρπάχθησαν ή κατεστράφησαν.

Είναι εύκολον να αντιληφθή κανείς ότι μόνον άνδρες και γυναίκες θάρρους και πεποιθήσεων, εκουσίως, γίνονται μέλη μιάς τοιαύτης οργανώσεως. Αλλ' οι περισσότεροι δεν προσέρχονται εκουσίως. Εκείνο που τους φέρει είναι η πείνα, τα βάσανα, η πενία, η αθλιότης και η απόγνωσις, όπως αι όχθαι του ποταμού παρασύρονται από τον ταραχώδη ποταμόν και φέρονται προς την θάλλασαν. Ο ταραχώδης ποτα-μός του καταρρέοντος κεφαλαιοκρατικού συστήματος προμηθεύει τα μέλη του I.W.W.

Και τοιουτοτρόπως η φοβερά καταδίωξις, όπως εξαλειφθή και καταπνιγή το I.W.W. απέτυχε. Απ' εναντίας τα διδάγματά μας απλώνονται παντού σαν πυρκαϊά, και ούτε το αίμα ουδέ αι καταδιώξεις δύνανται να τα σαρώσουν. Διά κάθε εκατόν μέλη που ρίπτονται εις τας φυλακάς δεκάδες χιλιάδων προβάλλουν και ενούνται, ζητοκραυγάζοντα εκείνους οι οποίοι μάχονται τον αγώνα τον καλόν.

Το γεγονός αυτό είναι αρκετόν να αποδείξη εις τον έξω κόσμον ότι υπάρχει μια μεγάλη φυσική δύναμις όπισθεν του κινήματος, και είναι τόσον παράλογον να μας καταδιώκουν, όσον ήτο και η πράξις του Ξέρξου, βασιλέως της Περσίας, διατάσσοντος τους στρατιώτας του να ραβδώσουν και αλυσσοδέσουν τα κύματα του Βοσπόρου, διά να δυνηθή να περάση τα στρατεύματά του. Η φυσική αυτή δύναμις οικονομική ανάγκη - δίδει εις το κίνημά μας πνευματικήν και ηθικήν δύναμιν που ούτε η αγχόνη ουδέ αι φυλακίσεις δύνανται να πνίξουν. Και οι φανατικότεροι των αντιπάλων μας πρέπει να αντιλαμβάνωνται, ότι μια οργάνωσις η οποία επέζησε κατόπιν όλων των πιέσεων, πρέπει να έχη όπισθέν της μίαν θεμελιώδη αλήθειαν, και αντί να καταδιώκεται πρέπει να ερευνάται. Ο λαός, παρ' όλον τον προσωπικόν κίνδυνον που διατρέχει, αποδέχεται τας αρχάς μας, ως ευαγγέλιον σωτηρίας. Αι θαυμάσιαι αυταί αρχαί αναφέρονται εις τον πρόλογον του καταστατικού μας.

ΠΡΟΛΟΓΟΣ ΤΩΝ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΩΝ ΕΡΓΑΤΩΝ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Η εργατική τάξις και η εργοδότρια τάξις δεν έχουν τίποτε το κοινόν. Δεν είναι δυνατόν να υπάρξη ειρήνη. Εφ' όσον η πείνα και η στέρησις ευρίσκονται μεταξύ εκατομμυρίων εργαζομένων ανθρώπων, ενώ ολίγοι, οι αποτελούντες την εργοδότριαν τάξιν, έχουν όλα τα καλά της ζωής.

Η πάλη μεταξύ των δύο αυτών τάξεων πρέπει να εξακο-λουθήση μέχρις όταν οι εργάται όλου του κόσμου οργανωθώσιν ως τάξεις, καταλάβουν την γην και τα μέσα της παραγωγής και εξαλείψουν το μισθοτικόν σύστημα.

Ευρίσκομεν πως η συγκέντρωσις των βιομηχανιών από ημέρας εις ημέραν, περιερχομένη εις ολιγωτέρας χείρας, καθιστά τας εργατικάς ενώσεις ανικάνους να παραταχθώσι εις την καθημερινώς αυξάνουσαν ισχύν της εργοδοτρίας τάξεως. Αι εργατικαί ενώσεις υποστηρίζουν μίαν κατάστασιν πραγμάτων η οποία επιτρέπει το αλληλοφάγωμα μεταξύ των εργατών της ιδίας βιομηχανίας. Επιπροσθέτως αι εργατικαί ενώσεις επιβοηθούν την εργοδότριαν τάξιν παραπλανούντες τους εργάτας με την δοξασίαν, ότι η εργατική τάξις έχει κοινά τα συμφέροντα μετά της εργοδοτρίας.

Η κατάστασις αυτή δύναται να αλλάξη και τα συμφέροντα της εργατικής τάξεως υποστηριχθώσι διά μιάς οργανώσεως σχηματιζομένης κατά τρόπον που όλα της τα μέλη εις μίαν βιομηχανίαν, η εις όλας τας βιομηχανίας, εάν είναι αναγκαίον, παύσουν να εργάζωνται ασάκις έχει κηρυχθεί απεργία ή έχουν αποκλεισθεί εις ορισμένον κλάδον, οπότε η ζημία του ενός είναι ζημία όλων.

Αντί του γνωστού συντηρητικού ρητού: «Ένας καλός ημερήσιος μισθός εις αντάλλαγμα μιάς εργασίμου ημέρας» εις την επαναστατικήν μας σημαίαν πρέπει να αναγράψωμεν «Κατάργησις του μισθοτικού συστήματος».

Είναι η ιστορική αποστολή της εργατικής τάξεως να καταργήση τον κεφαλαιοκρατισμόν.

Πρόλογος στα καταστατικά της Α΄ Διεθνούς

Εκτιμώντας

Πως η χειραφέτηση της εργατικής τάξης πρέπει να είναι έργο των ίδιων των εργαζομένων.

Πως η πάλη για την χειραφέτηση της εργατικής τάξης δεν είναι μια πάλη για προνόμια και για ταξικά μονοπώλια, αλλά για εγκαθίδρυση ίσων δικαιωμάτων και υποχρεώσεων και για κατάργηση κάθε ταξικής εξουσίας.

Πως, η οικονομική υποταγή του εργαζόμενου στους κατόχους των μέσων εργασίας, δηλαδή των πηγών της ζωής, είναι η πρώτη αιτία της δουλείας, κάτω από όλες τις τις μορφές, της κοινωνικής αθλιότητας, του πνευματικού και της πολιτικής εξάρτησης.

Πως, κατά συνέπεια, η οικονομική χειραφέτηση της εργατικής τάξης είναι ο μεγάλος σκοπός, στον οποίο κάθε πολιτική κίνηση πρέπει να υποταχθεί, σαν μέσον.

Πως, όλες οι προσπάθειες που έτειναν σε αυτό το σκοπό, έχουν μέχρι τώρα αποτύχει, εξ' αιτίας της μη-αλληλεγγύης και τη μη-ενότητας μεταξύ των εργαζομένων σε διάφορα επαγγέλματα στην ίδια χώρα και της έλλειψης μιας αδερφικής ένωσης μεταξύ των εργατικών τάξεων των διάφορων χωρών.

Πως, μια και η χειραφέτηση της εργασίας δεν είναι ένα τοπικό ή εθνικό, αλλά κοινωνικό πρόβλημα, τότε αφορά όλες τις χώρες στις οποίες υπάρχει η μοντέρνα κοινωνία και χρειάζεται για την λύση του την θεωρητική, πρακτική βοήθεια των πιο προχωρημένων χωρών.

Πως, το κίνημα που μόλις αναγεννάται μέσα στους εργάτες των πιο βιομηχανικών χωρών της Ευρώπης δίνονατς νέες ελπίδες, αποτελεί και μια προειδοποίηση για να μην ξαναγίνουν τα παλιά λάθη και να ενωθούν το ταχύτερο δυνατό οι σκόρπιες ακόμα προσπάθειες.

Γι αυτούς τους λόγους φτιάχτηκε η διεθνής ένωση εργατών

Eπαναστατικός συνδικαλισμός και οργάνωση

δημοσιεύτηκε εδώ για πρώτη φορά στο διαδίκτυο

Το παρόν κείμενο παρουσιάζεται εδώ επειδή είναι και ιστορικό και αρκετά δυσεύρετο κείμενο. Κυκλοφόρησε σε ξεχωριστή μικρή μπροσούρα από την Ομάδα Αναρχοσυνδικαλιστών που δρούσε στην Αθήνα στο διάστημα 1980-1982.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΣ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΟΡΓΑΝΩΣΗ

Ομάδα Αναρχοσυνδικαλιστών

Πριν λίγες μέρες μάθαμε από τον τύπο ότι ολοκληρώθηκε η απάτη που στήθηκε από τους λακέδες της Γ.Σ.Ε.Ε. και τ' αφεντικά πίσω από την πλάτη μας.
Όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος οι αυτοδιορισμένοι «προστάτες» μας παζάρεψαν μαζί με τ' αφεντικά τη τιμή της εργατικής μας δύναμης. Η απάτη τελείωσε με το να καθορίσουν 15% αυξήσεις τη στιγμή που ο τιμάριθμος και τα κέρδη των αφεντικών έχουν ανέβη στα ύψη. Αυτή η απάτη θα συνεχίζεται όσο εμείς θα αφήνουμε να διευθύνουν τον αγώνα μας και να ορίζουν τις τύχες μας οι λακέδες της Γ.Σ.Ε.Ε. και οι ρεφορμιστές όλων των κομμάτων που έχουν καταντήσει τα συνδικάτα γραφειοκρατικούς μηχανισμούς και κυριολεκτικά αποτελούνται από τα Διοικητικά Συμβούλια, δηλαδή έμπιστους των κομμάτων και των αφεντικών και μια χούφτα ψηφοφόρους που δίνουν στα Δ.Σ. εν λευκώ την έγκρισή τους στ' όνομα όλων των υπόλοιπων εργατών.
Αυτό είναι ανασταλτικός παράγοντας για τη δημιουργία ενός αυτόνομου μαζικού συνδικαλιστικού κινήματος όπου θα συμμετέχουμε όλοι οι εργαζόμενοι κόντρα στ' αφεντικά και στα όργανά τους.
Σύντροφοι στη καθημερινή αθλιότητα
Δεν πρέπει να πιστεύουμε στις υποσχέσεις που σκορπίζουν δεξιά και αριστερά οι εργατοπατέρες της Γ.Σ.Ε.Ε. και των κομμάτων αλλά να προωθήσουμε σε κάθε τόπο δουλειάς τη δημιουργία αυτόνομων εργατικών σωματείων που θα εκφράζουν τη θέληση της συνέλευσης όλων των εργατών χωρίς να υπάρχουν μόνιμοι εκπρόσωποι και αρχηγοί και που αυτά θα καθορίζουν την στάση των εργατών απέναντι σε παζαρέματα όπως η συλλογική σύμβαση.
Τη δημιουργία αυτών των αυτόνομων εργοστασιακών σωματείων θα πραγματοποιήσουμε μέσα από την καθημερινή πάλη μας στους χώρους δουλειάς και την καθημερινή ενεργοποίησή μας γύρω από τα προβλήματά μας. Το βασικό επιχείρημα που προβάλλουν οι ρεφορμιστές ενάντια στ' αυτόνομα σωματεία είναι ότι διασπούν την ενότητα του εργατικού κινήματος.
Αντίθετα όμως τα αυτόνομα σωματεία δεν διασπούν αλλά ενώνουν το εργατικό κίνημα γιατί αυτά συνδέονται μεταξύ τους με άμεσα ανακλητούς αντιπρόσωπους από τους εργάτες, που θα αλλάζουν συνεχώς μέσα από την γενική συνέλευση.

  • ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΩΝ
  • ΚΑΤΩ Η ΜΙΣΘΩΤΗ ΕΡΓΑΣΙΑ
  • ΖΗΤΩ Ο ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΣ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟΣ
  • ΖΗΤΏ ΤΑ ΕΡΓΑΤΙΚΑ ΣΥΜΒΟΥΛΙΑ


ΟΜΑΔΑ ΑΝΑΡΧΟΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΩΝ



Ι. Μισθωτή εργασία και κεφάλαιο

1. Το 1886, στο Σικάγο η αστυνομία χτυπούσε τους εξεγερμένους εργάτες στους δρόμους.
2. Σήμερα, εκατό χρόνια από τότε, εξακολουθούμε να ζούμε κάτω απ' την κυριαρχία της καπιταλιστικής παραγωγής.
Εξακολουθούμε να ζούμε σ’ ένα κόσμο που θα μπορούσε να ονομαστεί «εμπορευματικός κόσμος». Εξακολουθούμε να είμαστε το βασικότερο εμπόρευμα από όλα τα εμπορεύματα. Το εμπόρευμα πού παράγει κέρδος. Και αυτή η σχέση πραγματοποιήται σήμερα με την κατανάλωση που μας ωθεί το σύστημα να κάνουμε ακόμη και σε πράγματα άχρηστα ή επικίνδυνα.
3. Το εργοστάσιο, το γιαπί, το γραφείο, δεν είναι τίποτε άλλο παρά χώροι στους οποίους καταναλώνεται η εργατική μας δύναμη. Η εργατική μας δύναμη που έχει ήδη
περάσει στην ιδιοκτησία του καπιταλιστή από τη στιγμή που περνάμε την πόρτα αυτών των χώρων.
4. Έτσι η εργατική μας δύναμη έχει χάσει κάθε δημιουργική ικανότητα μπαίνωντας στην υπηρεσία του καπιταλιστή που δεν τον ενδιαφέρει η κοινωνική ευημερία αλλά το κέρδος. π.χ Πολεμική βιομηχανία, χωροταξία, οικολογικό πρόβλημα, γραφειοκρατία κ.λ.π.
5. Ο καπιταλιστής είναι που κατέχει και το προϊόν της εργασίας μας ενώ εμείς είμαστε τελείως αποξενωμένοι απ’ αυτή. Δηλαδή, η εργατική μας δύναμη δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια μορφή του κεφαλαίου και το κεφάλαιο δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια μορφή συσωρευμένης εργατικής δύναμης.
6. Σε μας απομένουν τα λίγα ψίχουλα που λέγονται μισθός ή αλλιώς τιμή της εργατικής δύναμης. Αυτή είναι ή διαδικασία της αγοραπωλησίας που λέγεται μισθωτή εργασία.
7. Όσο λοιπόν θα υπάρχει κεφάλαιο θα υπάρχει και μισθωτή εργασία και όσο θα είμαστε υποχρεωμένοι να πουλάμε την ίδια μας την ζωτικότητα και δύναμη για εργασία στ' αφεντικά. θα στηρίζουμε κι αυτούς που κουμαντάρουν την σημερινή κοινωνία και εξουσιάζουν, με τα μέσα πλύσης εγκεφάλου και καταστολής, τη σκέψη μας και τη θέλησή μας.
8. Μέσα σ' αυτό το καθεστώς της μισθωτής εργασίας, σε μας δεν μένει ούτε μία στιγμή που η ανθρώπινή μας υπόσταση να πραγματώνεται.
9. Ο βασικός θεσμός πάνω στον οποίο στηρίζεται αυτή η σχέση είναι η ιδιοκτησία. Αυτή είτε είναι ιδιοτική είτε κρατική είναι ο βασικός όρος για την ύπαρξη της σημερινής οργάνωσης της οικονομίας που στηρίζεται στην εκμετάλευση της μισθωτής εργασίας απ' αυτούς πού κατέχουν τα μέσα παραγωγής.

II. Ιδιοκτησία και κράτος

1. Το κράτος είναι ο πολιτικοοικονομικός μηχανισμός που με τα όργανά του στηρίζει και καθαγιάζει το σύστημα της εκμετάλευσης.
2. Το κοινοβούλιο - τα δικαστήρια - οι φυλακές - ο στρατός - η αστυνομία - οι νόμοι έχουν ένα και μόνο προορισμό. Να καταστέλλουν την ταξική πάλη. Να κρατάνε όσο μπορούν τους εργάτες υποδουλωμένους στο ζυγό της μισθωτής εργασίας.
3. Η κυριαρχία αυτή του κράτους πάνω σε κάθε εκδήλωση της ζωής είναι και η εξουσία του.
Το κράτος δεν διστάζει σε καμία περίπτωση να επιβάλλει την εξουσία του με τη βία της θεσμοποιημένης τρομοκρατίας (αστυνομία, στρατός, κ.λπ.).
4. Το κράτος λοιπόν είναι μηχανισμός άρρηκτα δεμένος με την μισθωτή εργασία και πρέπει να χτυπηθεί απ' αυτούς που μάχονται εναντίον της.
5. Στις παλιότερες μορφές ανάπτυξης του κεφαλαίου (ιδιωτική οικονομία-ελεύθερο εμπόριο), η ιδιοκτήτρια τάξη είχε και τη διεύθυνση της παραγωγικής διαδικασίας.
Δηλαδή, ο καπιταλιστής καθόριζε το τι και πόσο θα παράγει χωρίς καμία κεντρική παρέμβαση. Το κράτος περιοριζόταν μόνο στο να επιβάλλει το νόμο και την τάξη που θα στήριζε το κεφάλαιο.
6. Σήμερα η ανάπτυξη των πολυεθνικών εταιρειών (γιγαντισμός) και η τάση της παραγωγής να υποσκελίσει την κατανάλωση καθιστά ολοένα και περισσότερο εμφανή την ανάγκη μιας κρατικής διεύθυνσης της οικονομίας.
7. Αυτή η ανάγκη οδηγεί ώστε το κράτος τείνει να αναλάβει τον ολικό έλεγχο της κοινωνίας επεκτείνοντας την κυριαρχία του ακόμη και στην παραγωγή.
8. Αυτή η τάση αναδιάρθρωσης της καπιταλιστικής παραγωγής ακολουθεί τρία παράλληλα μοντέλα (με σημαντικές ομοιότητες όσο και διαφορές). α) Το μοντέλο της παρέμβασης του κράτους στην παραγωγή (κρατικός παρεμβατισμός - Σουηδία, κ.λπ.). β) Η συγχώνευση της ιδιοκτήτριας και της διευθύνουσας τάξης μέσα στο κράτος (κρατικομονοπωλιακός καπιταλισμός), και γ) Η κρατικοποίηση της παραγωγής (κρατικός καπιταλισμός - Ρωσία).
9. Το αντικαπιταλιστικό - αντικρατιστικό κίνημα πρέπει κατά τη γνώμη μας, να λάβει υπόψη του αυτές τις ουσιαστικές αλλαγές στη φύση του συστήματος για τον καθορισμό των παραπέρα στόχων και της πραχτικής του.

III. Ρεφορμιστικός ή επαναστατικός συνδικαλισμός

Ι. Από τις πρώτες κιόλας ταξικές συγκρούσεις δύο ήταν τα βασικά ρεύματα μέσα στον συνδικαλισμό. Ο ρεφορμιστικός (μεταρρυθμιστικός) συνδικαλισμός και ο επαναστατικός συνδικαλισμός.
2. Ο ρεφορμισμός σαν αντίληψη δεν βλέπει το συνδικάτο σαν το όργανο των εργαζομένων για τον αγώνα προς την επανάσταση και για την επανάσταση, ή, στην καλύτερη περίπτωση, βλέπει το συνδικάτο σαν βοηθητικό όργανο της πολιτικής οργάνωσης (του κόματος) που προωθεί κατ' αυτόν την αλλαγή (.μαρξισμός -σοσιαλδημοκρατία κ.λπ.).
3. Αφαιρώντας λοιπόν από το συνδικάτο αυτόν τον βασικό (κατά την γνώμη μας) ιστορικό του ρόλο το καθιστά ένα διαιτητικό μεσολαβητικό μηχανισμό, ένα τραστ που ρυθμίζει την τιμή και τις συνθήκες αγοραπωλησίας της εργατικής δύναμης.
4. Αυτό έχει σαν συνέπεια, στο μοντέλο οργάνωσης που προτείνει ο ρεφορμιστικός συνδικαλισμός, να μη δίνει κάποια αντι-ιεραρχική πλατφόρμα για το μέλλον αλλά να
διατηρεί εξουσιαστικές κατακόρυφες οργανωτικές μορφές του καπιταλισμού.
5. Αυτές οι μορφές στηρίζονται στην ιεραρχία και την εκπροσώπηση. Στην έλλειψη κάθε αυτονομίας και στη συγκεντρωτική διαδικασία λήψης των αποφάσεων απ’ την κορυφή.
6. Ακόμα, αυτές οι οργανωτικές μορφές του ρεφορμισμού καταργούν κάθε δικαιοδοσία των οργανώσεων βάσης, που τις καθιστούν φερέφωνα των αποφάσεων της κεντρικής διοίκησης.
7. Στη σημερινή φάση ανάπτυξης του κεφαλαίου, σε πολλές περιπτώσεις, ο ρεφορμιστικός συνδικαλισμός και τα θεσμοποιημένα συνδικάτα ενσωματώνονται στο κράτος αποτελώντας συστατικά του μέρη (συνδιαχείρηση - Αγγλία, Γερμανία, Σουηδία, κ.λπ.).
8. Στην Ελλάδα, μπορούμε να πούμε ότι δεν υπάρχει παράδοση επαναστατικού συνδικαλισμού. Το συνδικαλιστικό κίνημα το μονοπωλούν οι εκάστοτε ρεφορμιστικές παρατάξεις (κυβερνητικές ή μαρξιστικές).
9. Το μοναδικό ουσιαστικά συνδικάτο, η Γενική Συνομοσπονδία Εργατών Ελλάδας (ΓΣΕΕ) είναι ένας θεσμοποιημένος μηχανισμός, παρακλάδι του υπουργείου εργασίας, που καθορίζει τα πράγματα στον κόσμο της εργασίας μέσα από ένα παρασκηνιακό κλίμα.
10. Οι επιμέρους κλαδικές, ομοιοεπαγγελματικές οργανώσεις δεν έχουν ουσιαστική πρόσβαση στους εργαζόμενους και περιλαμβάνουν μόνο τα μέλη και τους οπαδούς των τεσσάρων κύριων παρατάξεων πού δρουν σ' αυτές (ΑΕΜ, ΕΣΑΚ, ΠΑΣΚΕ, ΠΕΣΠ).
11. Η όλη λειτουργία αυτών οργανώσεων συνίσταται σ' αυτή τη διαδικασία: μια φορά το χρόνο η βάση καλείται και εκλέγει τα διοικητικά συμβούλια. Από κει και πέρα αυτά αποφασίζουν και η βάση εκτελεί. Αυτά αποφασίζουν τις απεργίες και η βάση υπακούει. Όποτε αυτά κρίνουν αναγκαίο καλούν τη βάση σε συσκέψεις όπου της εκθέτουν την πολιτική τους.
12. Αυτή η κατάσταση έχει οδηγήσει σε τέτοιο τέλμα το εργατικό κίνημα ώστε σχεδόν καμιά ουσιαστική σύγκρουση δεν έχει γίνει τα τελευταία πέντε χρόνια.
13. Οι λίγες προσπάθειες άμεσης δράσης απ’ την πλευρά των εργατών χτυπιούνται με βία απ’ το κράτος και τα ρεφορμιστικά σωματεία. Π.χ. κινητοποιήσεις του κλάδου των οικιακών συσκευών, των οικοδόμων κ.λπ.

IV. Eπαναστατικός συνδικαλισμός και οργάνωση

Ι. Αντίθετα απ' τον ρεφορμιστικό, ο επαναστατικός συνδικαλισμός εκφράζει την αντίληψη της αλλαγής της κοινωνίας μέσ’ απ' την κίνηση των επαναστατημένων μαζών.
2. Κατά την άποψή μας, αυτή η αντίληψη δεν είναι απόρροια μιας επαναστατικής ιδεολογίας, αλλά ιστορική έκφραση της πάλης των τάξεων στο οργανωτικό πεδίο. Δηλαδή, ο επαναστατικός συνδικαλισμός δεν είναι μια θεωρία γεννημένη στα μυαλά κάποιων σοφών αλλά ένα επαναστατικό κίνημα γεννημένο μέσα από την πάλη των τάξεων.
3. Ο επαναστατικός συνδικαλισμός βασίζεται σε δυο πράγματα: α) στην άμεση δράση και β) στην αντιεξουσιαστική οργάνωση.
4. Η άμεση δράση είναι η πρακτική που εξασκείται από τη βάση των εργατών χωρίς τη μεσολάβηση διαιτητών και μεσαζόντων. Το κύριο στοιχείο της είναι η απ’ ευθείας ταξική σύγκρουση των εργατών με τα αφεντικά, που οξύνει τις αντιθέσεις εξασκώντας επαναστατικούς τρόπους πάλης. Άγρια απεργία, σαμποτάζ στην παραγωγή, κ.λπ.
5. Αυτός ο τρόπος δράσης πού χρησιμοποιεί ο επαναστατικός συνδικαλισμός έρχεται σε αντίθεση με τις ρεφορμιστικές μαλακίες περί διαιτησίας και του συνδικαλισμού των τριτοβαθμίων οργάνων.
6.Ο επαναστατικός συνδικαλισμός σαν θεωρία οργάνωσης υποστηρίζει την οργάνωση των εργατών μέσα σε επίπεδα συνδικάτα πού λειτουργούν βάσει των αρχών της αποκέντρωσης, της αυτονομίας, της ανακλητότητας και του πλουραλισμού.
7. Το επαναστατικό συνδικάτο είναι μια ομοσπονδία αυτόνομων οργανώσεων των εργατών στον τόπο παραγωγής.
8. Αυτές οι οργανώσεις αποτελούν τις βασικές ελεύθερες δομές από τις οποίες σχηματίζεται το επαναστατικό συνδικάτο.
9. Η ελεύθερη συμμετοχή των εργαζομένων σ' αυτά τα συμβούλια βάσης καταργεί το ρόλο του συνδικάτου σαν μεσολαβητή και τραστ της εργατικής δύναμης και το καθιστά όργανο των μαζών για την από κοινού εξάσκηση της άμεσης δράσης.
10. Όλες οι αποφάσεις κατά συνέπεια, παίρνονται από την βάση μέσα απ’ τις συνελεύσεις των συμβουλίων βάσης και συγκεντρώνονται σε τοπικά και ευρύτερα επίπεδα από τους πάντα ανακλητούς και εναλλασσόμενους αντιπροσώπους.
11.Αυτό σημαίνει ότι στο επαναστατικό συνδικάτο όλες οι αρμοδιότητες είναι εκτελεστικές και ποτέ αποφασιστικές. Η μόνη που αποφασίζει είναι η βάση.
12. Η λειτουργία του επαναστατικού συνδικάτου δεν στηρίζεται στο δημοκρατικό συγκεντρωτισμό αλλά στον επαναστατικό πλουραλισμό. Δηλαδή, κάθε άποψη μπορεί και έχει το δικαίωμα να προπαγανδίζεται στα κοινωνικό πεδίο ανεξάρτητα αν είναι μειοψηφία ή πλειοψηφία.
13. Το επαναστατικό συνδικάτο, λοιπόν, είναι η ελεύθερη οργάνωση των μαζών στο χώρο παραγωγής. Είναι η φυσική οργάνωση των εργαζομένων.

V. Επαναστατικός συνδικαλισμός, εργατικές διεκδικήσεις - Γενικευμένη αυτοδιεύθυνση.

1. Για τον επαναστατικό συνδικαλισμό δεν υπάρχουν αιτήματα, υπάρχουν απαιτήσεις.
2. Το επαναστατικό συνδικάτο σαν φυσική οργάνωση των εργαζομένων στο χώρο παραγωγής έχει ένα διπλό προορισμό. α) Την προώθηση των κατακτήσεων των εργαζομένων μέσα απ' την άμεση δράση και β) την προώθηση της ταξικής πάλης ενάντια στ' αφεντικά με τελικό στόχο την κατάργηση της μισθωτής εργασίας και της εκμετάλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, καθώς και την ελεύθερη οργάνωση της κοινωνίας μέσω της γενικευμένης αυτοδιεύθυνσης.
3. Ο επαναστατικός συνδικαλισμός συνδυάζει αυτούς τους δύο στόχους ώστε μέσα απ' την καθημερινή σύγκρουση στο χώρο της παραγωγής να ξεκαθαρίζει όλο και περισσότερο η ανάγκη για την κοινωνική επανάσταση και την γενικευμένη αυτοδιεύθυνση.
4. Η αυτοδιεύθυνση της παραγωγής (και της ζωής) καταργεί την ιδιοποίηση της εργασίας και της δραστηριότητας των εργαζομένων απ' την ιδιοκτήτρια και διευθύνουσα τάξη χειραφετώντας έτσι την εργασία και καταστρέφοντας την ουσία του εμπορεύματος πού αποτελεί την βάση των σημερινών διαχωρισμένων κοινωνικών σχέσεων.
5. Η από κοινού χρησιμοποίηση του κοινωνικού πλούτου χτυπά τις αλλοτριωμένες κοινωνικές σχέσεις φέρνοντας στη θέση τους τις ελεύθερες σχέσεις των ανθρώπων.
6. Η μισθωτή εργασία σαν πρωταρχικό ανταλλακτικό εμπόρευμα παύει να υφίσταται και τη θέση της παίρνει η ελεύθερη δημιουργία, όπου στηρίζεται στην αρχή του «απ’ όλους για όλους». Κατά συνέπεια, σ' ένα τέτοιο σύστημα εργασίας, η κατανάλωση θα είναι αυτή πού θα καθορίζει την παραγωγή ενώ στο σημερινό εκμεταλευτικό σύστημα η παραγωγή καθορίζει την κατανάλωση. Δηλαδή, η παραγωγική διαδικασία θα κρίνεται απ' τις ανάγκες των ανθρώπων.
7. Η οργάνωση της ζωής θα διευθύνεται απ' τούς ίδιους τους παραγωγούς και θα συντονίζεται μέσα απ' τα συμβούλια των παραγωγών.
8. Το κράτος, ο στρατός, η αστυνομία, τα σύνορα, τα σχολεία, η πατρίδα, η οικογένεια γίνονται μουσειακά είδη, κόπρανα μιας εποχής κοινωνικής δυσκοιλιότητας.
9. Σήμερα που ο καπιταλισμός φτάνει στο σημείο έκρηξής του, η αυτοδιεύθυνση είναι η μόνη λύση.

VI. Η Ελληνική πραγματικότητα και οι επαναστατικές εργοστασιακές ομάδες.

1. Στην Ελλάδα σήμερα ο εργατικός συνδικαλισμός έχει πέσει κυριολεκτικά σ’ ένα τέλμα.
2. Μετά την καταστολή του εργοστασιακού κινήματος Πίτσος, Α.Ε.G., Εσκιμό, κλπ. και του οικοδομικού (23 Ιούλη - 25 Μάη) χάθηκε ουσιαστικά η ευκαιρία στο να αναπτυχθεί μια άμεση δράση στους χώρους παραγωγής, με αποτέλεσμα σήμερα οι εργάτες να περιορίζονται στο φάντασμα του μεσολαβητικού συνδικαλισμού που διεξάγεται στα παρασκήνια από τα διοικητικά συμβούλια των ρεφορμιστικών συνδικαλιστικών ενώσεων.
3. Παράλληλα το κεφάλαιο αναδιπλώθηκε ανακαινίζοντας και συμπληρώνοντας τα μέσα καταστολής του εργατικού κινήματος. Π.χ. απεργοσπαστικός μηχανισμός, εργατική νομοθεσία, ΜΑΤ, διώξεις συνδικαλιστών, μαζικές απολύσεις κλπ. με αποτέλεσμα μια ανοιχτή άμεση δράση σήμερα στους τόπους παραγωγής να είναι αδύνατη.
4. Σ' αυτή την κατάσταση η μόνη λύση είναι ή προώθηση επαναστατικών ομάδων μέσα στους τόπους παραγωγής πού θα συσπειρώσουν τους επαναστάτες εργάτες και σαν στόχο τους θα έχουν την προώθηση της άμεσης δράσης
5. Η δράση αυτών των ομάδων πιστεύουμε πως θα συνίσταται στα εξής πράγματα. α) να χτυπήσουν τον ρεφορμιστικό συνδικαλισμό και να ξεσκεπάσουν τα παζάρια του με τα’ αφεντικά, β) Να προωθήσουν επαναστατικές μορφές δράσης όπως τις άγριες απεργίες, τις καταλήψεις, το σαμποτάζ της παραγωγής, κλπ. γ) Να προπαγανδίσουν την λήψη των αποφάσεων από τους ίδιους τους εργάτες μέσω των γενικών συνελεύσεων και να κτυπήσουν το πνεύμα της εκπροσώπισης.
6. Εδώ πρέπει να διευκρινήσουμε ότι σε καμία περίπτωση δεν πιστεύουμε ότι αυτές οι ομάδες μπορούν να υποκαταστήσουν τις πραγματικές οργανώσεις των εργατών στους χώρους παραγωγής.
7. Αυτές οι ομάδες από τον ίδιο τον καθορισμό της δράσης τους είναι οι καταλύτες της ζύμωσης για την προώθηση της ταξικής πάλης δια μέσου της άμεσης δράσης.